Dit is een artikel dat ik al wil schrijven sinds de geslachtsbepaling, maar dat ik maar bleef uitstellen. Ik wist niet zo goed hoe te beginnen en kon niet de juiste woorden vinden om het onderwerp mooi genoeg te brengen. Vandaag begin ik maar gewoon met schrijven, in de hoop dat ik uiteindelijk met trots kan terugkijken op deze blogpost en dat jullie hem weten te waarderen. Ik wil het namelijk hebben over het moeder/dochter gevoel. En dan niet de mooie band die ik met mijn eigen moeder heb, maar het moeder/dochter gevoel dat ik ga missen als ik straks twee zoontjes heb. Er is hier in huis namelijk geen wens voor een derde en dus heb ik straks een gezin van vier, met alleen maar mannen om me heen. De dochter bleef en blijft uit en alhoewel ik zelf alleen een voorgevoel voor het geslacht had en eigenlijk niet zo teleurgesteld was –het was eerder omschakelen omdat het meisjesgevoel behoorlijk sterk was in plaats van een sterke voorkeur-, merkte ik in de reacties onder het artikel over de geslachtsbepaling dat er toch veel moeders zijn die een gemis ervaren als er geen meisje in het gezin bij komt. Ik heb dat even goed laten bezinken alvorens ik aan dit artikel begon. Want alhoewel ik eerst dacht ‘wat gek, wees blij dat je überhaupt een kindje mag verwelkomen in je leven…’ vond ik het ergens toch ook een mooie en ontroerende gedachte dat iemand daar zo open over durfde te vertellen. Ervaar ik dat gemis zelf eigenlijk ook, nu we echt definitief een jongen verwachten? Ik ga het proberen uit te leggen.
Het verschil tussen mijn vader en moeder
De band met mijn moeder is fantastisch. Dat is altijd al zo geweest en tijdens mijn eerste zwangerschap en de periode daarna is dat alleen maar sterker geworden. Ik heb een heel fijne jeugd gehad, voelde me altijd thuis, welkom en op mijn gemak, kon met alles bij haar terecht, ze beleefde de zwangerschap helemaal met me mee en sinds de geboorte van Skyler komt ze wekelijks op vrijdag langs, om ons te ondersteunen en gewoon voor de gezelligheid. Ik vraag haar vaak om advies, kan met alles bij haar terecht en alhoewel we allebei niet zo’n prater zijn, weten we alles van elkaar. De band met mijn vader is ook altijd goed geweest en eigenlijk hetzelfde te omschrijven. Ook wij kunnen lezen en schrijven met elkaar en ook hij gaat door het vuur voor me. Toch is het anders dan de band met mijn moeder. Ik weet niet zo goed waar het aan ligt want zowel mijn vader als mijn moeder betekenen alles voor me. Zal dat dan toch dat magische moeder/dochter gevoel zijn, waar geen één andere band aan kan tippen volgens anderen? Of is het gewoon zo omdat mijn moeder altijd thuis was en mijn vader een drukke baan had waardoor ik toch al gauw bij mijn moeder terecht kwam?
Mijn broertje
Nu heb ik ook nog een jonger broertje en als ik aan hem denk, zie ik eigenlijk hetzelfde als bij mij. Ik weet dat ‘ie mijn moeder regelmatig spreekt en het goed met haar kan vinden, maar ik weet ook dat ‘ie toch ook regelmatig mijn vader aan de telefoon heeft. Hij werkt zelfs al jaren in dezelfde bedrijven als waar mijn vader werkt. Ik heb het hem net even via de app gevraagd, of hij de band bij beiden hetzelfde ervaart en naar wie hij eerder zou stappen, als hij een probleem heeft of ergens mee zit. Zijn antwoord: ‘Met beiden heb ik een even goede band. Ik zou wel sneller naar mama gaan, maar dat komt alleen omdat papa zo’n paniekzaaier is.’ Haha, oké. Mannen… Nu heb ik dezelfde vraag aan mijn moeder gesteld een heel tijd geleden toen ik dit artikel in mijn hoofd kreeg, of ze verschil ervaart tussen de band die ze met mij en met mijn broertje heeft. Dit is volgens haar absoluut niet het geval. Ook ervaart ze geen verschillen tussen de band met Skyler (het kindje van haar dochter) of met Beau (het kindje van haar zoon). Ze is met Beau wel meer beschermend, maar dat komt vanwege haar afwijking en het feit dat ze meer zorg nodig heeft. Ons gezin was en is hecht, onze ouders zijn nog heel prettig bij elkaar en we hebben allemaal goede banden onderling. Ik denk dan ook zeker dat dit meespeelt. Er zijn genoeg gevallen waarbij de dochter het niet met de moeder kan vinden, de zoon niet met de vader en alle andere denkbare scenario’s waarbij het niet helemaal goed zit. Toch blijft ergens mijn gevoel zeggen, nu ik er goed over nadenk: met mijn moeder is er toch iets speciaals wat ik niet helemaal kan verklaren.
Weer een jongen?
Toen ik tijdens mijn eerste zwangerschap hoorde dat we een zoontje zouden krijgen, was ik dolgelukkig. Op dat moment was er totáál geen sprake van een voorkeur dus als de echoscopiste me had verteld dat het een meisje zou worden, had ik ook een geluksgevoel gehad. Het was meer zoiets van: oké, het wordt heel echt en heel concreet. Wat fijn! Nu tijdens de tweede zwangerschap vertelde mijn gevoel me al vanaf het begin dat ik een meisje bij me droeg. De zwangerschap was zó anders en mijn gevoel was zó sterk, dat kon gewoon niet anders. Ook mijn moeder was heilig overtuigd van het vrouwelijke geslacht en dat maakte mijn voorgevoel nog sterker. Dit kúnnen we gewoon niet fout hebben. Maar dat hadden we het uiteindelijk wel. Na de geslachtsbepaling én de 20 weken echo konden we er echt niet meer onderuit en was het 100% duidelijk dat we daar, tussen de beentjes, een piemeltje zagen zitten. En dat was gek, heel gek. Terwijl het voor mij héél erg omschakelen was vanwege het voorgevoel, merkte ik bij Raymond wel een beetje dat hij het ergens jammer vond en toch die lichte voorkeur had. Zijn redenatie voor dit gevoel: ‘Skyler is zo gehecht aan jou en je hebt zo’n speciale band met hem, dat ik ergens ook wel benieuwd was naar dat vader/dochter gevoel. Naar de meiden die zo naar hun vader trekken.’ En dan praten we opeens over het tegenovergestelde.
