Sinds twee jaar heb ik een vriendin die zo af en toe tijd voor haarzelf nodig heeft. Die soms compleet van de aardbodem verdwenen is. Als ik een berichtje terug krijg van ‘nu even niet’ of ‘ik kom vanzelf wel weer boven water’ weet ik wat me te doen staat. Dan weet ik dat ze zich afzondert en gewoon even rust nodig heeft. Rust voor haarzelf, in haar hoofd, rondom haar omgeving en dat ze gewoon geen behoefte heeft aan alles en iedereen om haar heen. Duidelijke taal waar ik in het begin heel erg aan moest wennen. Ik wilde alles voor haar doen, wilde er voor haar zijn en wilde haar vooral niet kwijt. Ik bleef contact zoeken tot ik op een gegeven moment wist om te gaan met deze situaties. Op zulke momenten was het mijn taak om een stapje achteruit te doen en haar die rust te gunnen. In het begin was ik bang dat ze me niet meer wist te vinden, dat we elkaar op een gegeven moment uit het oog zouden verliezen en dat ik het geduld niet meer kon opbrengen om met deze periodes om te gaan. Maar nu, twee jaar later, weet ik dat ze nog steeds een fantastische vriendin voor en van me is. Dat als je elkaar weet los te laten op de juiste momenten, je elkaar heus wel weer vindt. Of je elkaar nu dagelijks spreekt, slechts één keer in de maand of een hele periode niet. Als het goed voelt, is het goed. En juist nu, nu ik moeder ben geworden, begrijp ik beter wat ze bedoelt. Ik ben namelijk precies hetzelfde geworden.
Inmiddels is het duidelijk dat ik mijn handen vol heb aan Skyler. Hij mag dan zijn ritme overdag gevonden hebben; toch ben ik continu met hem bezig. En als hij dan slaapt of even zelf een half uurtje aan het spelen is, ben ik blij dat ik snel achter de laptop kan zitten om een artikel voor Styleguide of Mommy To Be te tikken. Ja, een eigen keuze om thuiswerkmoeder te zijn en om hem (nog) niet naar een kinderdagverblijf te brengen, maar dat neemt niet weg dat het soms pittig is. ’s Nachts slaapt hij voor geen meter dus ieder beetje energie wat ik heb probeer ik optimaal te benutten. ’s Avonds plof ik op de bank, lekker voor de televisie of met een iPad op schoot. Ook Skyler zit dan bij me en dan ben ik evengoed met hem bezig, maar die bankavonden zijn me heilig omdat dat toch enigszins een rustmomentje is. Of Raymond neemt hem van me over zodat ik even mijn verstand op nul kan zetten. Naast Skyler en de sites heb ik natuurlijk ook nog een vriend die de nodige aandacht vraagt. Het is dus zo dat ik even niet zo sociaal ben. Een lunch hier en daar kan er nog vanaf en naar een verjaardag ga ik ook echt nog wel, maar daarna houdt het echt wel op. Ik vergeet soms mensen een berichtje terug te sturen omdat ‘ik nu met Skyler bezig ben en dat wel doe als hij slaapt.’ Gevolg: stomweg vergeten omdat mijn hoofd overloopt. Of ik spendeer de vrije momenten met mijn vriend waardoor ik even geen tijd (en zin) heb in die ene shopmiddag met iemand. Mijn aandacht verdelen tussen Skyler, mijn werk én mijn vriend kost me al moeite en daar tussendoor moet ik mezelf ook niet vergeten. De vrienden komen dus even op een laag pitje te staan. Bovenstaande vriendin begrijpt dat als geen ander. ‘I get it: je bent een fantastische moeder aan het uithangen dus ik hoor je later!’ kreeg ik nog heel lief gestuurd toen ik een aantal weken na de bevalling moeilijk te bereiken was. Daarnaast heb ik een beste vriendinnetje dat ik leerde kennen tijdens mijn opleiding. Het komt regelmatig voor dat er weken voorbij gaan dat we elkaar niet spreken en dat we elkaar alleen even bij elkaars verjaardag zien. Maakt niet uit. Zij heeft een drukke baan in de televisiewereld; ik heb het druk genoeg met de sites en de kleine draak hier in huis. We weten elkaar te vinden en weten elkaar los te laten. En juist daarom is zij die vriendin die het het al het langst met me weet uit te houden en die ik het langst ken van de vrienden die momenteel in mijn leven zijn.
