In deze rubriek komen verhalen voorbij van moeders die iets speciaals willen delen. Een samengesteld gezin, te vroeg geboren baby’s, afschuwelijke gebeurtenissen, vruchtbaarheidsproblemen, adoptie, noem het maar op! Wil jij hieraan meewerken? Mail me via ‘contact’. Het kan anoniem, mocht daar behoefte aan zijn. Joyce (21 jaar) is na Evi de volgende met haar verhaal.
‘Ik was zwanger. Al 25 weken.’
Augustus 2010 is een maand die ik nooit zal vergeten. Ik had een vreemd gevoel in mijn buik en dacht in eerste instantie dat het mijn darmen waren. Maar eigenlijk kon dat helemaal niet; darmen zitten onderin mijn buik, dit geborrel zat bovenin. Al snel wist ik dat dit iets heel anders was: ik was zwanger. En nee, niet zomaar een paar weken maar al een hele tijd. Mijn hele leven stond op zijn kop: mijn vriend en ik waren drie maanden uit elkaar geweest en net drie weekjes weer samen. Ik was bang. Bang om het hem te vertellen maar ook bang of het allemaal wel goed ging met het baby’tje in mijn buik. Ook stroomde mijn hoofd over met vragen want ik was tenslotte ‘gewoon’ aan de pil.
Het heeft mij een week geduurd voordat ik het mijn vriend kon vertellen. Ik durfde niet, was bang dat hij mij dit alleen zou laten oplossen. Uiteindelijk vertelde ik het hem en na een uurtje was hij helemaal om. Een uurtje in shock, en daarna de leuke verhalen over het kunnen voetballen en zwemmen met onze uk. Ook wist hij direct dat onze uk een jongetje zou zijn. De ochtend erna maakte hij voor het eerst kennis met de baby. Alsof hij blij was dat we samen dit avontuur aan gingen, begroette onze uk zijn vader met een aantal trapjes tegen zijn hand.
Twee dagen later vertelden wij het onze ouders. Het was niet het makkelijkst wat ik ooit heb gedaan, misschien wel één van de moeilijkste dingen. Ik was weer bang. Bang voor de reactie en bang om er alleen met mijn vriend voor te komen staan. Want hé, hoe vaak lees je dat niet? Onze ouders waren geschrokken, dat was logisch. Dit was namelijk niet het beeld wat ze in gedachten hadden voor ons. Gelukkig veranderde dit snel en hadden (en hebben) we de beste hulp en steun die wij ons konden en kunnen wensen.
We vertelden het onze ouders op maandag en op donderdag konden wij voor het eerst bij de huisarts terecht. We kregen te horen dat ons kindje kerngezond was en dat ik al 25 weken zwanger was. 25 weken! Dat ze konden vertellen dat hij gezond was betekent natuurlijk nog niet alles. In de periode dat ik vrijgezel was heb ik flink lopen feesten met mijn vriendinnen met de bijbehorende drankjes. Dit kan hersenbeschadiging met zich meebrengen en dit kunnen ze niet op de echo’s zien. 25 weken; dat betekent dat wij nog 15 weken hadden om alles te regelen. Een chaos ontstond in mijn hoofd, ik moest nog zoveel doen en wat zouden de mensen in mijn omgeving nou zeggen?
We besloten om eerst naar onze ouders te gaan om hun kleinzoon te laten zien. We hadden een dvd meegekregen en een aantal echo oto’s. Heel bijzonder en veel emoties kwamen los. We hadden allemaal een opluchting, want zoals het nu leek was ons kindje gezond en zouden wij in december papa en mama worden.
De weken daarna waren druk. We gingen op zoek naar een huis, regelden een hoop spullen en gingen beiden weer naar school. Binnen twee weken hadden wij ons eigen plekje. Het was niet het meest ideale plekje, maar we konden ons hier wel een tijdje redden.
De laatste 15 weken vlogen voorbij en al snel zaten we in december. December zou de maand zijn dat wij papa en mama zouden worden. De zenuwen begonnen te komen. Mijn uitgerekende datum was 6 december en stiekem waren wij allemaal aan het duimen dat hij een weekje langer zou blijven zitten. Hij luisterde toen al goed want uiteindelijk op 13 december braken mijn vliezen.
Nadat ik een vrij vlugge bevalling had van ongeveer 11 uurtjes, waarvan 1 uurtje persen, konden wij de wereld ons wonder laten zien. Onze zoon Aron was geboren. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als op dat moment. Het kindje dat zich 25 weken lang verborgen had gehouden was het mooiste kindje dat ik ooit gezien had. En kerngezond!
Inmiddels zijn we drie jaar verder en hebben we een gezonde, goed ontwikkelde zoon van 2,5 jaar. Ik ben een periode veel bezig geweest met het checken van zijn ontwikkeling, want de angst van het alcoholgebruik bleef door mijn hoofd heen spoken. Gelukkig hoef ik mij hier geen zorgen over te maken en heb ik dit al vaak mogen aanhoren.
