Bezoekers vertellen: het eerste jaar als moeder

Afgelopen donderdag konden jullie mijn openhartige artikel lezen over mijn eerste tijd als moeder zijnde. Het was één van mijn meest persoonlijke artikelen en ik ben er behoorlijk lang mee bezig geweest. Want hoe geef je toe dat je het zelf allemaal heel moeilijk vond, nog niet direct een band voelde en jaloers bent op kersverse moeders die wél direct hun leven oppakken? Gelukkig waren de reacties enorm positief en waren er veel moeders die mijn gevoel begrepen. Op Facebook vroeg ik mede-moeders naar hun eigen ervaring. Hoe vonden jullie het eerste jaar? Hoe beleefde je die? Vond je het moeilijk of was jij zo’n geboren moeder waarbij alles van een leien dakje ging? Ik selecteerde een paar verhalen van moeders –van nu peuters- voor dit artikel. Lees mee!

Bregje: ‘Ik heb mezelf de eerste weken na de bevalling regelmatig afgevraagd wanneer ik nou zou gaan genieten, want dat hoorde toch zo? Natuurlijk was ik blij met mijn baby’tje, maar ik jankte ook heel wat af. Toen ons zoontje na 3,5 week in het ziekenhuis belandde was mijn wolk helemaal grijs en kreeg ik te maken met paniekaanvallen en sombere buien. Na 2 weken kwam hij thuis en kon het herstellen opnieuw beginnen. Langzaam loste de mist in mijn hoofd op. Heel langzaam, want ik heb er het hele eerste jaar nog last van gehad. Geleidelijk aan werden de fijne periodes langer. Ik geloof ook wel dat dit samenhangt met de groeiende zelfstandigheid van mijn – inmiddels- peuter. Nu hij kan aangeven wat hij wel (en meestal niet) wil, heb ik minder om over te piekeren. Ik twijfelde enorm of ik wel een goede moeder was, iets wat nog versterkt werd door die stomme hormonen. Gelukkig gaat het nu goed, met af en toe nog een klein dipje, maar dat hoort gewoon bij het leven denk ik dan maar.’

Renske: ‘Tot een paar dagen na m’n bevalling was ik in de wolken, ik vond mijn zoontje prachtig. Daarna raakte ik in een postnatale depressie en vond ik het verschrikkelijk. Ondanks de depressie had ik een enorm goede hechting met mijn zoontje. Vanaf een maand of zes voelde ik mij eindelijk weer oké. Hij is nu 20 maanden en we zijn 2 handen op 1 buik, elke dag is genieten van mijn eigenwijze peuter.’

Anja: ‘Ik heb de hele zwangerschap en bevalling heel relaxt doorlopen en op de manier zoals ik dat wilde. Ik heb kunnen doorwerken tot vier weken voor de bevalling, mijn bevalling verliep zoals ik hoopte dat het zou zijn en zonder pijnbestrijding. Hierbij had ik veel steun aan mijn man. Na de bevalling was het eerste wat ik zei: Daar ben je eindelijk! Zo blij was ik dat ze eindelijk geboren was. De eerste weken/maanden heb ik als heerlijk ervaren. De borstvoeding verliep goed, onze dochter groeide goed en ik voelde me vrolijk en heel trots. De spreekwoordelijke roze wolk…Daar heb ik heerlijk op mogen zweven. Nog steeds geniet ik iedere dag van onze dochter al merk ik dat ik het daarnaast af en toe moeilijk vind om het moederschap, werk, hobby’s en tijd voor mijn man te combineren. We doen veel met zijn drietjes en af en toe vind ik het heerlijk om alleen weg te zijn. Dan geniet ik daarna weer volop van mijn gezin.’

Nicole: ‘Na de bevalling zat ik gelijk op een enorme roze wolk! We moesten wel even omschakelen dat we daadwerkelijk papa en mama waren geworden (3 weekjes te vroeg na een snelle bevalling van 2,5 uur!). In de kraamweek zeiden mijn vriend en ik zelfs dat we dit ooit nog een keer wilde meemaken, terwijl wij altijd dachten dat we maar één kind wilden. De bevallingspijn vergat ik snel en ook de bijkomende klachten na de bevalling waren te doen, want ooh wat was (ben) ik verliefd op ons mooie, leuke en lieve meisje! De zorgen om ons meisje vond ik soms wel wat lastig, terwijl ze het meeste super deed! Toch had ik als moeder soms wat onzekerheden; poept ze wel goed, heeft ze wel of geen koemelkallergie, wanneer moet ik naar de huisarts, wat mag ze eten? Ik heb wat op Google gezeten het eerste jaar. Daarnaast vond ik het in het begin lastig dat ze zo snel groter werd en dat ik bepaalde dingen misschien nooit meer mee zou meemaken.’

