Persoonlijke verhalen #19

In deze rubriek komen verhalen voorbij van moeders die iets speciaals willen delen. Een samengesteld gezin, te vroeg geboren baby’s, afschuwelijke gebeurtenissen, vruchtbaarheidsproblemen, adoptie, noem het maar op! Wil jij hieraan meewerken? Mail me via ‘contact’. Het kan eventueel anoniem, mocht daar behoefte aan zijn. Dat gezegd hebbende: deze week vertelt Anne haar verhaal; zij had een stuitbevalling.

Een stuitbevalling

Toen ik in januari 2012 een positieve zwangerschapstest in m’n handen had schrok ik me dood! Mijn vriend en ik hadden een maand geleden besloten om maar eens te gaan proberen zwanger te raken. Wij dachten dat dit wat moeilijker zou gaan, omdat mijn schildklier niet helemaal in orde is, en omdat mijn moeder er ook heel lang over had gedaan om zwanger te raken. Na 1x proberen was het al gelijk raak. Wat een geluk!

Mijn hele zwangerschap is prima verlopen, op de standaard probleempjes na zoals dikke voeten, brandend maagzuur en slecht slapen. Maar ach, dat hoort er allemaal bij. De controle afspraken en echo’s waren iedere keer in orde. Tot ik de 35 weken echo kreeg. Onze dochter was helemaal in orde maar lag verkeerd om. Dat was wel even schrikken! Toen ik het hoorde, raakte ik gelijk in paniek. Wat moesten we nu doen? Gelukkig heb ik een hele goede begeleiding gehad van onze verloskundige.

Een week later lag ik in het ziekenhuis, zodat ze daar konden proberen onze dochter te draaien. In de buik. Ik had een akelig voorgevoel en was heel erg bang. Ik had op internet allerlei horrorverhalen gelezen (nooit doen!!) en had mezelf hierdoor helemaal over de zeik geholpen. De draaing was uiteindelijk dus ook mislukt. Het deed in eerste instantie erg veel pijn en ik kreeg het ontzettend benauwd door de medicatie die ik kreeg door het infuus (weeënremmers). Ik kreeg in een keer het gevoel alsof ze m’n kindje iets aan wilde doen, en zei toen dat ze maar moesten stoppen. Ik kon gewoon niet genoeg ontspannen.

Toen ik thuis was, was ik eigenlijk blij dat het niet was gelukt. Het voelde gewoon niet goed om het zo te doen. Diezelfde week moest ik weer langskomen bij de verloskundige, en daar vertelde ze me dat ze mij ging overdragen aan het ziekenhuis, omdat de bevalling nu medisch zou worden en ik helaas niet meer thuis kon bevallen.

De week daarop had ik een kennismakingsgesprek in het ziekenhuis. De gynaecoloog was hartstikke aardig, en heeft me veel uitgelegd over een stuitligging. Ik kreeg de vraag hoe ik erover dacht. Ik had natuurlijk thuis allang van alles opgezocht op internet en het erover gehad met mijn vriend. We wilden eigenlijk graag een keizersnede. De gynaecoloog raadde ons echter een natuurlijke bevalling aan. Ons kindje was volgens de echo’s niet heel erg groot dus de kans was er dat een natuurlijke bevalling gewoon goed zou verlopen. Na veel wikken en wegen hadden we toch maar de keuze voor een natuurlijke bevalling gemaakt. Je bent tenslotte toch in het ziekenhuis. Als er iets mis zou gaan, kan er altijd nog gekozen worden voor een keizersnede.

Die weken daarop las ik steeds meer over stuitbevallingen en dat stelde me op de een of andere manier toch wel gerust. Ik dacht, hoeveel anders dan een gewone bevalling kan het niet zijn? Ik had überhaupt nog nooit een bevalling meegemaakt, dus vergelijkingsmateriaal had ik toch niet.

Twee dagen voor de uitgerekende datum braken ’s avonds mijn vliezen. Midden in de huiskamer, waar mijn vriend met 3 vrienden een spelletje zat te spelen. Hoezo voor schut?! Haha. We belden het ziekenhuis en mochten gelijk komen. Daar kwamen ze tot de conclusie dat onze dochter nog niet was ingedaald. Daardoor was ik verplicht om op bed te blijven, omdat anders de kans groot was dat de navelstreng naar buiten zou komen. Ik mocht alleen mijn bed uit om naar het toilet te gaan, ik mocht niet eens douchen. Zo heb ik 1,5 dag op bed gelegen, terwijl er verder helemaal niets gebeurde, geen weeën, helemaal niks. Daarom werd er al gepraat over inleiden, de afspraak stond al gepland.

Toen begonnen mijn weeën eindelijk te komen, om het half uur precies. Helaas vorderde dit niet echt. Zo heb ik een hele nacht wakker gelegen vanwege die weeën. ’s Ochtends kwamen mijn ouders, schoonfamilie, een buurman en mijn schoonzus met haar vriend nog op bezoek. Maar toen ging het toch echt beginnen… Ik stuurde ze weg en drukte op het belletje naast m’n bed. Ik werd verplaatst naar de kraamafdeling en kreeg mijn eigen kraamsuite.

Daar werden de weeën steeds heftiger. Om de zoveel uur kwamen ze m’n ontsluiting meten en rond half 6 was het zover, ik mocht gaan persen. Ik deed wat ik moest doen en om 18:47 werd onze dochter Lizzy geboren. Onze dochter werd gelijk door een kinderarts onderzocht en vooral haar heupjes kregen extra aandacht, vanwege de stuitligging. Volgens de kinderarts was ze kerngezond. Ik moest na de bevalling nog naar de OK want er was een stukje placenta achtergebleven. Dit moest operatief verwijderd worden. Een geluk bij een ongeluk. Ik werd ook onder narcose gehecht, dus daar heb ik niks van meegekregen.

Toen ik terug kwam van de OK hebben we familie en vrienden gebeld en deze zijn toen allemaal nog gekomen. We moesten nog 24 uur blijven in het ziekenhuis ter controle, en mochten de volgende dag lekker naar huis.

Een paar weken na de bevalling moesten we met Lizzy nog op controle komen, er moest een echo worden gemaakt van haar heupjes. Ze zou namelijk vanwege de stuitligging kans hebben op heupdysplasie en zou dan misschien een spreidbroekje moeten. Gelukkig was dit niet het geval en mochten we weer naar huis. Achteraf gezien denk ik dat mijn bevalling niet heel anders is geweest als een ‘gewone’ bevalling. Misschien dat het meer pijn heeft gedaan? Geen idee, dat zullen we zien bij een eventuele volgende bevalling!