(~215 B)




What to expect when you’re expecting #5

Al jaren was ik aan het fantaseren over het moment waarop we mijn (schoon)ouders, familie en vrienden zouden vertellen dat ik zwanger zou zijn. Ik spendeerde soms hele avonden geëmotioneerd achter de computer, starend naar Youtube-filmpjes van mensen die hun geliefden over een aankomende baby vertelden. Er was in mijn beleving niets mooiers dan al onze favoriete mensen op de wereld dit Grote Nieuws te mogen brengen. We zouden elkaar huilend in de armen vallen, waarna ik vervolgens de rest van de zwangerschap op een Disneyland-praalwagen rondgereden zou worden. Na afgelopen tijd mag ik concluderen dat die fantasie voor een deel werkelijkheid is geworden.

Het Grote Nieuws aan de toekomstige opa’s, oma’s, ooms en tante’s vertellen was geweldig. We hadden mijn schoonouders toen ik vijf weken zwanger was een fotoboek van onze recente vakantie onder hun neus geduwd. Op de laatste bladzijde hadden we een foto van mijn positieve zwangerschapstest geplakt. Nietsvermoedend bladerden die schatten het boek door, terwijl mijn lief en ik bij iedere bladzijde die werd omgeslagen steeds zenuwachtiger werden. Eenmaal bij de laatste bladzijde aangekomen gaf mijn schoonvader, zich nog nergens van bewust, vrolijk commentaar op de foto (“haha, kijk nou, Clearblue”), terwijl mijn schoonmoeder al tranen aan het wegpinken was.

Diezelfde dag gingen we naar mijn ouders toe. Mijn moeder had, omdat er visite was, bruine bonensoep gemaakt en voor de smaak er een flesje kasteelbier in gedaan. Het rook heerlijk, maar ik durfde het niet aan om wat te eten. Dus acteerde ik alsof ik er een Oscar mee verwachtte te winnen dat ik geen honger had, terwijl de rest vrolijk de heerlijk ruikende soep naar binnen werkte. Na het eten (de visite was eindelijk weg), gaven we mijn vader een fles kinderchampagne cadeau, omdat ik een dag na mijn vaders verjaardag uitgerekend was. Ook nu stond de toekomstige opa nietsvermoedend om zich heen te staren, terwijl bij mijn moeder het kwartje al keihard was gevallen. Zij was huilend naar hun slaapkamer gerend om een knuffelbeertje te pakken, dat ze al hadden gekocht ‘voor het geval dat’. Eenmaal terug op aarde, kreeg ik natuurlijk een lekker diepvriespizza aangeboden, bij gebrek aan alcoholvrije soep. Zo leuk, al die ouders door de dolle heen!

Daarna volgden mondjesmaat wat hele hechte vrienden en familieleden. Allemaal lieten we ze zweren dat ze het Nieuws niet door zouden vertellen, opdat hun beide armen er anders af zouden vallen. Dat konden we natuurlijk niet waar maken, maar het ging erom dat we ze genoeg angst aan hadden gejaagd om het Grote Nieuws nog niet van de daken te schreeuwen.
Mijn lief en ik hadden namelijk een lijstje gemaakt van de mensen die we persoonlijk op de hoogten wilden brengen. Een deel vóór de eerste termijnecho, een deel meteen daarna. En voor de rest zouden we het niet heel erg vinden als die er via via of middels Facebook achter zouden komen.

Daar zit dus de minder leuke kant aan het vertellen over mijn zwangerschap. Het deel dat in mijn fantasie nooit naar voren is gekomen en het deel dat niet op de Youtube-filmpjes te zien was. Namelijk: dat het heel lastig is om tegen sommige mensen wel eerlijk te zijn, terwijl je tegen anderen nog een masker op moet houden. En om sommigen in je Geheim te betrekken, terwijl je ze moet laten beloven op alles wat ze bezitten, dat ze het niet verder zullen vertellen. Ik moet zeggen dat ik dat aspect lastiger vind dan ik had verwacht. Ik ben namelijk als de dood dat iemand, nietsvermoedend, in het echt of via social media, z’n mond voorbij praat. En dat anderen, die we het persoonlijk hadden willen vertellen, zich vervolgens zo gepasseerd zullen voelen dat ze nooit meer iets met ons én ons nageslacht te maken willen hebben.

Met één dierbaar familielid van mijn lief is het tot op vandaag nog niet gelukt om een afspraak te maken. Steeds hebben wij iets, of kunnen we haar niet bereiken. Als alles loopt zoals we gepland hebben, zullen we het haar vanavond ein-de-lijk kunnen vertellen. Als dat eenmaal is gelukt, en ook zij ons huilend van geluk in de armen is gevallen, kan ik eindelijk zonder krampachtig geheimzinnig te hoeven doen, mijn beginnende buik laten zien! Geen losse truien meer, geen ‘shit-wat-had-ik-jou-al-verteld?’ meer, geen ‘nee-mam-nog-niet-aan-je-collega-vertellen-dat-je-oma-wordt’ meer en geen angst meer om Facebook op te starten en tegen een ‘gefeliciteerd-wat-een-leuk-nieuws-joh’ berichtje aan te lopen. Na vanavond mogen we het waarschijnlijk dan echt van de daken schreeuwen.

