(~215 B)




Waarom ik soms wil dat we vier jaar verder zijn

Waarom ik soms wil dat we vier jaar verder zijn

De eerste jaren met een kindje worden tropenjaren genoemd. Dat snap ik wel. Het is heerlijk zo’n klein baby’tje van een week oud waar je uren mee kunt knuffelen en waarmee je op de bank kunt ploffen onder een dekentje om de rest van de dag niks meer uit te voeren. Maar er komt een tijd dat het dagelijkse leven weer roept, je aan het werk gaat en het allemaal meer routine gaat worden. En juist dan zou het soms fijn zijn om de tijd vooruit te spoelen en op dat moment uit te komen dat jouw kind naar de basisschool gaat. En wel hierom;

Gebroken nachten! Echt, met stipt op één. Het is zo verdomd zwaar als je al maanden niet doorslaapt en continu met een baby in de weer bent. Mensen die minimaal een half jaar niet hebben geslapen weten wat ik bedoel. Killing. Laat de baby maar iets ouder worden, dan komt dat wel goed. Mijn kleuter is nu namelijk de grootste slaapkop van het land. Fingers crossed dat zijn broertje dezelfde plannen heeft.

Darmkrampjes zijn een bitch en dat blijft heftig zo tijdens de babyperiode. Die darmen moeten ontwikkelen en in de eerste weken van zo’n baby kun je weleens uren ’s nachts met een ontroostbaar kind lopen. Ook de weken daarna trouwens, als je net als ons een kindje met gevoelige darmen treft.

Sprongetjes. Gelukkig valt het bij Maddox mee, maar Skyler kon echt flink van slag zijn door de mentale sprongen van Oei, Ik Groei. Niet iedereen gelooft erin maar wij konden de klok erop gelijk zetten. Het blijft altijd gissen als je kind uit zijn of haar hum is maar een blik in deze app werken kan soms een hoop antwoorden geven.

Spugen! God, ik heb Maddox en mezelf al heel wat keren omgekleed de afgelopen zeven maanden. Gelukkig gaat het over, maar in deze beginperiode is het gewoon een beetje afzien. Zuur ruiken hoort er voor nu even bij en het bed wordt extra vaak verschoond.

2017-05-02 11.29.53

Vieze luiers. Het was even een gevecht om Skyler zindelijk te krijgen maar wat héérlijk dat alles nu in de pot valt in plaats van dat ik het moet schrapen van zijn billen omdat ‘ie weer eens te lang heeft gezeten. Spuitluiers, vieze en rode billen, natte broeken vanwege teveel plassen in de nacht. Die plaslucht iedere ochtend. Ik ga het absoluut niet missen.

Krijsen. Als ik ergens een hekel aan heb, is het aan huilende kinderen. En ja, ook die van mezelf. Ik vind het vreselijk als ze het op een blèren zetten en ik niet weet wat er aan de hand is. Overdag, maar helemaal ’s nachts. Ik raak gefrustreerd, vind het een oorverdovend geluid en kan er gewoon slecht mee omgaan. Natuurlijk huilt Skyler ook, maar daar kun je een gesprek mee voeren waardoor je sneller tot de kern komt en daar naar kunt handelen.

Tandjes! Kunnen die krengen niet allemaal in één keer doorkomen zodat je baby maar één keer door dat leed heen hoeft? Wat een gedoe, eerst al die tanden die doorkomen, die vervolgens weer uitvallen, waarna er weer nieuwe voor in de plaats komen. Dat had Moeder Natuur best iets beter kunnen regelen.

