Say hi to Nim!

Ruim dertig weken lang heb ik iedere donderdag een column over mijn zwangerschap geschreven voor Mommy to be. Ik vond het, zoals ik al eerder schreef, geweldig leuk om mijn ervaringen te delen met jullie. Regelmatig ontving ik waardevolle feedback. Ook over mijn twijfels en onzekerheden, die ik tijdens mijn zwangerschap regelmatig met jullie deelde. Inmiddels ben ik een tijdje moeder. En moet ik concluderen dat alles wat ik van jullie heb gelezen, inderdaad gewoon klopt. Ik heb me soms echt druk gemaakt om niks!

Ik kan me herinneren dat ik me namelijk zorgen aan het maken was over pijnlijke en genante aangelegenheden tijdens de bevalling en kraamweek. Overgeven, poepen tijdens het persen, ingeknipt worden, gehecht worden, anaal getemperatuurd worden en mijn borsten aan iedereen flashen: het leek me een regelrecht drama. Wat zou er nog overblijven van mij, als ik al dat soort gore, ronduit beschamende dingen was ondergaan? Nou, eigenlijk is alles er nog. Ik ben nog steeds dezelfde persoon, maar dan dus wel iemand waarbij inmiddels het halve ziekenhuis van binnen heeft gevoeld. En dat interesseerde me helemaal niets. Op dat moment sowieso niet, maar ook nu kijk ik er met een relaxed gevoel op terug. Sterker nog: ook zonder de pijn van de bevalling wip ik nu mijn borst met het grootste gemak uit mijn shirt. Als mijn baby huilt, krijgt hij eten. Maakt me niet uit of er op dat moment vrienden van Maran op de bank zitten of niet.

Ook kan ik me helemaal aansluiten bij het cliché dat je onvoorwaardelijk, intens veel van je eigen kind houdt. Dat werd altijd wel steeds verteld, maar eerlijk gezegd voelde ik dat tijdens mijn zwangerschap nog niet zó sterk. Natuurlijk voelde ik steeds meer liefde voor de inhoud van mijn dikke buik, maar het is niets in vergelijking bij was ik nu voel als ik naar mijn mannetje kijk. Ik maakte me daar van tevoren soms wel druk om. Wat als ik niet meteen die intense moederliefde zou voelen? Wat als ik hem niet zo mooi zou vinden? Nergens voor nodig om me daar druk om te maken, want vanaf het allereerste moment dat ik Nim zag, was ik tot over mijn oren verliefd op hem. Ik heb geen seconde aan hem hoeven wennen, ik vond hem meteen al het allermooiste, liefste kereltje op de wereld. En iedere dag voel ik dat nog sterker dan de vorige. Ik heb de afgelopen week zelfs regelmatig met tranen in mijn ogen naar hem staan kijken, omdat ik toch zo, zo veel van hem houd.

Als zwangere was ik soms wel eens bezorgd over mijn wiebelende ventje. Vlak voor echo’s stond ik met het zweet in mijn handpalmen te wachten op goed nieuws. En als ik Nim even niet genoeg had voelen wiebelen, kon ik me erg zorgen maken over zijn gezondheid. Maar, zoals het cliché al zegt: die zorgen worden alleen maar meer naarmate het kind groter wordt. Want nu Nim niet meer in mijn buik zit, maak ik me alleen maar meer zorgen over zijn gezondheid en welbevinden. Is zijn bedje wel warm genoeg, maar niet te warm? Poept hij wel genoeg? (en na de derde poepluier in een paar uur: poept hij niet teveel?) Waarom huilt hij? Gaat alles wel goed? Waarom ademt hij zo snel? Bovendien heb ik een hele nacht wakker gelegen nadat de kraamverzorgster had verteld over de hielprik en welke ziektes daarmee opgespoord zouden worden. Ik had nooit verwacht dat ik me zoveel zorgen zou gaan maken om dat kleine, tevreden mannetje. Maar bij ieder kreuntje spring ik op om bij hem te kijken en te mogen concluderen dat hij nog leeft.

Het enige cliché waar ik me (nog) niet bij aan kan sluiten is die over het missen van de zwangerschap. Aan het einde hoorde ik namelijk regelmatig: “geniet nog even van je dikke buik, die ga je straks zo missen!” Maar ik ben tot nu toe juist enorm blij dat ik niet meer zwanger ben. Ik voel me met de dag beter en meer ‘mezelf’ worden. Mijn buik zit me niet meer in de weg en nu mijn borsten niet meer onwijs stuwen, kan ik ook weer op mijn buik slapen. Wat heb ik dat gemist! Ik kan alles weer eten waar ik trek in heb, hoef Maran niet steeds achterna te zitten als de kattenbak vies is, heb niet meer alleen de verantwoordelijkheid over de gezondheid van Nim en, het allerbelangrijkste, ik kan nu natuurlijk intens genieten van hem. Waar ons contact zich eerst beperkte tot de duwtjes die hij af en toe tegen mijn hand gaf, is dat nu zoveel meer. We hebben oogcontact, hij pakt mijn vinger heel stevig vast met zijn handjes. Hij masseert mijn borsten als hij eruit drinkt, ruikt naar een fles Zwitsal, heeft het liefste stemmetje op de wereld (ook als hij hysterisch schreeuwt om eten) en alle kleertjes die we hebben gekocht staan hem fantastisch.

Ik heb heel erg genoten van mijn zwangerschap en vond het bijzonder om alles mee te mogen maken. Maar ik ben ook dolgelukkig met de fase waarin we ons nu bevinden. Lekker in onze babybubbel met hydrofielluiers, nachtelijke wandelingen door het huis, een overvloed aan beschuit met blauwe muisjes en kolfapparaten. Dit wandelende cliché trekt zich weer lekker terug van de buitenwereld!