Ik moet nog even kijken of ik kan

Zoek je Shirley op in het woordenboek, zie je daar het woord introversie staan. Er is geen ander woord dat me zo goed omschrijft dan dit. Zodra ik een artikel of een boek lees over dit onderwerp blijf ik maar ‘ja’ en ‘amen’ roepen. Ik herken alles en vind het fijn om zo toch weer een deel van mezelf te leren kennen. Of beter gezegd: te leren begrijpen. En dat is fijn, om te lezen dat er meer mensen zijn met deze karaktertrekken en dat je opeens bepaalde ‘stommiteiten’ of ‘rare’ gedachtes beter snapt van jezelf. Tot voor kort vond ik mezelf maar een vreemde eend in de bijt met mijn einzelganger-gedoe en de afstandelijke houding in een groep vol vreemde mensen. Ik werd dan ook heel blij van het boek ‘Ik moet nog even kijken of ik kan’, geschreven door Liesbeth Smit. Ik las eerder namelijk ‘De kracht van stille mensen’ en dat was heel erg herkenbaar, maar in het boek van Liesbeth Smit is de Nederlandse nuchterheid iets meer doorgevoerd. En daarom past dit boek nog iets beter bij me dan het exemplaar van Sophia Dembling.

Introvert zijn: ineens was het er. Niet voor de introverten; zij wisten allang dat ze bestonden. Maar voor de rest van de wereld stond het onderwerp plotseling op de kaart. En dat is broodnodig, als je beseft dat de mensheid zeker voor een derde uit introverte mensen bestaat. Hoog tijd dus dat we serieus kennisnemen van deze ‘soort’: wat is introversie nu precies allemaal wel en vooral ook niet, hoe kun je een echte introvert herkennen en niet te vergeten: wat is reuze herkenbaar, zelfs voor mensen die wél uit een taart durven te springen op hun verjaardag? In Ik moet nog even kijken of ik kan rekent Liesbeth Smit af met het idee dat introversie iets zieligs of saais zou zijn. Met een frisse en heldere blik gaat ze uitgebreid in op de verschillende kanten van introvert zijn: want hoe ga je er op de werkvloer mee om? Zijn er ook mensen die zowel introvert als extravert zijn? En wat moet je eigenlijk allemaal weten over je introverte kind?

Lijfboek

Ik moet nog even kijken of ik kan is het Nederlandse antwoord op Susan Cain, die het boek Stil schreef. Daar kwam ik niet doorheen en dat was me veel te wetenschappelijk. ‘De kracht van stille mensen’ was meer mijn ding en wisselde wetenschappelijk en persoonlijk met elkaar af. Liesbeth heeft wat mij betreft goud in handen met dit boek, dat me nóg meer aanspreekt. Het is een boek dat ik graag zélf op mijn naam had zien staan. Scherp en met veel humor geschreven, vol handige tips en lijstjes, veel verschillende mensen aan het woord en zoveel herkenning dat het mijn lijfboek wordt en de komende jaren niet uit mijn nachtkastje gaat verdwijnen. Voor introverten én extraverten – en iedereen daartussenin die ‘nog even moet kijken of-ie kan’.

Stille willy

Het boek is opgedeeld in zeven hoofdstukken die ieder een aspect behandelen. In de eerste twee hoofdstukken ‘de emancipatie van de stille willy’ (alleen de titel al, heerlijk) en ‘je suis introvert’ wordt verteld wat introversie precies is en waarom het ook bij ons wel wat meer aandacht verdient. Wat zijn kenmerken en waar komt het woord precies vandaan? De lijstjes zijn wat mij betreft heerlijk, de introvertenbingo had ik snel vol en ik heb behalve veel ‘halleluja’s’ ook vaak hard gelachen. In het volgende hoofdstuk ‘doe niet zo ongezellig’ lees je vooral over waarom introversie niet cool is en ook geen ziekte, maar dat het gewoon een stukje persoonlijkheid is. Ja, het is een hot topic maar nee, het is niet zielig. Het is gewoon ontzettend fijn dat er een woord hangt aan de gedragskenmerken waardoor ik iets meer herkenning en aansluiting kan vinden bij anderen en er ook begrip komt van anderen. Vervolgens lees je in het boek over verschillende situaties. Er is een hoofdstuk ‘het stille kind als orchidee’ waarin zowel het introverte kind als de introverte ouder centraal staat. Remember mijn artikel over de introverte moeder? Het is een stuk waar ik nog steeds onwijs trots op ben en wekelijks nog berichten over ontvang.