De band tussen Skyler en mij
De band tussen Skyler en mij is enorm sterk. Ik hoef maar naar hem te kijken en ik weet wat er is en hij komt voor veel naar mij. Een echt mama’s kindje. Ik heb daar de verklaring voor dat ik eigenlijk de meeste tijd met hem doorbreng. Ik heb het geluk dat ik veel thuis kan zijn bij hem en neem dan ook overdag de gehele zorg op me. Maar ook ’s avonds doe ik enorm veel, omdat Raymond nu eenmaal een drukke baan heeft en niet altijd op tijd thuis is om de zorgtaken op zich te nemen. Het is ergens jammer, maar ook zeker niet gek, dat Skyler vaak om zijn mama vraagt en mij ook in de weekenden weet te vinden voor bepaalde (vooral verzorgende) zaken. Het is niet zo dat ‘ie niet naar Raymond omkijkt, laat dat even duidelijk zijn. Skyler en Raymond zijn dol op elkaar en ook hun band is erg goed. Zodra Raymond thuiskomt van zijn werk, in de weekenden en tijdens vakanties weet Skyler papa absoluut te vinden en wordt er genoeg tijd met elkaar gespendeerd. Vooral de laatste tijd is het vaker papa dan mama in de uren dat we allemaal thuis zijn. Daarom zijn de weekenden en de vakanties ons ook zo heilig. Ik denk dan ook niet dat het echt een voorkeur voor mama is, maar dat het gewoon komt omdat Skyler dat gewend is. Net als bij mij vroeger thuis het geval was. Toen ik op vakantie ging naar Griekenland zonder mijn mannen was ik even bang voor Skylers reactie, maar uiteindelijk ging het allemaal prima. Skyler nam genoegen met de boodschap ‘mama is op vakantie’ en de mannen hebben dan ook heerlijke dagen samen gehad. Ook wel goed voor hen en het heeft er absoluut voor gezorgd dat Skyler nu ook veel vaker naar Raymond stapt. Het is dan ook niet zo dat Skyler niet zonder mij kan, maar de band is gewoon onwijs sterk en we zijn dan ook twee handen op één buik. Niet sterker dan bij Raymond denk ik, maar gewoon anders. Het is voor hem ook zo vanzelfsprekend dat mama ‘thuis’ is en papa ’s ochtends naar zijn werk gaat en er pas ’s avonds weer is.
Sprake van een gemis?
Straks hebben we dus twee zoontjes onder onze hoede. Alhoewel het voor ons beiden even omschakelen was, zijn we nu helemaal blij met dit nieuws en intens gelukkig. Twee jongens die we mogen opvoeden met alles wat daarbij komt kijken. Twee broertjes! Omdat de band met Skyler zo ontzettend mooi is, verwacht ik dat het met de tweede niet veel anders gaat zijn. Skyler maakte mij mama, maar deze tweede jongen maakt ons compleet. Zo voelt dat echt, hoe zoetsappig dat ook klinkt. Na al die weken nadenken ben ik dan ook tot de conclusie gekomen dat ik zeker niet voel dat ik dat moeder/dochter gevoel ga missen. In ieder geval niet zoals ik het nu ervaar. Ja, ik heb een speciale band met mijn eigen moeder, maar ik heb dat ook zeker met mijn vader. Het is anders, maar zeker mooi. Hetzelfde zie ik bij mijn broertje én bij Skyler. Natuurlijk weet ik niet hoe dit op latere leeftijd gaat zijn. Of Skyler dan met veel dingen toch liever naar Raymond gaat of dat bijvoorbeeld het tweede jongetje meer een papa’s kindje wordt. Zoals mijn broertje ook zo mooi zei: ‘je weet eigenlijk niet wat je mist toch, als je twee zoontjes hebt. Je hebt nooit die dochter gehad.’ En ergens is dat waar, maar ook weer niet. Ik weet namelijk wél hoe dat moeder/dochter gevoel is, omdat ik die mooie band met mijn eigen moeder heb. Maar ik weet ook dat dat per gezin kan verschillen. Zo kan mijn moeder absoluut niet opschieten met haar eigen moeder en ken ik genoeg gevallen waarbij de dochter véél meer naar de vader toe trekt. Ik heb een heel mooie klik met mijn moeder, maar Skyler en ik hebben die ook. Zo ervaar ik dat ook echt. Wij hebben een bijzondere moeder/zoon band die ik koester. Zal het dan misschien per gezin verschillen of is er echt iets ongrijpbaars zoals het moeder/dochter gevoel? Iets wat misschien later meer tot uiting zou zijn gekomen als ik straks de schoonmoeder ben tijdens een relatie en een eventuele zwangerschap? Natúúrlijk kijk ik naar de meisjeskleding als ik over de kinderafdeling loop en natuurlijk fantaseer ik over hoe een dochter was geweest. Hoe had ze eruit gezien? Hoe was het meidenspeelgoed in huis geweest? Hoe was de band geweest tussen oma, mij en haar? Hoe zou het zijn tussen Raymond en haar? Maar echt een gemis? Daarvan is, zoals ik dat nú op dit moment voel, absoluut geen sprake. Dat kan ik nu, nu ik er wat langer over heb nagedacht, voor de volle 100% beamen. Ik kan alleen niet in de toekomst kijken. Zal Skyler dan ook nog veel bij mij aankloppen of is het toch de moeder van zijn vriendin die veel meer betrokken gaat zijn? Hebben we daar nu al invloed op?
Ik was benieuwd geweest naar een dochter, maar twee zoons voelen voor mij als iets speciaals en iets wat goed voelt. Mama en haar mannen. Twee van die -hopelijk- knuffelkonten. Ik heb iets onverklaarbaars met mijn moeder, maar mensen die mij met Skyler zien roepen hetzelfde over ons. Zoals Mika ooit eens zei over Skyler en mij: jullie zijn zo bijzonder samen. En zo voel ik dat ook echt.
Het is een iets beladen onderwerp, ook omdat het een taboe schijnt te zijn om een voorkeur voor een geslacht te hebben, maar ik ben toch benieuwd hoe de medemoeders dit ervaren. Moeders van zoons: heb je het idee dat je iets mist of gaat missen? Moeders van dochters: hadden jullie een voorkeur vanwege dit moeder/dochter gevoel en missen jullie ergens een jongen in huis? En moeders van zoontjes én dochters: ervaren jullie verschil in de band? Was er een voorkeur tijdens de geslachtsbepaling?
Ik ben heel benieuwd naar de reacties en zal er op toezien dat er respectvol en netjes gereageerd wordt.
Wat mooi omschreven. Ik heb zelf een zoon en een dochter. Ik was er van overtuigd dat we een tweede zoon zouden krijgen omdat de zwangerschap juist t zelfde was als bij de eerste. Ik vond het super leuk dat het een meisje bleek te zijn. De band is anders. De een is niet beter of slechter dan de ander, maar anders. Het zijn ook 2 verschillende kindjea. Ik denk dat dit bij een tweede zoon net zo zou zijn geweest. Maar zeker weten doe ik dat niet natuurlijk. Ik hou van alle twee ziels veel en dat is eigenlijk t enige wat telt
Wat heb je dit mooi verwoord! Ik heb ook 2 zoons en hier komt ook geen derde kindje. Wat ik ervaar, is dat de mannetjes nu ook het meest naar mij trekken omdat, denk ik, het meeste thuis ben met ze. Maar waar ik mij wel eens zorgen om maak, of nadenk over de toekomst… hopelijk blijven ze altijd graag bij ons komen! Omdat het meisje/de vrouw vaak (niet altijd!) naar de eigen ouders trekt wordt vaak de keuze eerst naar de ouders van de vrouw gemaakt. Ik zie dat om mij heen. Hoop dat wij een mooie basis neer kunnen zetten en de jongens heel graag bij ons blijven komen later.
Auteur
Dat is ook zeker iets wat ik ook vaak zie gebeuren en ben uiteindelijk benieuwd hoe zich dat later gaat ontwikkelen 🙂
Dit voel ik ook ja! (Ook twee zoons)
Ook ik ben zwanger van onze tweede zoon, en zie in onze omgeving inderdaad ook veel ‘verloop’ naar de ouders van de vriendin/vrouw aan de zijde, en (zeer) weinig naar de eigen moeder van..