Dan kan eindelijk de rest van de zwangerschap beginnen. Het deel waarin het écht gaat worden, want ook na 12,5 week zwangerschap kan ik niet geloven dat er werkelijk een toekomstige wereldbewoner in mijn lichaam aan het groeien is.

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

12 Reacties

  1. 6 maart 2014 / 07:21

    Vol herkenning lees ik iedere week je mooie stukjes. Terwijl ik mijn dochter aam het voeden ben denk ik terug aan die bijzondere tijd. Het aan andere bekendmaken dat je zwanger bent is zo iets magisch! Mooi om te lezen hoe er gereageerd werd en grappig hoe bij sommigen het kwartje zo snel valt en bij anderen wat later haha

  2. Nadia
    6 maart 2014 / 09:07

    Erg leuk om te lezen!

  3. 6 maart 2014 / 09:19

    Wat heb je dat mooi geschreven, ik wou dat ik het zo had kunnen vertellen. Helaas moest het door allerlei omstandigheden op de dag van de positieve test via de telefoon, ik hoop bij een volgend kindje het ook gewoon face to face te vertellen, en de reacties te kunnen zien, liefs

  4. 6 maart 2014 / 09:32

    Heerlijk te lezen weer. Herkenbaar, vond het knap lastig omdat ik met 8 weken al uit mijn broeken barstte en kotsmisselijk was. Jon het amper geheim houden maar wilde toch eerst de drie maanden voorbij.

  5. 6 maart 2014 / 10:01

    Ah leuk zeg! Het lijkt me ook superspannend om te vertellen aan iedereen. (Niet dat ik zwanger ben hoor, maar zou het wel in de toekomst willen.) Ik zou het ook écht niet grappig vinden als vage kennissen op Facebook zouden zetten ofzoiets. Ben benieuwd naar je volgende verhalen!

  6. Iris
    6 maart 2014 / 10:28

    Het is echt zo bijzonder om aan anderen te kunnen vertelle dat je zwanger bent. Vorige keer wisten veel familie en vrienden het rond 8/9 weken bij ons. Maar door de vroeggeboorte ben ik nu zelf erg bezorgd en willen we het echt pas na 12 weken vertellen. Wel erg lastig hoor, omdat ik nu al met 7 weken uit mn broeken barstte en ik nu al dikker ben dan toen ik beviel van mijn zoon.

  7. Simone
    6 maart 2014 / 12:27

    Mooi om te lezen hoe jij het ervaren heb om het je dierbaren te vertellen 🙂 Ik heb het zelf lang nog kunnen “verstoppen” aangezien ik pas rond week 17 een beetje buik begon te krijgen (ben nu bijna 24 weken) Niet dat ik het echt wilde verstoppen na het 1e trimester maar had nog goed even gekund. Wat ik zelf wel heel jammer vind is het ik het mijn eigen moeder nooit heb kunnen vertellen… Zij is helaas 2 jaar geleden overleden… En mijn vader is al overleden toen ik 15 jaar was. Dat vind ik wel heel erg moeilijk, vooral op dit moment omdat ik zo goed leven voel in mijn buik. Zoiets kunnen delen met je eigen ouders is het meest bijzondere dat er bestaat. Ik mis ze nog elke dag…. maar nu vooral….

    • 7 maart 2014 / 17:45

      Hoi Simone,

      wat ontzettend naar voor je zeg. Kan me voorstellen dat dit juist iets is wat je met je vader en moeder had willen delen. Verder weet ik niet zo heel goed wat ik tegen je moet zeggen maar vond het naar dat er niemand gereageerd had op zo’n lieve en persoonlijke reactie! Heb je wel fijne en lieve schoonouders waar je iets aan hebt?! Kan me voorstellen dat je ze vreselijk mist. Een hele dikke virtuele knuffel voor jou!

      Liefs Rosanne

  8. 6 maart 2014 / 16:32

    Zo leuk die reacties!! Mannen hebben dat altijd later door… 🙂 Wat lief dat je moeder huilde!!

  9. 6 maart 2014 / 22:14

    Dat lijkt me inderdaad zo’n spannende tijd, en ook zo lastig omdat ook ik het niet meteen van de daken zou willen schreeuwen als ik zwanger zou zijn in de toekomst. Leuk trouwens hoe jullie het aan jullie ouders hebben verteld! 🙂

  10. San
    12 maart 2014 / 12:31

    tranen met tuiten rollen over mijn wangen als ik je stukjes lees….gewoon omdat het zo herkenbaar is! ook mijn vriend en ik ondernamen een eerste poging eind december (tsja…dat bijna 30 worden gaat toch in je hoofd zitten) en ik ben nu ruim 12 weken zwanger. Ik voel me nog een beetje eenzaam omdat een groot deel (waaronder mijn collega’s) nog van niets weet en ik de eerste van mijn vriendinnen ben die zwanger is. ik ga dus lekker de komende maanden meegenieten van jouw verhalen!

Secured By miniOrange