Zodra je de verloskundige belt om je aan te melden en een eerste afspraak te maken vertellen ze je altijd dat je mag bellen als je vragen hebt of ergens mee zit. Daar zijn ze tenslotte voor. Maar dan komt de vraag: wanneer bel je nu precies? Vooral als je voor de eerste keer zwanger bent is alles nieuw en schiet je vaak in de stress bij ieder krampje of druppeltje bloed dat je tegenkomt. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik behoorlijk nuchter in de zwangerschap sta en dat ik al gauw denk dat het er allemaal wel bij hoort. Ik ben niet zo’n beller en wacht vaak tot de eerstvolgende afspraak om iets te bespreken. De enige uitzondering die ik maakte was in week acht. Ik had nog geen echo gehad en had last van bloedverlies. En ja, dan ga je toch direct uit van het ergste. Helemaal na een speurtocht door diverse fora, wat je vooral niet moet doen. De baby is in je hoofd al doodverklaard en op de echo ga je vast en zeker geen kloppend hartje meer zien. Gelukkig wist de verloskundige me op dat moment gerust te stellen en bleek het achteraf niks meer te zijn dan mijn baarmoeder die zichzelf schoon maakte om de groeiende baby een mooi huisje te kunnen bieden. Vooral na de eerste echo viel er een last van mijn schouder en heb ik vertrouwen in een goede afloop. Voor mijn gevoel horen die krampjes erbij, zelfs als ik daar midden in de nacht van wakker word. Ook de afscheiding, het brandende maagzuur en de vermoeidheid zijn gewoon kwaaltjes die je kunt koppelen aan de zwangerschap. Of ben ik dan misschien te nuchter?
Tijdens de laatste controle met de verloskundige had ik het daar over. Ik vertelde haar dat ik de week daarvoor de baby een dagje niet gevoeld had en best ongerust was. Gelukkig maakte onze kleine man dat een dag daarna weer helemaal goed, maar even schrikken was dat wel. Had ik moeten bellen? Moet je direct op dat soort momenten ingrijpen? Moet je je nuchtere zelve even aan de kant schuiven en de ongeruste moeder gaan uithangen? Ik weet het niet. Misschien is het ook goed om alles te relativeren en om scherp te blijven. Heb ik hem echt niet gevoeld? Of is hij gewoon een stukje rustiger geweest dan normaal? Toen ik terug dacht aan die dag besefte ik me dat ik hem wel degelijk heb voelen schoppen. Wel minder, maar hij was toch aanwezig. Ook keek ik in mijn agenda en zag ik dat ik écht heel druk was geweest die dag. Misschien heb ik het gewoon niet gemerkt dat die kleine lekker aan het spartelen was van binnen. Ik denk dat als ik écht ongerust was geweest, ik ongetwijfeld de telefoon had gepakt om even advies te vragen.
Als ik het forum voor zwangere vrouwen moet geloven waar ik af en toe meelees, moet ik bij ieder wissewasje aan de telefoon gaan hangen. Meiden die afscheiding hebben en denken dat hun vliezen zijn gebroken en dat ze vruchtwater verliezen, vrouwen die continu krampjes hebben en denken dat dat weeën zijn en zelfs mensen die in paniek raken omdat ze een slokje koffie op hebben en denken dat ze een miskraam krijgen. Ik moet er om lachen. Maar toch vraag ik het me af: hoe is het om zó in de zwangerschap te staan? Om in de stress te schieten bij ieder raar iets dat je voelt? Het lijkt me dat je zo niet kunt genieten van de mooie momenten en dat je je teveel focust op de kwaaltjes en het negatieve. Maar aan de andere kant: dit zijn wel vaak de mensen die overal het snelst bij zijn. Misschien ontdekken zij net die vervelende blaasontsteking sneller of zijn ze er net even sneller bij als het om andere dingen omtrent de baby gaat. Zo heb ik paar weken geleden gehad dat ik ontzettend vaak moest plassen en last van mijn buik kreeg. Op dat moment had ik misschien toch aan de bel moeten trekken. Het had een blaasontsteking kunnen zijn met een nierbekkenontsteking als gevolg. En toch komt nu de nuchtere Shir weer naar boven: het is nu over en waarschijnlijk was het gewoon de baby die mijn blaas een lekker kussentje vond. En als ik echt een slecht gevoel had; had ik evengoed wel gebeld. Toch?
