Maddox is momenteel 10.5 maand. Toen Skyler deze leeftijd had vertrokken Raymond en ik voor vijf dagen naar New York. Ik kreeg dit als verjaardagscadeau van Raymond en na lang twijfelen (vooral van mijn kant) vonden we het fijner om Skyler naar opa en oma te brengen en de trip met zijn tweeën te maken. Zondagavond brachten we Skyler weg, we vertrokken maandagochtend, we vlogen vrijdag weer terug en zaterdag werden we herenigd met onze baby. We hebben een heerlijke tijd gehad en het gemis de eerste nacht maakte al snel plaats voor heel veel genieten en fijne qualitytime. Ik kijk er met een goed gevoel op terug, Skyler heeft de tijd van zijn leven gehad bij opa en oma en Raymond en ik beleefden zulke mooie dagen, dat het ons absoluut een restart heeft gegeven. Daarvoor logeerde Skyler ook al af en toe bij mijn ouders en ondanks de slapeloze nachten, verliep dat ook altijd prima. Ik weet niet precies wat er deze tweede keer anders is, maar Maddox is dus nog nooit een nachtje weggeweest. En eventueel een week zonder hem weg? Ik krijg al buikpijn bij het idee. Mijn tweede loslaten vind ik een stuk moeilijker dan mijn eerste.
Hoe dan?
Toen ik dit van de week op Instagram zette kreeg ik wisselende reacties. Er waren er veel die hetzelfde ervoeren en het ook lastiger vinden om hun jongste kind los te laten. Er waren er ook een paar die het makkelijker vonden en er waren twee reacties waar ik me ook wel in kan vinden: ‘het is makkelijker omdat ze vaak met zijn tweeën gaan logeren en ze dan elkaar hebben’ en ‘ik vind het nu moeilijker omdat mijn oudste ouder is en zich meer bewust is van het feit dat mama weg is.’ En over dat laatste kan ik ook nog wel wat zeggen. Vlak voor mijn zwangerschap van Maddox, of eigenlijk tijdens omdat ik de positieve test óp vakantie had, ging ik een week weg zonder Raymond en Skyler. Terwijl ik tijdens het afscheid nemen midden in de nacht stond te huilen boven Skylers bed, heb ik de rest van de week vrij weinig moeite gehad met het feit dat ‘ie zonder mij was. Hij was gewoon bij Raymond, sliep een paar dagen bij opa en oma omdat Raymond lang moest werken en na een week stonden de mannen op het vliegveld om me op te halen. Als ik er nu aan terug denk vraag ik me af hoe ik dat in hemelsnaam heb gedaan. Het idee dat ik nu mijn kids alleen zou laten om op vakantie te gaan zit me niet zo lekker. Waar komt dat gevoel opeens vandaan? Waarom kan ik ze opeens zo moeilijk loslaten? Ik denk dat ik er wel een verklaring voor heb.
Veilige haven
Over Skyler kan ik kort zijn: het komt inderdaad omdat hij zich nu heel erg bewust is van het feit dat mama er niet is en dat hij behoorlijk op me gesteld is. Ook al is Raymond thuis en ook al gaat alles heel erg goed tussen die twee. Juist als hij thuis is zou ik het nu heel moeilijk vinden om een paar nachten weg te gaan omdat er dan iets in zijn vertrouwde omgeving niet klopt. Waarschijnlijk zou ik het makkelijker vinden als hij bij opa en oma zou logeren op het moment dat ik weg ben. Omdat de situatie dan toch al heel anders is. Niet omdat Raymond het niet goed doet of omdat ik hem niet vertrouw, maar dus echt vanwege die veilige haven waar dan opeens iets weg wordt gehaald waar hij zoveel behoefte aan heeft. Wat een gekke gedachte eigenlijk. Ik zou het dus ook makkelijker vinden om samen met Raymond weg te gaan zodat Skyler bij opa en oma logeert dan dat ik alleen weg zou gaan en ik de mannen alleen thuis achter moet laten, haha. Klinkt best krankzinnig. Of niet?
