Eliza: mama gaat op reis

Mijn werk is geweldig en één van de leukste dingen is dat ik regelmatig mag reizen voor het bedrijf. Veel mensen denken dat ik dan heerlijk de toerist ga uithangen in prachtige steden in de wereld. Dit is echter niet helemaal het geval. Het reizen voor de zaak is vaak voor congressen, besprekingen en beurzen. De grootste tijd breng je door in vergaderruimtes en hotels. Waarom ik het dan zo leuk vind? De uitdaging om iedere keer weer een goede indruk van ons bedrijf achter te laten. De bijzondere mensen die ik steeds weer ontmoet. De verschillende culturen en daar bijhorende gewoontes. Ik leer iedere reis weer meer en iedere keer kom ik bruisend van energie terug.

Toch is er wel wat veranderd sinds ik mijn dochter heb; het reizen is zwaarder geworden. Ik heb ongelooflijk veel geluk met mijn vriend die de zorg thuis zonder blikken en blozen overneemt. Hij doet alles, van haren vlechten tot huiswerk maken. Ik heb echt geen zorgen en ik kan letterlijk mijn tas inpakken en vertrekken. Manlief zorgt dat thuis alles op rolletjes blijft lopen. Ik weet dat ik gezegend ben wat dat betreft. Ik heb overigens een gruwelijke hekel aan de uitspraak van sommige vaders als mama weg moet voor werk: ‘maar dan moet ik oppassen.’ Hemeltje, het zijn je eigen kinderen. Daar pas je niet op, dat doen opa en oma. Jij doet gewoon je werk als vader.

Het is mijn moederhart die het zwaar heeft als ik weg moet. Het breekt wanneer ik mijn dochter naar school breng en moet zeggen ‘tot over een paar dagen’. Ik bel zeker vijf keer per dag naar huis en ik loop vergaderingen uit omdat dochterlief belt. Ik doe er ook niet geheimzinnig over; ik heb mijn prioriteiten en zij is nummer 1. Als ze dan zegt met een droevig stemmetje: ‘mama, ik mis je zo’, dan ben ik in staat te zeggen tegen iedereen ‘goodbye, I have to leave’ om vervolgens het eerste vliegtuig weer naar huis te pakken. Ik ben zo’n enorm watje.

Het is gelukkig nog nooit voorgekomen dat ik daadwerkelijk naar huis moest. Manlief zorgt voor afleiding thuis en meestal sta ik alweer voor haar neus voordat ze het weet. Ik breng altijd iets mee, iets kleins. Ik koop mijn schuldgevoel niet af maar ik wil haar alleen laten weten dat ik met mijn hart altijd bij haar ben. Ze heeft trouwens ook haar eigen techniek om te zorgen dat ik zeker naar huis kom. Ze stopt altijd dingen in mijn koffer van haar. Als ik dan naar huis bel zegt ze: ‘heb jij mijn kleur potloden? Oh, goed zo, breng je die dan wel terug?’ Alsof ik niet terug zou komen zonder de potloden. Zo schattig bedacht.

Deze keer had madame ook nog wat handigheidjes in mijn koffer gestopt; een zelfgemaakt paspoort. Heel handig, maar dat werkt waarschijnlijk niet bij de douane. Nog handiger: een zelfgemaakte pinpas met daarop de code van het cijferslot van mijn koffer. Echt super handig als ik geld tekort kom of als ik mijn code ben vergeten, behalve het feit dat die code dan in de koffer zit als ik hem nodig zou hebben. Kinderlogica. Het meest grappige wat ik ooit heb gehad in mijn tas was een enorme koe als knuffelbeest, de grootste die ze heeft. Het beest is een halve meter groot. Ze had enorm haar best gedaan om die in mijn tas te verstoppen, alleen staken zijn poten er nog helemaal uit. Erg fijn om met een enorme koe te reizen want dochterlief wil hem natuurlijk wel zien als ik naar huis Skype. Wat je er allemaal wel niet voor over hebt als je eenmaal kinderen hebt. Gelukkig gaat het meestal maar om een paar dagen en zitten mama en de koe altijd al weer snel in het vliegtuig naar huis.

De terugreis kan nooit snel genoeg gaan. Ik ren over het vliegveld terug naar de auto en race naar huis. Thuis maak ik haar altijd even wakker. Iedere keer weer met tranen in mijn ogen geef ik haar een dikke knuffel. Mama is weer thuis, waar ze hoort. Bij haar meisje.