Ik hoop van harte dat het bij ons ook goed verloopt met twee kereltjes, gelukkig hebben we nog een jaar of 15 voordat we het gaan meemaken 😉
Wij hebben een zoon en een dochter. ‘t
Mijn voorgevoel klopte onze tweede was een meisje. En moet heel eerlijk zijn dat ik tijdens de 20echo hoorde van jullie krijgen een koningskoppel dacht ik van shit een naam! We hadden totaal geen meisjesnaam en dat hebben we eigenlijk nooit echt gehad. Ze heet Merle maar ik mis het waaauww effect. Ze is echt een mini me. Bos krullen pittig karakter dat ik vaak tot 10 moet tellen . Maar andere kant is ze erg grappig en ook wel erg lief!! Natuurlijk is het belangrijk dat alles gezond is ipv het geslacht. .
Ik kan natuurlijk nog niet meepraten over de band die ik/de vader en mijn kind hebben maar bij mijn vriend was er een hele lichte voorkeur voor een meisje tijdens de geslachtsbepaling. Hij zag zichzelf simpelweg eerder met een meisje dan met een jongen. Toen we er eenmaal achterkwamen dat we een zoon krijgen verdween dat gevoel echter wel heel snel. Ik denk alleen wel dat het bij een eerste anders ligt dan bij een tweede. Nu is het gevoel van ‘dit is míjn kind en wat ben ik nu al trots’ heel sterk, dit had ik net zo gehad als ons kind een meisje bleek te zijn. Alles is nu een eerste keer, dus alles is magisch. Ik heb natuurlijk nog niet meegemaakt hoe het is om een jongen op te voeden. Ik kan me alleen wel voorstellen dat als we ooit voor een tweede zouden gaan ik heel even ‘teleurgesteld’ (vind het een heel zwaar woord, het klinkt harder dan ik het bedoel) zou zijn als het weer een jongen zou zijn. Ik heb altijd al geroepen dat ik mezelf als jongensmama zie en dat het me niets zou verbazen als mijn gezin uit uitsluitend mannen zou bestaan, maar ik zou tzt best benieuwd zijn hoe het leven als meisjesmama is. Ben er wel zeker van dat dat gevoel ook dan weer snel verdwijnt.
Ik ben zwanger van onze eerste, een meisje. Buiten het feit dat ik geen voorkeur had, vind ik een meisje heel erg leuk. Maar meer omdat het denk ik herkenbaar is, en niet perse om de moeder/dochter band. Ik heb zelf een goede band met mijn vader en moeder, maar bespreek wel meer met mijn moeder. Dat komt ook wel doordat mijn moeder en ik veel op elkaar lijken, iets wat in de puberteit zeker niet altijd makkelijk was. Ik denk dat de band tussen moeder en kind en vader en kind zoiezo heel bijzonder is, of het nou een jongen of meisje is. Zie bij familie en vrienden (van onze leeftijd) zo veel verschillende voorbeelden in de band met hun ouders. Ook waarbij de moeder/dochter band helemaal niet goed is, maar juist de vader/dochter band. In ieder geval goed en knap dat je hier zo open en eerlijk over schrijft!
Het is inderdaad een beladen onderwerp.. Als ik heel eerlijk ben had ik ook wel een lichte voorkeur tijdens de geslachtsbepaling.
Ik heb een hele goede band met mijn moeder en ik denk dat je als moeder/dochter wel iets meer deelt dan als moeder/zoon.
Als ze klein zijn is er geen verschil, maar als volwassenen vind ik wel dat ik meer deel met mijn moeder dan mijn vader.
Een klein voorbeeld; ik had graag mijn eigen moeder bij de bevalling en ook tijdens de zwangerschap had ik meer vragen aan mijn moeder. Mijn moeder helpt mij trouwens ook een keer in de week thuis en dat vind ik helemaal ok en zelfs heel gezellig. Kijk ik naar de relatie tussen mijn man en zijn moeder, dan vind ik dat ze bijvoorbeeld tijdens de zwangerschap toch minder betrokken was, dat lag grotendeels toch aan mij, als ik advies nodig had vroeg ik het toch aan mijn eigen moeder.
Ik denk dat het qua liefde helemaal niks uitmaakt, dat je evenveel houdt van je (klein)kind, maar de band is wel anders geloof ik.
Ik heb twee zoontjes en deel dit gevoel wel een beetje! Ben heel blij met m’n twee zoontjes. Maar een dochter/moeder band is toch anders dan zoon/moeder band, vooral als ze groter worden en hun “meisjes issues” krijgen 🙂 Ik had het heel bijzonder gevonden als ik bijvoorbeeld bij de bevalling van m’n dochter mocht bijwonen. Ik snap dat mijn toekomstige schoondochter daar niet op zit te wachten Hahahah;)
Mijn schoonmoeder mag bij mijn bevalling zijn, en m’n eigen moeder wil het niet 😉 zegt dus niks:)
Wij verwachten in januari onze tweede zoon. Nu bijna 35 weken zwanger dus het begint echt spannend te worden!
Ik heb precies hetzelfde gevoel met mijn zoon als jij beschrijft met Skyler. Hij zal ook eerst mama roepen en naar mij komen terwijl ook hier een papa die veel met hem doet, maar de hele week werkt en ik ook meer zorg.
Twee broertjes lijken mij geweldig en ik heb dan ook de hoop dat ze veel aan elkaar hebben. Al weet je dat natuurlijk nooit want het kunnen ook twee hele verschillende types zijn. Ook ik had gedacht dat we een meisje zouden krijgen door een hele andere zwangerschap maar toen het een jongen bleek te zijn voelde het meteen goed. Alsof het zo hoorde. Onze eerste zoon is helaas ook niet helemaal gezond dus gast het gevoel van ‘als het maar gezond is’ nog eens extra meespelen.
Toch moet eerlijk toegeven dat ik er nog erg aan moet wennen dat ik nooit een dochter zal hebben. Ik ben ook wel een echte meisjes mama die graag knutselt zelf kleding maakt gek op roze en meisjes dingen. Denk dat dat gevoel ook wel langzaam zal gaan verdwijnen vooral als ik straks onze tweede zoon in het echt ga ontmoeten. Want één ding is echt zeker. Ik had nooit gewild dat hij een meisje zou zijn maar er ook stiekem wel een meisje bij willen hebben. Of klinkt dat heel raar?
Auteur
Zeker niet! Dankjewel voor je open reactie 🙂
Dit is precies wat ik voel (moeder van twee prachtige zonen.) Ik had van mijn tweede ook absoluut niet gewild dat hij een meisje was, ieder kind is bij ons welkom zoals hij/zij is, maar toch ervaar ik soms wel het gemis van geen meisje in huis. Kan er de vinger niet op leggen waar het gemis precies in zit, want de band met mijn jongens is ijzersterk en ik hoef niet perse met poppen te spelen of jurken te kopen. Ik weet ook niet of er veel verschil in de band zou zitten als het geen jongens waren. Ik weet alleen dat het voelt alsof ik iets mis door niet de moeder/dochter ervaring te hebben. If that makes any sense? Wie weet in de toekomst nog eens?
