‘Het lijkt wel alsof je eindelijk helemaal oké bent met jezelf’

Afgelopen weekend was ik met Mika eten en opeens vertelde hij me: ‘je ziet er zo goed uit, het lijkt wel alsof je eindelijk helemaal oké bent met jezelf.’ En weet je wat? Hij heeft hartstikke gelijk. De woorden spoken al een paar dagen door mijn hoofd en ondanks dat het voor hem slechts een simpele zin was, was het voor mij misschien wel van levensbelang. Mika kent me al heel wat jaren en heeft me flink in die afvalstrijd gezien. Ik heb regelmatig een taartje afgeslagen tijdens onze verse muntthee-date, omdat ik mezelf daarna moest wegen. Ik heb regelmatig gezegd dat ik niet kon lunchen omdat ik net daarvoor op de weegschaal zag dat ik een paar ons zwaarder was. Ik heb regelmatig mijn onzekerheid geuit over mijn benen in een broek of jurk terwijl hij altijd zei ‘jezus mens, stel je niet aan, dat zie ik niet eens!’ Misschien dat daarom zijn woorden, maar ook mijn antwoord ‘ja, je hebt echt gelijk!’ zo belangrijk waren. ‘Als ik voor altijd voor dit lichaam zou moeten tekenen, zou ik het zo doen’ was mijn antwoord. En voor het eerst in jaren voelde ik: het is oké zo. De afgelopen weken heb ik vaker zo’n gevoel gekend, maar het was allemaal niet zo sterk als die avond. Ik kon daadwerkelijk genieten van het eten en het ijsje dat we daarna hebben gehaald zonder ook maar één keer te denken aan mijn gewicht.

Boekje open

Voor jezelf zorgen omdat je jezelf een waardeloos mens vindt dat nodig moet veranderen. Het is dat gevoel geweest dat ik continu ervoer tijdens mijn afvalperiode. Eigenlijk dacht ik nooit aan wát ik deed, als het maar resultaat opleverde. Prima als ik daarvoor alles moest laten. Ik laste wekelijks een snaaidag in en ging de dag daarna weer verder met waar ik gebleven was. Tijdens het weegmoment iedere week trok ik mijn lichtste jurkje aan en mijn flatjes eronder. Want gympen of een spijkerbroek zou immers een ander resultaat laten zien. Ik ging nog even extra plassen, probeerde met alle kracht nog te poepen en met een zenuwachtig gevoel was het dan eindelijk tijd voor de weegschaal. Zelfs het haarelastiekje en de sieraden gingen af. Want ja, misschien scheelde dat een onsje. Ik heb zelfs eens mijn ondergoed uit gelaten na een ietwat slechte week zodat het resultaat niet zo heel erg tegen zou vallen. Van de zotte. Het zijn allemaal dingen die ik nog niet eerder heb verteld. Want dat gewicht en de kilo’s die ik afviel; dát moest gedeeld worden. Hoe ik me er zelf onder voelde deed er niet toe. Dat er veel lunchdates zijn afgezegd is niet verteld en dat ik mezelf verschrikkelijk voelde was niet belangrijk. Ik was aan het afvallen en daar ging het om, toch? Ik kreeg het ene complimentje na het andere en ondanks dat ik het zelf niet zag, waren er een hoop mensen die zeiden ‘goh, jij bent lekker afgevallen, wat zie je er nu goed uit!’

Broodje hagelslag als goud

Maar voor jezelf zorgen omdat je net zo omgaat met jezelf als met iemand anders van wie je houdt ken ik eigenlijk niet. Ik zag water drinken, mega gezond eten en sporten als iets wat allemaal moést. Als ik niet drie keer naar de sportschool ging (wat ik ook niet deed), was ik boos op mezelf. Als ik een flesje water dronk in plaats van drie was de dag fout en als ik een ijsje at terwijl dat niet binnen mijn punten paste, dan was dat ook slecht en zwak. Er was goed voedsel en er was fout voedsel. En juist door in deze termen te blijven denken, lonkte het chocola wel heel erg. Het broodje hagelslag werd goud en het bakje chips werd een hele zak. Ik heb periodes gekend van extreem diëten en van extreem vreten. Ik heb niet voor niets jojo achter mijn naam staan als je Shirley opzoekt in het woordenboek. Ik heb niet voor niets geschommeld tussen de 65 en 90 kilo.

Body Positive

Voor mij is de term body positivity ontzettend belangrijk geworden. Veel mensen kunnen het niet meer horen en er zijn ook ontzettend veel mensen die het compleet uit zijn verband trekken. Ik zeg alleen maar: let it go. Het kan voor veel mensen een absolute eye-opener zijn en dat is toch alleen maar ontzettend mooi?

Voor mij staat het begrip voor normaal doen. Normaal kijken naar mezelf, normaal kijken naar anderen en vooral normaal kijken naar eten. En juist dat normaal doen was ik helemaal kwijt. Zoals het boek ‘self-care’ zo mooi zegt: zorg niet voor jezelf om jezelf te veranderen maar uit oprechte liefde en respect voor de persoon die je bent en het lichaam waar je in woont. Zoals je hierboven al kunt lezen heb ik daar de afgelopen tien jaar (!) mee geworsteld. Van streng diëten tot vreetbuien en van strikt alles opschrijven tot de touwtjes volledig loslaten. Geen serieus eetprobleem maar wel een probleem met eten. Nu ik heb gezegd ‘ik zou tekenen als ik dit lichaam zou kunnen behouden’ lijkt er wel een knop om. Ik eet weer regelmatig, gezond en normaal, geniet van popcorn in de bioscoop met mijn zoon om vervolgens ‘s avonds weer een gezonde maaltijd te nuttigen en loop in de supermarkt met gemak langs het chocola. Tenzij ik er trek in heb, dan gun ik het mezelf gewoon en belandt het in het karretje. Ik drink weer water wat ik voorheen amper koos en ik sport weer zonder dat het voelt als moeten. Ook al ga ik maar een keer in de week; het is oké en ik ben niet boos op mezelf omdat ik meer had gekund. Ik wandel lekker en haal vaak mijn stappen. Maar soms niet, en dan is het ook oké. Ik kan weer genieten van eten en juist omdat ik mezelf niks meer verbied en er geen goed of fout meer is, kies ik voor het juiste op dat moment en zit ik weer lekker in mijn vel. Ik geloof dat dát body positive is. Dat is goed voor jezelf zorgen. Dat is normaal doen. En ik begin het zowaar te leren.