Ruim 11 jaar moeder. Twee jongens. Acht en elf. Dat zijn honderden boterhammen met chocopasta, duizenden ‘mam, kijk hoe vet!’, eindeloze sokken zonder partner en minstens drie keer per dag het geluid van stoeien dat nét niet vechten is, maar wel uitloopt op knallende ruzie. Toen ik moeder werd van de oudste wist ik gelijk dat het krijgen van kinderen een grote levensverandering is. Maar wat ik niet wist, is hoe het leven met twee kinderen je steeds opnieuw uitdaagt en verrast. Elke dag weer. Je bent in ieder geval nooit uitgeleerd.
Hier zijn 11 dingen die ik na al die jaren nu pas inzie.
Je krijgt geen handleiding. En die komt er ook niet
En je krijgt er zéker geen één bij je tweede kind. Ik dacht dat ik het bij nummer twee wel wist. Maar nee hoor: andere baby, ander karakter, ander alles. Wat bij de een werkt, werkt bij de ander totaal niet. En dat geldt nog steeds. Twee kinderen betekent vaak: twee totaal verschillende strategieën, tegelijk. Uitdagend, maar ook wel weer leuk.
Rust, reinheid en regelmaat klinkt saai, maar is goud waard
Vooral in de eerste jaren. Vooral als je met twee kinderen leeft die allebei andere dingen willen. Het is soms alsof ik een huishoudschema draai in shifts. Structuur zorgt ervoor dat we niet elke dag in totale chaos belanden. Al is dat soms alsnog onvermijdelijk. Doordeweeks hebben we wel een redelijk vast stramien met werk, school en sport, maar in het weekend en vooral tijdens vakanties is het altijd weer even zoeken naar wat wie nodig heeft en waarom.
Het idee van ‘klaar zijn’ is een illusie
Je denkt: als hij doorslaapt, dan… Als hij op school zit, dan… Als ze allebei zichzelf aankleden… Maar nee. Je bent nooit ‘klaar’. Want terwijl de oudste zich mentaal aan het voorbereiden is op de middelbare school, zit de jongste volop in het leren van tafels. Het moederschap blijft zich vernieuwen, net als jij. Dat is misschien wel de grootste eyeopener geweest voor mij. Ik leefde met de eerste altijd toe naar het volgende moment. En de volgende. En de volgende. Ik keek hem echt groot en dat zorgde voor veel onrust.
Schermtijd-discussies zijn eindeloos, onvermijdelijk en ik voer ze niet meer
Bij één kind is het nog te managen. Bij twee jongens? Een constante onderhandeling. Wie mag wanneer? Waarom hij wel en ik niet? En dan dat schuldgevoel eroverheen. Inmiddels weet ik: als ze ook nog buitenspelen, ruzie leren maken én het weer bijleggen en veel sporten, dan is die middag op de iPad en Nintendo echt niet het einde van de wereld.
Schuldgevoel is een constante schaduw
Je voelt je schuldig als je er niet bent, én als je er wél bent maar moe en kortaf. Als je met de een één-op-één tijd hebt, voel je je schuldig naar de ander. Als je wél tijd voor jezelf neemt, voel je je ook weer schuldig. Als ik even langer werk, als ik thuis moet werken en geen uitje kan plannen, als ze zelf even hun lunch moeten maken omdat mijn afspraak uitloopt, als ik echt even kortaf reageer omdat ik mijn eigen tijd wil. Maar ik leer mezelf steeds vaker te zeggen: een blije moeder is óók een cadeau aan je kinderen.
Je groeit mee
Ik ken nu meer Brawl Stars poppetjes dan me lief is. Ik weet wie de bekende Youtubers zijn, wat skins in Fortnite zijn en welke voetballer waar heeft gespeeld en waarom deze weer weg is. Soms ben ik even weer acht of elf, gewoon door hun ogen naar de wereld te kijken. En eerlijk? Daar word ik stiekem ook weer een leuker mens van. Het is mooi om te zien hoe ze opleven als je echt oprecht geïnteresseerd luistert naar hun verhalen en belevingswereld. Ook al interesseert het me negen van de tien keer geen hol.
Echte rust is zeldzaam, maar oh zo waardevol
Met twee kinderen is er altijd wel iemand die iets vraagt, roept, stoot, of omvalt. Rust is heilig. En soms ook strategisch gepland. Even een koffietje buiten de deur in het weekend is me heilig. Even de deur achter me dichttrekken om te sporten een rustmoment. En dat telt. Ik heb geen grote hobby’s meer. Als ik af en toe mijn boek kan lezen in de tuin, Raymond me meeneemt voor een kop koffie buiten de deur, ik nog wat sportmomenten heb én naar Anouk kan, dan hoor je me niet meer. Zelfs meezingen met Anouk op weg naar mijn werk voelt als me-time, haha.
Perfect ouderschap bestaat niet (ook niet bij haar op Instagram)
Bij haar lijken de kinderen altijd op blote voeten bloemenkransen te vlechten in het bos. Bij mij zijn ze vaak aan het discussiëren over wie de bal eerst had. En toch zie ik ’s avonds twee slapende hoofden en weet ik: het is goed. Niet perfect, maar van ons. En dat is genoeg. Hoe ouder, hoe wijzer. En ik laat me echt niet meer beïnvloeden door wat ik bij anderen zie. Ik kijk ernaar, zonder twijfel.
Soms ben je zó moe dat je jezelf niet meer herkent
Echt, er zijn avonden dat ik met tandenborstel in de hand plots denk: wat deed ik hier ook alweer? Ik weet soms niet hoe ik het huishouden moet combineren met werk, hoe ik op mijn werk nog kan functioneren en hoe ik het allemaal moet managen. Ik sta soms voor het schap van de supermarkt en weet dan gewoon niet meer wat ik met iets moet. Maar toch sta ik er elke dag voor de jongens. Weliswaar met kleine ogen en een kop vol watten, maar wel met liefde in mijn hart. En zolang mijn kind elke avond nog ‘ik hou van je’ zegt, zit het wel goed.
Ze hebben je nodig, maar anders dan je denkt
Niet alleen als taxichauffeur, politieagent of boterhamsmeerder. Ze hebben je nodig als rustpunt. Als degene bij wie ze zichzelf mogen zijn, even volledig mogen ontladen. De een met zijn eindeloze vragen, de ander met zijn gevoelige hart. En jij bent de constante factor, ook als je het gevoel hebt dat je het niet goed doet. Ik kan heel veel twijfelen aan mezelf, vooral als ik zo moe ben en steken laat vallen. En het lijkt wel alsof ze het door hebben, door op precies zulke momenten te vragen: ‘mama, zal ik even drinken voor je maken?’
Het gaat zó snel. En dat is beangstigend en hartverscheurend mooi
Soms kijk ik naar ze en zie ik ineens geen jongetjes meer, maar jongens. Een zoon van 8 en een zoon van 11 die bijna naar de middelbare school gaat. Ik mis die mollige handjes, dat gestuntel met jasjes aantrekken. En tegelijk ben ik zó trots op wie ze aan het worden zijn. Elke fase brengt iets moois, ook als je tegelijkertijd een beetje afscheid neemt.
Na 11 jaar met twee jongens weet ik vooral dit: er is geen eindbestemming. Geen ‘goedgekeurd moederschap’. Er zijn alleen wij. Elke dag opnieuw. Met chaos, liefde, herrie, knuffels, frustratie, vermoeidheid en geluk, allemaal door elkaar. Het is niet altijd makkelijk, maar het is het mooiste dat ik ooit heb meegemaakt. En volgens mij doen we het best goed.