Mooi artikel shirley! Ik ben zelf moeder van twee jongens en heb wel eens over dit onderwerp nagedacht. Ik denk er hetzelfde over als jij, maar als ik verder in de toekomst kijk denk ik wel eens dat ik de onverklaarbare band die ik ook met mijn moeder heb ga ‘missen’ zodra mijn zoons gaan trouwen en kinderen krijgen. Toen ik zwanger was deelde ik meer met mijn moeder dan mijn schoonmoeder, dat ging gewoon automatisch zo. Als de meer verzorgende, net zoals bij jullie de verhoudingen zijn, bel ik bij advies eerst mijn moeder bijvoorbeeld. Straks ben ik de schoonmoeder… Je weet nooit hoe zoiets loopt, maar hier denk ik toch wel eens over na. (Laat duidelijk zijn dat ik dol ben op mijn jongens en totaal geen voorkeur voor geslacht had/heb)
Ik heb een zoontje van 2 jaar en een dochtertje van 6 maanden. Bij de geslachtsbepalingsecho van m’n dochter had ik sterk een voorgevoel dat het een meisje zou zijn. Met mijn zoontje heb ik een hele goede band, maar precies dezelfde band heb ik ook met mijn dochter. En ik denk dat het er mede door komt dat ik het meeste thuis ben. Vroeger had ik een betere band met mijn vader, maar nu is de band met mijn moeder net zo goed.
Ik kan soms wel bewonderend kijken naar de band die jij met je moeder hebt. Zelf heb ik absoluut niet zo’n warme band met mijn moeder. Daarom vond ik het juist heel spannend om een dochter te krijgen, want ik zou met haar absoluut een warmere en betere hand willen creëeren dan mijn moeder bij mij heeft gedaan. Daar doen wij samen, mijn man en ik, hard ons best voor. Juist omdat ik weet hoe het is om geen warme moeder/dochter band te hebben, weet ik iig de dingen die ik niét moet doen 😉 En ik ben één van die vrouwen die dolblij is met haar schoonmoeder 😉 Daar leer ik ook veel van over een fijne familieband zoals ik het graag zelf ook zou zien.
Een jongetje mis ik niet, maar dat is bij ons sws een beetje anders, dus denk dat ik het daarom okay vind.
Mooi artikel Shirley, goed geschreven.
Auteur
Eigenlijk precies wat jij schrijft, is hier ook het geval geweest: mijn moeder heeft veel problemen met de hare gehad en wilde alles op alles zetten om dat met mij te voorkomen en het heel anders aan te pakken. Thanks!
Dat stemt me dan positief voor mijn band met mijn dochter! Fijn om te lezen 🙂
Wat mooi en eerlijk opgeschreven. Ik heb zelf een dochter van bijna 7 maanden. En ik heb altijd gedacht dat ik een jongens mama zou worden. Dus toen we te horen kregen dat we een dochter kregen moest ik toch echt even omschakelen en was mijn vriend gelijk helemaal op die roze wolk. Hij had 2 grote dromen namelijk papa worden en papa worden van een dochter. Dus zijn wens kwam uit. Ik moest even een paar dagen aan het idee wennen.
Het echte moeder/dochter gevoel is er natuurlijk nog niet omdat ze nog zo klein is. Maar ik kijk er nu al naar uit om net zoals ik vroeger deed met me moeder op koopavond de stad in te gaan en ergens wat te eten en dan te gaan winkelen. Nooit gedacht dat ik dit zo zou voelen. Maar dat is er toch echt. De laatste paar weken is mijn vriend veel aan het werk en zorg ik dus voornamelijk voor Djill. Maar zodra ze papa ziet is gelijk mama niet goed meer en wil ze alleen maar bij papa zijn. Dus ik ben heel benieuwd hoe dat straks is als ze ouder is.
Ik denk dat het vooral heel erg per persoon verschilt. Ook al werkte mijn vader vroeger en was mijn moeder altijd thuis, ik heb een betere band met mijn vader en zou ook veel sneller naar hem toe stappen met problemen. Ik kan het prima met mijn moeder vinden, maar ik heb toch een andere band met mijn vader. Misschien ook wel omdat mijn vader en ik qua persoonlijkheid behoorlijk op elkaar lijken. Vond ik vroeger superstom en irritant natuurlijk, maar nu waardeer ik hem enorm als persoon. Ik denk dat het in eigenlijk alle gevallen vooral van je kindje / jezelf als persoon afhangt en niet eens zozeer van het geslacht. Complimenten voor dit mooie en open artikel Shirley! 🙂
Goed geschreven zeg. Wij hebben twee dochters. Ik ben op alletwee even dol en toch merk ik dat ik met 1 van de 2 nét dat speciale heb, wat jij hierboven beschrijft. En echt: ik hou van de ander net zoveel. Ik denk dat het niet van geslacht afhangt, maar van het kind. Nu heb ik zelf niet zo’n goede band met mijn moeder, dus vanuit dat oogpunt geredeneerd had ik ook echt geen voorkeur voor een dochter. Heel stiekem hadden we misschien zelfs ook wel graag een jongetje gekregen… Maar, hier voeg ik ook nog maar even aan toe: we zijn erg gelukkig met onze meisjes.
Ik heb zowel een meisje (bijna 3) als een jongetje (1). Met beide voel ik die intense band en van een voorkeur is nooit sprake geweest. Ik merk wel dat nu mijn dochter de prinsessen/Frozen fase in gaat dat ik dit wel heel leuk vind 🙂 in die zin ben ik blij dat ik er van beide een heb en mezelf nooit hoef af te vragen hoe het zou zijn als…
Waar ik tegenaan loop is dat mensen nu zeggen dat het wel klaar is zo, want ik heb er van allebei één. En dat vind ik zo raar, want mijn kinderen zijn meer dan hun geslacht en als ik droom van een groot gezin heeft dat niks te maken met jongen/meisje…
Dit vind ik ook mooi gezegd! En van mensen die na 2 jongens bij de derde zwangerschap roepen “jullie gaan zeker voor het meisje!” Of andersom na 2 meisjes dat jullie vast net zolang doorgaan tot er een jongen bij mag komen: brrrrrrr. Nare reacties vind ik dat.
Ik snap je helemaal. Ik ben nu zwanger van mijn tweede en krijg een meisje en we hebben al een jongen. Ik was echt benieuwd of we weer een jongen zouden krijgen, dekte me zelf ook in met dat ‘gevoel’ (al hoewel ik een heel traject voor dit kindje moest doorlopen dus weet en voel dat het sowieso een wonder is!!) En was dan ook heel erg ‘over the moon’ met nu een meisje.. Ik denk dat als ik nog een jongen zou krijgen ik ook dolgelukkig zou zijn maar het is wel anders. Ik had precies dezelfde zorgen als die jij zegt. Toch denk ik dat de basis in je gezin het belangrijkste is en die zet jij goed neer toch? Dat is waar het om draait en dan komen ze later echt ook veel bij hun eigen moeder. Mijn broertje doet dat namelijk ook bij mijn moeder 😉
Succes met je zwangerschap!
Wij hebben zelf een zoontje van zeven maanden oud en willen in de toekomst heel graag nog 2 kindjes mocht dat lukken. Stiekem moet ik toegeven dat ik tijdens de zwangerschap een voorkeur had voor een meisje. Ik had heel sterk het gevoel dat het een jongetje was, maar ik was zelf vroeger een echt meisje-meisje met poppen en barbies en heb mezelf altijd gezien als een meisjes mama. Haartjes doen en lekker veel roze kwamen vroeger voor in mijn dagdromen, geen trekkers en kranen. Toen ze ons bij de 20 weken echo het geslacht vertelden dacht ik ‘zie je wel! Mijn gevoel klopte al die tijd’ en was en ben ik uiteraard heel blij dat we een prachtig gezond kereltje mochten krijgen. Nu hij er eenmaal is valt alles ook wel op zijn plek. Ik ben intens gelukkig met ons zoontje en ik ben ook niet ‘teleurgesteld’ dat het geen meisje is. Wel heel dankbaar dat het een gezonde jongen is. Ondanks dat ik zeker niet minder van hem hou dan dat ik van een meisje had gedaan hoop ik (nou ga ik er vanuit dat het allemaal lukt later) dat een van de volgende kinderen wel een meisje is. En krijgen we drie jongens dan is dat zeker iets om heel dankbaar voor te zijn, maar ik denk toch heel eerlijk dat ik er dan best aan zou moeten wennen om het hele dochter idee uit mijn hoofd te zetten.
