Hieperdepiep hoera, Maddox is twee jaar!

Vlak voor het slapengaan nog even spieken hoe je erbij ligt. Ik sluip zachtjes je kamer binnen, pak de fles weg, dek je toe, kijk nog even en vervolg dan de weg naar mijn eigen slaapkamer. Maar vanavond is het anders. Ik zie je liggen en krijg een flashback naar twee jaar geleden. Het was stilte voor de storm. Wat lichte weeën, een flinke twijfel. Wel of niet de verloskundige bellen? Is het begonnen of neemt mijn lichaam me in de maling? Toch bellen, naar boven roepen dat we richting het ziekenhuis gaan en de laatste dingen inpakken. Gaan we je vanavond nog zien of duurt het nog flink wat uren? Uiteindelijk stappen we 23.15 uur het Amstelland binnen, kruip ik op het bed en worden mijn vliezen gebroken. Een stortvloed aan weeën, een gigantische pijn. Om 00.39 uur hou ik je voor het eerst vast. En je ligt er vanavond net zo bij als toen we die avond om 03.00 uur thuis kwamen en we je voor het eerst tussen ons in legde. Twee jaar geleden. Je wordt twee. Je bent twee.

De afgelopen twee jaar kan ik omschrijven in een woord; rollercoaster. Het is het eerste dat in me opkomt als ik denk aan alle maanden met zijn vieren. De verliefdheid de eerste weken, het zoeken daarna. De medische zaken die naar boven kwamen, alle bezoekjes aan het Amstelland om heel andere redenen dan een bevalling. De liefde die ik voelde, de onzekerheid, het gevoel altijd aan te moeten staan en het gevoel van rust dat er opeens over me heen kwam omdat jij hier kwam om ons compleet te maken. Moeilijke weken, leuke maanden, rommelige dagen en fantastische jaren. Een rollercoaster. Van geluk naar vermoeidheid en van kopzorgen naar intense verliefdheid. Je maakt wat los.

Het zijn van een moeder vind ik mooi, maar zwaar. Maar mooi. Ik kan een ontiegelijke rotdag hebben met jou en je broer en ’s avonds vol verliefdheid naar jullie kijken alvorens ik naar bed ga. Ik kan een heerlijke dag hebben gehad en opeens denken ‘doe ik het allemaal wel goed?’ Vragen als ‘wat ben ik voor moeder?’, ‘wat wil ik meegeven?’, ‘zijn mijn opvoedskills wel on point?’ En ‘vinden jullie mij wel een leuke mama?’ kunnen me urenlang bezig houden. Tot ik opeens jouw getuite mondje naar mijn hoofd zie bewegen omdat je een kus wil. Jouw handen mijn nek stevig beetpakken omdat je wil knuffelen. Je je speen pakt en tegen me aan kruipt omdat je wil kroelen. Of naar me toe komt voor een ‘mimi’, de miniboks. Er gaat geen dag voorbij zonder deze momentjes. Al twee jaar lang wordt er ‘ik hou van jou’ tegen je gezegd, wat voor dag het ook geweest is. Het is zoeken voor me, de rust en ruimte te moeten delen met iemand die zoveel anders is dan ik. Maar het is ook verrijkend. Juist jij zorgt ervoor dat ik iets meer uit mijn comfortzone stap. Dat ik weer ergens kom, dat ik mensen leer kennen, nieuwe vrienden maak, anders over bepaalde zaken ga nadenken. Jij, pas twee jaar en al zo wijs en sociaal.

Lieve Maddox, vandaag ben je twee. En alhoewel we het afgelopen weekend al gevierd hebben en er vandaag eigenlijk niet zo mee bezig gaan zijn, heb ik wel een vreemd gevoel. De rollercoaster. Heel fijn, leuk en gezellig dat je groter wordt, dat we meer contact hebben, een echte band hebben opgebouwd en dat we je steeds meer gaan begrijpen. Maar god, wat verlang ik af en toe terug naar die ene nacht. Die eerste nacht dat we onderweg naar huis waren met een maxi-cosi met jou erin. Dat we samen in bed kropen, jij gewikkeld in een doek in je babynestje. Het bed dat die opvolgende week alleen voor ons tweetjes was en waar we heel wat uren samen hebben doorgebracht. Jij en ik in onze bubbel. De kraamweek. Het is eigenlijk pas kort geleden, maar het voelt nu alweer zo ver weg. Het gaat zo snel, af en toe veel te snel. Maar het is ook waar wat ze zeggen; het wordt makkelijker en rustiger. Het wordt leuker en fijner. En ik kan niet wachten om meer van jou te leren kennen.

En ik begrijp heel goed dat je niet op de foto wilde met een hoedje, ballonnen en een kaart met twee erop. Gelijk heb je. Geen foto voor deze dag, dus. Precies jij. En dat is helemaal goed. Love you, draakje.