Mijn vrienden zijn hierdoor op één hand te tellen. Ik ben niet de makkelijkste in de omgang en ben altijd eerlijk en recht voor zijn raap. Ik bots daardoor nogal met mensen, maar heb ook snel een vriend of vriendin voor het leven. Althans: dat dacht ik. Voordat ik moeder werd. Dat kan namelijk nogal roet in het eten gooien. Uiteraard ben je daar zelf bij en is het aan jou de taak om daar goed mee om te gaan maar ik moet eerlijk bekennen dat ik dat toch knap lastig vind. De spontane lunches kunnen even niet meer spontaan, je gezin komt op één waardoor de vrienden even een stapje terug moeten doen en je moet nu meer je aandacht verdelen waar sommige mensen het nog weleens moeilijk mee kunnen gaan hebben. I get it! Echt. Ik snap heel goed dat het vervelend en raar is als je als kersverse moeder opeens even geen tijd meer hebt voor de mensen die je eerst iedere week wel een keer zag. Waar je regelmatig de hort mee op kon, zonder enig besef van tijd te hebben. Maar ik hoop ook dat deze vrienden daar begrip voor kunnen opbrengen. In plaats van berichten als ‘ik hoor je niet meer’ en ‘je bent alleen nog maar met die kleine bezig’ ook eens kunnen vragen ‘hoe gaat het met je?’ en ‘Zal ik eens gezellig naar jou toe komen zodat je de deur niet uit hoeft en de baby kan blijven slapen?’
Een vriendschap hoort niet slechts van één kant te komen en als ik ergens een hekel aan heb is het wel om iemand te blijven contacten omdat de fijne vriendschap anders verwatert. Dan houdt het al snel voor me op. Maar tijdens deze eerste periode van het moederschap kan het voorkomen dat het juist wel even van die ander moet komen. Dat de moeder wel even van de aardbodem verdwenen is, die rust in haar hoofd en thuis nodig heeft en vanzelf wel weer boven water komt. Iemand die je soms uit haar cocoon moet trekken, maar iemand die je ook even de tijd moet gunnen om weer tot zichzelf te komen en dus even met rust moet laten. Het is jammer dat ik door dit alles nu een hele goede vriend kwijt ben. Iemand die vond dat ik geen respect had omdat ik niet reageerde op een bericht. En dat terwijl ik juist even lekker de hort op was met mijn gezinnetje en vond dat dat berichtje wel kon wachten tot de volgende dag. De zon scheen, ik zat op een terras met mijn mannen en was juist even blij om eruit te zijn en om te genieten van de buitenlucht en de meest belangrijke mensen om me heen. Omdat mijn vriend zoveel werkt zijn dat soort momenten ons heilig en pakken we iedere gelegenheid aan. En als de vrienden dan even op de tweede plek moeten komen, dan is dat zo. Het is heel hard en ik had voor mijn zwangerschap niet gedacht dat ik zo kon denken, maar het moederschap heeft me dusdanig veranderd dat ik weet wat er momenteel op één staat. En dat zijn Skyler en mijn vriend. Tot ik alles op een rijtje heb, alles goed weet te combineren en weer helemaal de oude ben.
En tot die tijd: Nu even niet. Ik kom vanzelf wel weer boven water.
Mooi omschreven. Was dit het artikel waar je moeilijk de juiste woorden voor kon vinden?
Ook herkenbaar.
Vervelend dat je nu een goede vriend kwijt bent. Vooral ook omdat je even niet meteen op zijn bericht reageert.. in dat geval zou ik al mijn vriendinnen al kwijt zijn want het komt regelmatig voor dat ik niet a la minuut reageer. Gelukkig begrijpen zij dat wel. En gelukkig voor jou snappen je andere vriendinnen het wel.
