Dit waren voor mij de meest belangrijke momenten van november

Aankomend weekend gaan we november afsluiten en beginnen we aan de laatste maand van 2019. Iedere nieuwe maand gaat steeds sneller dan de vorige en dat we inmiddels elf maanden gehad hebben, vind ik behoorlijk schrikbarend. De tijd glipt door de vingers en af en toe komt dat besef keihard binnen. Om nog heel even stil te staan bij de mooie dingen die afgelopen maand gebeurd zijn, wil ik voor nu een overzicht maken. Wat waren de momenten die voor mij heel belangrijk waren en die november tot een goede maand hebben gemaakt? Ik moet mezelf dat af en toe blijven herinneren, helemaal omdat we allemaal maar door gaan en binnen no time een nieuw jaar inluiden. Ik zit momenteel in een klein dipje maar door al deze mooie momenten onder elkaar te zien, wordt het wel weer duidelijk dat het allemaal wel meevalt. Er zijn ontzettend veel dingen om dankbaar voor te zijn en om deze te koesteren. Komen ze!

Skyler werd zes jaar en dat was heel, heel bijzonder. Hij keek er al weken naar uit en toen de dag eenmaal daar was, hebben we er erg van genoten. We hielden het klein en daardoor was het ook voor ons als ouders heel gezellig en behapbaar.

Het was vreselijk om te zien en ontzettend naar om mee te maken, maar juist door dit soort momenten besef je wat écht belangrijk is. Dat niks er meer toe doet als je kind even niet oké is en dat de hele wereld ons gestolen kon worden. Af en toe heb je gewoon even zo’n reminder nodig. Het liefst niet zo’n heftige, alsjeblieft. Het maakt me tevens weer scherp en alert.

‘Mama, bos toe?’ We zijn op donderdag altijd grotendeels van de dag met zijn tweetjes en toen hij dit voorstelde, ben ik direct achter de computer vandaan gegaan. Schoenen aan en lekker wandelen! Het korte rondje dat gepland was, werd opeens een lange wandeling omdat Maddox constant zei dat ‘ie niet naar de auto toe wilde. We liepen hand in hand, zongen liedjes, zochten naar mooie bladeren en speelden verstoppertje. Dit soort momenten zijn me onwijs dierbaar en ze doen me beseffen dat ik hier extra van moet genieten, nu ik ook de vrijheid nog heb om dit op een doordeweekse dag te doen. Het laat me ook zeker nadenken over de toekomst, de werkzaamheden en wat ik precies wil.

Qyalitytime met zijn vieren! Ik denk dat ik hier geen uitleg over hoef te geven.

Ik ben zo, zo dankbaar voor een goede vriendin in de buurt en het feit dat we altijd welkom zijn, ons ook altijd welkom voelen en dat we allemaal ontzettend goed samen gaan. Raymond met Jirka, ik met Anke, de kinderen samen en gewoon met zijn allen bij elkaar. We kennen elkaar nu een jaar en toen Anke me in maart joinde naar Anouk, wist ik dat dit iets heel moois zou kunnen worden. Er gaat eigenlijk geen dag voorbij zonder dat we elkaar hebben gesproken en wekelijks zien we elkaar wel érgens.

Toen Skyler op school vertelde dat hij het allerliefste tosti’s eet met mama bij de winkel, kreeg ik echt een brok in mijn keel. Ik loop echt vaak te zeuren dat het moederschap me zwaar valt en met de slapeloze nachten sta ik zeker niet altijd blij naast mijn bed, maar op zulke momenten ben ik zo dankbaar en zo blij met de jongens om me heen. Dit was ook een fantastische middag, vol met gezelligheid en zonder strijd. Dit is ook zeker een moment om in mijn herinneringenboek op te schrijven en voor altijd te koesteren.

Dat mijn moeder er iedere vrijdag is, is goud waard. Dat we eens met zijn drieën een avondje op stap gingen, was heel bijzonder. Dat doen we eigenlijk niet zo vaak, aangezien de mannen er altijd wel bij zijn. Ik vond dit dus heel erg tof en leuk om te doen. Sowieso blij dat de band met mijn ouders zo goed is en dat ik ze überhaupt nog om me heen heb. De avond bij Tino Martin was er dus een om te koesteren, helemaal als ik denk aan het moment dat er iemand met accordeon op het podium kwam en ik mijn ouders uit volle borst mee hoorde zingen met alle Amsterdamse klassiekers. Tranen gelachen.

Maddox en ik hebben een nieuw ritueel; samen onder een kleedje op de bank. Hij komt de laatste tijd zelfs ’s ochtends voor school naar me toe gelopen met het kleed in zijn handen en vraagt me dan direct of ik bij hem kom zitten. Het is zo schattig en zo heerlijk dat we momenten aan het creëren zijn samen. Afgelopen week heb ik ook minder achter de computer gezeten en veel vaker dit soort momenten gepakt. En daar ook daadwerkelijk van genoten, zonder maar steeds te denken ‘ik moet nog dit en dit!’ We kijken filmpjes, we facetimen even met oma, ik lees een boek, we lezen samen een boekje en we knuffelen en tutten gewoon even lekker samen. Heerlijk!

Het is momenteel heel erg dubbel. Ik roep vaak dat ik wat anders wil, dat ik geheel inspiratieloos ben en op zoek ben naar heel iets nieuws. Maar als ik leuke opdrachten krijg toegewezen, lekker buiten de deur zit te werken met nieuwe energie, veel inspiratie heb voor leuke artikelen en een fijn inkomen heb, dan geniet ik intens van wat ik doe. Ik heb natuurlijk gewoon heel leuk werk en kan doen wat ik het liefste doe; schrijven. Zolang ik kan schrijven ben ik gelukkig en dat is absoluut nog steeds het geval. Nu ik dit schrijf besef ik dat ook weer; ik kan schrijven, ik ben vrij en ik kan gaan en staan waar ik wil. Op sommige momenten waardeer ik dat niet altijd, maar ook zeker vaak genoeg wel. Hier werkte ik buiten de deur met een moeder van een klasgenoot van Skyler. Koffie, muntthee, laptop, muziekje op en een opdracht schrijven. Op zulke momenten denk ik absoluut ‘mijn werk is tof!’

Ik ben écht een huismus. Je kunt me gerust een week opsluiten binnen en ik vermaak me prima. Je zal me dan ook niet snel horen klagen dat ik echt naar buiten moet. Maar áls ik dan eenmaal buiten ben, geniet ik daar intens van. De boswandelingen die we maken vind ik heerlijk en zelfs dit moment, op een kleedje in de kou, kijkend naar twee jongens die heerlijk spelen, vond ik heerlijk. We zouden naar het strand gaan maar Raymonds werk gooide roet in het eten. Ik ben met de jongens naar een plas in de buurt gereden waar we tijdens zonsondergang toch nog even konden genieten van de laatste zonnestralen en de jongens konden spelen in het zand. Ik moet mezelf hier steeds aan blijven herinneren; dat ik het fijn vind buiten en dat ik ervan opknap. Iedere dag een ommetje maken, zeker een dag in de week naar het bos en hopelijk ook snel weer naar een echt strand voor een wandeling. Om daarna rozig met de jongens neer te ploffen voor warme chocomel met slagroom. Kan nu al niet wachten. Want is dat niet waar het echt om draait? Tijd en aandacht voor elkaar. De rest is slechts bijzaak. En dat laten de momenten hierboven wel weer zien.

Wat was voor jou een van de meest bijzondere, fijnste of mooiste momenten van november?