Jolijn: ‘Op voorhand zei ik altijd dat niemand de liefde die ik voor mij man heb kan overtreffen, ook geen kind. En hoewel het gek klinkt, dit klopt! De liefde die ik heb voor mijn kinderen is van zo’n ander kaliber (niet meer of minder) dan de liefde die ik voor mijn man heb. Beide zijn onvoorwaardelijk (al denken sommigen daar anders over) en zo gigantisch sterk. Al hield ik niet meteen van mijn zoon, en ook is de liefde voor mijn pas geboren dochter nog niet het echte ‘houden van’. Houden van en liefde voor moet groeien door elkaar te leren kennen en vertrouwen op elkaar. In het begin heb ik mij regelmatig afgevraagd of dit ‘nog niet aanwezige gevoel’ normaal was. Maar wat is normaal? Inmiddels heb ik mijn eigen weg hierin gevonden en maak ik mij ook totaal geen zorgen of ik wel deze onvoorwaardelijke liefde heb voor mijn kinderen. Die is er, maar moet gewoon groeien en zich ontwikkelen. Je gaat namelijk in welke periode van hun leven voor wat dan ook door het vuur voor ze! Betreft het eerste jaar kon ik niet wachten om weer aan het werk te gaan; ik ben geen thuisblijfmoeder en zal dit ook nooit worden. Ik heb ook tijd voor mijzelf nodig om te groeien en mij verder te ontwikkelen. Als persoon, maar ook als moeder. Wel diep respect voor de thuisblijfmoeders overigens, want echt niks is zwaarder dan 24/7 met je kind/kinderen zijn; hoeveel plezier je er ook aan hebt. Ik kan dit niet en vind de tijd zonder mijn kinderen heerlijk! Maar om na een lange dag werken een lief klein hoopje mens op te halen van de opvang die jou mamma noemt, daar smelt ik van. Wat ik lastig vind is de (schamele) tijd die ik nog over heb met mijn man. Ik wil niet van tropenjaren spreken, want zwaar is het allerminst, maar soms mis ik de tijd die we samen hadden. En nu ik dit zo schrijf aan je, doet dat zeer. De éen zou zeggen dat je hier tijd voor vrij moet maken, en indirect is dat zo, maar je zult altijd verbonden blijven aan de heerlijke mormels in je huis. Maar niet meer ad hoc, impulsief dingen kunnen doen, nóg meer rekening moeten houden met en de meeste dingen moeten voorbereiden anders wordt het een chaos is soms behoorlijk lastig. Maar… Het is de moeite waard, zo gigantisch veel dat het gewoon zeer doet.’

Marieke: ‘Na de bevalling van mijn dochtertje (5) heb ik echt op een mooie roze wolk geleefd! De bevalling verliep goed en ik was de gehele dag bezig met haar en met borstvoeding geven, ik vond het heerlijk. Helaas verliep de bevalling van mijn zoontje (2) heel anders en hebben wij het geluk dat hij überhaupt nog bij ons is. Ik had hier na mijn bevalling heel veel last van en heb niet voor mezelf niet de tijd genomen om dit te verwerken. Ik had al een peuter rondlopen van 3 jaar en vond het behoorlijk lastig om alles in goede banen te leiden. Beide kindjes wilden graag mijn aandacht en ik vond het heel moeilijk om deze aandacht te verdelen. Na het eerste jaar ging het gelukkig allemaal wat makkelijker en nu gaat het allemaal hartstikke goed!’

Mara: ‘De zwangerschap en bevalling van mijn eerste dochter verliep zoals de doktoren zeiden, beter dan het boekje. Wat ik echter nooit had gedacht was dat ik met mijn 25 jaar fikse bekkeninstabiliteit na de bevalling kreeg. Hierdoor heb ik aan het begin heel veel moeite gehad om te genieten van deze periode. Pas na 11 maanden, toen stopte ik met borstvoeding, ze was nogal eigenwijs, was dit over en kon ik van onze dochter genieten. De eerste tijd was dan ook vooral overleven, omgaan met teleurstellingen, ik kon niet lopen met de hond (deed ik iedere dag minimaal 1 uur nog tijdens de zwangerschap), ik kon mijn dochter niet troosten, en als overmaat van ramp kreeg ik mijn studie al helemaal niet af. Achteraf denk ik, waarom moest het allemaal tegelijk? Nu zou ik helemaal niet meer van mijzelf verwachten dat ik nog een master thesis schreef tijdens mijn zwangerschapsverlof. En uiteindelijk heb ik mijn studie afgemaakt met slechts 1,5 jaar vertraging. Vele anderen zonder kind hadden eenzelfde vertraging. De grootste omschakeling was de wereld die zo klein werd, slaapjes waarvoor je thuis moest blijven. Geen nachtrust meer en altijd verantwoordelijk voor iemand anders. Na 1 a 2 jaar vond ik het trouwens wel heel leuk. Je bent minder gebonden, je kunt een gesprek voeren en het is allemaal minder verzorgend. Aan de andere kant merk ik nu dat het ook met periodes gaat. Mijn dochter is nu 7 en iedere leeftijd heeft zijn uitdagingen. Daarnaast kan ik ook weer intens genieten van mijn neefje, nu net 1,5 jaar, maar die gaat altijd lekker naar huis. De totale verantwoording ligt niet bij mij en dat maakt het genieten echt een stuk makkelijker. Bij mijn tweede dochter ging het allemaal wat makkelijker, ik had de ergste verwachtingen, en die kwamen niet uit. Ik ben bij haar toen ze 12 weken was al bij een nieuwe baan begonnen voor 32 uur in de week en had veel minder lichamelijke klachten. Daarnaast was ik ook een stuk minder onzeker, en was zij ook een ontzettende lachebek die eigenlijk bijna nooit huilde.’