Werkende willy

Iets wat ook soms lastig kan zijn, is de werkwereld. In het hoofdstuk ‘de werkende willy’ lees je veel grappige, herkenbare en leerzame verhalen over hoe je je als introverte werknemer én introverte baas nu staande kan houden. Wat zijn je valkuilen, maar ook wat zijn je krachten? Ik vond dit een erg fijn hoofdstuk omdat er regelmatig tijdens stages weleens werd gesproken over waarom ik zo stil ben, waarom ik niet altijd het woord voer en dat ik best wat meer initiatief mocht tonen en dingen uit mezelf moest gaan doen. Terwijl ik op dat moment gewoon met de standaard dagelijkse dingen bezig was. Noem het een combinatie van introversie en ‘nieuw in de werkwereld’. Doodonzeker, maar ook gewoon wennen om te werken in een ruimte die vol zat met extraverte mensen die maar al te graag de boventoon voerden.

Ik wil graag alleen zijn, met hem naast me

Het hoofdstuk ‘samen alleen’ draait om liefde, daten en vriendschappen. De uitspraak ‘ik wil graag alleen zijn, met haar naast me’ vond ik onwijs mooi. Het is namelijk iets waar ik mezelf ook wel in kan vinden. Ik kan rustig een heel avond zitten met Raymond, niks zeggen en vervolgens naar bed gaan met een goed gevoel. Ik hoef niet altijd te praten, hoef niet altijd de dag door te spreken en bel al helemaal niet urenlang met vriendinnen. Ik wil best af en toe afspreken en geniet dan onwijs van het contact, maar het is daarna dan ook wel weer fijn om naar huis te gaan. Die drie weken dat Raymond weg was voor zijn werk? Ik genoot ontiegelijk van de avondjes alleen. Hij gaat in april weer en terwijl het eerst drie weken zou zijn, wordt het nu maar een weekje. Natuurlijk ga ik hem missen, maar ik vind het eigenlijk ook helemaal niet erg dat ik het even alleen moet doen. Ik verheug me nu al op de fijne, stille avonden die ik kan invullen zoals ik dat zelf wil. Raymond vindt het soms best lastig dat ik niet zo’n prater ben, dat ik veel in mijn eigen wereld zit en gewoon niet zoveel vragen stel. Het is geen desinteresse, de liefde is niet weg, maar het is gewoon iets wat bij me hoort. Na een volle dag met werk en twee kids vind ik het heerlijk om mijn mond te houden en op de bank te zitten. Voordat de chaos de volgende dag weer losbarst. Het is een ontzettend fijn hoofdstuk waar ik (ook weer) veel herkenning in vond. Ik ga het ook Raymond nog maar eens laten lezen.

Sleutel naar jezelf

Het laatste hoofdstuk gaat over ‘de gelukkige willy’. Over hoe je het introverte inzicht als sleutel naar jezelf kunt gebruiken, zo jezelf beter kunt leren kennen en hoe je het leven leuker, makkelijker en fijner kunt maken. Zoals ik al zei ben ik heel erg blij dat een vriendin me een paar jaar terug ‘De kracht van stille mensen’ cadeau gaf. Het was net dat beetje extra zelfacceptatie en net dat stukje dat ik miste in de puzzel die Shirley heet. Dit boek deed de doos er omheen. Super fijn.

‘Ik moet nog even kijken of ik kan’, de stille revolutie van de introverte mens is geschreven door Liesbeth Smit en is al een tijdje verkrijgbaar bij onder andere Bol.com voor 19,99.