Persoonlijke verhalen #14

In deze rubriek komen verhalen voorbij van moeders die iets speciaals willen delen. Een samengesteld gezin, te vroeg geboren baby’s, afschuwelijke gebeurtenissen, vruchtbaarheidsproblemen, adoptie, noem het maar op! Wil jij hieraan meewerken? Mail me via ‘contact’. Het kan anoniem, mocht daar behoefte aan zijn. Deze week vertelt Desiree haar verhaal; zij had een snelle en voorspoedige bevalling maar kampte uiteindelijk met een bloeduitstorting, wat slechts bij 0.01% van de bevallingen voor komt.

Zondag 3 maart, vier dagen voor de uitgerekende datum, waren mijn man en ik zoals elke zondag bij mijn moeder op visite. Het rommelde in mijn buik maar hier had ik al ruim twee weken last van, dus ik verwachtte er niet te veel van. Toen we aan het lunchen waren vertelde ik aan mijn moeder dat ik wat last had van mijn buik. Vooral van harde buiken. Mijn moeder raadde aan om ze te timen. Zo gezegd, zo gedaan. De harde buiken kwamen om de vijf minuten en duurden ongeveer twee minuten. De hele middag ben ik blijven timen en uiteindelijk belde ik de verloskundige. Ik kreeg verloskundige N. aan de telefoon. Deze zou naar ons toe komen. Snel zijn mijn man en ik toen naar huis gegaan. Ik haalde de stofzuiger door de huiskamer en niet veel later stond de verloskundige voor de deur.

Verloskundige N. voelde even aan mijn buik, maar volgens haar waren dit geen echte weeën maar gewoon harde buiken. Ze deed geen inwendig onderzoek om te kijken of ik ontsluiting had. Ze ging gewoon weer weg. Mijn man en ik zijn ‘s avonds een stukje gaan wandelen, vervolgens ben ik in bad gegaan en om kwart over negen lag ik in bed. Ik voelde mij niet fijn, maar kon niet vertellen waardoor dat kwam. Ik whatsappte nog wat, las een tijdschrift en ben gaan slapen. Om elf uur werd ik alweer wakker. Ik moest plassen. Nu werd ik zo’n drie keer per nacht wakker tijdens mijn zwangerschap, dus erg bijzonder was dit niet. Toen ik de trap weer op liep viel het mij op dat ik enorme buikpijn had. Ik ging in bed liggen en op een gegeven moment maakte ik mijn lief wakker met de mededeling dat ik vermoedde dat ik nu toch echt weeën had.

Hup, weer in bad, en ja hoor, toen wist ik het zeker. Nu is de regel dat je twee uur moet timen, dat de weeën dan om de vijf minuten komen en dan mag je de verloskundige bellen. Na een uur weeën belde mijn man mijn moeder want deze zou bij de bevalling zijn. Mijn moeder zei dat mijn man de verloskundige weer moest bellen. Dat deed hij. Weer kreeg hij verloskundige N. aan de telefoon. Deze zei dat er iemand aan zou komen. Ondertussen raakte ik het besef van tijd kwijt. De pijn nam toe. Mijn moeder was ondertussen ook gearriveerd. Mijn vliezen braken en ook verloor ik veel bloed. Mijn man belde nogmaals verloskundige N.

Niet veel later zat ik op de toilet (in verband met bloedverlies) en riep ik dat ik moest poehoepen! (haha…) M’n moeder riep naar mijn man dat ik persweeën had en dat er nu toch echt een verloskundige moest komen. Weer belde mijn man en tien minuten later stond stagiaire S. voor de deur.
Ik moest van de wc af van haar en moest boven op ons waterbed gaan liggen. Iets wat je moet weten is dat je niet op een waterbed mag bevallen… Ze keek of ik ontsluiting had. Dat had ik! Volledige ontsluiting om precies te zijn, ze zag al haartjes.

Tijd om naar het ziekenhuis te gaan, waar ik eigenlijk had willen bevallen, was er niet. Toen ging het razendsnel; moeder en man maakte de eettafel gereed door er dekens en kussens op te leggen, zodat ik zacht lag. Toen dat gebeurd was en er nog een verloskundige gearriveerd was (de stagiaire mocht niet alleen de bevalling begeleiden) mocht ik op de tafel plaats nemen en eindelijk persen. En dat was heerlijk! Want de weeën die ik had gehad vielen reuze mee, maar die persweeën tegenhouden (wat niet nodig was geweest als de verloskundige op tijd was geweest), dat deed pijn! Na een half uurtje persen is onze gezonde zoon Hayden Taylor geboren.

Het was fijn dat mijn moeder bij was. Niet alleen om ons bij te staan, maar ook omdat de kraamverzorgster niet op tijd was om bij de bevalling te zijn. Mijn moeder had haar taken (kruiken gereed maken etc.) overgenomen. Net na de geboorte van Hayden kwam de kraamverzorgster alsnog.

Al met al heeft mijn bevalling drie en half uur geduurd. Op zich viel de bevalling mij heel erg mee, behalve dan die persweeën ophouden. Mij is verteld dat een bevalling van een eerste kindje gemiddeld tussen de twaalf en de vierentwintig uur duurt. Daar zat ik dus flink onder. Met Hayden en mij was op dat moment alles goed. Mijn opa, oma en broertje zijn midden in de nacht nog langs geweest om ons wondertje te bewonderen. En om vijf uur lagen mijn lief, Hayden en ik in bed. Het was een heel voorspoedige bevalling. Wel vind ik het heel jammer dat verloskundige N. mij niet serieus nam. Ze maakte zich ‘s middags er al heel gemakkelijk vanaf. En vervolgens duurde het veel te lang voordat er iemand langs kwam. Helaas stopt mijn bevallingsverhaal hier nog niet.

