Bloggen is al jaren mijn werk. Het begon als hobby en inmiddels is het al negen jaar mijn baan. De eerste jaren werkte ik iedere dag van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat aan mijn blog, publiceerde ik minstens drie artikelen per dag (hoe dan?!) en bezocht ik veel evenementen en pr-bureaus. De situatie is nu iets anders; ik spreek al lang niet meer van ‘fulltime’ bloggen (ook al spendeer ik heel wat uren in de week aan Mommyhood) en ik publiceer gemiddeld een artikel per dag. Ik bezoek bijna geen pr-bureaus meer, maak geen outfitfoto’s meer aan de Amsterdamse grachten en er lopen twee kinderen in de rondte die veel aandacht vragen. Toch word ik er nog steeds blij van als ik Mommyhood open. Ik word blij als ik veel inspiratie heb en lekker mijn ei kwijt kan door stukken te schrijven en deze te publiceren. Het voelt nog steeds onwerkelijk en voor mijn gevoel deel ik alles nog vrij anoniem. Is natuurlijk niet het geval met zoveel mensen die me volgen en die me inmiddels relatief goed kennen. Het bloggen heeft me in ieder geval een hoop moois gebracht. Maar af en toe… Af en toe vind ik het verdomd lastig om het bloggen voort te zetten en na al die jaren zijn er nog steeds zaken die mij enorm veel energie kosten en waardoor ik af en toe de handdoek in de ring wil gooien.
1. De gemene reacties
Echt met stipt op een en ik denk dat dit me voor altijd zal blijven achtervolgen; nare reacties. En dan bedoel ik niet de reacties onder het mom van ‘feedback’ wat niet echt lekker hun toetsenbord uit komt, maar echt de steken onder de water. Iedere week komen er wel een paar binnen en iedere keer jeuken mijn handen om er fel tegenin te gaan. Heeft totaal geen nut, want ze reageren anoniem en doen het alleen maar om mij uit de tent te lokken. Ik adem diep in en uit en druk dan op de knop ‘verwijderen’. Meer kan ik niet doen. De comments hebben altijd dezelfde soort strekking, waaruit ik kan opmaken dat het hetzelfde groepje is dat steeds weer terugkeert. Over mijn gewicht, over mijn struggles als introverte moeder, over het feit dat ik wéér een poging doe tot iets of wéér aan iets nieuws begin en jullie daarin meeneem, over iets in de opvoeding wat ik niet goed aanpak, etc. Het went gewoon niet. Ik heb al heel wat dingen naar mijn hoofd geslingerd gekregen en ondanks het feit dat 99% positief is, vreet die ene procent toch een beetje aan me en vind ik het maar moeilijk loslaten. Als ik ooit zo stoppen met bloggen op deze manier, is dit absoluut een van de redenen geweest.
2. Zelfbescherming
Misschien een beetje in het verlengde van hierboven, maar ik vind het lastig om niét openhartig te zijn. Mommyhood voelt als mijn veilige schrijfplek, ook al lezen er duizenden mensen mee per maand. Soms heb ik iets geschreven en denk ik achteraf ‘hmm, dat had misschien beter ergens offline opgeschreven kunnen worden.’ Ik vind het soms lastig om een scheidingslijn te trekken tussen ‘privé maar het delen waard’ en ‘te privé’. Het gaat me steeds beter af, helemaal vanwege de kinderen, maar het blijft een lastig punt. Ik heb weleens gezegd: ik zou een steengoede blog met smeuïge verhalen hebben als ik geheel anoniem zou zijn, haha. Doordat ik zo openhartig ben en veel uit mijn leven deel, ben ik natuurlijk wel een goed mikpunt voor vervelende comments. Er zijn nu eenmaal veel dingen waar mensen me op kunnen ‘pakken’. Als ik ergens enthousiast over ben of iets voor het eerst heb gedaan, deel ik dat nu eenmaal heel graag. Misschien zou ik daar beter de balans in kunnen vinden, vooral om mezelf meer in bescherming te nemen. Aan de andere kant vind ik het een kracht van Mommyhood, door zo open te kunnen schrijven.
