Bedankt voor alle mooie, lieve berichten!

Momenteel blog ik alweer bijna vijf jaar hier op Mommyhood en de afgelopen jaren zijn er behoorlijk veel onderwerpen de revue gepasseerd. Onderwerpen die over mij als moeder gaan, maar ook zaken die specifiek iets over mijn kinderen zeggen. Van niet slapen tot zindelijkheidstraining en van oor- en darmproblemen tot aan de speen afbouwen. Over het laatste artikel had ik zo mijn twijfels. Want ja, waar trek je de lijn van ‘te persoonlijk’? Ik vond de speen echt een dingetje en vind het soms lastig te bepalen of het iets is wat mijn kind eventueel kan schaden. Wordt het een onderwerp op school als ze lezen dat mijn kind zijn speen pas weggooide toen hij vier jaar was? Na lang nadenken vond ik van niet. Er zullen nog veel meer kinderen zijn die de speen hebben met slapen (en dat bewezen de reacties wel weer) en het is niet zo dat ik over een kind van tien jaar praat. Achteraf ben ik blij met de publicatie want niet alleen ben ik heel erg trots op mijn kind; ook wordt hierin duidelijk hoe wij het ouderschap ervaren en hoe wij met dergelijke situaties omgaan. En ik ben nog ergens anders blij mee: de berichten die ik ontving. Want wow, jullie waren met velen.

Hoogte- en dieptepunten

Ik denk dat ik nu, na vijf jaar, kan zeggen dat ik heb bereikt wat ik met Mommyhood wil doen. Een platform neerzetten waar ik onderwerpen behandel waar we allemaal mee te maken krijgen als ouder. Het niet slapen en de frustraties die daarbij horen, de helse zindelijkheidstraining die niet overal van een leien dakje gaat, dat rubberen ding dat een doorn in het oog is (vaak nog veel meer voor omstanders), de vele griepjes die vooral het eerste jaar kunnen passeren, de sprongetjes. Maar laten we vooral de mooie dingen niet vergeten. Het maandelijkse groeien, de mijlpalen (zei Maddox nu echt van de week mama?!), de zorgen maar vooral de liefde die er bij het opvoeden komen kijken, de urenlange knuffelsessies, de roze wolk. Niet alleen is Mommyhood voor mij een uitlaatklep; ook wil ik dingen bespreekbaar maken die je ergens anders niet zo gauw vindt. Ik heb zelf geen kinderen die alles volgens het boekje doen en ik ben ook zeker niet de ouder die volgens de boekjes het meest perfect handelt. Het lijkt heel normaal te zijn dat je baby na zes maanden doorslaapt, dat de speen na de tweede verjaardag wordt doorgeknipt en weggegooid en dat je kind met een jaar of 2.5 a 3 zindelijk is. Maar you know what? Dat is slechts een klein gedeelte van hoe het daadwerkelijk gaat. En dat wordt nog eens extra bevestigd door de tientallen, honderden berichten en mails die ik soms ontvang op een artikel.

Berichten van jullie

Afgelopen week was ik behoorlijk overdonderd door de berichtjes die ik ontving over de speen. Mensen die in hetzelfde schuitje zaten en hun kind maar niet van dat ding af kregen. Dat ze erg de druk voelden van buitenaf want ‘poeh, een speen kan toch echt niet meer op vierjarige leeftijd’. Ik kreeg vaak te horen dat mensen beseften dat alles op zijn tijd komt en dat ze zich een stuk beter voelden. Datzelfde gold voor de reacties na het artikel over zindelijkheid. Natuurlijk kan het allemaal goed verlopen, natuurlijk zijn er kinderen die middels een stickervel binnen een week zonder luier kunnen. Maar er zijn ook kindjes waarbij het een struggle is. Die het ontzettend eng vinden om naar de wc te gaan. Berichtjes die ik ontvang van ouders die net als ik ’s ochtends met flinke wallen en met veel pijn en moeite opstaan omdat hun kroost weer eens de boel op stelten hebben gezet. Die zichzelf door de dag heen moeten trekken omdat ze zo verschrikkelijk moe zijn. Het enige wat ik wil met mijn artikelen is mijn ei kwijt kunnen en jullie, vooral veel mede-ouders, een hart onder de riem steken. Je bent niet alleen. Het moederschap is allemaal heerlijk, prachtig, mooi en de liefde van je kinderen is eindeloos. Maar het is ook ontiegelijk zwaar, met tijden veel te moeilijk, vermoeiend en lastig. De druk van buitenaf maakt dat niet veel beter. Ik hoop dat ik met Mommyhood die druk een beetje kan verlagen. En jullie maken mij een stukje zekerder. Want ook ik ben ontzettend onzeker over of ik wel goed handel. Of ik niet te makkelijk ben, teveel kindvolgend denk, misschien dingen iets anders moet aanpakken. Maar als ik het dan van me af heb geschreven, de reacties bekijk en jullie berichten ontvang, naar mijn kind kijk en goed naar mijn gevoel luister, denk ik altijd weer ‘wat doen we het eigenlijk allemaal goed.’

Dankjewel

Volg je eigen gevoel, voed op zoals jij op wil voeden. Maak je niet druk, alles komt op zijn pootjes terecht. En jouw kind is net zo leuk, lief, prachtig als het andere kind dat wél volgens een boekje functioneert. Waarbij alles wel vlekkeloos verloopt. Maar weet je wat? Dat kind moet ik eigenlijk nog vinden. Er is overal wel wat, alleen hoor je het niet altijd en sta ik behoorlijk in de schijnwerpers met mijn site. Laten mijn verhalen jou een hart onder de riem steken en jou de inspiratie geven om te handelen naar jouw eigen gevoel. Dan doe je het namelijk nooit fout. Jullie reacties inspireren míj weer om door te gaan op de weg waarop we nu zitten. Met mijn kinderen, maar ook met de site. Ik ben ontzettend dankbaar voor de bezoekers die ik heb opgebouwd en voor de mooie woorden die ik de afgelopen jaren, maar vooral heel erg het afgelopen jaar, mag ontvangen. Ik weet niet precies wat er is veranderd maar de sfeer is zo meelevend en zo positief, dat ik daar iedere dag weer ontzettend gelukkig van word. Alsof er opeens een heel mommunity is ontstaan in plaats van ‘kijk Shirley eens met haar opvoedverhalen, laten we daar eens iets van vinden.’ Ook de mensen die nog geen moeder zijn en mijn verhalen op de voet volgen omdat ze mij inspirerend vinden. Dat doet me echt heel erg veel. Ik ben sinds kort begonnen met een dankbaarheidsboekje en toen ik dit weekend opschreef waar ik dankbaar voor was, was dat voor jullie. Voor de site, voor de reacties en de berichten die ik ontvang en dat ik daardoor heel erg de urge voel om door te gaan met verhalen te delen. En dat wilde ik vandaag even zeggen.

Dankjewel!