De ongecompliceerde peutervriendschap

‘Jaaa, Skyler is er!’ hoor ik haar roepen zodra we het kinderdagverblijf binnen komen lopen en de twee kleintjes elkaar in het vizier krijgen. Ze staat hem nog net niet op te wachten voor de deur. Ik heb het over N., Skylers vriendinnetje op de crèche. Er gaat geen dag voorbij zonder dat Skyler naar haar vraagt. Als ik zeg dat we morgen weer naar ‘school’ gaan, heeft hij het direct over haar. Skyler en N. schelen een paar maanden in leeftijd maar zijn ongeveer rond dezelfde periode op het kinderdagverblijf gekomen. Ze zien elkaar dus al heel wat maanden op maandag en dinsdag, de dagen dat ze allebei op de crèche doorbrengen. Bij het weggaan staan ze samen te zwaaien voor het raam en als ik Skyler een kus en knuffel geef, staat N. ook al met haar mond en armen klaar om me gedag te zeggen. Zitten we in de auto weer terug naar huis en vraag ik aan Skyler wat ‘ie heeft gedaan hoor ik alleen de naam N. Ik vind het maar wat aandoenlijk en heb dan ook met de moeder van N. afgesproken dat we ze maar eens mee naar de speeltuin moeten nemen samen zodat ze elkaar ook buiten de crèche om zien. Ik ben benieuwd of de peutervriendschap dan net zo sterk is. Dat schijnt volgens de leidsters nogal eens te wisselen, als de kinderen elkaar in een andere omgeving treffen

Volgens sommige websites kunnen kinderen onder de vier jaar nog niet échte vriendschappen ontwikkelen. Of in ieder geval zijn ze er nog niet helemaal aan toe. Ik citeer de website opvoedadvies.nl: ‘Kinderen onder de 4/5 jaar zijn nog niet echt toe aan vriendschap. Peuters spelen wel met elkaar en hebben ook wel duidelijke voorkeuren en afkeuren wat speelkameraadjes betreft, maar van echt vriendschap kunnen we nog niet spreken.’ Als we over vriendschap spreken in de vorm van met elkaar praten, dingen delen, alles elkaar toevertrouwen en veel contact met elkaar hebben is dit inderdaad niet het geval. Maar ze hechten, zoals ik dat nu meemaak, wel ontzettend veel waarde aan elkaar. Ze ondernemen dingen samen en zijn oprecht teleurgesteld als de ander er niet is. Zoals de leidsters me ook altijd vertellen als ik Skyler kom halen: ‘die twee zijn niet bij elkaar weg te krijgen en doen álles samen. Gaat de één van tafel, wil de ander dat ook.’ Ze volgen elkaar.’ Volgens hen gebeurt dit nog niet zo vaak op deze leeftijd, dat twee kindjes zo dol op elkaar zijn. Vaak hebben kinderen wel een voorkeur, maar ze kunnen ook best ‘hard’ zijn en iemand zo weer inwisselen. Bij N. en Skyler is dat vooralsnog niet het geval. Wel is het ontzettend jammer dat N. naar een school gaat in haar woonplaats, waar de crèche staat, en dat Skyler toch dichterbij naar een basisschool zal gaan. Uit het oog, uit het hart is dan toch wel van toepassing bij de kleinere kinderen, ben ik bang. Hoe leuk en mooi was het geweest als ze ook nog eens samen naar school zouden gaan?

Vriendschap op deze jonge leeftijd geeft zelfvertrouwen en is belangrijk voor de sociale vaardigheden van je kind. En ondanks dat Skyler hier in de buurt nog geen leeftijdgenootjes heeft leren kennen omdat de meesten al op school zitten, vind ik het contact met N. al een heel leuke stap. Wat mooi dat die kleintjes al zo ongecompliceerd een vriendschap kunnen aangaan. Dat ze vertrouwen op elkaar en oprecht blij zijn om elkaar te zien. Ik denk dat we daar nog best wel van kunnen leren. De peuters hebben volgens mij meer verstand van vriendschap dan dat wij denken.

De organisatie Partou vertelt ons dat peuters niet echt mét elkaar spelen, maar eerder naast elkaar. Ze vinden het nog een beetje moeilijk om speelgoed te delen maar zijn daarentegen vaak gul in het uitdelen van knuffels en kusjes. ‘N. niet afpakken mama’ is daar een goed voorbeeld van als Skyler met zijn zonnebril naar school wil. Hij heeft het dan inderdaad over zijn vriendinnetje, maar wil vooral niet delen. Skyler zit nog teveel in zijn eigen wereld met zijn eigen spullen om de link te leggen dat je ook kan delen. En waarom zou hij ook, die zonnebril is van hem. Dat mag een vriendin van mij ook niet afpakken, lol.

Een paar weken geleden ging ik naar het kinderdagverblijf om Skyler op te halen en zag ik dat de groep buiten aan het spelen was. Ik liep het terrein op, ging naar de leidster en zag haar lachend naar een muurtje wijzen waar twee kleine peuters achter verstopt stonden. Ik hoorde ze giechelen en toen ik ze na een paar seconden zogenaamd nog niet gevonden had, kwamen ze tegelijk omhoog gesprongen. Ze keken elkaar vol trots aan, dat het gelukt was en ze me hadden ‘laten schrikken’. Laat dat delen voorlopig maar zitten, er moet nog genoeg gedeeld worden in het leven. Ik hoop dat deze ongecompliceerde vriendschap nog lang duurt. En stiekem kijk ik er naar en verlang ik weer even terug naar toen ik klein was. Peuters weten heel goed wat vriendschap is. Ze hebben er alleen een iets andere kijk op dan wij. En dat is misschien nog wel veel mooier.

Vertel eens, peutermoeders: hebben jullie kinderen vriendjes en/of vriendinnetjes?