Maddox wordt over drie maanden vier jaar en moet dus voor die tijd zindelijk zijn. Nu weten we dat dat best wel even kan duren. Met Skyler ging het niet van een leien dakje en we wilden dit met Maddox vermijden door eerder te beginnen en er goed de tijd voor te nemen. Tijdens onze zomervakantie namen we dan ook het potje mee op vakantie om daar de zindelijkheidstraining te starten. Net drie en voor ons een prima timing.
Gestart tijdens de zomervakantie
Op vakantie besloten we het rustig aan te pakken. Het potje in beeld zetten en hem spelenderwijs laten kennismaken. Hij wilde er niks van weten, tot hij opeens ’s middags een keer zei: ‘ik moet plassen en wil op het potje!’ Een paar dagen daarna gingen we uit eten en toen we terugkwamen riep hij opeens: ‘ik moet poepen en wil op het potje!’ We volgen met dit soort zaken het liefst het kind zonder te pushen dus dit was een heel mooi en fijn begin. Helaas is het bij deze twee keren gebleven. Eenmaal thuis wilde hij er niks van weten en werd ‘ie hysterisch als ik voorstelde dat hij op het potje ging plassen. Hij werd woest en verdrietig als ik hem vroeg of zijn luier uit mocht en praatte er altijd ongemakkelijk overheen. We hebben het dus even losgelaten en probeerden te wachten tot hij er zelf mee zou komen. Dat gebeurde niet. Hij vond het wel prima en op de momenten dat zindelijkheid ter sprake kwam werd hij ongemakkelijk, boos en verdrietig. Stom, want op vakantie hadden we een mooi begin gemaakt en zijn er ook geen gekke dingen voorgevallen.
Opeens die luier uit
Maar opeens was er een moment dat ik er klaar mee was. Maddox drinkt veel, plast veel en we hadden continu te maken met natte broeken. De wasmachine draaide overuren en na de zoveelste gelekte luier vertelde ik Maddox: ‘we laten je luier nu uit en als je moet plassen, gaan we dat op het potje doen.’ Het begon heel veelbelovend en hij wilde steeds weer op het potje zitten om het te proberen. We hadden Zoochini trainingsbroekjes ontvangen en die vond hij helemaal de bom. Opeens riep hij: ‘ik moet plassen!’ en liet hij direct alles lopen op de bank. Een tweede keer gebeurde precies hetzelfde, maar dan op de grond in de keuken. Hij was intens verdrietig en bleef maar schreeuwen om een luier. Dit voelde voor ons dus absoluut niet de juiste manier. Wel merkten we dat toen opeens zijn luier weer omging, hij zich heel bewust werd van wanneer hij precies moest plassen.
Luierbroekjes
Bij de drogist heb ik toen luierbroekjes gekocht en zijn we daar mee gaan starten. Ik vertelde hem dat ‘ie een luierbroekje aan heeft en dat ongelukjes daarmee opgevangen konden worden, maar dat ze net als een onderbroek gemakkelijk naar beneden gingen zodat hij wel naar het potje kon als hij voelde dat hij moest. Het besef duurde even, maar opeens was daar het moment dat we hoorden: ‘ik moet! Het komt!’ Hij nam plaatst op het potje en was uiteindelijk heel erg trots op zichzelf. Dit ging de week daarna op en af. Het ene moment zat zijn luier helemaal vol en op andere momenten wist hij de hele dag zelf het potje te vinden.
Opeens lukte het
Sinds deze week gaat het hartstikke goed. Hij plast negen van de tien keer op het potje, heeft uit zichzelf ontdekt dat poepen eigenlijk ook wel makkelijker is op het potje dan in zijn broek en heeft het vertrouwen gekregen om dit allemaal uit zichzelf te doen. Wel heeft hij nog steeds het luierbroekje om. Als ik voorstel om deze uit te trekken merken we direct de onzekerheid en dat hij zich ongemakkelijk voelt en dus laten we het voorlopig zo. Hij heeft een luier per dag en op een enkele keer na, gebeurt dus alles op het potje. Het luierbroekje gaf hem genoeg vertrouwen om dit aan te kunnen.
Rustig aan finetunen
De komende drie maanden pakken we dit lekker door en over een tijdje, als we merken dat de luiers helemaal droog blijven, zullen we de stap nemen om het luierbroekje uit te trekken. Ik heb er nu alle vertrouwen in dat dat op tijd gaat gebeuren. We hebben immers binnen drie weken deze gigantische stap overwonnen, van doodsbang zonder luier naar 90% zindelijk met luierbroekje. Ik ben trots! En ik hoop dat dit voor andere ouders die in hetzelfde schuitje zitten een beetje vertrouwen geeft: het kan opeens tot ze doordringen, als ze maar een manier vinden om er op een fijne manier mee om te kunnen gaan!