Ik ben ook een mama van twee jongens en ik vind het geweldig. Maar eerlijk is eerlijk, ik had graag een meisje gewild. Ik moest dan ook echt even schakelen bij de geslachtsbepaling en afscheid nemen van het krijgen van een dochter. Hier namelijk ook geen wens voor een 3e. Maar ik ben zo gelukkig met mn 2 mannetjes van nu 2.5 en 6 maanden, ze zijn ook zo leuk samen. Ik heb ook een goede band met mijn moeder en ben ook wel eens bang voor wat de andere moeders schrijven, straks ben je de schoonmoeder en dat is toch anders. Maar ik hoop dat ik een fijne thuisbasis creëer voor mijn jongens en dat de eventuele aanhang hier dan ook graag komt. Maar dat duurt gelukkig nog heeeeeel lang.
Geniet van je zwangerschap, je tijd met skyler alleen nu nog en straks van je mannetjes samen! Ik volg je graag, je schrijft leuke stukken, kijk er elke dag naar uit!
Op dit moment is een zwangerschap hier totaal nog niet aan de orde, dus ik weet ook niet hoe ik me zal voelen over het geslacht van het kindje tegen de tijd dat het wel zover is. Maar na Melle, onze zoon, heb ik inderdaad ook wel de nieuwsgierigheid naar een meisje. Ik weet niet of dat een voorkeur te noemen is, als in, ik hoop maar dat de tweede een meisje is, maar ik denk wel dat het me heel speciaal lijkt om een koningskoppel te mogen hebben. Van beide geslachten één, het allebei mee mogen maken. Ik was bij mijn eerste zwangerschap inderdaad ook dolgelukkig, mijn oma had bijvoorbeeld geen kleinzoons, mijn andere oma had er één, dus ik vond het heel bijzonder dat er in onze familie eindelijk een jongetje bij mocht komen! Mijn vriend heeft dan weer een echt jongensgezin, drie broers, dus het verbaasd me niks als wij alleen maar jongens zouden krijgen. Maar ook dat lijkt me ZO mooi, die onderlinge band die broers hebben, dat ze hun moeder op handen dragen. En gelukkig is Melle ook niet vies van kleuren, verven, kleien en knutsels, dus mijn fröbelhartje kan zich nu al ophalen en dat vind ik helemaal te gek. Daar heb ik niet per se een meisje voor nodig! En je zegt het zelf ook al, de band met je kind is er sowieso en het is aan jullie zelf om daar inhoud aan te geven. En later geen opdringerige schoonmoeder te zijn, en je plek te kennen.
Wij hebben 3 jongens en ik heb bij de laatste geslachtsbepaling best even moeten slikken… Ik had zelf al een sterk voorgevoel van opnieuw een jongen maar het was wel de bevestiging van er komt echt geen meisje meer bij in ons gezin. Ik heb 3 geweldige zonen, zou geen van hun willen ruilen voor een meisje hoor. Maar ik was wel benieuwd naar hoe het met een meisje zou zijn. Niet persee in de jongere jaren maar juist als ze later ouder worden. Ik heb bijvoorbeeld mijn zwangerschappen veel meer gedeeld met mijn eigen moeder dan met mijn schoonmoeder, en dat is ook een schat van een mens. Na mijn idee blijven meisjes later meer naar haar ouders trekken dan jongens. Hopelijk heb ik dat finaal mis haha
Wat mooi geschreven dit zeg. Ik heb zelf een dochter van 3,5 en in april krijgen wij ons tweede kindje en die is een jongetje. Ik moet zeggen dat ik dolblij ben dat ik ‘van beide 1 krijg’. Maar als het anders was geweest was het ook prima geweest natuurlijk.
Hier ook 2 zoons en geen wens voor een derde. Maar dat laatste komt ook mede door het feit dat we 2 zoons hebben haha, het is drúk. Als ik kleine meisjes soms zo rustig zie spelen met de popjes denk ik, dat zou ook best lekker zijn! Hier is het gooien, rennen enz.
Wat ook al vaker aangegeven is ben ik ook wel “bang” voor, ik kom uit een gezin met 3 meiden en gingen allemaal veel met onze moeder op stap, dagje winkelen, weekendje weg enz. Dat zie ik niet zo snel doen met mn zoons, maar wie weet!
Ik heb ook zeker afscheid moeten nemen van het idee geen meisjesmama te worden. Zo fantaseer je toch eigenlijk al wel vanaf je kindertijd, als je zelf met je poppen speelde!
Hier was het eigenlijk dan wel weer dat we na onze eerste zoon, juist graag nog een zoon wilden (vooral mn partner, die ziet zichzelf meer met jongens en dat doet hij dan ook fantastisch) omdat me dat voor de kids zelf het leukst lijkt, samen stoeien, voetballen, met de auto’s racen enz. Dus dat had na een eerste dochter ook misschien een voorkeur voor een tweede dochter geweest, omdat ik denk dat ze dan gewoon het meest aan elkaar hebben 🙂
Wat mooi geschreven! Hier ook twee zoons (3 en 6) en wat bof ik met ze, ben daar zo dankbaar voor. Ze zijn zo lief met en voor elkaar, echte matties.
Koester je fantastische band met je moeder, mijn lieve moeder is overleden toen ik 17 was, ze heeft onze zoons dus niet mogen meemaken. Ik heb twee broers, mijn man heeft vier broers, echte mannengezinnen dus. Had ik daardoor een voorkeur voor een dochter? Nee, ik wenste wel dat ze gezond waren en ik probeer ze met veel liefde en respect voor iedereen op te voeden. En ik hoop dat ze altijd net zo lief zullen zijn voor elkaar, voor anderen en voor mij
Ik ben een echte jongensmama ik heb 3 zonen en 1 dochter.
Mede door een slechte zwangerschap/bevalling (ik heb haar niet bij mij gehad niet gekust niet geroken niet aangeraakt ze moest meteen naar intensieve en ik heb daar zelf ook 3 dagen gelegen) is de band met mijn dochter niet zoals het is zoals met mijn zonen ik heb daar enorm veel van afgezien nu is ze 4 en merk je toch veel beterschap maar ik zit met nare herinneringen dingen die ik mij nog dagelijks voor de geest haal maar waar zij geen weet van heeft en dat maakt dat het voor mij echt anders aanvoelt en misschien kets ik dat op haar af ik weet niet.
Misschien lelijk om te zeggen en ik zit hier dan ook met tranen want zie ze zo graag en doe zo mijn best van ’s morgens tot ’s avonds.
Mijn oudste zoon is bijna 16 en die wil nog niet meteen weg uit zijn nestje hier die zal niet alles zeggen maar weet hij bij mij terecht kan en doet dat dan ook als hij er nood aan heeft zal ook af en toe eens zeggen dat hij van me houdt me vertrouwd of geeft al eens een kus in de rapte en dat betekend alles !
Mijn ander 2 zoontjes van 3j en 21maand zijn ook mama’skindjes ook al is de papa ook hun held hoor maar ja trekken meer naar mij toe in alle dagdagelijkse dingen.
