‘Ik moet je iets vertellen. Bel me!’

Er komt een moment dat je mensen moet gaan inlichten en ze moet vertellen dat je zwanger bent. Nou ja, moeten is een groot woord. Maar je snapt vast wat ik bedoel. Negen maanden met een toeter van een buik rondlopen zonder dat iemand vragen gaat stellen is ook geen optie. Ik wilde het direct van de daken schreeuwen na de positieve test. ‘Zal ik het al op Facebook zetten? Of op de site?’ Mijn vriend vroeg of ik gek geworden was en op dat moment wist ik dat het voorlopig nog ons geheimpje zou blijven. Er zijn voor- en nadelen te noemen van het doen van de aankondiging als je pas net zwanger bent. Iedereen heeft daar zijn eigen redenen voor en wij besloten uiteindelijk te wachten. En ik kan je vertellen: dat wachten duurt héél lang als je super gelukkig en blij bent dat er een kindje in je buik zit.
Na acht weken vonden we dat onze ouders het mochten weten. We kochten twee keer hetzelfde boekje: ‘babytips voor opa en oma’. Eén voor mijn ouders en één voor de schoonfamilie. We wisten dat ze allemaal dolgelukkig zouden zijn, aangezien we regelmatig tijdens het Kerstdiner de vraag gesteld kregen of ‘we het niet eens tijd vonden worden dat ze opa en oma werden.’ Nee, niet of wíj er aan toe waren, maar dat de grootouders graag een kleinkind wilden. Ik stond dus te popelen om ze het goede nieuws te brengen. Allereerst vertrokken we naar Hoorn; naar mijn ouders. Ik overhandigde het cadeau en vertelde dat het voor zowel mijn vader als voor mijn moeder was. Mams had de eer om het uit te pakken en bleef een paar seconden beduusd naar het geopende pakje te kijken. ‘Wat moet ik nou weer met dit boekje? Leuk cadeautje, hoor.’ Mijn ouders zijn natuurlijk net opa en oma geworden en hadden niet zo snel de link gelegd. Tot mijn vriend en ik allebei behoorlijk stil bleven en ze aan bleven kijken. Binnen no time viel het kwartje. ‘Ben je in verwachting?!’ De vreugde daarna was onbeschrijfelijk. Heel erg fijn om zulke dolblije ouders te zien na zulk goed nieuws.

Bij de schoonouders viel het kwartje iets sneller en toen het cadeautje opengemaakt werd, werden we beiden direct geknuffeld. Zó blij dat ze voor het eerst opa en oma worden. Heel speciaal om ze dat mooie nieuws te kunnen brengen. Maar nog steeds was ik niet op bij de ‘veilige’ 12 weken-grens en nog steeds niet wilde mijn vriend dat we de rest in zouden lichten. ‘Eerst de goede echo, daarna mag je het van de daken schrééuwen’. En dat was dan ook het eerste wat ik deed. Ik was zwanger van ons eerste kindje en de hele wereld mocht dat weten!

‘Eliza, ik heb een nieuwtje.’
‘Dan weet ik het al! Wat superleuk voor jullie! Gefeliciteerd. We gaan vanmiddag wat leuks doen.’ Leuk zo’n telepathische vriendin waar je niks meer bij hoeft uit te leggen.

‘Steph. Ik moet je wat vertellen. Ik ben zwanger en je wordt tante!’
‘OMG, wat fantastisch! Ik moet er helemaal van huilen!’ Jankbui aan allebei de kanten.

‘Brad, bel me als je tijd hebt.’
‘Yo, zus. Vertel!’
‘Hé, je wordt oom. Ik ben zwanger!’
‘Haha, serieus? Hoe leuk! Een neefje of nichtje voor Beau. Ik had het écht niet verwacht, maar wat leukkkk.’ Ik spreek mijn broertje niet zo vaak maar dit is gewoon te cute.

‘Wat is er aan de hand? Je belt nooit!’
‘Ik moet je wat vertellen. Kun je raden wat het is?’
‘Is het echt waar? Is het gelukt? Ben je zwanger?’
‘Ja, Anouk. Je wordt tante!’ Mijn lieve vriendinnetje (niet dé Anouk) was dolgelukkig.

*Echofoto naar Kimberly gestuurd via Whatsapp en telefoon gaat*
‘Whaaaaaaaaaaaaa. WAT LEUK! FANTASTISCH!’

En ja, dan kom je bij Mika. En nu?!

Mijn beste vriendje Mika is een geval apart. Hij heeft altijd gezegd een hekel aan kinderen te hebben, tenzij het dicht bij hem staat. Zijn zus bijvoorbeeld, die een vierjarig, super schattig zoontje heeft. Maar hoe gaat hij reageren bij mij? Ik had op woensdag een lunchdate met hem en dinsdagavond laat kreeg ik een sms dat hij het wilde verschuiven. Ik las dat pas ‘s ochtends vroeg en sms’te terug: ‘oké, maakt niet uit. Maar ik moet je wat vertellen. Bel me als je wakker bent.’ Niet veel later ging de telefoon en nam Mika op met een slaperige en schorre stem. ‘Yo, wat is er? Is er iets aan de hand?’

Ik begon over koetjes en kalfjes. Over het songfestival, het optreden van Anouk, het geweldige nummer Birds en nog wat dingen. Ondertussen hoorde ik wat ‘oeh’ en ‘ah’ aan de andere kant van de lijn. Oké, slechte timing als iemand net wakker is. Maar dit was het moment.

‘Je wilde me iets vertellen?’
‘Ik ben zwanger.’
*stil*
‘Schat? Ik ben zwanger.’
‘Oh, lief. Wat een goed nieuws! Ik ben gelijk wakker! Onze date moet dus wel doorgaan nu, hè? Ik kleed me aan en zie je zo. Dan gaan we het vieren! O, wat leuk. Ik word peetoom! En hopelijk wordt het een meisje, dan kan ik het uithuwelijken met mijn neefje en worden we familie. Tot zo, schat! O, en we moeten natuurlijk shoppen! Ja, het kan er niet verslonst bij lopen. Weet je al wat het wordt? Niet? O, dan moeten we nog even wachten. O, wat fantastisch. Ik word oom. Tot zo, lief!’ *verbinding verbroken*

Echt, serieus. IEDEREEN is zo ontzettend blij en gunt het ons enorm. Het weekend daarna plaatste ik het op Facebook, Twitter en Styleguide en binnen een mum van tijd stroomden de reacties binnen. Wat is iedereen lief! Het doet me zo ontzettend veel en goed dat de hele omgeving dolgelukkig is. Natuurlijk maakt het helemaal niets uit wat een ander van het nieuws vindt als je zelf in de wolken bent. Maar dat iedereen zo ontzettend meeleeft en super enthousiast is, doet me veel. Heel veel. Of zullen het de hormonen zijn? Hoe dan ook: het is de wereld in en ik ben gelukkig. Dólgelukkig.