(~215 B)




Mooie en pittige ontwikkelingen bij de kinderen in 2018

Mooie en pittige ontwikkelingen bij de kinderen in 2018

Ligt het aan mij of is 2018 voorbij gevlogen? Ieder jaar lijkt wel sneller te gaan en terwijl ik dat enerzijds heel erg leuk vind omdat ik dan de kinderen zie opgroeien en ontwikkelen, vind ik het ook soms lastig dat ik geen grip op de tijd heb. Maddox die aankomend jaar twee jaar wordt, Skyler die alweer even op de basisschool zit en steeds wijzer wordt… De laatste tijd denk ik vaker dan normaal aan de babytijd van de jongens. Terwijl ik die van Maddox soms nog goed voor de geest kan halen, mis ik van Skyler echt een heleboel stukken. Zo ontzettend jammer. Ik ben dan ook echt heel erg blij met alles wat ik voor Mommyhood schrijf. Af en toe lees ik een artikel en kan ik het me gewoon niet meer herinneren. Toch fijn dat ik er dan tekst én beeld van heb. Vandaag wil ik eens stil staan bij de mooie en pittige ontwikkelingen van afgelopen jaar. De jongens hebben behoorlijke sprongen gemaakt en het is mooi om te zien hoe ze ontwikkelen en wat daar allemaal bij komt kijken. Thanks to Jacky voor dit mooie idee!

IMG_9410

Skyler

Laat ik beginnen met Skyler die alweer even vijf jaar is. Vijf jaar, ongelofelijk. Skyler maakt echt sprongen en dat wordt mede mogelijk gemaakt door de basisschool. Van een verlegen, stil en toch wat teruggetrokken kind is hij veranderd in een sociaal dier. Hij doet actief mee in de klas, spreekt regelmatig af, wordt uitgenodigd voor verjaardagen en playdates, maar weet ook goed zijn eigen grenzen aan te geven.

Vooral dat laatste vind ik heel erg mooi om te zien. Hij is weleens met een vriendje mee naar huis gegaan waarna ik ’s avonds opeens hoorde dat hij eigenlijk niet wilde spelen. Dat hij toch liever thuis wilde zijn. Skyler is dan wel meer open en socialer geworden; hij lijkt nog steeds erg op zijn moeder en hecht veel waarde aan thuis en zijn eigen ding. Ik heb hem dan ook vaak gezegd dat ‘nee’ ook een antwoord is. Soms pushen we hem een beetje omdat ik dan weet dat het vooral onzekerheid is. Zo wilde hij laatst niet naar een kinderfeestje omdat hij nog niet eerder bij diegene thuis is geweest. Dat was puur onzekerheid en ik wist zeker dat hij het superleuk zou gaan vinden omdat andere vrienden van hem ook heen gingen. Ze gingen naar Monkey Town en het cadeautje was al in huis. We hebben gezegd dat hij het gewoon moet proberen en als het niet zou gaan, mochten zijn ouders ons bellen. Nou, er werd dus niet gebeld. Hij had de tijd van zijn leven en vertelde ’s avonds dat hij heel blij was dat ‘ie heen was gegaan.

Aan de andere kant is ‘nee’ soms echt heel duidelijk nee. Zo is Skyler dol op Lego bouwen en kan hij dat gerust uren doen aan tafel terwijl ik naast hem aan het werk ben. Toen laatst iemand tegen hem zei: ‘ik wil vandaag wel met je spelen!’, zag ik Skyler wat twijfelachtig kijken. In eerste instantie dacht ik dat dat kwam omdat ik soms ‘nee’ zeg, maar uiteindelijk kwam daar het antwoord: ‘Sorry E., maar ik wil liever alleen thuis spelen.’ Ik was zo trots! Van de week was er weer zo’n situatie. Skyler wilde afspreken met iemand en na even over en weer te hebben gevraagd zou hij met hen mee naar huis gaan. Ik liep al weg, maar opeens hoorde ik Skyler ‘mama’ roepen en stond hij met tranen in zijn ogen voor me. ‘Ik wil wel spelen, maar dan bij ons thuis want ik vind mijn nieuwe Lego zo mooi en wil daar mee spelen.’ Dat was weer zo’n grote stap en ik vond het zo ontzettend fijn dat Skyler dat zelf aangaf. Het vriendje kwam bij ons thuis en het was helemaal prima.