Wat ontzettend mooi geschreven 🙂 Zelf zit ik nog in een andere levensfase dan jij, maar je schrijft het zo dat ik het volkomen snap.
Levens veranderen en het is dan de vraag in hoeverre verschillende vriendschappen mee veranderen. Het is waarschijnlijk maar beter zo, als het blijkbaar niet anders kan. Beide partijen moeten bereid zijn zich iets aan te passen en om die nieuwe balans te zoeken en hopelijk te vinden.
Ik denk ook altijd maar, ik doe mijn uiterste best voor mijn vriend(schapp)en, als het dan niet goed werkt dan weet ik dat ik op mijn manier mijn best heb gedaan. Als je er echt voor elkaar wilt (blijven) zijn, komt het vanzelf wel goed. En anders dan maar niet.
Oh deze blog vind ik zo fijn om te lezen want herken er helemaal mezelf in. Ben bijna 4 weken moeder nu maar wel met een ziek dochtertje in het ziekenhuis en ik deed dus afgelopen zondag voor het eerst iets voor mezelf samen met mijn man en mijn ouders en kreeg direct een verwijt van mijn beste vriendin.. Erg rot en weet ook niet of ik het onbegrip wel kan vergeten maar goed..
Zoals ik al zei.. herken zoveel in je blog! Thanks for sharing…
Je bent een awesome mama en een awesome vriendin. Ook nu we elkaar niet zovaak zien. Trots op je! X
Het is allemaal niet niets meid. Goed dat je juist voor jezelf kiest op dit moment. Ik heb zeker een jaar nodig gehad. Maar ik kan je wel vertellen dat het wel weer goed komt. Ook ik ben vrij uitgesproken en ben een vriendin kwijt geraakt omdat haar ouders erg ziek werden in de periode dat ik moeder werd. Ik had zoveel aan mijn hoofd en zij ook. We konden er niet voor elkaar zijn. Daarentegen heb ik er dankzij het moederschap ook veel vriendinnen bij gekregen. Komt goed allemaal. Gewoon lekker de supermama uithangen nu.
Heel herkenbaar (alleen een andere context). Ik denk dat het pas écht pure vriendschap is, als iemand je door en door begrijpt en dit soort ‘zaken’ dus niet kwalijk neemt, maar zelf wat meer initiatief neemt. Helaas kom je, juist in dit soort situaties, wel snel genoeg erachter wie je échte vrienden zijn en wie niet. That’s life en net zo prima. Scheelt weer energie. Haha. O en zo gek is het niet hoor dat Skyler en vriend op nr. 1 komen en dus vrienden soms op 2. Klinkt héél normaal.
Ik herken dit heel erg! afgelopen tijd is het niet makkelijk voor mij geweest en mezelf terug op de regel krijgen gaat bij mij met afzonderen van mensen die juist om mij geven. Mensen die mij lang kennen weten precies hoe hier mee om te gaan, helaas mensen die mij korter kennen snappen het niet en voelen zich in de steek gelaten.
Maar op zulke momenten weet ik dat ik zelf gewoon even belangrijker ben, en dan gaat mijn gezin voor alles. Echte vrienden zullen blijven. 🙂
Ik herken heel veel punten in je artikel, heel mooi geschreven! Ik merk ook nu ik moeder ben mijn wereld er heel anders uit ziet. Ik vergeet wel eens mensen terug te berichten, en ik vergeet wel eens een vriendin te vragen hoe het op school gaat. Ik ben selectiever geworden met aan wie ik wat heb qua vriendschap en vertrouwen nadat ik een heftige tijd heb doorgemaakt na mijn bevalling. Mijn prioriteiten zijn veranderd en die liggen als eerst bij mijn gezinnetje. Mooi hoe je dit verwoord shirley!
Ondanks dat ik geen mama ben kan ik mij dit wel heel goed voorstellen. Het is ook niet niks, je bent opeens mama en je hele leven is opeens ‘anders’. Je hebt een heel ander ritme en opeens een verantwoordelijkheid die je nou eenmaal niet zo maar kan laten liggen. Echte vrienden komen er samen wel door heen. Maar zeker wanneer jij mama bent geworden en jou prioriteiten ergens anders komen te liggen dan die van vrienden lijkt het mij lastig. Lieve Shir, ik vind het een onwijs mooi artikel. En ik denk dat dit een hele ‘normale’ reactie is.
