Een vroege bevalling vs een late bevalling

Bij Skyler beviel ik met 36 weken en 4 dagen en Maddox had iets minder haast; na een zwangerschap van precies 41 weken kwam hij ter wereld. Skyler was dus een maand te vroeg en een randprematuur; bij Maddox ben ik gestript om de bevalling op te wekken en zijn uiteindelijk mijn vliezen gebroken door de verloskundige om de natuur een handje te helpen omdat de weeën opeens uitbleven. Het waren twee totaal verschillende ‘laatste loodjes’ en ‘beginnende uren’. Er werd me gevraagd naar de verschillen en hoe ik erop terugkijk. Hier mijn verhaal!

Gebroken vliezen

De bevalling van Skyler begon met gebroken vliezen. Ik stond in de lift en voelde opeens wat druppelen. Geen weeën, geen kleine krampen, geen raar gevoel. Er was niks vreemds gebeurd en het moment was gewoon opeens daar. Ik belde met de verloskundige en omdat ik 36 weken zwanger was, werd ik overgedragen aan de gynaecoloog. Ik heb dit niet als vervelend ervaren. Het was nodig en ik gaf me over. Meer kun je in zo’n geval niet doen. Ik vind het –vooral achteraf- ook zo gek dat ik zo rustig was. Alsof het zo moest zijn. In het ziekenhuis heeft de gynaecoloog me onderzocht, aan de Ctg-scan gelegd en alles leek vooralsnog rustig. De baby deed het goed, ik deed het goed en het enige dat nu nodig was, was verblijven in het ziekenhuis. Ik moest het een paar dagen –plat liggend in het ziekenhuis- afwachten en als ik 37 weken zou zijn en de baby er nog niet was, zou ik worden ingeleid. Gelukkig was dat niet nodig; ik werd de volgende ochtend wakker met weeën, direct om de vijf minuten en drie uur later werd Skyler geboren.

Laatste loodjes

Als ik kijk naar de geboorte van Maddox, was de situatie heel anders. Doordat ik de eerste keer met 36 weken beviel, had ik nu ook een voorgevoel dat dit tweede kindje eerder zou komen. Dat viel dus even tegen en de laatste weken duurden voor mijn gevoel heel erg lang. Bij Skyler overviel het me; ik had geen tijd om te wachten, ik had geen tijd om na te denken en terwijl ik dacht dat ik aan de laatste loodjes was begonnen, werd de bevalling al in gang gezet. Bij Maddox kende ik die laatste loodjes wel. Ik kende het wachten, het iedere week op controle, het schrikken van ieder krampje en steeds weer het gevoel van ‘zal het nu?’ Ik had al weken last van voorweeën maar iedere ochtend was het weer een ochtend zonder baby. Op het moment zelf was ik heel erg ongeduldig, maar ik vond het ergens ook fijn om deze laatste dagen voor de bevalling echt te kennen. Ik kon er optimaal van genieten en heb het zo ook meer afgesloten. Doordat het bij Skyler zo plotseling kwam, heb ik geen moment meer nagedacht over de dagen die daarna nog hadden moeten komen. Ik was nu, deze tweede keer, meer voorbereid en kende echt de afsluitende fase.