Mijn band was ook beter met mijn vader dan met mijn moeder spijtig hij bij de marine zat en ik hem dus veel heb moeten missen in de eerste jaren pas als ik 6j was is hij met een horecazaak gestart samen met zijn beste vriend een brandweerman en had ik hem bij mij in de rest van mijn leven op toch best wel moeilijke momenten en periodes waar ik door moest.
Hij was mijn voorbeeld en wist ik ook zo tegen mijn kinderen later wou zijn en doen zoals hij tegen mij.
Die brandweerman kon de combinatie met de zaak niet aan dus stapte eruit mijn pa ging alleen verder.
De drukte de stress het is hem te veel geworden en moet hem nu terug missen maar nu dan voor altijd.
Denk je eigen ervaringen met je eigen ouders toch wel een indruk nalaat een stempel zet hoe je zelf tegenover je kinderen staat hoe jij het wil en zal doen.
Maar er zijn ook andere factoren die kunnen meespelen in hoe een band is.
Ik wens jou Shirley het toe hoe jij het wil of hoe je het hoopt en van droomt dat je gelukkig bent in je mamarol.
Maar hoe dan ook je kinderen zie je graag en daar doe je alles voor
Het is inderdaad een beetje een beladen onderwerp en ik snap dat niet zo goed. Het feit dat je een (lichte) voorkeur hebt, heeft toch verder naar mijn idee weinig te maken met het feit dat je niet heel dankbaar en gelukkig bent met het feit dat je überhaupt een kindje mag krijgen. Maar goed, ik heb wel degelijk een hele andere band met mijn vader of mijn moeder. Voor beide zou ik alles over hebben, ik hou van beide ook heel veel maar ga toch met andere dingen naar mijn vader dan mijn moeder. Ik snap wel waar mensen het over hebben als ze het over die moeder dochter relatie hebben. En dat een vader dochter relatie ook super speciaal is, maar anders. Ik heb het daar met mijn moeder ook wel eens over. Maar die zegt dat ze het meer nu ervaart nu wij volwassen zijn. Ik en mijn zus trekken heel erg naar mijn moeder met dingetjes. We hebben de zwangerschappen ook echt samen beleefd. Bij mijn broertje is dat anders. Ik heb zowel een dochter als zoontjes en ze gaan allemaal super goed met elkaar en vind dat ze allemaal een speciale band hebben onderling maar ik denk dat de band tussen twee broertjes wel heel erg leuk is. Ik kan me voorstellen dat je uiteindelijk tot die conclusie komt 🙂
Ik vind het knap dat je er zo open over schrijft, ook alle mensen in de reacties 🙂
Natuurlijk staat ‘als het maar gezond is en we zijn gelukkig dat we een kindje krijgen’ bovenaan, maar ik heb een duidelijke voorkeur voor een meisje. En daar word ik vaak raar op aangekeken. Maar ik ben van de barbies, verkleden, make-uppen en haren doen… Ik zou niet weten wat ik met een jongetje aan moet.
Mijn vriend zie ik ook heel natuurlijk met meisjes kindjes in onze omgeving omgaan, en met jongens is het ook voor hem allemaal een beetje gek en onwennig. Maar goed, we gaan het meemaken wat we krijgen 😀 Als het een jongetje is dan groeien we daar ook ongetwijfeld in mee en wordt dat óók heel top. Maar als ik zou kunnen kiezen zeg ik meisje.
Mooi omschreven shirley.
Ik moet hierin heel eerlijk zijn. Ik heb een voorkeur…Wij hebben na een hormoonbehandeling nu een zoon van 2 en zijn bezig voor de 2e. Ik hoop toch net iets meer op een meisje dan een jongen. Dit omdat ik mij altijd als meisjes mama heb gezien. Ik hou van roze/ vlechten/ tutu’s/ barbies. Tuurlijk is het belangrijkste dat het gezond is!! Maar als het lukt en het is een jongen zal ik echt even moeten slikken…wij houden het ook bij 2 kids. En dan zal ik me altijd blijven afvragen hoe het geweest zou zijn..een kleine mini me ♡
Bij de eerste dacht ik heel sterk dat het een meisje was (is een zoon) en bij de tweede was het andersom. Ik heb beide keren wel even moeten schakelen, omdat ik het gewoon niet geloofde. Maar ben over the moon met allebei.
Ik zag mezelf altijd als meisjesmoeder. Knutselen, cakejes bakken, roze, pony’s, glitters en disneyprinsessen. Maar toen werd mijn zoon geboren en vond ik hem fantastisch! Zonder de roze jurkjes dan wel, maar daar heb ik nooit iets aan gemist.
Toen ik zwanger was van de tweede werd ik wel gek van de ‘nu hoop je zeker op een meisje’-opmerkingen. Ik had geen voorkeur (want twee broertjes leek me super leuk, maar een dochter voor de afwisseling ook). Ik was wel ‘bang’ voor rare reacties die ik mogelijk zou gaan krijgen als het een tweede jongetje zou zijn. “Oh, óók leuk…” of “dan willen jullie zeker door gaan voor een derde!”.
Maar het is dus een meisje, ik heb een koningskoppel en ik vind de reacties soms ook wel wat genant. “Ah wat mooi, van allebei 1. Ben je meteen klaar!” Ik vind het druk zat met 2, dus wilde sowieso geen derde denk ik.
Hoe dan ook: op dit moment merk ik geen verschil in het geslacht. Ik vind typische meisjeskleren heel leuk, maar vind het net zo tof om voor mijn jongen te shoppen.
Het is een beladen onderwerp en ik denk wel dat ik zou kunnen begrijpen dat het idee van nooit een zoon (in het geval van een meisjesgezin) of nooit een dochter (bij een gezin vol jongetjes) wel even wennen kan zijn m een toekomstperspectief bij te stellen ofzo. Maar daarom dus zeker niet minder leuk 🙂
Herkenbaar! Ik ben nu 22 weken zwanger van de tweede, we hebben een meisje van 2,5, en toen bij de 20 weken echo bleek dat het toch echt weer een meisje is, moest ik echt even schakelen. Ik vind het fantastisch om straks twee meiden te hebben, maar in mijn hoofd zat toch echt het plaatje met een meisje en jongetje! Het ervaren van zowel een meisje als jongetje had me heel leuk en mooi geleken, wat niet wegneemt dat ik een meidengezin ook leuk vind… Maar goed, of er ooit nog een derde komt weten we niet, dus ik denk dat ik ook ‘afscheid’ moet nemen van het idee dat er misschien wel ook nog een jongetje bij komt. Vind ik ook niet erg!
wat een mooi artikel! ik had wel een lichte voorkeur voor een meisje en ik ben nu ook zwanger van een meisje. natuurlijk was het helemaal goed geweest als dit een jongen bleek, maar mochten we ooit een 2e kindje krijgen dan had ik wel even moeten slikken als dat ook een jongen bleek en ik geen meisje aan mijn gezin zou kunnen toevoegen. ik ben gek op roze, nagels lakken, enz enz. ik ben zelf echt een over de top meisje-meisje en dat zet ik graag door… vandaar… over hoe de band is tussen mij en mijn dochter en zij en haar vader weet ik nu natuurlijk nog niet, omdat ze nog geboren moet worden. daar ben ik wel erg benieuwd naar.