Heel mooi geschreven en heel herkenbaar! Ik kan me ook heel erg afsluiten als ik het druk heb. Dan wil ik gewoon met rust gelaten worden en mijn energie focussen op de (paar) mensen die het aller dichtst bij mij staan.
Erg lastig als vrienden dat niet begrijpen. Je wilt ze niet kwetsen, maar aan de andere kant voelt het ook niet goed om over je eigen grenzen te gaan. Probeer erover te praten, dan komt het vast goed! En zo niet, dan is het heel erg jammer, maar is er niets aan te doen.
Als eerst een dikke knuffel! En wat fijn dat je dit zo opschrijft. Ik had het geschreven kunnen hebben. Behalve dat ik juist helemaal niet direct ben. Was ik dat maar, dat maakt een hoop duidelijker. Lieverd, dit is een nieuwe fase in je leven. Daarbij horen weer nieuwe mensen. Sommige oude mensen horen daar niet meer bij, hoe hard dat ook is. Heel herkenbaar, niet leuk, maar uiteindelijk vinden we hierin ook wel weer onze weg. Tot die tijd, let vooral op jezelf! Liefs
Heeeeel herkenbaar en oooo zo waar! Ik ben vriendinnen kwijt geraakt omdat ik zo genaamd niet meer mee zou willen. En dan krijg je, we appen jou niet meer want je kunt toch nooit! Nee sorry dat ik niet om half 5 naar de zonnebank kan of naar de stad. Ik heb een kind!
Heeeeel herkenbaar en ik wou dat enkele vriendinnen op jouw manier konden denken & reageren. Ik ontmoette op mijn 30e (eindelijk) de liefde van mijn leven, en we woonde na paar wkn al samen, daar kwam om de week ook een stiefdochtertje bij, waar we eerst nog de handen vol aan hadden. En na 3 mnd was ik al zwanger. En pffff mijn hormonen waren verschrikkelijk in de war en er was toch wel heel veel veranderd in een korte tijd in mijn leven. En toen heb ik enkele vriendinnen ook minder aandacht gegeven, geen tijd/zin of gewoon vergeten te reageren. Dat werd me niet in dank afgenomen. Want ik ben jaaaaaren single geweest en was er altijd voor iedereen, want tsja ik had toch de tijd. Maar ik ben heel blij met mijn (burgerlijke) leven en geniet volop van mijn gezin. Maar soms doet het pijn dat ik geen begrip kreeg, terwijl ik altijd voor ze klaar stond…
Maar echt lieve Shirley jij bent (zover ik kan beoordelen) echt een meis uit duizenden, een goede vriendin, en een geweldige moeder!
Ik heb een beste vriendin met twee kindjes. Ik ga altijd naar haar toe om bij te kletsen, soms iedere week soms twee weken niet. Begrijp heel goed dat zij niet makkelijk naar mij kan en dat vind ik helemaal niet erg. En als we die ene avond in het jaar wel met zijn tweetjes weggaan is het alleen maar leuker. Onze vriendschap is juist hechter geworden sinds zij vertelde dat ze zwanger was van de eerste.
Ik heb ook niet veel vriendinnen maar ik heb daar totaal geen behoefte aan! Ik spendeer liever mijn vrije uurtjes aan één vriendin waar ik dan veel aan heb, dan elk los uurtje met een ander waar je dan maar een oppervlakkige vriendschap mee hebt. Ik ben dan geen mommy maar ik kan het wel HEEL goed begrijpen. Mijn beste vriendinnetje is mama geworden en ik zie haar eigenlijk nog meer dan voor die tijd. We plannen onze vriendinnenmomentjes gewoon in maar dan MET kind, en ik kan je vertellen: ik vind dat stiekem nóg gezelliger <3
Heel eerlijk en correct geschreven!! Ik begrijp je, geniet maar van je gezinnetje!