Met Skyler, zo’n twee uur na de bevalling

Strippen

Bij Maddox ben ik ’s ochtends gestript en aan het einde van de dag, zo rond 18:00 uur begon ik wat krampen te krijgen. Ik downloadde een weeëntimer en zat de hele avond te timen. Echter kwam er totaal geen regelmaat in. Tussen de 7 en 5 minuten zaten ze wel, maar de ene keer een minuut en de andere keer was het slechts een paar seconden. Ik belde met de verloskundige en met de eerste bevalling in ons achterhoofd (het ging toen heel erg snel op een gegeven moment) en mijn wens om in het ziekenhuis te bevallen, spraken we af dat we om 23:15 uur in het ziekenhuis zouden afspreken. Onderweg daar naartoe had ik drie flinke weeën in nog geen tien minuten maar eenmaal daar binnen bleef alles uit. Een half uur lang voelde ik helemaal niks meer. De verloskundige besloot de natuur een handje te helpen en mijn vliezen te gaan breken omdat ik toch al op 41 weken zwangerschap zat en ik geen zin had om weer naar huis te gaan. Op dat moment kwam alles in een stroomversnelling. Ik ging ineens van 3 naar 10 centimeter ontsluiting, kwam in een weeënstorm van drie kwartier terecht en na die zware minuten kwam Maddox al ter wereld om 00:39 uur. Ik ben heel erg dankbaar dat de verloskundige heeft besloten om me naar het ziekenhuis te laten komen en daar mijn vliezen te gaan breken want als dat thuis was gebeurd, had ik niet meer naar het ziekenhuis kunnen gaan omdat het zo snel is gegaan.

Afsluiting van de zwangerschap

Als ik beide bevallingen met elkaar vergelijk kan ik wel zeggen dat er qua termijn geen verschil zat in de bevallingen. In mijn situatie dan. Ik kreeg uiteindelijk goede weeën en zonder pijnbestrijding en in een sneltreinvaart kwamen beide kinderen ter wereld. Het verschil van een kilo lichaamsgewicht heb ik ook niet anders ervaren en qua weeën is het dat ik alleen die beginnende krampjes bij Maddox heb ervaren. Bij Skyler werd ik direct wakker van heftige krampen. Wat dus wel anders was, was de afsluiting de zwangerschap. Bij Maddox kende ik echt dat wachten, dat cocoonen, die relaxte en hoogzwangere dagen. Bij Skyler had ik me voorgenomen om bij 36 weken rustiger aan te doen en was hij daar opeens. Ik werd, ondanks mijn relaxte houding op het moment van het breken van mijn vliezen, behoorlijk overdonderd. Ik denk dat dat uiteindelijk wel een beetje heeft mee gespeeld tijdens de eerste periode. Bij Skyler bleef ik een tijd beduusd van ‘wauw, hoezo is hij er opeens een maand eerder? Ik wilde nog iets meer voorbereiding!’ Bij Maddox was het ‘wauw, hij is er eindelijk! Nu kunnen we echt genieten!’ Maar wat er natuurlijk ook anders was, was dat Skyler direct, na heel even knuffelen, naar de couveuse werd gebracht en daar een nacht moest blijven. Ik ben die dag even in de couveuse geweest maar uiteindelijk ging ik alleen, in het ziekenhuis, de nacht in. Met Maddox heb ik heel erg lang huid-op-huid geknuffeld en nog geen drie uur later lagen we gedoucht en wel in ons eigen bed thuis. Dat was toch wel een iets fijner begin, ook al heb ik het in het ziekenhuis ook niet echt als heel erg vervelend ervaren toen ik apart van Skyler was. Maar ja, je wilt natuurlijk het aller liefst direct je kindje mee naar huis en in je eigen bed liggen.

Intens maar prachtig

Al met al kijk ik op beide bevallingen met een zeer goed gevoel terug. Bij Skyler werden de weeën iets beter verdeeld en had ik in die drie uur aardig tijd om op adem te komen. Bij Maddox was het heel erg intens doordat ik niet meer uit de weeën ben geweest en binnen drie kwartier dus van geen wee naar volledige ontsluiting en persdrang ging. Het waren beide intense maar zeker ook prachtige bevallingen. Ik ken het gevoel niet van een paar uur weeën hebben. Wat ik wel ken, is een vroege bevalling en een late bevalling. En op beide kijk ik met een zeer goed gevoel terug, ondanks dat er dus vijf weken verschil tussen zit en ik de eerste nacht bij beiden iets anders beleefd heb.

Met Maddox, zo’n twee uur na de bevalling