Wij zijn gezegend met een jochie van vier en een meisje van drie maanden. Ze lijken op elkaar maar zijn nu ook al erg verschillend. Ik was heeeeeel bang dat ik die bijzondere band met mijn zoontje kwijt zou zijn maar dat is gelukkig niet zo. Mijn dochter is een wolk van een kind, en mijn man is er anders mee dan hij met de oudste was, minder nerveus en misschien daardoor meer betrokken. Ik vind het wel opvallend dat de band tussen vader en zoon vooral duidelijker wordt nu ons zoontje wat ouder is. Ze bouwen en knikkeren samen, werken in de tuin… bij zijn papa gedraagt hij zich al veel groter en zelfstandiger, mooi om te zien.
Ik heb nog nooit gereageerd op een blog, maar je schrijft nu precies wat ik ook voel, moest daarom wel even reageren:)! Ik ben nu 20 weken zwanger van mijn tweede zoontje. Ik had ook graag een moeder-dochter band willen ervaren, aangezien ik best veel contact heb met mijn moeder en het later samen shoppen etc ook heerlijk leek. Maar ach, neem ik mijn nichtje gewoon mee tegen die tijd;). Ik denk nu alleen maar: ik heb straks drie mannen in huis, mijn mannen, en kan niet trotser zijn!
Herkenbaar!! Ik heb ook 2 zoontjes en ondanks dat ik bij beide zwangerschappen geen voorkeur had en mezelf echt als jongensmoeder zie, vind ik het soms jammer dat ik niet óók een dochter heb om net zo’n speciale band mee te krijgen als ik met mijn meder heb.
Het lijkt me vooral in de toekomst op bepaalde momenten leuk om ook een dochter te hebben; zo is het denk ik anders wanneer je zoon trouwt of een kindje krijgt dan wanneer dat bij je dochter zo is. Als ik naar mezelf kijk, ga ik voor raad en advies en op bijzondere momenten toch eerder naar mijn moeder dan naar mijn schoonmoeder.
Maar ook ik heb een geweldige band met mijn zoontjes, en ik zou ze voor geen goud willen missen!!
nou je hebt het mooi neer gezet hoor meis, en kan me er wel wat bij voorstellen aangezien wij 2 meiden hebben. ik had geen voorkeur en roon ook niet. en joh je krijgt dalijk 2 schoondochters hihih
Ik heb vlak voor mijn geslachtsbepaling nog een artikel geschreven over het feit dat ik een voorkeur had. Het ging puur om het taboe van een voorkeur hebben en ik merkte toch wel dat velen dat hebben. Maar gewoon niet uit durven spreken. Ik had ook een voorkeur voor een jongetje maar was er wel heilig van overtuigd dat we een tweede meisje zouden krijgen. Het is uiteindelijk een jongetje dus we hebben straks van beide eentje. Ik kan dus over je gevoel niet meepraten want dat meisje was er al.. Weet wel dat ik me heb afgevraagd dat wanneer we nog een meisje zouden krijgen hoe het was geweest met een jongetje omdat die vaker naar hun moeder trekken zeggen ze. Al zie ik dat om me heen niet echt zo..
Wij hebben 2 dochters en hopen nog een 3e kindje te mogen krijgen. Ik heb ook wel voorkeur voor een jongetje. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ik met een meisje niet blij zou zijn.
Goed artikel! Ik wist bij beide zwangerschappen het geslacht niet en heb uiteindelijk 2 dochters gekregen. Super leuk! Had ook totaal geen voorkeur of voorgevoel. Vond het wel jammer onze jongensnaam (nog?) niet te kunnen delen. Wellicht komt er een derde en dan zou een jongetje inderdaad leuk zijn, maar een meisje net zo. Ik werd ook gek van de opmerkingen; “je hoopt zeker op een jongen?” Eh nee. Ik hoop op een gezond kind. En die was er hoor, 4,5 kg schoon aan de haak! (Autsj).
Mooi artikel en heel herkenbaar (het moeder/dochter gevoel)
Ik heb 2 dochters en voordat ik zwanger raakte van de 1e zei ik ‘ik hoop 3 kinderen te mogen krijgen en ik hoop dat er in ieder geval 1 meisje bij zit’. Bij de 1e had ik sterk het gevoel dat het een meisje was en dat bleek zo te zijn. Bij de 2e had ik een beetje het gevoel dat het een jongetje was, maar dat werd ook een meisje. Ze zijn nog maar bijna 2 en 7 maand, maar ik hoop dat ik later net zo’n goede band met mijn dochters krijg als dat ik met mijn moeder heb. Wij hopen nog een 3e kindje te krijgen en ik zou het erg leuk vinden als dat een jongetje wordt, maar een meisje is ook super natuurlijk.
Bij mijn eerste zwangerschap hadden we het vaak over een jongetje en hadden we al snel een kleine namenlijstje. En als mensen vroegen of er een voorkeur was, was ik altijd open en eerlijk en hoopte ik stiekem op een jongen. Maar dat was ook vanwege de hoeveelheid dames er in de familie zit. Tijdens de geslachtsbepaling bleek het ook het geval te zijn. Bij mijn tweede zwangerschap maakte het mij echt niks uit. Ik vond het eigenlijk allebei prima. En eenmaal later toen het toch een meisje bleek te zijn besefte ik wel steeds meer dat ik het toch wel echt leuk vind.
Je weet niet wat de band op langere termijn wordt. Vroeger had ik echt een goede band met mijn vader maar sinds ik moeder ben heb ik een veel betere moeder/dochter band terwijl ik vroeger geen goede band had. En voor nu merk ik wel soms dat het misschien toch klopt. Dat de meisjes meer naar de papa trekt en de jongens naar de mama. Want er zijn soms echt momenten dat mijn dochter meer naar de papa trekt. Maar dat geldt ook weer voor mijn zoon, haha! We zullen het vanzelf wel merken, voor nu geniet ik volop. De tijd vliegt echt voorbij! Je denkt met een kindje gaat het snel, maar met twee vliegt het voorbij 😉 Geniet nog van je zwangerschap! 🙂
Zelf ben ik enigskind uit een niet zo’n gezellig nest. De relatie met mijn beide ouders is “ok” maar oppervlakkig. Mijn man komt uit een gezin van 2 zoons en beide jongens hebben hun moeder op speeddial. En eerlijk? De schoondochters ook 🙂
Wij hebben zelf een jongen en een meisje en heel cliché; onze dochter is een écht papa’s kindje en onze zoon een mama’s kindje 🙂 Maar de band met beide kinderen is bij zowel mijzelf als mijn man top. We doen regelmatig leuke dingen met 1 van de Kids apart. Onze dochter noemt dat mama-dochter dag of papa-dochter dag en kijkt naar beiden evenveel uit.
Ik hoop dat onze kinderen, ongeacht het geslacht, een warmere band met ons houden dan ikzelf met mijn ouders heb, maar daarvoor zijn we al flink op de goede weg, de basis is in ieder geval al een stuk sterker.
Overigens hier geen voorkeur bij de geslachtsbepaling…die hebben we nooit laten doen 🙂
Bij beide geboortes werd mijn voorgevoel bevestigd, maar had 1 van de 2 iets anders geweest had ik denk ik wel even moeten schakelen.
Goede morgen
Wat een mooi verhaal erg emotioneel.
Ik begrijp het zo goed.ik ben ook moeder van 2 zoons
Zijn inmiddels weer 44 en 52 jaar
Schatten zijn het zeker maar ja inderdaad daar komt het
Ze zijn alle twee getrouwd .en ja hoor met de band met mijn oudste zoon is door mijn schoondochter verbroken 2 kleinzoon niet meer in ons leven
Nu is mijn andere schoondochter zwanger en o wat zijn we allemaal gelukkig.
