Het is 1 juli en het eerste half jaar van 2020 zit erop. Terwijl januari heel langzaam voorbij kroop, vlogen februari en maart als een malle, om vervolgens april, mei en juni weer tergend langzaam voorbij te zien gaan. Ik hoef jullie niet te vertellen dat het een gek eerste half jaar is geweest. We begonnen gezellig, maar al gauw kwam Corona om de hoek kijken en stond alles even stil. Letterlijk en figuurlijk, voor mijn gevoel.
De eerste drie maanden & Corona
De eerste drie maanden was ik lekker bezig, ging alles goed met de site en voelde ik me prima. Lekker aan het sporten, afspreken met vrienden en een aantal datenights met Raymond. We hadden leuke dingen in het vooruitzicht en dus had ik een goed gevoel over alles. Halverwege maart voelde dat opeens heel anders. De maatregelen werden aangekondigd, de scholen gingen dicht en opeens zaten we met zijn vieren thuis. Dat voelde gek, vervelend en onrustig. De eerste dagen zat ik vol frustratie en wist ik het even niet. Het was rustig qua opdrachten, het was rustig qua statistieken en het was onrustig in mijzelf. Niet meer afspreken met vriendinnen, niet meer kunnen sporten, niet meer buiten de deur werken en het voelde alsof er geen ruimte was voor mij. Gelukkig kwam ik al snel tot het besef dat ik daar zelf iets aan moest gaan doen.
Toen ik de opdracht kreeg om in een hotel te gaan werken, greep ik dat met beide handen aan. Daarna boekte ik nog zo’n dag voor mezelf om lekker aan de slag te gaan. Deze dagen voelden echt als een cadeautje. Daarnaast begon ik in te zien dat het toch wel fijn was met zijn allen thuis. Raymond hield zich bezig met Skyler en zijn school en ik kon me focussen op Maddox en mijn werk. Niet veel later kwamen er weer wat leuke opdrachten binnen en greep ik alles weer met beide handen aan.
Een groot gemis
Wat ik een enórm gemis vond, was het feit dat mijn moeder niet meer op vrijdag kwam. Ze heeft COPD en valt daarmee in de risicogroep. Omdat zij ook behoorlijk benauwd was durfden we het niet aan en bleef ze thuis. Daarnaast miste ik mijn vriendin Anke bizar veel. In een korte tijd is ze me heel dierbaar geworden en onze dates waren echt heel prettig. Dat zij hoogzwanger was voelde zó niet goed, in deze tijd. We hebben elkaar een aantal weken niet gezien, maar daarna zijn we toch weer gaan afspreken toen de baby er was. Op afstand, maar elkaar zien was al heel erg fijn. Hetzelfde geldt voor mijn moeder. Na een paar weken kwam ze weer op vrijdag en dat is echt iedere week een cadeautje. In de loop der tijd is het erin geslopen dat we geen afstand meer houden. Toen ik daar afgelopen week op werd aangesproken in een van mijn fotodagboeken, kon ik niet anders dan toegeven dat ik me bij deze mensen inderdaad niet aan de afgesproken anderhalvemeter-afstand houd. Ik blijf erbij dat we allemaal ons best moeten doen en dat we ons goed aan de regels moeten houden, maar ik wil ook graag iets zeggen over de mentale toestand en de eenzaamheid die optreedt. Bevallen in deze tijd is geen pretje met de al verminderde controles en als je dan ook de eerste tijd zonder dierbaren moet doorbrengen, kan dat een groot gemis zijn. Dat heb ik zelf van dichtbij mogen ervaren. Ik wilde zó graag iets doen en als dat iets kleins is zoals oppassen op de oudste of even langskomen om samen koffie te drinken, wilde ik daarvoor graag de regels verbreken. Hetzelfde geldt voor de komst van mijn ouders. Het gemis was te groot. Zoals een andere volger al zei: ‘Misschien vind ik dat wel nog meer bij je maatschappelijke sociale rol passen, omdat je ook gewoon een mens bent met sociale behoeftes. Goed ook om te beseffen dat er meerdere invalshoeken zijn en dat er geen zwart-wit goed of fout is in dezen. Het is zoveel complexer dan dat, afstand houden van mensen die je lief zijn doet immers ook veel met je mentale en sociale gezondheid.’ Dat wilde ik graag nog even kwijt over deze tijd waarin we leven. Overal ben ik me heel erg bewust van alles, de wereld is nog steeds ontzettend klein voor ons, in de winkels doen we niet meer dan ons best en we proberen alle maatregelen na te leven. Echter, met deze mensen was dat niet meer mogelijk. En ik denk dat ik voor veel mensen mag spreken, als ik zo om me heen kijk en mensen op straat weer zie. Gelukkig gaan de verzorgingstehuizen weer open zodat de oudere mensen weer hun dierbaren in de armen kunnen sluiten.
Project gezondheid
Nou, nu wijk ik helemaal van mijn stuk af, haha. Anyway: de afgelopen maanden, en dan vooral de afgelopen drie maanden, heb ik mezelf een doel gegeven. Ik wilde niet in een zwart gat vallen en er alles aan doen om te zorgen dat ik me goed bleef voelen. Het sporten viel weg en dus ben ik veel gaan wandelen. Voor de beweging, maar ook zeker om het huis af en toe te kunnen ontvluchten. Ik ben nu eenmaal graag alleen en de kinderen én Raymond dag en nacht om me heen doet me niet veel goeds. De wandelingen waren mijn uitje en zorgde ervoor dat ik weer oplaadde. Daarnaast ben ik gezond gaan eten, heb ik geprobeerd om minder te gaan snoepen, heb ik mezelf geprobeerd aan te leren om veel water te drinken omdat ik dat heel slecht deed en toen de sportschool met buitenlessen kwam, ben ik me vaak gaan inschrijven om weer aan de slag te gaan. Ik ben inmiddels best wel wat kilo’s afgevallen en voel me heel erg goed. Ik voel me conditioneel beter, maar qua gezondheid ook. Het werpt zijn vruchten af en ik ben blij dat ik mezelf dat doel heb gesteld. Het was echt mijn houvast in deze gekke tijd; de wandelingen, de buitenlessen in het park en mijn eetpatroon. Ik werd me heel erg bewust van wat ik at, kocht een grote Dopper om lekker veel te drinken en plande tijd voor mezelf.
Knallend het volgende half jaar in
Al met al kan ik terugkijken op een goed eerste half jaar. Een gek, maar productief en gezond half jaar. Ik leerde mezelf nog beter kennen, trapte keihard in mijn valkuilen en gebruikte mijn positieve kanten om mezelf omhoog te houden. Het was intensief, overweldigend, vreselijk, prachtig en gek tegelijk. Het heeft gezorgd voor meer qualitytime met het gezin, het heeft me laten inzien dat ik bepaalde mensen echt heel erg mis en sommigen eigenlijk helemaal niet. Het heeft me doen beseffen dat thuiszitten eigenlijk helemaal niet zo leuk is en het heeft me laten inzien dat ik waarde hecht aan de normaal zo gewone dingen. Tijd om dat alles mee te nemen naar het volgende half jaar en daar een paar prachtige maanden van te maken.