Wat een geweldige blog! Absoluut zo herkenbaar. Ben in mijn omgeving een van de eerste met kinderen, dus was in het begin wel wennen. Nu lijken ze het een beetje te accepteren, maar nog steeds vragen als, ‘ik heb nog niets gehoord’? Runs, sorry, ben ergens anders mee bezig.
Wat een mooie, eerlijke blog Shirley.
Ik heb al tijdens mij zwangerschap ervaren wie wel en niet er voor mij waren en wie mij wel en niet begrepen. Mede omdat mijn zwangerschap aan het begin niet soepel liep. Ik herken dan ook jou verhaal dat je prioriteiten en gedachten nu gewoon anders zijn.
Ook voor mij: herkenbaar! Ik was nooit een tien vriendinnen meid, maar nu ‘boeit’ het me allemaal nog minder dan eerst. Ik houd appjes open, zodat als ik tijd heb, ik eens een keer rondscrol en dan zie dat ik nog moet reageren. De met-kids-meiden snappen het, de zonder vast en zeker niet, maar so be it, mijn gezin is mijn alles!
Ik heb het juist andersom ervaren. Mijn (dacht ik) ‘beste’ vriendin heeft een kindje en is zwanger van de tweede. Ik ben heel geduldig en begrijp uiteraard dat ze weinig tijd heeft. Maar ik krijg nare opmerkingen en steken onder water over het feit dat wij nog niet aan kinderen beginnen. Ze kan het niet begrijpen en behandeld me alsof ik een kinderhater ben en niet in zie dat haar gezin het belangrijkst is. Ze stoot iedereen van zich af. Lijkt me ook niet de bedoeling toch?
Rare reactie! Toen mijn beste vriendin zwanger was vd eerste 3 jaar geleden was ik alleen maar heel blij en betrokken! Het hoeft dus absoluut niet zo te gaan 🙁
Wauw! Ben geraakt door dit bericht! Zelf een kleine Cambodja 1, family first!!
Soms best moeilijk omdat je je onbegrepen snooki heus wel af en toe eenzaam kan voelen!
Maar je bent nu mama.. En mensen die dat niet begrijpend vinden dat dezelfde op nr 1 moeten staan zijn geen vrienden die je kunt combineren met je echte leven!!
Wat heb ik nou weer geschreven Cambodja?! Haha moet dus zijn: zelf een kleine van bijna 1..
Oef, ik merk nu al ‘verschil’ tussen oude vrienden en nieuwe. Vrienden die al kinderen hebben, en dus begripvol en enthousiast zijn, en vrienden die me een beetje links laten liggen, minder geïnteresseerd in babynieuws of in kwaaltjes. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, deed waarschijnlijk hetzelfde tegen mijn vrienden met kids toen zij zwanger waren. Maar een ding is zeker; zwanger zijn verandert je, en of anderen daar nou blij mee zijn of niet; jij bent het wel! Zo zie je maar weer wie je echte vrienden zijn; de blijvers!
Ik ben op dit moment nog geen mama maar ik begrijp je helemaal. Het is lastig dat niet altijd iedereen even begrip vol is. Dat ik me zo goed in je verhaal kan vinden is omdat ik zelf chronisch ziek ben. Ik heb niet altijd zin om te reageren op iemand. Ik wil dan graag rust aan mijn hoofd. En ja je verliest er vrienden mee waarvan je het nooit had verwacht. Een simpele hoe gaat het nou echt met je betekend heel veel. De mensen die dan echt naar je luisteren ( als jij er behoefte aan hebt) kun je ook maar op 1 hand tellen.
Ik loop hier niet mee te koop, maar ik probeer hiermee uit te leggen dat het zeker niet alleen bij het moeder worden gebeurd. Ze zeggen altijd heel mooi “in moeilijke tijden leer pas echt kennen wie je vrienden zijn” maar dat dit ook geld bij zoiets moois als mama worden is toch echt bizar!