Maar hoe naar dit ook allemaal is, ik vind het toch helemaal niet zo leuk als ik zie dat mijn kleine baby niet zo klein meer is. Dat ik niet meer bij de newborn-collecties hoef te shoppen, dat hij steeds minder wil knuffelen omdat ‘ie andere dingen interessanter vindt. Dat de tijd van uren op de bank hangen met een pasgeboren kindje verleden tijd is. Dat ik deze tijd nooit meer terug krijg. Dat we alle eerste keren straks hebben afgevinkt en dat we dat nooit meer gaan herbeleven. Dat ik nu al op maandag en dinsdag een kind sta uit te zwaaien dat gestart is op het kinderdagverblijf en zich vervolgens de dag zonder mij vermaakt. Waar is dat eerste half jaar gebleven? Waar is die intens gelukkige en mooie eerste maand gebleven? Ik vond het fantastisch en had de tijd op dat moment wel stil willen zetten. Wat gaat het toch allemaal snel. Overdag kan ik wel huilen van geluk; ’s nachts kan ik wel huilen van frustratie en denk ik ons vier jaar verder aangezien het met Skyler nu allemaal zo chill verloopt. Hoe dubbel kan het moedergevoel zijn.

2017-04-27 16.26.10

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

12 Reacties

  1. Nicole
    2 december 2017 / 06:37

    Haha allemaal herkenbaar! Plus dat een vierjarige ook echt gezellig is. Samen ergens naartoe gaan en lekker kletsen!

  2. Bibi
    2 december 2017 / 07:17

    Nog even dan is mijn jongste ook 4. Ik vind het helemaal niet erg dat ik straks geen baby’s meer heb… ik deel je mening betreft bovenstaande haha

  3. Marjolein
    2 december 2017 / 08:35

    Ja herkenbaar… En zo blijft het ook wel vind ik zelf.
    Elke fase kijk je terug en denk je ‘heb ik toen wel genoeg er van genoten?’ dus ik probeer nu maar elke dag te genieten in de wetenschap dat hierna weer een andere mooie dag komt.

  4. Tielke
    2 december 2017 / 08:38

    Ik zou doorslapen wel ‘onderbroken nachten’ noemen 😉

    Maar idd herkenbaar hoor, al verschilt t gelukkig per kind hoe lang en hoe erg ze ‘last hebben’ van bepaalde dingen.

  5. Sharon
    2 december 2017 / 09:29

    Zoo herkenbaar!!

  6. Eline
    2 december 2017 / 10:02

    Voor mij totaal niet herkenbaar. Mijn dochter gaat in januari naar school en ik kan niet wachten! Als baby heel makkelijk, bijna geen gebroken nachten, alleen als ze ziek was. Met mijn zoon van 1,5 precies zo. Ontzettend makkelijk. En mijn dochter kwam vanaf twee in peuterpuber fase en dat gaat nog steeds door. Ontzettend sterke wil, voortdurend discussies. Ik vind deze fase echt ontzettend slopend, dus heb het gevoel dat ik wat meer rust krijg als ze naar school gaat.

  7. 2 december 2017 / 11:03

    haha ja het is allemaal leuk lief en aardig maar man man soms….en ze zeggen altijd “kleine kinderen kleine zorgen, grote, grote zorgen” nou geloof mij het is waar! ik heb geen krijsende kleintjes. meer, nee ik heb krijsende en diva’s van pubers haha dus elke leeftijd heeft wel wat

  8. Cindy
    2 december 2017 / 16:01

    Oh ik moet er niet aan denken dat de tijd zo snel zal gaan. Hij is nu 20 maanden en ik vind dat een leuke leeftijd, maar het kriebelt toch voor een tweede, die heerlijke babytijd dat mijn kind nog wél in slaap valt op mama, dat je gewoon kan wandelen en kind slaapt in de kinderwagen in plaats van krijsend de kinderwagen in, alleen willen lopen en vooral willen lopen waar je niet mag lopen (door nat gras en de hondenpoep), dat je gewoon een flesje geeft en klaar zonder dat een vol bord met eten op de grond gegooid wordt omdat er worteltjes bij zitten of wat de reden dan ook mag zijn.
    Doe mij maar nog een baby’tje. Maar tegen die tijd zal ik vast wel iets anders zeggen haha.

  9. Naj
    3 december 2017 / 01:28

    Wat een leuke Wikkeldekens! Zijn die van Koeka? Zoja welke heb je als ik vragen mag?

  10. 4 december 2017 / 11:11

    Ik vind het nu nog meevallen met het slapen, maar als de tweede straks een halfjaar is en het spoken begint weer voor een maand of tien, dan kunnen ze me in een busje afvoeren denk ik :’)

Secured By miniOrange