Op hete kolen
Voor Maddox is er een andere verklaring. Dat is eigenlijk gewoon een kindje waar ik veel zorgen om heb. Toen ik vlak na de bevalling drie avonden naar Anouk ging, was het drie avonden dikke ellende. Hij heeft urenlang gehuild van de krampen en of hij nu bij Raymond was of bij mijn ouders: het ging gewoon niet zo best. Het is niet zo dat het wel goed ging als ik thuis was, want toen was het ook avonden schreeuwen bij mij in de draagzak. Maar dat voelde fijner omdat ik er zelf was en niet op hete kolen bij een concert zat. Ondanks dat ik onwijs heb genoten van deze avonden, voelde het toch niet helemaal juist en wilde ik graag thuis ‘op het nest’ zijn. Dat verdomde moedergevoel toch!
Zorgenkindje
Maddox is de afgelopen maanden een beetje mijn zorgenkindje geworden. Iedere week speelt er wel iets en daardoor ben ik veel met hem bezig. Het liefst draag ik hem de hele dag in de draagzak en leg ik hem ’s nachts zo dicht mogelijk tegen me aan in ons bed. Ik wil hem graag helpen, zijn vervelende ongemakken overnemen en het hem zo gemakkelijk en fijn mogelijk maken. Een gedachte die veel ouders zullen herkennen. Dat is ook de reden waarom ik zo graag degene wil zijn die hem ’s avonds in bed legt en die er voor hem is als hij verdrietig wakker wordt. En dat is nogal vaak de afgelopen weken. Maar het voelt ergens ook niet helemaal chill om deze zorgen over te dragen aan iemand anders. Natuurlijk wel aan Raymond, maar ik bedoel meer om hem bijvoorbeeld naar mijn ouders te brengen zodat zij de avonden en nachten kunnen doen. Ik weet gewoon niet hoe dat gaat en ben bang dat het vreselijk gaat worden en Maddox niet meer kalm kan worden.
Stomme gedachte
Zal ik eens wat zeggen? Al het bovenstaande is hartstikke bullshit en het klinkt ontzettend stom nu ik het op papier heb gezet. Natuurlijk zal het goed gaan als ik weg ga en Raymond voor de jongens zorgt. Duh, hij is hun vader en weet heus wel wat ‘ie doet. Natuurlijk zal het met Skyler echt wel goed gaan als hij thuis is en mama is er ’s avonds en ’s nachts niet. Natuurlijk kunnen mijn ouders het prima aan als Maddox een nachtje bij ze logeert en natuurlijk zijn er meer mensen die hem kunnen kalmeren als het even rot gaat. Het is puur mijn eigen onzekerheid en het gevoel dat ik moet loslaten. Mijn baby wordt steeds iets groter en hij zal steeds minder afhankelijk van me worden. Het is tevens de laatste baby die ik ga hebben en dus is het iedere dag weer een fase die ik afsluit. Ze kunnen echt wel even zonder mij en ik ben echt niet zo onmisbaar als dat ik zelf denk. Loslaten en vertrouwen hebben in een ander die het net zo goed kan. Raymond als vader, mijn ouders als opa en oma. Het is bij Skyler ook heel goed gegaan en ik heb genoten van de trip naar New York en de vakantie met een vriendin. Dat zal nu niet heel veel anders zijn.
Loslaten blijft een dingetje. Overdag gaat alles prima, ik ga moeiteloos weg als Raymond thuis is, laat hem zonder enige problemen achter bij mijn ouders en breng hem met een goed gevoel naar de crèche. Ik heb Maddox zelfs bij de buurvrouw gedropt met Skyler omdat ik wilde sporten toen Raymond eens weg was voor zijn werk. Maar die avonden en nachten? Dan ben ik er graag zelf voor mijn jongens, hoe zwaar het momenteel ook is met alle avonden en nachtelijke taferelen. Misschien toch maar eens die knop omzetten. Schat, weekendje weg?
Over een paar maanden… Geef me nog even de tijd.
Hebben jullie hier ook zoveel moeite mee? En ouders met meer kinderen: ervaren jullie dit anders bij de jongste?