Klinkt me heel erg bekend in de oren (helaas ook wel een beetje) Ik (her)ken het allemaal, ook de reacties hier. Ik word nu dan zelf mama, maar was er al een tijdje geleden achter gekomen: dat vrienden voor het leven zeldzaam zijn. Ik heb zelf altijd bepaalde periodes personen gehad die ik als mijn vrienden beschouwde. Maar als er een andere periode aanbrak dan had ik ook weer andere vrienden. Zo zie ik mensen van vroeger dus bv nooit meer (zoals van school bv), en ben ik ook door het wisselen binnen mijn werkzaamheden/baan daarna weer mensen “uit het oog verloren” Bij sommige gebeurde dat op een niet zo leuke of zelfs op hardhandige manier. Ik heb een hekel aan ruzie maar vind eerlijk zijn wel belangrijker. En als je dan een vriendin hebt die altijd verwijtende berichten stuurt zoals: “ben je me vergeten of zo” of “heb je nog wel tijd voor mij” terwijl je partner zelf net 2 zware operaties achter de rug heeft en je zelf ook niet lekker in je vel zit, nou dan weet je het wel. En dan heb je nog de mensen waar jij altijd naar toe moet en die nooit de moeite willen nemen om naar jou toe te komen.
Wat ik hier eigenlijk mee wil zeggen is dat dit denk ik niet zozeer te maken heeft met wel of niet zwanger zijn of kinderen hebben of krijgen, maar meer met de verschillende fases van het leven die er gewoon bij horen. Minder leuk af en toe misschien maar het is denk ik de enige manier om zelf te groeien en om je leven zo in te richten dat je zelf gelukkig bent. En dat is uiteindelijk het enige dat echt belangrijk is. En dat is geen egoïstisch gedrag maar kiezen voor jezelf. Kiezen voor de dingen die je energie geven ipv de zaken die je energie kosten. En dat geldt met heel veel dingen, zo niet alles. Een echte vriend begrijpt dat en zal je altijd de ruimte geven 🙂
Heel herkenbaar. Ik heb er bewust voor gekozen er ook aan toe te geven. En dan zien we wel waar het schip gaat stranden. Tot op heden nog geen vriendschappen kwijtgeraakt, maar sommige staan inmiddels wel op een lager pitje. En echte vrienden begrijpen het en wachten gewoon af ‘tot ik weer boven water kom’.
Zo herkenbaar. De combinatie van gezin en werk vraagt al zoveel van je dat vrienden even ‘on hold’ staan. Onzettend balen van die vriend, maar als het een echte vriend is, draait hij wel bij en ziet hij in dat vriendschappen kunnen veranderen, maar daardoor niet minder waardevol worden. Lekker genieten van de tijd met je gezin hoor, en echte vrienden hebben daar begrip voor.
Toch zou ik je aanraden om contact met je goede vriend op te nemen. Het is het niet waard om een vriendschap vanwege een enkel incident te beeindigen. Juist in een vriendschap is het goed om de minste te kunnen zijn, en niet perse je ‘gelijk’ te willen behalen. Hij mist je waarschijnlijk gewoon, en weet misschien niet goed raad met deze situatie….
Auteur
Ik gaf slechts een enkel voorbeeld hoor. Zo zijn er nog meerdere incidenten geweest met anderen waar ik dit stukje op kan betrekken 🙂
Okee! Probeerde te zeggen dat het voor de buitenwereld gewoon soms anders is. En dat het jammer zou zijn om waardevolle vriendschappen te verliezen door onbegrip, van beide kanten …;-)
gaat dit over Mika?
Vriendschap kan idd niet van één kant blijven komen. Ik heb lange tijd achter oude vrienden blijven aanlopen zonder enige reactie te krijgen. Maar nu ben ik het beu. Dan liever geen vrienden. Hoewel ik zo’n beste vriendin wel mis, maar ik ben ook niet goed in contacten leggen met nieuwe mensen.
Hoi shirley, ik heb drie kinderen en een fulltime baan dus ik begrijp je eerlijke verhaal wel. Maar bedenkt wel dat goeie vrienden goud waard zijn in het leven en absoluut de moeite waard om er tijd/energie in te steken, ook als het wat minder uit komt. Je moet er niet aan denken dat, als je weer boven water komt, er mensen zijn verdwenen die je liever nog in je leven had gehad.
Succes met je fijne blog.