Hier zie ik tegenop én kijk ik naar uit

De periode ná de geboorte komt steeds dichterbij. Hoe onwerkelijk het ook allemaal nog een beetje voelt; over niet al te lange tijd mag er een baby aansluiten in ons leven en staat het gezin op vier. Spannend, leuk, bijzonder, mooi, eng. Ik kan de juiste woorden niet vinden om deze bijzondere periode te omschrijven. Er zijn een aantal dingen waar ik ontzéttend naar uit kijk, maar er zijn ook zeker fases waar ik iets minder op zit te wachten. Met de kennis van een eerste kindje en de jaren die volgen, zal ik er een aantal met jullie delen.

Hier zie ik tegenop
Laten we maar gelijk beginnen met het negatieve. Alhoewel, negatief klinkt misschien wat zwaar. Het hoort er allemaal gewoon bij maar ik sta zéker niet te springen als het om deze momenten gaat.

– Al dat vreselijke bloedverlies na de bevalling. Tsjah, ik kan het gewoon niet mooier maken dan dat het is. Je lichaam moet weer herstellen en al die lappen kraamverband tussen je benen is gewoon niet je-van-het. Het is niet zozeer het bevallen waar ik tegenop zie maar juist dat moment erna. Niet prettig als je naar het toilet moet, alles maar voelen lopen, het nog niet op de been zijn. Je kan niet anders dan je eraan overgeven maar leuk is anders.

– De slapeloze nachten. Wat ben ik namelijk blij dat Skyler nu zo goed slaapt en dat we hem ’s nachts niet meer horen. Dat hij zonder protest in zijn eigen bed kruipt en niet meer urenlang ’s nachts huilt. Niet meer met ons handen in het haar zitten, geen wallen tot mijn knieën en al helemaal niet zo’n vermoeide toestand waardoor ik me écht even niet oké voel. Het hoort erbij als je een baby krijgt, I get it, maar ik hoop van harte dat het ons enigszins bespaard blijft en dat we na een paar maanden een baby hebben die slaapt als een roosje. Het is ons gegund! En ja, dat zeg ik zelf, haha.

– Ik vind eigenlijk alle fases wel zijn charme hebben maar oh, wat haat ik die doorkomende tanden! Het is zo zielig om je kindje zo’n pijn te zien hebben en niks te kunnen doen. Geldt trouwens voor al die dingen, waar ook vaccineren en die ellendige sprongen bij horen waar ze mee te kampen krijgen. Het is ook niet niks om zo groot te kunnen worden.

– In het verlengde van hierboven; het wordt allemaal weer een beetje zoeken. Hebben we nu alles enorm goed op de rit en voelt alles goed, vertrouwd en vanzelfsprekend; we moeten straks alles weer herontdekken met zijn vieren. Een nieuwe balans zien te vinden, kijken hoe we alles gaan combineren, hoe alles zich vorm gaat geven. Uitdaging!

Hier kijk ik enorm naar uit
Mooie momenten, mooie herinneringen. Gelukkig overheersen die enorm en als ik terugkijk op de periode van Skyler en de slapeloze nachten waar we mee kampten, dan zijn het vooral de mooie momenten die ons zijn bijgebleven. Duh, anders waren we zeker niet aan een tweede kindje begonnen. Dat zegt wel genoeg!

– Het eerste moment dat de baby ter wereld is en op mijn borst gelegd wordt. Dat gevoel is magisch. Ik voelde me bij Skyler zo trots! Ik hoop op weer zo’n voorspoedige bevalling en kan niet wachten tot ik baby twee eindelijk kan vasthouden.

– De ontmoeting tussen Skyler en de baby. Ook dat moment lijkt me zo bijzonder. Hoe zal Skyler reageren? Straks heb ik gewoon twee van die heerlijke kinderen aan mijn zijde en dat eerste moment samen lijkt me onvergetelijk. Maar niet alleen dat eerste moment; ik hoop dat ze een mooie band opbouwen, veel aan elkaar hebben en kan niet wachten op de conversaties tussen die twee.

– Babyknuffelen en al die heerlijke pakjes in de kleinste maatjes! Heerlijk weer om me op de bank te kunnen nestelen met zo’n klein hummeltje en hem de meest leuke kleding aan te trekken. Luiers in maat 1, kleding in maat 50, die ieniemienie sokjes. Skyler lijkt reusachtig bij al die veel te kleine dingen.

– Weer vol trots wandelen achter de kinderwagen. Sommige moeders vinden een kinderwagen niet zo gemakkelijk en ergens snap ik dat wel, maar ik vind het zó leuk om weer met een wagen door de straten te kunnen paraderen. Skyler ernaast en wandelen maar met mijn boys.

– Zijn er een paar fases waar ik een beetje tegenop zie; zijn er ook veel fases waar ik weer naar uit kijk. Het voorstellen aan mijn ouders, de eerste hapjes, de eerste woorden, de eerste zit- en kruipsessies. Het stappen, de eerste verjaardag, de eerste vakantie met zijn vieren! Ondanks dat alles bij een tweede zwangerschap toch wat meer ‘gewoon’ is geworden, denk ik dat de fases van een tweede, derde of vierde kindje na de geboorte gewoon altijd speciaal blijven.

– Het leven met zijn viertjes. We zijn momenteel al enorm gelukkig met zijn drietjes en je zal van mij nooit horen dat je met één kindje geen echt gezin vormt. Dat moet iedereen voor zichzelf bepalen en als het bij ons niet gelukt was, waren we evengoed dolgelukkig met alleen Skyler. Toch voelt dit tweede kindje als iemand die ons compleet gaat maken. We zijn dan een gezin van vier en dat vinden we perfect. Een mannenhuis vol met piemeltjes waar ik mijn leven mee mag en kan delen. Dat ik spreek over mijn kinderen, mijn jongens. En dan volgend jaar trouwen met Raymond en met twee van die boys, ieder aan een hand. Met al deze gedachten kunnen we zelfs die ellendige nachten en tanden aan. Bring it on!