Al sinds het begin van mijn zwangerschap ben ik dus van mening dat een nuchtere houding in combinatie met relativering en het héél goed luisteren naar je lichaam je door de weken heen helpt. Het helpt je meer genieten van de mooie momenten. En nu ik zelf zie hoe snél de weken voorbij gaan, vind ik echt dat je juist bij die momenten stil moet staan. Nu heb ik absoluut makkelijk praten zonder hele ernstige kwaaltjes. Maar ja, ook ik word wakker van de krampen, loop van onder leeg van de afscheiding en moet mijn vriend keer op keer teleurstellen omdat ik futloos op de bank hang. Als ik écht alles serieus had genomen, had ik hoogstwaarschijnlijk in mijn hoofd al drie kinderen op de wereld gezet in de afgelopen 32 weken. Nee, laat mij maar rustig en nuchter blijven. En hopelijk bel ik wél op tijd voor als de bevalling begint. Anders moet mijn vriend de bevalling nog gaan begeleiden omdat ik weer eens té nuchter was…
Ik kan je alleen maar gelijk geven, want zo ben ik ook mijn zwangerschap (en de 10 lange dagen dat ik overtijd ging) doorgekomen. Nuchterheid is nog steeds de beste houding, ook eens je baby geboren is (geloof me vrij, dan zou je ook voor het kleinste kuchje naar de dokter kunnen lopen) Geniet er nog van, kwaaltjes en al! 🙂
Auteur
Wat fijn om te horen! Natuurlijk maak ik me heel soms wel eens zorgen of schoot ik in de stress toen er kans was op zwangerschapdiabetes. Het is immers allemaal nieuw. Maar gelukkig zijn de mensen om me heen hetzelfde als ik en houden ze me scherp zodat ik alles helder kan blijven zien. Heel fijn!
Ik ben normaal onwijs nuchter, maar nu ik zwanger ben totaal niet meer haha! Ik ben nu pas 7,5 week, maar ik heb eerder een miskraam gehad, dus ik ben behoorlijk nerveus bij alles wat ik voel of denk te voelen!
Auteur
Zoals ik al zei: misschien komt het ook omdat ik eigenlijk niks te klagen heb. Geen miskraam gehad, alles gaat vrij soepeltjes. Maar daarover kan ik niet oordelen natuurlijk 🙂
Ik denk inderdaad dat als je er zo nuchter in staat als jou je veel meer van de zwangerschap kunt genieten dan wanneer je om ieder klein dingetje in de stress schiet!
Een en al herkenbaarheid! Wat is de balans tussen de overbezorgde moeder, en gewoon de Hollandse nuchterheid waarmee ik ben opgegroeid en waarmee ik de meeste situaties altijd oplos . Ik zit ook op het forum en als ik mezelf dan ga vergelijken kom ik net over als een ongeïnteresseerde nuchtere moeder, want ik loop niet zo te miepen. Mij hoorde je pas toen ik echt in het ziekenhuis moest worden opgenomen, wat me zo verbaasde want het ging toch wel goed? Mooi geschreven Shirley, ik denk dat de Hollandse nuchterheid onze kracht is en dat dit juist helpt om te genieten van onze zwangerschappen! 🙂 ik heb het wel te doen met de verloskundigen die voor elke scheet en elk kloddertje afscheiding gebeld worden
Ik ben ook heel nuchter, te nuchter. Toen ik pijn krijg rond mijn ribbenkast dacht ik ook het hoort erbij. De baby schopt er vast tegenaan. Niet wetende dat mijn lever niet meer werkte. Ik heb er anderhalve week mee gelopen tot mijn controle bij de vk. Ik bleek acute hellp te hebben. Als ik die afspraak niet had gehad bij de vk was ik er gewoon mee doorgelopen en was ik 2 dagen later dood geweest. Is wel een heel ander uiterste natuurlijk maar ik ben de volgende keer iets minder nuchter. Als die er nog komt tenminste want de kans op herhaling is groot.
