Skylers verjaardag: minder = meer

Niet alleen de zwangerschap is iets waar ik de afgelopen tijd mee bezig ben; ook Skylers derde verjaardag spookt regelmatig door mijn hoofd. Over ruim twee weken is het zover en mag hij alweer drie kaarsjes uitblazen. Ik zal niet zeggen hoe snel de tijd gaat, aangezien ik dat volgens mij in ieder blogje over Skyler al doe. Feit blijft dat hij groot wordt en dat we het leukste en fijnste jaar tot nu toe hebben samen. In dit blogje wil ik het hebben over het feestje dat eraan zit te komen. Het feestje dat we dit jaar heel anders vieren dan de afgelopen twee keer. Namelijk klein en vooral heel rustig, in tegenstelling tot de chaotische eerste en tweede verjaardag.

Een verjaardag van je eigen kind is fantastisch. Ik vind het heel bijzonder om mee te maken en leef er heel erg naartoe. Vooral nu Skyler ouder wordt en zelf regelmatig vraagt of ‘ie al jarig is, kan ik niet wachten tot het zover is. Om zijn gezicht te zien als hij beneden komt en slingers ziet hangen, ons cadeau mag gaan uitpakken en er opeens allemaal visite voor hem komt.

Skylers eerste verjaardag vierden we nog in ons oude huis in Amsterdam Osdorp. Ik vond dit zo’n bijzonder moment, dat ik allemaal papieren uitnodigingen verstuurde via Greetz. De familie, al onze vrienden en kennissen. Iedereen die ik maar kon bedenken kreeg een uitnodiging en veel van hen reageerden met ‘ja leuk, natuurlijk komen we!’ Dit resulteerden in een huis vol mensen, een tafel vol met cadeaus en een ietwat chaotische middag. Skyler genoot zichtbaar van de aandacht, smulde van de taart waar hij met zijn handen in zat en was helemaal in de ban van zijn cadeautjes. Heerlijk om hem zo te zien genieten! ’s Middags sloeg hij zijn slaapje over, hij stortte uiteindelijk om 17:00 uur in toen iedereen weg was en ’s avonds sliep hij als een roosje. De volgende dag speelde hij met zijn speelgoed en was het voor ons tijd om alle troep op te ruimen.

De tweede verjaardag vond plaats in ons nieuwe huis in Aalsmeer, nog geen drie weken na de verhuizing. Natuurlijk de perfecte gelegenheid om weer iedereen uit te nodigen; kunnen ze direct het huis bewonderen. Ik stuurde dezelfde mensen een uitnodiging, kreeg van nóg meer mensen een ‘ja leuk, we zijn er!’-bericht en bereidde me voor op een hectische dag. En hectisch was ‘ie inderdaad. Een beetje te.

Op het moment van Skylers verjaardag zat ik niet heel erg lekker in mijn vel. Heel moe, net de verhuizing achter de rug en toch wel uitgeput. Ik was ontzettend blij met Ingrid die de hapjes voor me maakte en dankbaar voor de lekkere taarten van Hema die ik alleen maar hoefde te betalen en op te halen. Alles was tot in de puntjes verzorgd en toen de dag was aangebroken, liep het huis vol. Héél vol. Ik geloof dat er zeker 30 mensen waren. Als het er niet meer waren.

Ik had uitnodigingen gestuurd via Whatsapp en daar een tijdstip op gezet. Er kwamen veel mensen tegelijk, maar ook heel veel mensen verspreid binnenwandelen. Raymond en ik deden om en om de housetour, en ondertussen waren we bezig met Skyler die maar al te graag alle cadeaus in ontvangst nam. Het was immers zíjn feestje. Maar er waren dan wel veel mensen die allemaal voor de jarige job kwamen; Skyler had er helemaal niks aan. Sterker nog: hij wist niet waar hij kijken moest, kwam om in de cadeaus, wilde alleen bij opa zitten en is een paar dagen van slag geweest. Toen ik een paar weken geleden over Skylers feestje nadacht en het er met Raymond over had, kwamen we dan al snel tot een conclusie: dit doen we niet meer.

Ontzettend dankbaar zijn we voor alle lieve mensen om ons heen. Voor mensen die de moeite nemen om naar Skylers verjaardag te komen en geweldige cadeaus voor hem kopen. Maar hoe leuk het allemaal ook lijkt: een kind heeft er gewoon helemaal niks aan als er zoveel mensen zijn. Skyler wist niet meer waar hij kijken moest van de cadeaus, de volgende dag wisten we van de helft niet van wie hij wat gekregen had, hebben we de helft van de mensen amper gesproken en waren er mensen waarvan Skyler nog niet eens wist wie ze waren. En dus hebben we het dit jaar anders gedaan; ik heb een uitnodiging gestuurd naar zeven stellen. Veertien mensen, om precies te zijn. Mijn ouders, Raymonds vader en stiefmoeder, mijn broertje met schoonzusje en nichtje, Kees en Kitty en drie bevriende stellen waarvan we zeker weten dat Skyler ze goed kent en waar hijzelf een goede klik mee heeft. Niet alleen wij, maar ook (vooral) hij. Drie andere kindjes en that’s it. Een rustig feestje met wat taart en hapjes, een paar cadeautjes om het overzichtelijk te houden en met mensen die we rustig kunnen spreken. Met wie Skyler kan spelen en kletsen. Een feestje waarvan we niet allemaal dagen hoeven bij te komen, waar we zelf ook nog van kunnen genieten. Het wordt immers al druk genoeg, ook met het trakteren de volgende dag op het kinderdagverblijf. Dit was wel heel lastig voor me. Ik wil het liefst al onze vrienden uitnodigen en stoot liever niemand voor het hoofd, maar voor nu voelt dit goed. Raymond en ik hebben in goed overleg afgesproken wie er wel bij zijn en voor nu is dat dus een select groepje.

Wijsheid komt met de jaren zeggen ze weleens, en dat vind ik met opvoeden en keuzes maken helemaal. Het leek me altijd fantastisch om lekker groots een kinderfeestje te organiseren. Alle familie en vrienden, stapels cadeaus en bergen met aandacht. In dit geval wordt minder echter meer, met veel meer qualitytime, echte aandacht en cadeautjes waar hij daadwerkelijk naar omkijkt en oprecht in geïnteresseerd is. Die bergen cadeaus komen daarna met Sinterklaas en Kerst wel want dat zit er ook nog aan te komen… Ik heb er in ieder geval zin in! Ik zal later nog een persoonlijke update schrijven over Skyler en hoe alles met hem gaat. Mijn kleine, grote man!

En lieve mensen die geen uitnodiging hebben: het is niks persoonlijks. We zien elkaar snel als we samen gaan daten. Voor nu is het even Skylers rustige en vooral persoonlijke feestje! Met hopelijk niet weer ellendige, slapeloze nachten tot gevolg.

Gemaakt via Paperless Post en verstuurd via Whatsapp.