Ooooh loslaten. Is dat het?! Ja, ontzettend veel last van. Maar, een ander voor mijn kind laten zorgen voelt ook gewoon niet goed. Alsof ik er 24 uur moet zijn en anders ben ik een slechte moeder. Slaat nergens op maar zo voelt het wel.
Auteur
Heel herkenbaar!
Hier ook!
Ik snap je heel goed. Onze jongste is ook een zorgenkindje en daar wil je het liefst zelf bij zijn. Heel veel sterkte in de zorgen!
Ik heb er nog steeds moeite mee, maar mijn dochter is er ook echt het kind niet naar om bij opa of oma te logeren. Laat staan een dag te verblijven. Ik kon het eerste jaar amper douchen zonder dat ik gehuil hoorde en dan was ze bij papa..
Pas na haar tweede verjaardag wilde ze bij opa en oma op schoot. Nu is ze drie en gelukkig inmiddels gek met opa en omas. Maar logeren of oppassen is hier nog niet gebeurd. Ik ben benieuwd of dit bij de tweede anders is voor ons. De eenkennigheid was bij dochter echt intens en daardoor wisten we dat oppas of logeren geen optie waren.
Ja heel herkenbaar hoor.
Hier zijn ze allebei bijna net zo oud.
De jongste is vaak ziek, veel last van zijn oren. Wel een paar keer samen met zijn broer uit logeren geweest maar alleen bij mijn ouders.
Verder ook het liefst savonds thuis zodat ik hem zelf op bed kan leggen.
ik herken van toen maar ook als ze ouder worden meis. en ja hoe raar en lullig het ook klinkt maar je zal je er toch aan moeten toe geven ondanks het gewoon ruk is. met een zorgen kindje is het gevoel gewoon nog sterker helaas
Heel herkenbaar. Ik heb ook veel meer moeite met het loslaten van mijn jongste (bijna 2 jaar). Komt denk ik omdat wij het ook bij 2 kinderen laten en ik dus nooit meer een kleintje erbij zal krijgen. In mijn ogen is hij ook echt nog een baby. De oudste is 4 en kan zich al goed zelf redden. Wellicht dat de jongste daardoor nog kleiner oogt waardoor ik extra voor hem wil zorgen en minder goed los kan laten.
Ik begrijp het helemaal, alhoewel ik geen verschil merk/voel tussen het loslaten van mijn twee kinderen. Ik mis ze allebei als ik ze niet zie en wil aan het eind van de dag ze alweer zien, haha. Het is niet zo dat ik meer/minder moeite heb met het loslaten van mijn jongste. Ik heb het gewoon bij alle twee dat ik ze heel gauw mis :).
Weet je, ik vind het wel iets moois, die behoefte om zelf voor je kinderen te zorgen zeker ’s avonds en ’s nachts. Ik herken het ook, uit logeren gaan gebeurt hier ook maar af en toe (ventje is 2) en als hij weer thuiskomt ben ik hartstikke blij. Ik merk ook dat hij het zelf weer fijn vindt om thuis te zijn en daarnaast is hij vaak ook erg moe van het logeerpartijtje. Het is heerlijk om even tijd voor jezelf of je partner te hebben, maar ik vind het ook iets heel natuurlijks dat je zelf voor je kindjes wil zorgen. Uiteraard wel binnen bepaalde grenzen, als je geen dag of uur weg zou kunnen zou het natuurlijk wel problematisch zijn… maar in andere gevallen denk ik, volg lekker je gevoel en ga vooral niet tegen je zin in heel hard loslaten, dat moet al vaak en snel genoeg 🙂
Ik vind de tweede loslaten iets makkelijker , beetje een ‘been these, done that’ gevoel plus dat nummet 2 wel uit een fles wil drinken en niet elk uur aan de borst wil. Maar alsnog ben ik het liefst zelf bij mn kindjes en mogen ze pas na hun 2e logeren;-)
Zo herkenbaar! Vader van min dochtertje (2 jaar) en ik zijn niet meer bij elkaar dus iedere week slaapt ze 1 nachtje daar en dat vind ik vaak al niks. Al is het soms ook wel stiekem even fijn… maar volgende week ga ik 3 nachtjes weg, een city trip. Verheug me er ontzettend op, maar heb er al weken buikpijn van. En dat terwijl ze gewoon bij haar vader is, maar niemand kan het zo goed als mama he …. Ik ga absoluut genieten van mn eerste mini-vakantie in jaaaaren, maar wat zal ik m’n baby missen en misselijk zijn, kan nu al niet wachten om haar weer lekker bij me te hebben!
