In deze rubriek komen verhalen voorbij van moeders die iets willen delen. Een samengesteld gezin, te vroeg geboren baby’s, afschuwelijke gebeurtenissen, vruchtbaarheidsproblemen, adoptie, noem het maar op! Wil jij hieraan meewerken? Mail me via ‘contact’. Het kan anoniem, mocht daar behoefte aan zijn. Dat gezegd hebbende: deze week iemand aan het woord die graag haar miskraam wilde delen omdat er zoveel taboe heerst over dit onderwerp. Maar liefst 1 op de 10 zwangerschappen eindigt in een miskraam en omdat er daarom veel vrouwen onder ons zullen zijn die ermee te maken hebben gehad of er nog mee te maken krijgen, hoopt de schrijfster met haar ervaring steun te kunnen bieden, en te krijgen, om zoiets heftigs te kunnen verwerken. Ook dit hoort thuis op Mommytobe en daarom plaats ik haar verhaal graag.
Miskraam? Ver van mijn bed show…
‘Nadat we besloten hadden om te proberen een broertje of zusje te krijgen voor ons eerste kindje begon het nadenken. Wat als… Wat als het fout gaat. Ik had al een beetje angst, angst die ik bij mijn eerste nooit gekend had. Dat was een onbezorgde zwangerschap en ik had misschien één keer de gedachte van een miskraam in mijn hoofd zien spoken. Maar nu was ik alleen nog maar bezig om over een broertje of zusje na te denken en de angst greep me alweer naar mijn keel. ‘Oke, ga genieten!’, dacht ik. En zo begonnen we aan het avontuur. Nadat we op zich ons best hadden gedaan, dit keer geen marathon voor ons, was het wachten. Ik ben best vruchtbaar dus het kon maar zo de eerste keer raak zijn. Na twee weken kwam de dag dat ik ongesteld moest worden, en ongeduldig dat ik ben begon ik te testen. Een licht streepje is een streepje. Toch? Voor de zekerheid probeerde ik nog maar een Clear Blue. En ja hoor, na een paar zenuwslopende minuten stond daar het verlossende antwoord; Zwanger. Super blij en met tranen van geluk vloog ik mijn vriend in de armen. Zo snel, zo blij. Symptomen had ik genoeg en dus hoefde ik me geen zorgen te maken. Over een miskraam dacht ik soms nog wel even na maar ach, dat gebeurt mij niet. Dat soort verhalen hoor je vaak alleen bij anderen. Een soort ver van je bed show.
Andrhalve week lang leefde ik op een wolk. Tot ik op een zekere avond naar het toilet ging. Ik zei nog tegen mijn vriend; I’k heb een raar gevoel.’ Ik veegde af en had licht roze slijm. Ach, dacht ik nog, hoort erbij. Al kreeg ik wel een wat zenuwachtig gevoel. Nadat ik lekker warm had gedoucht moest ik weer even “plassen”. Nou, dat moment staat op mijn netvlies gebrand. Mijn plas was rood, roder kan bijna niet. In paniek begon ik te huilen en riep mijn vriend. Foute boel. Ik wil jullie de details besparen maar de rode zee is er niks bij. Nadat ik van de schrik was bekomen belden we de verloskundige. Ik moest de nacht afwachten en dan terugbellen. Daar ging ik, met een intens leeg gevoel naar bed. Bloeden heb ik die nacht onwijs veel gedaan. Zo veel dat ik er naar van werd. De volgende dag belde mijn vriend de verloskundige en we mochten gelijk komen.
Daar zit je dan, met een leeg gevoel weg te bloeden tussen alle ultiem gelukkige dikke bolle buiken vrouwen. Gelukkig mocht ik snel naar binnen. Hup, op de tafel. ‘Het ziet er niet goed uit, mag ik een inwendige echo maken?’, vroegt ze. Natuurlijk. En inderdaad: helaas, geen levensvatbaar kindje. Omdat ik al veel bloedde ging ze er van uit dat mijn lichaam het op de natuurlijke manier zou afstoten. Ik kleedde me weer aan en verliet de praktijk. Leeg.
Eenmaal thuisgekomen begon het een beetje te bezinken. Ondertussen bloedde ik hevig door. Nu zo’n week verder is het bloeden gestopt. Ook heb ik ondertussen al een negatieve zwangerschapstest in mijn handen gehad, wat betekent dat het allemaal netjes mijn lichaam heeft verlaten. Helaas is het voor mij geen ver van mijn bed show meer, maar zat ik er midden in.
Ik doe soms alsof het niks is, maar diep in mijn hart doet het natuurlijk gigantisch pijn. Je bent eerst zo blij, denkt aan de toekomst, wat je allemaal moet gaan doen. En binnen een seconde worden al je toekomstplannen voor even aan de kant geschoven en staat de tijd stil. Natuurlijk gaan we het weer opnieuw proberen als mijn lichaam weer de oude is, maar één ding is zeker: de eerste 12 weken worden voor mij een hele angstige tijd.
