Af en toe help ik op school. Zo wordt er wel eens een ouder gevraagd die kan rijden of die een groepje kan begeleiden bij een excursie. Toen ik gisteren thuiskwam van een excursie die best intens was, moest ik opeens denken aan een stuk dat ik in mijn boek heb geschreven. Als introverte moeder begrijp ik namelijk uitstekend dat je niet vooraan staat als er om een hulpouder wordt gevraagd, maar ik ben van mening dat we allemaal ons steentje moeten bijdragen. Bij Skyler in de klas is dat nooit een probleem, dan zijn de plekjes altijd snel gevuld door ouders die wel kunnen helpen. Bij Maddox is dat (nog?) anders. Volgende week heeft hij hetzelfde uitje en ook al was ik niet van plan om dat ook te doen, er zijn geen andere ouders die zich hebben opgegeven. Nu ben ik natuurlijk wel in een positie om dit te kunnen doen omdat ik mijn eigen uren kan indelen, maar ik denk dat er op iedere mogelijke manier wel iets te doen is, van helpen bij een excursie tot materiaal schoonmaken voor de zomervakantie.
Ik ga een deel uit mijn boek ‘ De introverte moeder‘ met je delen:
‘Er wordt, in ieder geval op de school van mijn zoon, een bepaalde inzet van de ouders verwacht. De klas schoonmaken aan het eind van het jaar, meegaan met schoolreisjes, helpen als luizenmoeder, meedenken in een oudercommissie en meer van dat soort zaken. Ik denk dat ik voor ons allemaal kan spreken als ik zeg dat het voor een introvert dé horror is om mee te gaan in een bus met dertig kinderen en vervolgens een groep onder je hoede te krijgen tijdens het schoolreisje. Ik ken mezelf langer dan vandaag en weet dat ik na het eerste ‘potje met vet-couplet’ al een error in mijn hoofd krijg. Dan ga ik continu op mijn horloge kijken, mezelf afvragend waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben. Raymond daarentegen is eens met liefde mee geweest tijdens een uitje naar het ziekenhuis, waar hij met vier kinderen in de auto naartoe reed.
Bekijk hoe je op jouw manier je steentje kunt bijdragen. Er zijn ouders die staan te popelen om met hun zoon of dochter mee te gaan tijdens een uitje en anderen die met liefde voorstellen om naar een bibliotheek te rijden met vijf kinderen in de auto, maar voor mij is dat niet weggelegd. Een klas schoonmaken met vijf ouders waarbij iedere ouder een eigen emmer en hoek krijgt toegewezen, past veel meer in mijn straatje. Je hóeft niet overal ja op te zeggen en je kunt prima voor jezelf bepalen wat je belangrijk vindt. Niet alles is jouw verantwoordelijkheid. Weet dat er in een klas gemiddeld 25 kinderen zitten met dus minstens 25 andere ouders. Er is altijd wel íets wat bij jou past. En anders misschien niet; je hoeft niet ieder jaar je beste beentje voor te zetten en je mag ook gerust afwachten tot er andere ouders zijn die zich melden. De ene ouder heeft er ook veel meer tijd voor dan de ander in verband met wel of geen werk, wel of geen auto enzovoort. Voel je vooral niet schuldig of verplicht: er zijn genoeg ouders die met liefde jouw stokje over willen nemen. Dan kun jij zoeken naar een manier waarop jij kunt helpen.’
Ik sta hier nog steeds achter, maar wel met de kanttekening dat de hulp enorm gewaardeerd wordt en dat ik daarom soms wat vaker ja zeg dan ik de eerste jaren voor ogen had. Nu bij de kleuters zijn ze zo aan het zoeken naar iemand, dat dat gewoon een beetje jammer is. Bij Skyler zoeken ze wekelijks hulpouders om mee te fietsen naar gym en dat is tot oktober gevuld. Je moet dus ook wel een beetje mazzel hebben met de poule van ouders. Terwijl ik dus riep dat ik niks wil met een groepje kinderen, ben ik daarop teruggekomen. Ja, het is heel intens en ja, je wil daarna alleen maar alleen zijn. Maar van wat ik hier merk is dat de hulp enorm gewaardeerd wordt en dat ook de kinderen ontzettend blij zijn als je als ouder helpt. Dan zijn ze gewoon enorm trots op het feit dat dat zijn of haar papa of mama is die de groep mag begeleiden.
Het is een beetje zoeken naar wat je wel en niet wil. Hou jouw grenzen goed in de gaten. Een schoolreisje is voor mij dus echt de grootste nachtmerrie, maar de klas met drie anderen begeleiden naar een excursie op loopafstand vond ik prima. Vorige keer had ik vier kinderen in de auto en moest ik ze afzetten bij een kunstworkshop. Wij mochten niet mee naar binnen maar met de vier andere ouders hebben we om de hoek koffie gedronken. Gelukkig leuke ouders, haha. En anders is er altijd de mogelijkheid om in de tussentijd een stukje te wandelen. Zet je beste beentje voor, maar doe dat wel op een voor jou zo passend mogelijke manier.
Ik ben benieuwd hoe het volgende week bij de kleuters gaat… Daarna heb ik mijn karmapunten wel weer verdiend dacht ik zo!
