Mijn eerste boek schreef ik als freelancer. Luxe positie, achteraf gezien. Ik had alle tijd van de wereld. Nou ja, tijd… laten we zeggen: ik kon zelf bepalen wanneer ik schreef, wanneer ik inspiratie kreeg en wanneer ik besloot dat het écht essentieel was om op dinsdagochtend om 11.00 uur een wandeling te maken voor de creativiteit. En nu? Nu schrijf ik een boek terwijl ik 36 uur per week werk. Jep. Van 20 naar 36 uur gegaan: precies op het moment dat ik een nieuw boekcontract tekende gingen mijn nieuwe werkuren in. Prima timing, dacht ik toen nog. Dat kan ik wel. (Spoiler: het kan, maar het is een uitdaging.)
Tussen de deadlines door
Want schrijven kost tijd. Niet alleen het daadwerkelijke typen, maar ook alles eromheen: interviewen, uitwerken, schrappen, herschrijven, nog meer schrappen. En dit keer schrijf ik niet alleen een boek; ik schrijf iemánds verhaal. Het verhaal van Kim, de politieagente. Iemand die genoeg te vertellen heeft. Leuke verhalen, moeilijke verhalen en verhalen over haar carrière. Supermooi om te doen, echt waar. Maar dat betekent dus ook: veel interviewen, doorvragen, luisteren, uitwerken en puzzelen. Ik kan niet zomaar schrijven over iets dat me te binnen schiet, zoals met mijn eerste boek wel het geval was.En dat allemaal tussen de interviews, uitwerkingen en deadlines van mijn drukke baan door.
Superlief, maar niet handig
Alsof dat nog niet ingewikkeld genoeg was, beviel Kim ook nog eens halverwege ons traject van een baby. Geweldig nieuws natuurlijk, maar de planning werd daarmee ineens… tja, iets minder strak. Zij had rust nodig (logisch), en ik gunde haar die van harte. Tegelijkertijd wist ze dat ík het druk had, dus wilde ze juist mij weer rust geven. Resultaat: twee mensen die allebei met overvolle agenda’s heel beleefd tegen elkaar zeiden: ‘Nee joh, neem jij maar even de tijd.’ Superlief. Niet superhandig.
Uiteindelijk vonden we onze manier: korte telefonische interviews, op de raarste momenten ingepland. Ik in mijn lunchpauze, zij met een slapende baby op de achtergrond. Ik typte mee, nam op, werkte uit, schrapte weer, schreef opnieuw. En zo groeit het verhaal, beetje bij beetje.
Bijzonder proces
Het is ook wel bijzonder, dit proces. Als ghostwriter kruip ik in iemands huid, probeer ik haar stem te vangen en haar verhaal tot leven te brengen zónder dat het over mijzelf gaat. Dat is soms lastig, maar ook verfrissend. Het dwingt me om nog beter te luisteren. Haar stem te zijn. En ik merk dat ik daar veel van leer. Ik had alleen gehoopt dat ik het met iets meer rust en aandacht kon schrijven, om echt van het proces te genieten. Dat liep even anders. Maar ik lever geen half werk. Ik geef alles of ik geef niks. En ik kan je garanderen dat dit boek ontzettend leuk wordt voor kinderen.
Achter de schermen
Natuurlijk heb ik ook veel contact met de uitgeverij. Want waar Kim vooral het gezicht wordt van het boek en alles op zich neemt zodra het boek uit is, zijn mijn werkzaamheden nu aan een redacteur gekoppeld. Overleggen, meeten (met taart bij het Tuinhuis!), even snel bij elkaar inchecken, planningen bespreken, twijfels op tafel over en weer. Gelukkig ken ik haar goed (en zij mij). We zien elkaar regelmatig op het schoolplein en hebben een goede klik samen. Ze kent mijn schrijfstijl, mijn werk, en spreekt regelmatig haar vertrouwen uit. Dat is fijn. Bovendien kennen Kim en ik elkaar goed. Ik schrijf zoals zij praat. En dat werkt ook heel prettig. Het is goed teamwork zo. Maar het plan in mijn hoofd -het boek schrijven op momenten dat ik echt even vrij was van mijn werk- liep helaas anders. En dat vind ik soms wel jammer.
Eind van het jaar
De week na onze zomervakantie lever ik de eerste versie in. En als alles goed gaat, ligt het boek er eind dit jaar. Dan kunnen we samen trots zijn: Kim, omdat ze haar verhaal wilde vertellen. En ik, omdat ik het ondanks het gigantisch drukke leven op dit moment op papier heb gekregen. Maar ik moet nog wel even aan de bak…
