1000 dagen 

Het is 6 november en ik word ’s ochtends wakker met krampen. Ik weet het zeker: dit zijn weeën. Ik lig in het ziekenhuis vanwege gebroken vliezen, druk op het knopje om een verpleegster op te roepen en word aan een scan gehangen zodat Skyler in de gaten kan worden gehouden. Ik puf mijn weeën weg, app wat met Raymond en weet op een gegeven moment niet meer waar ik het zoeken moet. De paracetamol die ik krijg komt er direct weer uit en ook voor het ontbijt bedank ik vriendelijk omdat ik al over mijn nek ga van het idee. Ik verkeer in mijn eigen wereld. Zo’n drie uur later zet ik Skyler op de wereld. Een mannetje dat vandaag precies 1000 dagen oud is. Al 1000 dagen mag ik mezelf moeder noemen en dat vond ik een momentje om bij stil te staan.

Skyler is, als we het even naar maanden omrekenen, 2 jaar en bijna 9 maanden. Dat betekent dat we over drie maanden een derde (!) verjaardag vieren. En alhoewel ik het superleuk vind dat Skyler nu groter wordt en goed ontwikkelt, verlang ik soms ook nog weleens terug naar die tijd dat hij piepklein was en in een pakje in maat 44 in de wagenbak lag te slapen. Enerzijds lijkt het een eeuwigheid geleden en kan ik me geen voorstelling maken van de periode toen hij er nog niet was. Anderzijds voelt het nog maar zo kort geleden dat ik moeder werd en dat Skyler ons leven een maand te vroeg op zijn kop kwam zetten.

Ondanks dat je negen maanden, of acht in mijn geval, de tijd hebt om aan het idee te wennen, is het moederschap één grote verrassing voor me. Ik heb nog zoveel boeken kunnen lezen, sites kunnen bezoeken en met mensen kunnen praten, maar voor mij is alles heel anders dan ik ooit had durven denken. Het is niet alleen zwaarder, moeilijker en vermoeiender dan ik dacht; het is vooral veel mooier en nog specialer dan ik me ooit had kunnen voorstellen. In de afgelopen 1000 dagen is er geen dag voorbij gegaan dat ik me geen zorgen maakte om iets. Van iets heel kleins tot allerlei erge dingen; het moederschap is geen zorgeloos leven meer. Je hebt alles voor je kind over en wil dat hem of haar niks overkomt. Je wilt alleen het beste en daar ga je voor door het vuur. Van het niet willen eten tot het niet willen slapen, van onverklaarbare huilbuien tot ‘zal ‘ie een leuke dag hebben?’ Maar in die 1000 dagen is er ook geen dag voorbij gegaan dat ik niet heb kunnen houden van. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, van ’s middags 13:00 uur tot ’s nachts 02:40 uur. Of hij nu het bloed onder mijn nagels vandaan haalt of naar me toe komt en onverwachts een kus wil. We weten allemaal hoe we kunnen houden van. We hebben allemaal wel iemand in ons leven die bijzonder voor ons is en waarvoor ons hart is gevuld van liefde. Maar een kind geeft een heel andere dimensie aan het woord liefde. Het is opeens zoveel meer, zoveel mooier en zoveel meer bijzonder dan het ooit is geweest.

1000 dagen. Wat ging dat snel en tegelijkertijd ontzettend langzaam. Wat een rollercoaster en wat een mooie reis. Op naar de volgende 1000!