Dit is zo herkenbaar! Ik sta er precies hetzelfde in (ben nu 38 weken). Maar denk inderdaad ook weleens, hmmm had ik misschien moeten bellen? Is toch wel lastig soms. Ik denk ook weleens, dadelijk denk ik achhhh zal wel niets zijn en blijkt dat de bevalling al begonnen is ofzo haha. Ach ik denk inderdaad dat je je eigen lichaam goed kent (ook al veranderd er veel tijdens de zwangerschap).
Het is toch lekker dat je er zo in staat. En als je de verloskundige belt hoort ze (meestal) aan je stem wel hoe het er voor staat. Toen ik bij de eerste belde had ik al 9 cm ontsluiting….ze vond me nog redelijk rustig aan de telefoon. Kon ze weer 4 hoog naar beneden om haar tas te gaan halen…hihi. Bij de 2e had ik een andere verloskundige en ook zij vond me vrij rustig en dacht dat het nog wel even zou duren. Zij zat vast bij een ziekenhuisbevalling.
Gelukkig belde ze toch haar collega…en 20 minuten later was Evan er……
Maar bij 3,4 en 5 waren ze er ruim op tijd.
Groetjes Nelly.
Ik sta zelf ook heel nuchter in de zwangerschap, maar merk dat ik in mijn hoofd toch best vaak zorgen heb. Ik verwijt dit aan het feit dat we zo’n 6 jaar bezig zijn geweest voordat we zwanger raakten en dat ik hierdoor ‘gewoon’ wat meer angsten heb dat het verkeerd gaat. Maar ik heb de telefoon pas 2 keer gepakt (één keer na FLINK bloedverlies, wat door een voorliggende placenta bleek te komen) en één keer na een onwel gevoel i.c.m. pijnen wat een combinatie van bekken- en bandenpijn bleek te zijn samen met de wisselende hormonen/bloeddruk rond week 20. De mooie echo’s en perfecte controles tot nu toe stellen me wel gerust en ik probeer vooral goed op mijn (en baby’s) lijf te vertrouwen 🙂
Ik ben ook niet iemand die heel snel de telefoon pakt! Lijkt me best laatig af en toe 🙂
Ik ben altijd heel nuchter en de eerste helft van mijn zwangerschap ging ik er net zo mee om als jij. Bij mij ging het echter wel goed mis en weet je, je weet het direct. Je moederinstinct vertelt je wanneer je moet bellen. Ik voelde gelijk dat er ingegrepen moest worden. Keer op keer vertelde mijn moedergevoel wat te doen in de weken daarop en keer op keer had mijn moedergevoel het bij het rechte eind.
Hahaha wat een leuk stuk, en vooral die laatste zin vind in geniaal! 🙂
Ik ben het type wat denkt in beelden, dus ik zie zoiets gelijk in beelden voor me hahaha
Maar bel toch maar gewoon optijd hoor 😉
Ik merk dat ik ook heel nuchter ben (nu 29 weken zwanger), had laatst een week vrij en toen pas maakte ik mezelf helemaal gek omdat ik de hele dag van alles voelde, ’s middags ging rusten omdat ik vermoeid was, daardoor ’s nachts niet kon slapen, etc .
Kortom laat mij maar lekker doorwerken en zoveel mogelijk de dingen doen ik deed dan is zwanger zijn prima te doen!
Ik ben niet zo nuchter zoals jij erin staat, maar bel ook niet zo snel.
Heb zelfs bij een afspraak op mn kop gekregen (niet echt hoor, maar ze zei wel dat ik écht had moeten bellen) omdat ik zo lang met mn zorgen rond had gelopen.
Nu voel ik de kleine ook nog niet dus vind ik het nog lastiger, maar nog hang ik niet snel aan de telefoon.