Maar ik wil haar aan alle kanten bij staan
Nu een gaat ze een bezoek brengen aan de gynaecoloog. En toch vraagt ze haar eigen moeder om mee te gaan wat ik best begrijp. Ere
Maar dat is waar jij het over heb toch die moeder dochter band.
Ik vond je verhaal heel begrijpelijk. Want ik geloof dat iedere moeder graag een dochter wil heben
Lieve groetjes
Ik heb dit artikel toen ook wel gelezen, maar wist toen nog niet dat wij nu ook twee jongens mogen hebben. Ik had voor zijn grote broer de voorkeur voor een jongetje, leek me leuker voor hem om mee te spelen dan een meisje. Voor mezelf maakte het minder uit.. Wij zijn er nog niet uit of we ‘compleet’ zijn, maar mocht er nog eentje komen, dan is beide welkom, maar ik steek ook niet onder stoelen of banken dat ik het ook wel leuk zou vinden om te ervaren hoe het is om moeder van een meisje te zijn. Ik heb er al wel eens over nagedacht, wat als het hierbij zou blijven of wat als we alleen maar zoons krijgen. Ik zou niet minder gelukkig zijn, alles behalve. Het enige dat ik zou ‘missen’ is dat het me een hele andere ervaring lijkt dat als je dochter zwanger is of je zoon een kindje krijgt.. Maar toch vind ik missen dan een groot woord. Ik vind het onzin dat er een taboe heerst op een voorkeur, maar het cliché blijft voor mij voorop staan, als het maar gezond is.
Misschien raar in om te zeggen, maar het is heel fijn om van andere moeders met alleen zonen te lezen dat ook zij een gemis voelen naar een meisje. Ik heb zelf 2 zonen waar ik dol op ben en zij ook op mij.
Toch heb ik ook heel erg het gevoel een dochter te gaan missen in mijn leven. Vooral wanneer de (hopelijk) volgende generatie zich aandient. Ik trok tijdens mijn zwangerschappen ook meer naar mijn moeder en zussen toe. Mijn schoonmoeder is een schat van een vrouw en geweldige oma, maar ik zal met haar nooit delen, wat ik met mijn eigen moeder deel.
Mijn partner vindt 2 kinderen wel genoeg. Door mijn hunkering naar een dochter zou ik misschien voor een derde willen gaan, maar dat zou natuurlijk ook weer een jongen kunnen zijn.. ik weet dus wel dat dat geen goede reden is om voor een derde te gaan. Maar ik vind het erg moeilijk om afscheid te moeten nemen van het idee een dochter te hebben.
Ik heb 3 zoons, nu volwassen met ieder een eigen gezin.
schoondochters komen uit meiden gezinnen. Jongens trekken meer naar schoonfamillie. Ik ben overduidelijk een schoonmoeder……waar altijd grapjes over worden gemaakt in de media.
hoogst irritant en verdrietig om steeds weer te horen.
Als schoonmoeder voelt het alsof je er niet toe doet.
Als jongens uit huis gaan ben je ze kwijt.
Ik heb 2 meiden en heb altijd al een huis vol met meiden gewild . A dream come true . Ik vraag me soms wel af hoe het zou zijn met een jongetje . Maar heb niet het gevoel dat ik iets mis . Men dochters 4 en 6 maand trekken erg naar mij toe . Ook naar hun vader maar tis niet dat het perse papa’s kindjes zijn. Mocht het ons gegund zijn dan hopen we nog een 3e te mogen krijgen. Ik ga er vanuit dat als dat gebeurt het weer een meid is. Want kan me niet voorstellen dat ik ooit een zoon zal krijgen na 2 meisjes
Goede dag,
Hier een struggelende moeder van 2 zoontjes.
Waar ik heel gelukkig mee ben.. ik sta liever langs de lijn als dat ik naar ballet les gaat
maar dit is mijn verhaal in het kort:
Met vriendinnen ooit een spelletje gedaan daar kwam uit dat ik ooit een jongen en een meisje zou krijgen.
Met dat in m’n achterhoofd vond ik het ook niet gek dat het bij de geslachtsbepaling een meisje zou worden.
Eenmaal roze kamer,kleertjes etc en een paar weken fantaseren verder kwam er bij de 20 weken echo eruit dat het toch een jongen was.
Intens blij waren we met het nieuws en we hebben ook erg om de situatie gelachen.
Maar na een aantal weken en nu ook na de zwangerschap is er toch een gemis van een meisje.
Hoe ga ik hier mee om? Ben vooral ook bang voor m’n toekomst… ik wil niet op m’n schoonmoeder lijken!
Zoons heb je maar voor even,dochters voor het leven.
Ik ben moeder van (inmiddels) 3 volwassen zonen. Ook heb ik 3 schoondochters en 1 kleinzoon en de 2de kleinzoon op komst. Ik heb een hele goede band met mijn zonen en met 2 van mijn schoondochters ook. De band die ik met mijn ouders had was ook zeer hecht en de band met mijn moeder was sowieso heel speciaal.
Toen onze 2de zoon werd geboren was ik al enigszins teleurgesteld maar omdat wij 3 kinderen wilde dacht ik: ik heb nog een kans.
Toen ik bij de echo te horen kreeg dat onze 3de ook weer een jongen zou zijn, heb ik dagen gehuild.
Het cliché als hij maar gezond is, is natuurlijk het aller aller belangrijkst dat klopt maar daarnaast mag je best verdrietig zijn omdat het weer een zoon is.
Toen onze 3de zoon werd geboren was ik meteen verkocht en zou hem voor al het geld van de wereld niet willen ruilen. Hij werd geboren en was direct mijn kind en kreeg meteen al onze liefde.
Maar…… ik ging door een rouwperiode. Je neemt niet alleen afscheid van het feit dat je geen dochter hebt maar er is zoveel meer.
Nooit naar jurkjes hoeven kijken, geen vlechtjes maken, geen armbandjes of ringetjes uitzoeken, geen balletles, nooit je dochter opmaken om naar het schoolgala te gaan, nooit moeder van de bruid, nooit moeder van je zwangere dochter worden en zo kan ik nog tig dingen benoemen die er nooit zullen zijn.
Jij blijft altijd “schoon”moeder.
Ik heb 2 hele lieve schoondochters waar ik een hele goede band mee heb, maar ik ben niet hun moeder en dat is nu eenmaal zo. Daar moet je vrede mee hebben. Mijn schoonmoeder is ook niet mijn moeder en dat voelt ook totaal niet zo. Dus ik heb er wel begrip voor. Neemt niet weg dat ik dolgraag een dochter had gehad en dat dat intense gevoel altijd blijft. Als ik dan dit artikel lees dan voel ik weer de pijn en het verdriet van het gemis van een dochter. En dat kan soms best weer even duren voordat dat verdwijnt.
Ik heb een heerlijk leven, een lieve man, 3 prachtige zonen, 3 leuke schoondochters en een super geweldige kleinzoon en toch kan dat gevoel soms aan me knagen. Ik kan er nu mee omgaan maar dat heeft jaren geduurd voordat ik er eindelijk vrede mee had.
Ik heb 2 zoons, van bijna 12 en 14. Ik ben enorm trots op mijn mannen, toch had ik ook graag een dochter gehad. Omdat mijn man 2 kids genoeg vond, moest ik het idee van een 3e kind opzij zetten. En dus ook mijn kans en hoop op een meisje. Niet dat een 3e zoon niet goed was geweest, daar was ik ook enorm trots op geweest. Maar ik heb altijd gedacht 2 jongens en daarna een meisje te krijgen. Dat zal dus nooit gebeuren…