Kristel: ‘De zwangerschap van T. (momenteel 2 jaar) ging voorspoedig. Tot de bevalling. Hij lag in stuit en helaas werd dit een keizersnede. Eigenlijk ging het daarna al meteen mis. Borstvoeding liep niet, ik heb een week ontredderd in het ziekenhuis gelegen. Bij thuiskomst kregen we een lieve kraamverzorgster en zij heeft ervoor gezorgd dat we nog een leuke kraamtijd hebben gehad. Na de kraamtijd werd het niet beter. Ik was angstig, ik wist niet wat ik met de kleine aan moest. Uiteindelijk zijn we terecht gekomen in het ziekenhuis en ben ik in behandeling gegaan bij de pop poli. We kwamen er ook achter dat mijn schildklier totaal ontregeld was waardoor ik nog meer op mijn kop stond. Gelukkig lukte het me vrij snel om weer op de been te komen. Na 4 a 5 maanden begon het genieten en intense houden van. Na 2 jaar is dit nog niet over… Al kan ik hem soms achter het behang plakken met zijn peuterpuberteit streken, haha.’

Monique: ‘De eerste drie dagen na de bevalling waren mooi! Wat een intens gelukgevoel! Samen met mijn man het flesje geven om 3.00, het deerde niets. Daarna kwamen de kraamtranen. Poeh, wat een bezoek! ‘Waarom willen jullie meteen komen, ik heb nauwelijks iets gehoord in mijn zwangerschap’. Alleen directe familie (ouders/schoonouders/zus en beste vriendinnen) wilde ik zien in deze toestand en verder niemand. Toen vertrok de kraamhulp en moest papa werken. En dat was de periode dat de krampjes begonnen. Vre-se-lijk! Veel gehuil, vooral in de avond en nacht. Ik had het er erg moeilijk mee. Maar des te trotser op mijn man die zo kalm bleef. Ik sliep nauwelijks, ook niet met oordoppen in. Eén kikje was genoeg om klaarwakker te zijn. ‘Geniet er maar van’ kon ik niet meer horen. Hoezo genieten? Ik ben een wrak! En natuurlijk was ik ook trots op mijn klein mannetje, maar ik was vooral moe. Ik heb herhaaldelijk tegen mijn man geroepen’ jij hebt makkelijk praten, jij mag werken. Ik zit hier met een huilend kind de hele dag!’ Van fles naar fles en luier naar luier. Na een maand of 3/4 durfde ik te zeggen dat ik het leuk vond. De voedingen werden regelmatig (en voorspelbaar) en de flessen werden minder. Ik ging weer 3 dagen werken, was weer even onder de mensen. Nu is hij 22 maanden en ben ik supertrots en blij en geniet ik (meestal) met volle teugen. Tandjes en oorontstekingen waren even lastig, maar wat heb ik een fantastische zoon! Geweldige leeftijd. Hij is wel eens stout, maar elke avond prijs ik mezelf….wat een trots. Ik heb de babyperiode zwaar gevonden en daar ben ik altijd heel open over geweest. Dat begreep niet iedereen maar heel veel mensen gelukkig ook wel. Als ik begon kwamen de anderen ook los met verhalen. Leek wel of er een taboe op heerste. Is er een code die je niet mag zeggen wat je er écht van vindt en wat het met je doet? Het heeft mij niet tegengehouden om nog voor een tweede te willen gaan. Veeeeeel sneller dan verwacht ben ik nu 8 maanden zwanger van onze tweede zoon.’

Iedereen bedankt voor de mooie, bijzondere woorden. Zo zie je maar dat ieder zijn eigen verhaal heeft het eerste jaar en iedereen alles op een andere manier beleeft. Hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen!