De artsen hadden me al gewaarschuwd. Als je vanaf nu ‘iets’ voelt in je lichaam, dan schrik je dubbel zo hard. Dat is wat kanker je nalaat, totale disbalans. En het is ook logisch dat je zo reageert. Ik heb iets ernstigs gehad, dus het is volkomen terecht dat ik alert ben. Leuk is anders, want elke steek in mijn lichaam kan me van mijn stuk brengen momenteel. Het is fijn dat de artsen je direct serieus nemen. Ze laten niets meer aan het toeval over en ‘kijk het maar even twee weken aan’ is echt verleden tijd. En daar is natuurlijk bij mij ook een verdomd goede reden voor.
Maar als het je dan echt overkomt, dan weet je pas echt hoe dit voelt. Diderik en ik zaten in de tuin te lunchen. Ik wreef met mijn hand langs mijn linkerborst. Ik schrok, voelde nog eens, en nog eens, en toen brak de paniek uit. Ik voelde weer een knobbel. Ik vroeg Diderik direct te kijken en te voelen en hij voelde het ook. Aan de bovenkant. Het was geen muggenbult en verder was mijn huid ook niet rood, dus een pukkel of zoiets leek me ook sterk. Op dat moment breekt de paniek uit in je hoofd. Het zal toch niet? Het rationele gedeelte probeert je gerust te stellen door alle feiten langs te gaan: de tumor is weggehaald, je bent zo erg bestraald dat de enige kans van overleven van een kankercel gewoon enorm klein is. Maar dan komt je emotie om de hoek kijken en dat is toch echt sterker dan het rationele. De angst, de schrik… Het was echt vreselijk. Ik dacht bij mezelf: ‘als de kanker weer terug is, dan is het gewoon te laat’. Dat gevoel is niet te beschrijven zo verdrietig.
Ik heb direct mijn behandelend arts gebeld en ik kon ook vrij snel terecht. Direct bij binnenkomst trok ik snel mijn bovenkleding uit en ging de arts kijken. Ze keek me aan en zei tegen me dat ze het ook voelde. Dat ze toch een echo wilde laten maken. Ze gaf aan dat het bijna niet mogelijk was dat er amper twee maanden later weer zo’n knobbel kon zitten, maar dat we het toch moesten checken omdat het geen muggenbult of pukkel was. Je begrijpt dat ik in standje ‘totale stress’ zat. We gingen gelijk naar de radioloog toe. Ik mocht gelukkig tussendoor.
De radioloog vertelde me toen ik ging liggen op het onderzoeksbed dat ze direct ging kijken en daarna met mij ging praten. Zo fijn zo’n snelle reactie. Ze ging met het echo-apparaat over mijn borst en voor mijn gevoel duurde dit uren. Dat was natuurlijk niet zo. En toen kwam het verlossende woord; het was geen kanker. YES! Ze ging nu rustig kijken wat het dan wel kon zijn. Wat een opluchting. Op dat moment liet ik mijn tranen, die ik eerst had ingehouden, los.
Uiteindelijk bleek het een huidafwijking die waarschijnlijk door de bestraling een hard bobbeltje is geworden. Niks ergs gelukkig. Zowel de behandelend arts als de radioloog drukte me op het hart dat het heel goed was dat ik aan de bel had getrokken en dat ik in het vervolg gewoon weer moest bellen. Het was een knobbel en dan is er maar één optie: je laten checken. Op dat moment is het zo fijn dat je dat te horen krijgt. Beter een keer te veel dan te laat. En zo is het. Er zijn nog steeds momenten dat ik iets voel. Mijn lichaam heeft het zwaar te verduren gehad door de behandelingen, operatie en alle stress. Ik blijf er niet mee rondlopen. Het helpt mij als ik het laat checken en dat doe ik dan dus ook.
Van verschillende mensen die zelf kanker hebben gehad hoor ik ook dat de eerste jaren spannend zijn en dat zij ook vaak bij de huisarts zaten. Naarmate de jaren verstrijken en de scans goed zijn tijdens de checkmomenten, krijg je ook weer meer vertrouwen. Ik moet zeggen dat dat me hoop geeft. Het is niet erg dat ik me nu zo voel en dat het me veel doet. Het kan me echt overvallen op een moment dat ik iets voel, een steek in mijn buik kan me al van mijn stuk brengen. Maar ik hoef me er niet voor te schamen en me niet bezwaard te voelen. En me al helemaal geen aansteller te voelen. Ik geef het de tijd en ik trek aan de bel als het nodig is. Alleen al deze acceptatie geeft me dan weer meer ‘lucht’ om vertrouwen te houden.
Toch zijn zulke momenten best pittig. Ik probeer dan ook heel erg in het ‘nu’ te leven. Kijken wat er nu is. Niet te ver vooruit. Genieten van tijd met mijn kinderen en man. Focus op een leuke koffiedate met een vriendin en veel rustmomenten inplannen. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik veel mensen heb bij wie ik dit openlijk kan bespreken. Dat lucht ook gewoon al op. Of wandelen, een meditatie luisteren of een boek lezen. Ik merk dat ik me op deze manier best goed kan kalmeren. En dat is fijn. Het is ook nog zo vers allemaal. Door die acceptatie, dat dit er dus ook bij hoort en me er niet tegen te verzetten door het te verdringen, ben ik best goed bezig volgens mij 😊.
To be continued.
Disclaimer: Alles wat ik schrijf is puur gebaseerd op mijn ervaring. Ik noem geen namen van artsen/deskundigen of ziekenhuizen in deze blogs. Tenzij van tevoren is goedgekeurd door de persoon in kwestie zelf. En tevens zal ik nooit advies geven op medisch gebied.
Volg Stonne ook op Instagram.
Stonne Moerdijk is 38 jaar en moeder van twee kinderen. Getrouwd met Diderik en woont in Aalsmeer. Ze is ondernemer, hooggevoelig, houdt van lekker eten met gezellige mensen, is wandelgek, sport en shopt veel. Houdt van een opgeruimd huis, want ‘opgeruimd hoofd’. En ja, ze is herstellende van borstkanker en probeert er altijd het beste van te maken. Stonne schrijft iedere vrijdag voor Mommyhood.