Ik snap dat je vind dat nuchterheid het beste is, en voordat ik zwanger was, dacht ik dat ook. Maar helaas heb ik twee miskramen gehad voordat ik beviel van een gezonde dochter en dat doet heel veel met je. Ik was altijd erg nuchter, dacht ook: jemig, wat bellen al die meiden snel/vaak naar de vk. Maar als je dus twee keer een kindje verliest, geloof me: dan bel je bij een volgende zwangerschap dus echt wel bij elk wissewasje…
Auteur
Zoals ik hierboven ook al zei: het heeft er natuurlijk ook mee te maken dat ik vrijwel niks te klagen heb. Dat ik niks naars heb meegemaakt… Ook laat ik in mijn artikel goed merken dat mijn nuchterheid soms misschien een beetje té kan zijn. Ik weet het niet. Ieder zijn houding en ik denk dat je daar een goede balans in moet zien te vinden 🙂
Tsja, ook ik ben heel nuchter en heb eigenlijk alleen de telefoon gepakt toen er iets op de 20 weken echo te zien was wat niet goed was. Het was toen erg fijn om even met de verloskundige te praten. Maar toch vind ik dat je niet moet oordelen over vrouwen die wel vaak de telefoon pakken. Iedereen is anders en iedereen beleefd haar zwangerschap op haar eigen manier. Je kent de achtergrond niet van deze vrouwen. Misschien heeft iemand al eens een kindje verloren of is heel moeilijk zwanger geraakt. De verloskundige is ervoor om je vragen te beantwoorden en je waar nodig gerust te stellen. Liever een keer te veel bellen dan te weinig toch?
Auteur
Zoals ik al eerder uitleg komt het misschien ook omdat ik gewoon niks te klagen heb en dat alles vlekkeloos verloopt. Ik snap dat ik daarmee bevoorrecht ben. Ik zou niet weten of ik in andere situaties anders denk of voel. Voor nu is het zoals ik in het artikel beschrijf. Maar zoals ik ook al zeg: misschien ben ik wel te nuchter en kan ik op sommige momenten te laat aan de bel trekken. Ik denk dat voor beiden wel iets te zeggen is 🙂
Ook hier heel herkenbaar. Ik heb nog geen een keer m’n VK gebeld in de 28 weken dat ik zwanger ben en ik ben er van overtuigd dat ik dat wel zou doen als ik het gevoel zou hebben dat dat nodig is. Dus ik vertrouw op mezelf en op mn gevoel en op mn baby. Denk dat je dan inderdaad gewoon een relaxte zwangerschap hebt.
Heerlijk toch 😀
Waarschijnlijk zijn wij (de niet bellers) allemaal ook nooit ziek thuis van werk, zeuren we niet over pijntjes en gaan we door tot het gaatje, niet alleen tijdens zwangerschap, maar altijd. Bikkels 😉
Herken me echt in je verhaal. Juist omdat ik niet bel en denk ach waait wel over ben ik net niet in het ziekenhuis belandt, want ja misselijkheid hoort erbij hé.. uhm niet als je dan 8 kilo lichter bent. En last van allerlei kwaaltjes down there.. wat uiteindelijk een infectie was, waardoor ik een blaasontsteking kreeg etc. etc. Gevolg mijn verdiende 3 weken vakantie ziek geweest en nu nog steeds niet klaar met de babykamer. Dan denk ik afentoe, had ik maar wel gebeld dan had het me een hoop ellende bespaart.
Zowel te ver doorslaan in nuchterheid of als een panisch hertje voor ieder wissewasje bellen is niet goed. Het is alleen aan de buitekant niet te zien wat de een niet heeft meegemaakt en de ander wel. Ik herken je beschrjving van de fora voor zwangere vrouwen maar al te goed. Toen ik nog niet in verwachting was keek ik hier regelmatig op. Vaak zag je dan dezelfde vrouwen die eerst een topic openen met ” Ik zit in ronde 1 heb 468 symptomen ben ik nu zwanger?” later als ze dan eenmaal zwanger waren over ieder wisse wasje een topic openen. Sinds ik weet dat ik zwanger ben blijf ik dan ook ver van de fora verwijderd en als ik echt ergens en vraag over heb zoek ik het op of kijk in mijn boek.
Alles hangt af van je eigen persoonlijkheid en de ervaringen in je rugzakje die je met je meedraagt.