Mijn oudste is 2 en een beetje en is 2 keer wezen logeren uit noodzaak. Mn jongste 10 weken dus nog niet aan de orde. Ik heb altijd bedacht dat ze mogen gaan logeren wanneer ze er zelf om vragen of wanneer we duidelijk merken dat het ook leuk is en ze het echt snappen. Sinds mn oudste buisjes heeft hebben we veel slaap problemen gehad. Uren wakker s nachts en niet meer zelf in slaap kunnen vallen. Ik was toen zwanger en mijn man heeft het slaapritueel op zijn rekening genomen. Zelfs ik heb hem sinds dien niet meer naar bed gebracht omdat we bang zijn voor herhaling. Nu valt hij vaak tijdens het lezen in slaap. Alleen hierom al gaan we dus niet logeren. We gaan zelfs niet uit eten of wat dan ook omdat we hem dus zelf naar bed willen brengen. Dus ja dat speelt ook mee.
Ik ben blijkbaar de enige maar ik heb hier dus echt absoluut geen moeite mee. Ik lees dit soort verhalen altijd vol verbazing. Dit bedoel ik totaal niet negatief maar ik verbaas me dan eerder over de afwezigheid bij mij van dit soort gevoelens omdat het blijkbaar voor bijna iedere moeder zo is!
Wij hebben niet super veel mogelijkheid om mijn zoontje ergens te laten logeren maar als het kan bij mijn schoonouders dan laat ik dat ook helemaal los. Hij heeft het fijn, wij hebben het fijn. Win win toch?
Als ik alleen weg ga en hij thuis bij mijn man is heb ik daar al helemaaaaal geen last van. Ik ga straks lekker 3 nachten met een vriendin naar Londen, natuurlijk ga ik zijn lekkere dikke smakzoenen missen maar hij is bij zijn vader. Wat wil hij nog meer? Mama is er even lekker een paar daagjes tussenuit en hij heeft het prima thuis. Ik sta daar zo relaxed in voor mijn gevoel.
Ik ben denk ik sowieso vrij nuchter en ik vind daarnaast ook, call me a loedermoeder ;p, dat ik ook nog een mens ben met een leven en niet ALLES in mijn leven voor 100 procent om mijn kind hoeft te draaien. Ik mag ook dingen doen omdat ik die leuk vind en daarin moet hij zich dan maar een beetje aanpassen. Het leven is nou eenmaal niet altijd 100 procent geweldig, leuk en fantastisch. Ik kan me voorstellen als je een zorgenkindje hebt dat het écht anders is, mijn zoontje is gewoon heel erg makkelijk, sociaal en super vrij, waardoor ik het waarschijnlijk ook makkelijk los kan laten.
Voor de duidelijkheid; ik hou met heel mijn hart van mijn heerlijke kind maar ik hou ook van mijn leven als gewoon Rosanne.
Auteur
Lijkt me alleen maar heel erg fijn en goed! Mijn gevoel staat ook haaks tegenover hoe ik als moeder wil zijn. Maar gevoel is zo lastig uitschakelen he? Skyler uit logeren bij opa en oma is totaal geen probleem en toen New York was ook prima. Maar met Maddox voelt het anders. Inderdaad misschien de zorgen en het feit dat ze beiden slechte slapers zijn (waren). Ik kan het niet helemaal plaatsen maar het lijkt me heerlijk om er zo in te kunnen staan als jij. Ik zou daar ook zeker een leuker mens van worden en heb daar enorm veel bewondering voor 🙂
Ik herken het ook. Me oudste zoontje kon ik makkelijk laten logeren, met de jongste heb ik daar toch iets meer moeite mee. De oudste is nu 3.5 jaar en de jongste 3.5 maand. Ook is me jongste zoontje een beetje een zorgenkindje.