Dezelfde moeder, dezelfde vader, dezelfde opvoeding en toch héél verschillende kinderen. Onze twee jongens verschillen als dag en nacht. Waar de een ’s ochtends zijn bed niet uit kan komen, staat de ander direct aan als de wekker gaat. De oudste is graag alleen; de jongste zoekt contact en uitdaging op. De een kan prima alleen spelen, terwijl de ander alles doet om aandacht te krijgen. Maddox is best intens; Skyler is de rust zelve. Introvert en extravert. Uitbunding en ingetogen. Voorkeuren qua eten, qua activiteiten, qua school, qua daginvulling, qua interesses. Er is momenteel geen enkele overeenkomst en dat maakt het lastig in huis. De afgelopen weken is er íedere dag, de héle dag door ruzie. Skyler vindt zijn kleine broertje maar vervelend, irritant, druk en ‘een baby’. Maddox vindt Skyler stom, niet aardig en gemeen. Als Skyler op de bank een filmpje zit te kijken kan Maddox opeens opstaan, naar Skyler lopen en hem een klap op zijn hoofd geven omdat Skyler geen aandacht aan hem geeft. Als Skyler zit te gamen boven en Maddox komt zijn kamer binnen omdat hij mee wil kijken, wordt Skyler woest en gaan de klappen de andere kant op. Help!
In de haren vliegen
Het is echt de grootste uitdaging momenteel. Ik vind dit het moeilijkste van het hele opvoeden. De meest lastige fase ook wel, denk ik. Ze zijn continu aan het schreeuwen, liggen in de clinch samen en vliegen elkaar vaak in de haren. Maar het kan zo binnen een tel weer over zijn. Na vijf minuten hoor ik opeens: ‘Maddox, kom eens kijken! Kijk waar ik ben in het spel.’ En dan mag ‘ie wél meekijken. Snap jij het nog?
Continu ruzie
Ze kunnen momenteel niet met elkaar. Afgelopen week was Maddox na school met een vriendje mee en liep ik samen met Skyler naar huis. ‘Fijn mama, dat Maddox er even niet is!’ Maar net voor vijven hoorde ik wel: ‘Mama, komt Maddox alweer bijna thuis?’ Op het schoolplein was ik aan het praten met een andere moeder (jazeker, deze introverte moeder!) en hoorde ik van haar hetzelfde. Ook zij heeft twee jongens die heel erg van elkaar verschillen, continu ruzie maken en elkaar toch weer opzoeken. Toen ik Skyler aan het omkleden was in de kleedkamer van het zwembad, was Maddox ook weer continu Skylers aandacht aan het trekken door vervelend te doen. Naast me hoorde ik: ‘het hangt in de lucht, mijn jongens vliegen elkaar ook steeds in de haren.’ Het stelt me gerust dat het niet alleen bij ons zo’n chaos is. Maar het maakt het niet makkelijker.
Als dag en nacht
Ik heb zelf een broertje. Ook wij verschilden als dag en nacht. Waar ik altijd lekker op mijn kamer zat en mijn eigen ding deed, was hij altijd de hort op. Maar de momenten dat we samen waren, was het gezellig. Keken we een filmpje, speelden we op zijn Nintendo en was er geen strijd. Het zijn ook meer de verhalen die ik horen bij mensen die jongens in huis hebben. Ze zijn elkaar aan het aftasten, willen allebei hun ruimte, allebei aandacht en ontzettend graag tijd samen doorbrengen. Maar doordat de interesses zo verschillen, is dat echt heel erg lastig. Soms zijn ze heerlijk beneden met hun eigen ding bezig, bel ik mijn moeder even via Facetime en nog geen vijf minuten kletsend met haar, moet ik twee jongens uit elkaar trekken. De aanleiding? Ademen. Dan kunnen ze elkaar opeens niet meer handelen en gaat er één uit zijn plaat tegen de ander.
Wanneer komt dat moment?
Ik vraag regelmatig aan ze wanneer het moment komt dat ze normaal met elkaar kunnen omgaan. Wanneer de dag aanbreekt dat ze voor een paar uur aardig kunnen zijn voor elkaar. Maar misschien verwacht ik wel te veel. Misschien is dit wel iets tussen de twee broers en hoort het erbij. Zolang ze elkaar missen na een playdate, ze naar elkaar zwaaien als Skyler in het zwembad ligt en Maddox enthousiast naar hem zit te kijken, ze elkaar nog regelmatig helpen en ik ze soms nog bij elkaar zie zitten, dan geniet ik daar maar van. Ook al is het maar voor één minuut.