Ik wilde dit graag anoniem met jullie delen want er is zo weinig te vinden op het internet hoe zoiets gaat. De enige verhalen die ik tegenkwam waren verhaaltjes op forums waar je er, als je niet op past, nog enge ziektes bij krijgt ook nog. Iedere miskraam is anders en er wordt eigenlijk nog niet veel over gepraat. Vandaar dat ik mijn verhaal op papier wilde zetten. Je bent echt niet de enige die een miskraam krijgt. Zo’n 1 op de 10 zwangerschappen eindigen helaas in een miskraam, dus je staat er niet alleen voor. Samen sta je sterk.’
Oh jeetje, ik krijg kippenvel er van! Heel veel sterkte
De tranen lopen mij over de wangen. Een miskraam, ik wist niet dat het zo een teleurstelling zou kunnen zijn! En dan bij de verloskundige met een baby in je buik, die dus niet levensvatbaar is… Dat moment dat zij dat zegt, wat vreselijk moet dat zijn!
Heftig 🙁 sterkte!
Mijn moeder vertelt weleens over haar miskraam en hoe dit er in gehakt heeft terwijl ze dat helemaal niet verwacht had
Fijn dat Shirley je de mogelijkheid heeft geboden om hier je verhaal te doen en goed van je dat je je verhaal hebt gedeeld met ons. Wellicht helpt het je met het verwerken en een plekje geven. Daarnaast hoop ik voor je dat je snel weer zwanger bent en een tweede kindje in je armen mag houden.
Zelf eindigde mijn eerste zwangerschap ik een missed abortion. Daar kwamen we na 11 weken bij de eerste echo achter. Verschrikkelijk om mee te maken en inderdaad, een volgende zwangerschap ga je minder ‘relaxed en vanzelfsprekend’ in. Gelukkig is het bij ons de tweede keer wel goed gegaan en heb ik inmiddels een gezond kindje.
Heel veel sterkte!
Wat moet dat enorm heftig zijn. Heel veel sterkte en hopelijk heb je snel weer een positieve test in handen.
Oef herkenbaar, een jaar geleden had ik een positieve test en 7 weekjes later moest ik afscheid nemen van ons wondertje (met 11 week). Het hakt er nog regelmatig in, een leegte die niet gevuld wordt. Sterkte!
Ik hoop dat het de volgende keer goed gaat maar kan me voorstellen dat dit je wel bijblijft!
De onzekerheid waar iedere vrouw mee te maken krijgt als ze net zwanger is.. Zal alles wel goed gaan? De een is er natuurlijk meer mee bezig dan de ander, maar het is zeker iets wat door je hoofd heen schiet. Heel triest dat het dan ook daadwerkelijk niet goed blijkt te zitten. Het verdriet wat je hebt, zit heel erg diep, en je hebt niet echt het idee dat je het met iemand kan bespreken. Zij maken tenslotte niet hetzelfde mee wat jij meemaakt. Een volgende zwangerschap zal natuurlijk ook nooit meer hetzelfde zijn, maar ‘gelukkig’ mag je wel vaak eerder langs bij de verloskundige voor controle. Maar dit is natuurlijk ook geen bevestiging dat alles goed zal (blijven) gaan. Ik ben nu iets meer dan 20 weken zwanger, en vind het een hele mooie, maar ook hele onzekere periode in je leven. Kan niet wachten tot ik ons kleintje in het echt zie en haar vast kan houden!
Oef, wat heftig. Heel veel sterkte!
Wat een heftig verhaal zeg, heel veel sterkte.
“Ik doe soms alsof het niks is, maar diep in mijn hart doet het natuurlijk gigantisch pijn”. Deze zin raakt mij diep. Ik was altijd in de veronderstelling dat ik er heel nuchter ik zou staan, mocht ik een miskraam krijgen. Niets blijkt minder waar. Voor de buitenwereld doe je alsof alles goed is en herpak je je leven, maar vanbinnen ga je kapot. Zo ervaar ik het na 2 miskramen. Niemand kan mij de garantie geven dat het een volgende keer wel goed gaat. Niemand kan het verdriet van je wegnemen, het is een strijd die je met jezelf aangaat. Ik wil je heel veel sterkte wensen! Mocht je erover willen praten, dan mag je mij altijd mailen! X
Ik reageer even anoniem, zit met tranen in m’n ogen. Bij ons is het vorige week misgegaan na 7 weken. Het raakt me zeer, dat uitgerekend nu, er een artikel over verschijnt op de blog die ik al maanden volg. Ik rationaliseer me suf, want wat is nou 7 weken? Maar de pijn is snijdend. Mooi dat je dit hebt kunnen verwoorden, ik wens je heel veel sterkte. En bij deze een dikke digitale knuffel.
En @Shirley, super dat je dit mogelijk en bespreekbaar hebt gemaakt! Ik vind je een fantastisch mens en hoop dat je nog lang blijft bloggen 🙂
Jeetje echt heftig. Sterkte en hoop dat je snel een goede zwangerschap tegemoet gaat.