Van Skyler ken ik dit jaar eigenlijk niet echt pittige ontwikkelingen. Hij wordt wat mondiger en dat levert af en toe strijd. Hij wordt ook wat socialer en uitgesprokener en omdat ik niet altijd kinderen over de vloer wil is dat soms wat lastig. Maar als dat alles is? Skyler doet het heel erg goed en heeft zelfs zo zijn best gedaan op school, dat hij niet in de combinatiegroep 1/2 zit maar echt officieel in groep 2 zit. Zijn werktempo gaat omhoog, hij wordt sociaal en emotioneel sterker en komt goed mee. Hij maakt sprongen die we vooraf niet voor mogelijk hadden gehouden en dat vind ik onwijs mooi om te zien.

IMG_9417

Maddox

Oh, mijn kleine, lieve Maddox. Die kleine opdonder! Maddox is totaal het tegenovergestelde van Skyler en dat werd afgelopen jaar flink duidelijk. Maddox is veranderd van een baby naar een hyperactieve dreumes. Peuter, kan ik eigenlijk wel zeggen. Hij zegt nog niet veel maar is qua lichamelijke ontwikkeling echt snel. Hij rent, hij springt, hij vliegt, hij valt vaak, hij klimt en hij moet echt ‘uitgelaten’ worden. Terwijl ik met Skyler urenlang binnen kon zitten om dingen te bouwen, moet Maddox naar buiten. Uitrazen, rennen, naar een (indoor) speeltuin. Hij maakt met iedereen vrienden, loopt over het schoolplein bij Skyler alsof hij daar al jaren op school zit en ik kan wel stellen dat ik mijn handen vol heb aan hem.

Enerzijds vind ik dit best moeilijk. Zoals jullie inmiddels wel weten ben ik graag thuis, hecht ik waarde aan rust en vind ik het heerlijk om mijn eigen ding te doen. Dit wordt wel wat lastiger nu Maddox groter aan het worden is. Op woensdag, donderdag en vrijdag kan ik echt niet zomaar meer werken en benut ik de middagdutjes van Maddox dus ook optimaal. Als hij wakker is en ik let even niet op, kan hij zo op zijn keuken zijn geklommen, haha. Of hij staat op de salontafel. Of ik hoor een harde bonk en dan is ‘ie weer van de bank af gevallen. Ik mis extra ogen en handen en ken dit gedrag niet van Skyler. Ik voel me af en toe wel een beetje schuldig, maar met vallen en opstaan worden ze ook wel groot, toch? Helaas leert ‘ie er nog niet veel van en kan hij vijf minuten later weer hetzelfde riedeltje herhalen.

Anderzijds vind ik het ontzettend mooi om te zien hoe hij zo zichzelf aan het worden is. Het is hartstikke leuk om twee totaal verschillende kinderen te hebben en dus ook heel andere technieken te moeten toepassen. Als ik Maddox actief zie klimmen in Monkey Town geniet ik daar alleen maar van en als hij aan het uitrazen is en ik aan een koffie zit, word ik enorm blij van dit 1-op-1-moment. Het is ook prachtig om te zien hoe de kinderen elkaar een beetje in balans houden. Maddox zorgt voor iets meer reuring in huis waardoor Skyler wat actiever wordt en als Skyler rustig een filmpje wil kijken, kruipt Maddox daar ook vaak naast voor een rustmoment.

Er zijn afgelopen maanden natuurlijk flink wat zorgen geweest rondom Maddox maar het is fijn om te zien dat hem dat eigenlijk helemaal niet beperkt. Hij is klein en licht, maar hij functioneert als behoren. Hij doet het gewoon heel erg goed en crosst op zijn manier door het leven heen. Altijd vrolijk, altijd actief en altijd aan. Als hij zijn ogen opent wil hij direct uit bed, direct spelen. Dit houdt dan niet meer op tot hij naar bed gaat.

Gelukkig zijn het allebei knuffelige mamakindjes en kruipen ze regelmatig op schoot voor een kus, het kijken van een filmpje of een knuffel. De tijd gaat me soms echt veel te snel, maar eigenlijk vind ik dat ook wel erg prettig op dit moment. Er komt steeds meer rust in huis, de balans is steeds meer gevonden en de nachten gaan -even afkloppen- steeds iets beter. Ik vraag me weleens af wat voor moeder ik zou zijn geweest als ik direct doorslapende kinderen zou hebben gehad. Echter heeft dat niet zoveel zin want de situatie is gewoon niet zo. Ik doe mijn best, iedere dag weer, en heb twee heerlijke kinderen op de wereld gezet. Twee jongens, twee keer hetzelfde recept, maar twee keer een heel andere uitkomst. En ze zijn allebei heerlijk, leuk en lief op hun eigen manier. Soms pittig, soms lastig, soms een tikkeltje moeilijk en actief, maar vrijwel altijd blij, lief en hartstikke mooi.

