Naarmate de eerste schooldag van Maddox dichterbij kwam, maakte ik steeds meer plannen. Ik bedacht themadagen waar ik mee ging werken, verdeelde al mijn uren en zag in mijn agenda zeeën van tijd waarop ik kon werken. Maar inmiddels zit Maddox ruim een maand op school en is er van dat voornemen niks terecht gekomen. Sterker nog: misschien doe ik nu minder dan voordat ik zoveel tijd had. Ik ben opeens heel onrustig, weet van gekkigheid niet wat ik wil en moet doen op een dag en voordat ik het weet is het weer 15.00 uur en moet ik de jongens van school halen. Is dit dan het zwarte gat na de tropenjaren waar ik veel mensen over hoor?
Keerpunt
Ik heb het al eerder op Instagram genoemd maar ik voel me niet helemaal mezelf. Het zal deels hormonaal zijn want ik merk dat mijn lichaam wat van slag is en het feit dat ik door mijn pil ongesteld word, zegt ook wel iets. Maar ik denk ook dat het komt door het feit dat we een nieuwe fase in zijn gegaan. Skyler op school, Maddox op school, mijn boek in de winkels en even doelloos wat betreft werk. Ik sta op een keerpunt in mijn leven en de nieuwe richting is nog niet duidelijk. Want opeens kan er van alles, op welke dag en tijd ik maar wil. Maar ja, wat dat dan precies gaat worden?
Lanterfanten
De afgelopen jaren heb ik het vaker gehoord: ‘wacht maar tot je jongste op school zit, misschien wil je dan nog wel een derde!’ Nou, daar is bij ons geen sprake van, maar ik snap best dat mensen met een baby dat doelloze gevoel tegengaan. Ze beginnen weer van voor af aan en zijn de komende vier jaar weer extra ‘nodig’. Zelf ervaar ik het niet op deze manier, maar ik merk wel dat ik op papier moet krijgen wat ik wil. Aan de andere kant: deze weken waarin ik een beetje loop te lanterfanten en niks van mezelf verwacht, zijn ook heel erg welkom. Ik kan me er alleen zo moeilijk aan overgeven.
Uit de rush
Ik ben aan het sporten, wandel steeds weer een beetje meer, ben blij dat de terrassen weer open zijn voor koffie en lunch en as we speak werk ik op het strand aan dit artikel. Ik probeer langzaamaan uit de ‘rush’ te komen, in de hoop dat ik weer wat rustiger wordt. Want waarom moet ik eigenlijk zoveel nu ik meer tijd heb? Waarom wil ik alle dagen weer zo vol mogelijk plannen? Ik ben degene die me dat oplegt, maar zoals mijn moeder al zo mooi zei: ‘doe het deze maanden lekker rustig aan en kijk na de zomervakantie maar weer verder!’
Take it easy, Shir
Misschien moet ik dat maar doen. De afgelopen jaren zijn me niet in de koude kleren gaan zitten met die slapeloze nachten, al het medische gedoe met Maddox, het schrijven van mijn boek, de coronaperiode met iedereen thuis. Daar ben ik nu een beetje van aan het herstellen. Ik heb nu de tijd om tijd voor mezelf te pakken, weer een beetje mezelf te worden en niet alleen maar de mama van de jongens te zijn. Die zitten immers veel uren per week op school. En ergens voel ik dan: ‘ik moet nu aan het werk, nu ik die tijd heb!’ Maar ik ben nog zzp’er, ik heb geen andere baan, ik hoef niemand verantwoording af te leggen en ik kan mijn agenda indelen zoals ik zelf wil. Het is jammer dat mijn hoofd dat nog niet zo voelt maar door mezelf te dwingen en bijvoorbeeld deze ochtend de auto naar het strand te pakken, hoop ik snel weer een beetje rustiger te worden. Dan zien we na de zomer wel weer verder. Ik merk ook dat ik veel hoofdpijn heb, ik er wel ben maar toch ook weer niet, dat ik gekke fouten maak (zo stond ik ineens in een mannentoilet in Amstelveen toen ik een kaartje kocht om naar de wc te gaan), dat ik vergeetachtig ben (ik heb de hele auto doorgezocht omdat ik een parkeerkaartje kwijt was terwijl ik hem later in de achterbak (?) vond) en dat soort dingen. Allemaal wel signalen dat ik echt even aan mezelf mag en moet denken. De baby komt er zeker niet maar er komt vast een ander mooi, nieuw doel op mijn pad waar ik na de zomer weer lekker aan kan werken. Tot die tijd: take it easy, Shir.