Ik zou Aron nooit een ongelukje noemen, zo zie ik hem niet. Ik zie hem als een cadeau. Het mooiste cadeau dat ik ooit heb mogen ontvangen.
Dit was mijn verhaal, een verhaal die ik mijn hele leven bij mij zou dragen. Wil je meer over ons lezen? Ik houd een blog bij op mamajoyce.nl
Liefs, Joyce
Mooi verhaal joyce! Ik had al stukjes gelezen op mamajoyce en realiseer me nu dat het “ook zo” kan. Aron is een superleuk jochie 😉 liefs
Wauw lieve Joyce wat ben ik trots op jou! Je bent voor mij echt een voorbeeld jonge mama! Ik ben dan ook dankbaar dat je een vriendinnetje van me bent geworden! Jullie zoon Aron is prachtig en het is mooi om te zien hoe gelukkig jullie zijn. Je bent gewoon een powervrouw!
Bijzonder he! Jullie doen het heel goed!
Super mooi geschreven meid! Een kado dat niet op een lijstje past 😉
Het blijft een bijzonder maar mooi verhaal! Lieve Aron, mijn maatje! Joyce, mijn beste vriendin! Ik ben super trots!
als de ouders van Joyce zijn we supertrots dat alles goed is gekomen , het was voor ons ook een schrik, alles gaat er door je heen Joyce vergeet nog te vertellen dat ze nog een operatie heeft gehad, met ruggenprik en algehele narcose, nou jullie willen niet weten welke nachtmerrie deze nu Oma heeft gehad, maar nu willen we onze boefje niet meer missen, ook zijn we trots op de papa en mama want het is een opgave.huisje boompje beestje en dan een baby en school, maar we zijn supertrots op hun, ga zo door
liefs papa en mama
Awh wat lief!, leuk om te lezen ..<3
Wauw joyce wat mooi geschreven. Ik vind het knap van je hoe je alles doet! Ik hoop dat ik ook snel een huisjr mag krijgen voor mijn gezin
Mooi geschreven!
Wow wat een verassing zeg. Apart dat je dan opeens al zo lang zwanger bent.. Misschien een vreemde vraag maar ik maak niet helemaal op uit het verhaal of de vader en jij ook nog samen zijn.
ooh grappig! Jaa we zijn nog steeds samen, 2 maandjes geleden zijn we getrouwd 🙂
Oh wow dat is dan wel echt heel mooi!
25 weken…Jeetje, dat moet behoorlijk schrikken zijn geweest! Mag ik vragen hoe het kan dat je niet eerder iets hebt gemerkt? De zus van een vroegere vriendin van mij is er toendertijd pas met 7 maanden achter gekomen.. Al die tijd niks gemerkt totdat ze zelf vond dat ze toch wel erg aan t aankomen was de laatste tijd (stevige meid dus er ging niet gelijk een belletje rinkelen). Knap hoe je nu toch zo je leven als jonge mama op de rit hebt gekregen en hoe jullie relatie hier uit is gekomen.
Het was inderdaad behoorlijk schrikken maar we hebben het gelukkig allemaal goed opgepakt. Ik werd niet dikker, pas toen we het onze ouders het verteld hadden kreeg ik een buikje. Verder bleef ik mijn menstruatie houden, wel was dat onregelmatig maar dat had ik altijd al door het vele sporten.
Prachtig lieve Joyce <3 Alle geluk van de wereld toegewenst voor jou en je lieve gezin !
Wauw, super heftig verhaal, maar wel heel mooi!
Wat een bijzonder verhaal! Lijkt me heel onwerkelijk als je opeens hoort dat je zwanger bent. Hij is inderdaad een cadeau! Wat een knap kereltje is het!
Dit verhaal raakt mij zo… Niet omdat ík in dezelfde schoenen heb gestaan maar mijn ouders wel! Alleen zij kwamen er nog later achter.. Maar dezelfde leeftijd ook enzo…
Erg mooi stuk om te lezen!
Bijzonder verhaal! Het lijkt me heel raar om er ineens achter te komen dat je al zo lang zwanger bent. Fijn in elk geval dat alles goed is gekomen.
Wat een mooi en bijzonder verhaal! Had het al op je blog gelezen. Maar hoe je het nu verteld, prachtig! Ik hoop dat ik ooit zo’n wonder als een zwangerschap mag meemaken.
Wat een mooi, ontroerend verhaal!
Heel mooi geschreven!
Respect dat je het allemaal zo goed doet en nu weer naar school gaat! 😀
Echt een heel mooi verhaal, en bijzonder.
Wauw, heel mooi geschreven Joyce!
En wat heftig dat je er zo laat pas achter kwam, best raar als ik dan ga bedenken dat ik met 27 weken al ben gekomen..
Ik volg jouw blog nu een tijdje en vind het bijzonder mooi om te zien hoe jullie leven met Aron, een mooi en volgens mij ook een heel lief jongetje waar je trots op mag zijn!
Heftig, er na een break van je relatie achterkomen dat je al 25 weken zwanger bent! Gelukkig is tussen jullie alles goed gekomen, en ook met de kleine man 🙂