Laat 2019 maar komen, ik ben er klaar voor met die twee draken!

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

9 Reacties

  1. Marja
    12 december 2018 / 08:03

    Leuk om te zien hoe verschillend ze zijn he!
    Bij ons precies eender. De oudste rustig, de middelste een spring in het veld.
    Maar ondertussen wel dikke vrienden, zo mooi om te zien!
    Maak niet te druk om het gewicht. Dat komt heus goed.
    Onze middelste was met z’n twee jaar krap aan tien kilo, en is nu een heuse vent.

  2. 12 december 2018 / 08:27

    Heel mooi geschreven. Ik herken mij echt helemaal hierin: een rustige 4-jarige die babbelziek is en liever leest dan naar een speeltuin te gaan, en een energieke 2-jarige die supervrolijk is en heel sociaal. Een uitdaging om zo op te voeden! De vraag wat als ik twee goede slapers had gehad, kreeg ik onlangs ook op mijn bord van een vriendin. Ik wist het antwoord ook niet hoor 🙂 Wel confronterend om daarover na te denken!

  3. 12 december 2018 / 08:48

    Mijn kinderen lijken geloof ik nogal op die van jou, alleen heb ik 2 meisjes. De oudste is ook rustig, teruggetrokken, vindt veel spannend en ze wil ook nog niet naar school. Terwijl ze in januari toch wel zal gaan wennen. Dit soort verhalen waaruit blijkt dat school ze ook goed kan doen vind ik fijn om te lezen. Mijn jongste is ook zo’n vrolijk ongeleid projectiel, totaal anders dan haar zus. Assertief, zelfverzekerd en als ik even de kamer uit ben moet ik eerst alle stoelen bij de tafel en het aanrecht wegschuiven, want ze klimt overal op (en dan nog schuift ze ze vaak terug). Intensiever, maar ik maak me om haar veel minder druk. Die redt zich wel.

    • Susan
      12 december 2018 / 16:31

      Ik herken het ook! Mijn oudste is verlegen, introvert, gevoelig. Ik hield mn hart vast voor de basisschool, maar na drie keer wennen kan ik echt opgelucht zeggen dat ze er zo aan toe was! Op de peuterspeelzaal is ze verlegen en soms zelfs wat angstig, maar op de basisschool zie ik m’n blije kind ineens terug! Ze geniet enorm en volgens mij nog het meeste dat de juf niet zoveel tijd heeft om op haar te letten.
      Mijn jongste is 7 maanden maar wat we tot nu toe van haar zien is ze voor niets bang en een heel actief meisje haha!

      • 13 december 2018 / 09:19

        Wat fijn! Gisteren kwam het schooltasje binnen voor mijn oudste en ze liep er heel trots mee rond, dus ik krijg er een beetje moed in 😛

  4. 12 december 2018 / 09:40

    leuk he 2 totaal verschillende kids haha. en ja hoe ouder je word hoe sneller een jaar gaat, zo is het gewoon. dat skyler mondiger word word alleen maar sterker dalijk hihih en idd dat loopt uit op discussies haha. ik vind dit leuk om te lezen want herken zoveel erin 😀

  5. Karin
    12 december 2018 / 10:43

    Herkenbaar, ik heb hier precies hetzelfde gezin Ook twee jongens, en oh oh de jongste heb ik mijn handen ook vol aan. Ook luistert hij veel slechter, waar de oudste al snel kon huilen als hij streng aangesproken werd, lacht de jongste mij gewoon uit.
    Ik ben ook klaar voor 2019, het jaar waarin we een derde kindje aan ons gezin toevoegen. Iets waar ik heel veel zin in heb
    En dat slapen, ja gewoon ruk is dat hoor! Daarom super veel respect voor je, je doet het toch maar allemaal mét dat slaapgebrek!

  6. Nienke
    12 december 2018 / 18:47

    Leuk om te lezen! Vooral Maddox is hier herkenbaar. Gelukkig kan hij het heel erg goed. Dus als hij ergens op klimt ben ik niet zo snel bang dat het mis gaat. Peutergym hielp ook trouwens. Zowel bij het uitrazen als het leren grenzen kennen. Het kunnen kleine monsters zijn 😉

  7. 12 december 2018 / 22:15

    Grappig dat meerdere mama’s zich hierin herkennen! Ik zeker ook. Mijn oudste is rustig, gevoelig, luistert goed en is graag alleen. Of binnen met mij. Over een halfjaar gaat hij naar school en ik houd mn hart vast. De jongste is anderhalf en een ongeleid projectiel die ook echt moet worden uitgelaten. En als ik dat niet snel genoeg doe gaat ie zelf wel…

Secured By miniOrange