Hoera, het is mamadag!

Maandag kwam Skyler boos thuis van het kinderdagverblijf met een cadeautje in zijn handen. Toen ik hem vroeg wat er aan de hand was, wist hij me te vertellen dat juf Lindsey had gezegd dat het nog een paar nachtjes slapen was tot mamadag en dat hij het pakketje dus nog niet aan mij moest overhandigen. Maar ja, probeer dat de peuter maar eens wijs te maken. Stampvoetend kwam Skyler binnen omdat het cadeautje nu open moest. Ik moest immers bewonderen wat hij die dag had gemaakt op school. Uiteindelijk lukte het me om de aandacht af te leiden, is het pakketje opgeruimd en heeft Skyler er niet meer om gevraagd tot Raymond gisteravond met Skyler bezig was in zijn kamer. Het ingepakte knutselstuk lag naast zijn bed en tijdens het voorlezen fluisterde hij: ‘morgen is het mamadag, hè? Ik heb dan een cadeautje voor jou!’ Ik kan nu al niet wachten op het mooiste cadeau dat ik me maar kan wensen; een knutselwerk van Skyler waar hij zó op heeft zitten zwoegen en waar hij zó trots op is, dat deze dagen voor hem als weken voelde. Wat zal hij blij zijn dat het vandaag eindelijk zo ver is. Het is Moederdag!

Dit jaar vier ik Moederdag niet met twee, maar met drie mannen om me heen. Op het moment dat dit artikel online komt zit ik hoogstwaarschijnlijk in bed Maddox te voeden en zal het niet lang duren voordat Skyler onze slaapkamer komt binnenlopen. Met zijn slaaphoofd, haren door de war en zijn tutjes komt ‘ie aan mijn kant van het bed, tilt het dekbed op en komt met zijn warme lijfje dicht tegen me aan gekropen. Het wordt allemaal wat krap met Raymond naast me, de Sleepyhead tussen ons in, een baby op mijn borst en Skyler die mijn warme plek en kussen claimt, maar gelukkiger dan dit kun je me niet krijgen. Ik ben namelijk omringd met veel liefde en de mannen in het bed zijn allemaal van mij.

Tijdens de zwangerschap van Maddox mocht de tijd voor mij op pauze. Ik vond het fantastisch om zwanger te zijn, maar de baby hoefde voor mij nog niet te komen. Niet alleen omdat ik zo lang mogelijk zwanger wilde zijn omdat ik dat gewoon heel erg leuk vond en omdat het de laatste keer voor me zou zijn; ook omdat ik best opzag tegen het hebben van weer een baby en moeder te moeten zijn van twee kinderen. Natuurlijk wist ik dat het moment zou gaan komen dat ik ging bevallen, maar voor mij mocht dat allemaal nog wel heel lang duren zodat ik aan het idee kon wennen. Ik en twee kids? Weer een newborn? De eerste keer vond ik zo heftig, dat dit alleen maar erger kon zijn en dat ik nu al niet kon wachten op baby’s eerste verjaardag. Stom, maar ik was voorbereid op helse peuterpuberbuien vanwege een jaloerse Skyler, een baby die ontzettend veel energie kostte, het feit dat ik aan niks meer toe kwam, de onzekerheden en dat ik weer helemaal zou gaan instorten vanwege de slapeloze nachten. Nu moet ik zeggen dat ik ’s ochtends niet heel erg fris en fruitig opsta momenteel vanwege de nachtvoedingen van Maddox, maar voor de rest heb ik me heel erg vergist in al deze gedachten. Het gaat namelijk belachelijk goed. En dat klonk een paar weken geleden echt te mooi om waar te zijn.

Skyler is de liefste broer en wil alleen maar kusjes geven aan de baby. We zijn gezegend met een peuter die negen van de tien keer goed luistert, zichzelf goed kan vermaken en ontzettend lief is. Hij vindt het fantastisch dat Maddox er is en heeft nog geen moment last gehad van jaloerse buien. Natuurlijk is het even wennen, maar Skyler gaat ontzettend goed om met de grote verandering in huis. Maar niet alleen hij doet me versteld staan; ook ik ken mezelf niet meer terug. Ik geniet onwijs van het hebben van een baby en wil de tijd heel erg graag op pauze zetten om zo lang mogelijk van een newborn te genieten. Terwijl ik Skyler met de dag groter keek, vind ik het nu helemaal niet leuk dat Maddox alweer bijna drie weken oud is. Waar blijft die tijd? Het verloopt eigenlijk allemaal vlekkeloos hier in huis de afgelopen dagen. Maddox hoort er helemaal bij en het voelt alsof het nooit anders is geweest. Terwijl Raymond in de ene kamer met Skyler bezig is, ben ik in de andere kamer Maddox aan het verschonen. De dagen dat ik alleen ben met twee kinderen voelen alsof ik het al jaren doe en de bevalling lijkt alweer maanden geleden. Raymond en ik vormen een goed team, Skyler en Maddox zijn nu al vrienden voor het leven en ik zit letterlijk en figuurlijk goed in mijn vel en nog steeds op de dikke blauwe wolk. Naast het geknutselde cadeautje van Skyler is dat ook iets waar ik even heel dankbaar voor ben vandaag. Want ik weet uit ervaring dat het ook anders had kunnen zijn.

Happy Mother’s Day!