Nadat we in bed lagen om vijf uur ‘s nachts kon ik niet slapen. Ik had veel pijn, maar ging er vanuit dat dat erbij hoorde. Een bevalling is tenslotte niet niks. De pijn zat links en straalde helemaal door in mijn been en bil. Een heel dood gevoel had ik daarin. Ook moest ik voor zeven uur ‘s ochtends plassen en hoewel ik voelde dat ik moest, kon ik het niet. Om half zeven ging ik, onder begeleiding van mijn man naar beneden, zodat ik op de bank kon liggen en dicht bij de wc was (wij slapen op zolder, dus ik moet een trap af voor de wc). De pijn nam toe en ik vroeg mijn man om de verloskundige te bellen. Weer kreeg hij verloskundige N. aan de lijn. Ze zei dat deze pijn erbij hoorde en dat er in de loop van de dag een verloskundige langs zou komen. De pijn werd steeds heftiger. Bevallen deed minder zeer (echt waar). Ondertussen had mijn man mijn moeder gebeld en deze was naar ons toe gekomen. Weer belde mijn man de verloskundige, het was intussen iets voor achten. Er zou iemand aan komen.

De stagiaire die mijn bevalling had gedaan kwam samen met een andere verloskundige langs. Er werd gekeken naar mijn “geboortekanaal” en gelijk wist de verloskundige wat er aan de hand was. Ik had een fikse bloeduitstorting. Het was onderin helemaal dik en gezwollen. Waarschijnlijk is er tijdens de bevalling binnenin een vaatje geknapt en is het bloed naar binnen (richting mijn bil) gestroomd. De verloskundige vertelde dat dit bij 0,01% van de bevallingen voorkomt. Ik had dus echt dikke pech. Lopen kon ik niet meer, net zoals zitten. Zelfs liggen was niet prettig. De verloskundige en de stagiaire probeerden of ze het op een of andere manier konden verwijderen maar dat lukte niet, dus moest ik naar het ziekenhuis. Er werd een ambulance gebeld en ondertussen werd mijn blaas leeg gehaald met een katheter.

Toen de ambulance er was werd ik hardhandig door de broeders op de brancard gelegd. Vervolgens gingen mijn man en ik per ambulance naar het ziekenhuis. Hayden bleef bij ons thuis, want we gingen er vanuit dat ik diezelfde dag weer thuis zou zijn en we wilden hem niet onnodige vervoeren. Mijn moeder paste op onze kleine vent. In het ziekenhuis werd de bloeduitstorting eerst bekeken door twee verpleegsters en een gynaecoloog. Ik kreeg wat morfine tegen de pijn. Er moest worden overlegd… Wat even duurde. Uiteindelijk werd er besloten dat ik geopereerd moest worden.

Toen ik werd weggereden naar de OK werd ik opeens heel bang, want de artsen hadden het gehad over dat ik onder algehele narcose moest. Ik was bang dat dan ik niet meer wakker zou worden. Maar een van de artsen zei dat algehele narcose geen optie was, want ik had ‘s ochtends heel vroeg maar liefst een beschuitje gegeten. Het werd dus een ruggenprik. Dat was erg bijzonder, ik maakte alles bewust mee! Een verpleegster vertelde wat de chirurg aan het doen was. Ik voelde mij heel naar tijdens de operatie, maar gelukkig voelde ik geen pijn.

De operatie duurde een uur en nadat de ruggenprik was uitgewerkt mocht ik weer naar mijn kamer toe (ik had een kamer voor mij alleen!). Daar kreeg ik te horen dat ik nog wel een nacht moest blijven aan een katheter en infuus, maar mijn man en Hayden mochten bij mij op de kamer blijven slapen. Dat was heel fijn. Mijn moeder werd gebeld en Hayden werd door haar naar het ziekenhuis gebracht. Er werd verteld door de verpleegsters dat de bloeduitstorting 800 cc bloed bevatte. Dit is verwijderd. In totaal zal ik iets van anderhalf liter bloed zijn verloren door die bloeduitstorting en de bevalling. Best veel dus.

We waren kapot van de heftige nacht en de heftige dag. We wilden even alles laten bezinken en vooral genieten van ons mannetje, want die hadden we het grootste gedeelte van zijn geboortedag niet eens gezien! Na een nachtje had ik op zich naar huis mogen gaan, met katheter, dat dan weer wel. Maar ik had ook een drain, zodat het bloed niet weer naar binnen zou lopen, maar naar buiten. De drain had echter los moet zitten, maar de chirurg had deze vast gehecht (auw!). Dit heeft een gynaecoloog proberen te verwijderen, maar het was allemaal nog te gezwollen en gevoelig. Nog een nachtje blijven dus. Woensdag is de drain verwijderd door de chirurg die deze had vast gehecht. Hij vond het erg vervelend. En ik ook, maar het was nou eenmaal gebeurd. Ook de katheter mocht uit en zodra ik geplast had mochten we dan eindelijk naar huis.

Woensdag 6 maart zijn wij thuis gekomen uit het ziekenhuis en toen konden we echt gaan genieten van Hayden en de kraamtijd. Ik ben heel snel hersteld, want die zondag (10 maart) was ik al zo goed als de oude Desiree en liep ik weer gewoon rond in huis en deed zelf de dingetjes die moesten gebeuren. Dit had ik totaal niet verwacht en de gynaecoloog ook niet; deze was erg verbaasd toen hij zag hoe snel ik hersteld was. Ondanks deze tegenvaller kijk ik positief terug, ik ben niet bang voor een eventuele volgende bevalling want zo’n makkelijke bevalling wens ik iedereen toe. Alleen wat betere begeleiding van de verloskundige zou fijn zijn. En die bloeduitstorting, dat was gewoon dikke pech.