Zou ik willen ruilen met mezelf?

Laatst zag ik op Facebook een afbeelding voorbij komen met daarop de vraag ‘zou je willen ruilen met jezelf?’ Ik zette de zin in mijn telefoon en ging verder met waar ik mee bezig was, maar al een tijdje houdt deze vraag me bezig. Sterker nog: iedere dag denk ik wel even na over deze woorden en steeds weer wil ik erover schrijven. Eigenlijk kom ik continu weer tot dezelfde conclusie; ik ben niet altijd tevreden met hoe alles loopt, kan soms jaloersmakend naar anderen kijken en vind altijd wel iets dat beter kan maar over het algemeen heb ik niks te klagen, is het gras zeker niet altijd groener aan de overkant en vind ik dat we het allemaal best goed voor elkaar hebben. Mijn antwoord voor nu zou dus zijn ‘ja’. Ik zou best willen ruilen met mezelf.

Er zijn altijd dingen die beter kunnen. Zo frustreert het me af en toe dat, ondanks het vele schrijven, mijn bezoekersaantallen nog niet zo hoog zijn als dat ik voor ogen heb. Ik baal soms dat opdrachten uitblijven en kan nachten wakker liggen en piekeren over inkomsten en de toekomst. Natuurlijk vind ik de slapeloze nachten vreselijk en zou ik ze absoluut niet missen als Maddox gaat doorslapen. Mijn relatie met Raymond gaat na 16 jaar echt nog niet altijd vanzelf en het is hard werken. Ook ik denk weleens na over hoe mijn leven eruit zou hebben gezien zonder kinderen. Hoe het zou zijn geweest als ik in loondienst was gegaan of als ik misschien wel alleen had gewoond. Dit zijn dan ook allemaal dingen waar ik over heb nagedacht de afgelopen weken toen deze vraag door mijn hoofd spookte.

Echter krijg ik steeds weer een ongelukkig gevoel als ik Skyler en Maddox wegdenk. Ze zijn me alles en maken me echt gelukkiger, ook al vind ik het soms hartstikke lastig om moeder te zijn. Als ik voor nu denk aan een baan in loondienst zou ik het heel spannend vinden en mijn blog zo ontzettend missen. Als ik niet zoveel zou kunnen schrijven als nu zou ik ongelukkig zijn en de vrijheid die ik nu ken is eigenlijk wel onbetaalbaar. Mijn bezoekersaantallen zijn niet zo hoog maar jeetje, moet je kijken wat ik heb opgebouwd de afgelopen jaren en wat een fantastische mensen jullie zijn die me supporten in alles wat ik doe. Nee, ik verdien niet zoveel (meer), maar check de tijd en ruimte die ik heb. De bedrijven die wél met me samenwerken passen me als een jas -om in de Marco Borsato tegeltjes te blijven- en iedere keer voel ik me weer on top of the world als ik zélf een opdracht binnensleep. Nog steeds droom ik weleens over alleen wonen, over de inrichting als ik een eigen huisje heb en als ik langs een leeg appartement loop fantaseer ik heus weleens over de ruimte die voor mij helemaal alleen is. Maar als ik dan denk aan een leven zonder Raymond en de kinderen, beangstigt dat me een beetje. Alleen is fijn, alleen is leuk, maar het leven samen is absoluut gezelliger en meer verrijkend. Ook al zeggen we af en toe geen woord tegen elkaar en zijn we met ons eigen ding bezig. Het is wel ons eigen ding, samen naast elkaar.

Er zijn absoluut mensen te vinden waar ik tegenop kijk. Bij wie ik jaloers ben op bepaalde aspecten. De vrijheid zonder kinderen die sommige mensen hebben, de gigantische business die sommige mensen runnen, de vele vakanties die mensen kunnen maken, de boeken die bepaalde mensen op hun naam hebben staan, bij wie het moederschap geheel vanzelf lijkt te gaan en die qua balans echt niks te klagen hebben. Mensen die iedere nacht doorslapen, ook al hebben ze vier kids onder de vier. Natuurlijk fantaseer ik dan weleens over deze dingen. Ik vraag mezelf vaak af hoe het leven en het moederschap op dit moment zou zijn geweest als ik kinderen had die vanaf het begin al doorsliepen. Hoe had ik me dan gevoeld? Was ik dan een andere moeder? Was mijn leven dan helemaal in balans of was er weer iets anders geweest waar ik niet tevreden over was?

Eigenlijk is het moraal van dit verhaal dat er altijd wel iets te wensen is. Er is altijd iets dat anders, beter, mooier zou kunnen. Er is altijd iets groener aan de overkant terwijl zij op hun beurt weer denken dat ik alles voor elkaar heb. Hoe vaak ik wel niet hoor dat mensen een moord zouden doen voor een baan zoals de mijne. Mensen die misschien alles overhebben voor die slapeloze nachten omdat kinderen krijgen voor hen helaas niet vanzelfsprekend is. Mensen waarbij iedere relatie op de klippen loopt en die snakken naar een lange relatie zoals de mijne. Mensen die zich alleen voelen en ontzettend verlangen naar een gezinsleven.

Als ik kijk naar mezelf heb ik het goed voor elkaar. Tuurlijk zou ik soms dingen anders zien, anders willen hebben. Maar als ik met mezelf zou moeten ruilen, zou ik daar geen enkele moeite mee hebben. Ik ben eigenlijk heel tevreden en gelukkig met hoe alles in mijn leven verloopt. Tegenslagen horen erbij, het kan je niet altijd voor de wind gaan. Ik ben inmiddels gegroeid in alles wat ik doe en ik denk dat mijn gras er best mooi en groen bij ligt. Zou ik willen ruilen met mezelf? Hell yes.

Zeg eens eerlijk: zou jij willen ruilen met jezelf?