Zwanger zijn is magisch, dat vind ik echt. Naast dat het een wonder is, vond ik het twee keer een waanzinnige tijd en voelde ik me on top of the world. Ik zou zo tekenen om dat nog eens mee te maken. Het is jammer dat we compleet zijn en geen kinderwens meer hebben. Dat is toch een vereiste om nog eens zwanger te worden. Natuurlijk is het ook een beetje alsof je lichaam tijdelijk wordt overgenomen door een stel hormonale kabouters met een eigen agenda, maar over het algemeen voelde ik me kiplekker en kende ik die twee keer een bijzonder groot vertrouwen in mijn lichaam.
Naast twee zeer goed gelukte kinderen, heb ik hier en daar wel wat overgehouden aan beide zwangerschappen. Tijd om daar eens op terug te blikken, acht jaar (!) na mijn laatste zwangerschap.
Opeens eet ik pannenkoeken
Tijdens mijn eerste zwangerschap at ik broodjes geitenkaas en dronk ik verse jus d’orange. Tijdens mijn tweede zwangerschap genoot ik vooral van zuivelproducten, met als groot favoriet roomyoghurt. Maar er is nog iets: we aten nóóit pannenkoeken omdat ik dat niet lekker vond, maar sinds de zwangerschap van Maddox vind ik dat echt onwijs lekker. In een pannenkoekenrestaurant bestel ik het liefst kaas met stroop; thuis eet ik ze alleen maar met Nutella. Van mij mag dit elke avond wel op tafel staan, haha. Gewoon een pannenkoekmix uit de supermarkt vind ik dikke prima, maar speciale pannenkoek recepten die we vorig jaar op de camping hadden, waren ook de bom. Nu heb ik trek in pannenkoeken.
Maagzuur. Heel. Veel. Maagzuur.
Je weet dat je baby lekker groeit als je ’s nachts wakker schrikt van het idee dat je een vuurbal hebt ingeslikt. Serieus, ik kon soms al maagzuur krijgen van een glas water. Of ademhalen. Elke maaltijd voelde als Russische roulette: gaat dit blijven zitten, of sta ik straks rechtop in bed, knabbelend op een Maalox? Ze vertelden me dat het maagzuur direct zou verdwijnen na de zwangerschap maar we zijn inmiddels acht jaar verder en nog steeds kauw ik tabletten Maalox weg alsof het snoep is. Het blijft een gevoelige plek, wat ik ook eet en drink. Soms gaat het periodes goed; soms is het echt wekenlang drama.
Slapen is voor amateurs
Tsjah, twee nachtbrakers gaat je niet in de koude kleren zitten. Mijn slaappatroon is nooit meer hersteld na de zwangerschap en de babyperiode. Het is misschien even ietsje beter geweest, maar inmiddels heb ik weer vaak plafonddienst. Ik heb in ieder geval sinds de zwangerschap nóóit meer een week gehad waarin ik elke nacht doorsliep. Geen grap.
Striae – mijn nieuwe tijgerstrepen
Striae, stretch marks, tijgerstrepen, zwangerschapskunst… hoe je het ook noemt: ik heb ze. En eerlijk? Het boeit me eigenlijk niet zoveel. Ik ben ook nog eens een flinke jojo’er die veel aankwam en veel afviel, dus mijn huid heeft flink wat te verduren gehad. Op mijn armen, op mijn benen, op mijn buik. Eigenlijk zit ik helemaal onder. Ik kwam laatst een mooie zin tegen: ‘als ik eruitzie als een zebra die een episch avontuur heeft meegemaakt, dan is dat alleen maar terecht’. Nou, zo voelt het wel een beetje, haha.
Mijn haar heeft een persoonlijkheidscrisis
Vroeger had ik best wel prima haar. Beetje borstelen, mijn handen erdoorheen en het kon er mee door. Na de zwangerschappen is dat nooit meer goed gekomen. De textuur is veranderd, de kleur ziet er anders uit, ik krijg er geen model meer in en verf pakt niet meer zoals dat voor de zwangerschap deed. Ik mis mijn oude haar wel een beetje. Ik hoefde er niks aan te doen en het zat altijd goed. Nu is mijn haar lastig los te dragen, want ik kan niet wennen aan de manier waarop het valt. Ook de babyharen zijn na al die jaren nog steeds niet helemaal lekker gegroeid. Dus mocht je me elke keer weer met een staart zien en willen schreeuwen ‘gooi toch eens je haar los!’, dan krijg je de groeten van de sprieten op mijn hoofd. M’n haar is tegenwoordig net zo onvoorspelbaar als m’n kind. Volgende keer bij de kapper maar eens kijken of ze weer iets nieuws wil proberen om het in toom te krijgen.