3. Commercieel zijn
Toen ik negen jaar geleden van hobby bloggen naar bloggen als werk ging, veranderde voor mij alleen het feit dat ik er geld mee ging verdienen. Ik schreef nog steeds dezelfde content, maar omdat het bloggen steeds meer serieus genomen werd kwamen er leuke evenementen bij. Een mediabureau verzorgde mijn samenwerkingen en dus hoefde ik ze alleen maar te schrijven en te publiceren. Inmiddels is het ruim drie jaar geleden dat ik zonder mediabureau verder ging en toen moest ik opeens commercieel gaan worden. Mijn focus moest verschuiven van ‘alleen lekker schrijven’ naar ‘schrijven en geld binnen harken’. Ik moest zelf samenwerkingen opzetten, bedrijven zoeken en commercieel zijn. Vond en vind ik nog steeds een lastig punt. Ik moet zeggen dat ik er vooral het laatste jaar goed in ben geworden, maar daarvoor was ik nog steeds snel te paaien voor gratis speelgoed en kleding voor de kinderen of een andere vorm van gratis producten in ruil voor wat publiciteit. Het is ook gewoon allemaal heel erg leuk. Echter, ik neem mezelf en Mommyhood (en de waarde daarvan) heel serieus en daar hangt nu eenmaal een prijskaartje aan. Ik ben er een stuk beter in geworden, maar nog steeds is commercieel zijn niet helemaal mijn ding en doe ik dingen te goedkoop, te snel en soms niet commercieel genoeg. Ik ben op dat gebied een heel slechte ondernemer, haha.
4. Loslaten
De helft van mijn leven ben ik aan het bloggen. Ik startte met een .tk-website, ging vervolgens over naar een modeblog en toen ik zwanger was van Skyler, startte ik dit blog op. Ik heb een lange weg afgelegd en inmiddels hoort het echt helemaal bij mij en in mijn leven. Zo erg, dat ik in blogs denk en het maar moeilijk los kan laten. Mijn hoofd draait altijd overuren, als ik dingen zie of lees zie ik daar blogs in en als ik dan een vrij moment heb, wil ik gaan schrijven. Je ziet me soms met een boek op de bank of een serie kijken, maar heel vaak voel ik dan ook constant een onrustig gevoel omdat het in mijn hoofd maar door blijft gaan. Echt helemaal loskomen van mijn blog gebeurt niet, alhoewel ik het schrijven op vakantie wel goed los kan laten. Dan is alles voorbereid en ingepland en hoef ik in de vakantie alleen de comments in de gaten te houden en mijn artikelen door te publiceren op social media. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn als ik weer in loondienst ben. Als mijn blog nog bestaat ben ik daar hoogstwaarschijnlijk in de overige uren mee bezig, maar hoe zal dat zijn als ik in loondienst ben zónder blog ernaast? Misschien toch iets meer rust. Voor nu vind ik het lastig om helemaal los te komen van Mommyhood op dagen dat ik probeer vrij te nemen. Ik kom altijd wel érgens inspiratie tegen en dan jeuken mijn handen om aan de slag te gaan. Als de kinderen dan aan het spelen zijn, werk ik liever dat uit dan dat ik een boek ga lezen. Zo wil ik al weken verder met een online cursus, lijkt het me bijvoorbeeld heerlijk om te beginnen met borduren en krijg ik zin om Animal Crossing te spelen naar aanleiding van jullie verhalen. Skyler heeft dat spel liggen, maar toch lukt het me niet om ermee te beginnen. Ik heb er gewoon de rust niet voor.
Iedere baan zal zo zijn uitdagingen met zich meebrengen en dit zijn eigenlijk al jaren de mijne. Gelukkig weegt dat niet op tegen de leermomenten en mooie kanten van het bloggen!
Wat jammer van die negatieve reacties. Jaloezie is een naar iets, want ik kan me niet bedenken waarom je anders zulke reacties zou plaatsen. De andere punten (het té privé en het niet commercieel zijn) is juist iets wat ik zo enorm waardeer in jouw blog en waarom ik hem ook al járen volg (al vanaf de ELLEgirl tijd). Ik zou het echt een gemis vinden als jouw blog weg zou vallen, zelfs al heb ik zelf niets met het hele mommy gedeelte, haha. Samen met cynthia is dit de enige blog die ik lees :).
Wat een goed artikel, ik lees al best lang je blog mee maar, laat bijna nooit een reactie achter.
Ik vind het enorm positief dat je gewoon doorgaat met bloggen, en met negatieve reacties is het jammer, dat andere mensen je het succes blijkbaar niet gunnen, en hun zitten dan denk ik ook niet goed in hun vel.
En ook ben je eerlijk over reviews en dat is echt enorm belangrijk. En gratis producten krijgen natuurlijk altijd fijn.
Het lijkt mij ook lastig, ik ben blij dat ik bloggen alleen als hobby doe. De gemene reacties lijken mij ook erg moeilijk.
Wat stom van die gemene reacties zeg!! Dat mensen daar tijd aan verspillen en niet nadenken over hoe dat bij jou binnen komt..
Het commerciële stukje lijkt me ook lastig, maar goed om je dat goed te realiseren. In mijn kantoorbaan is het niet anders en heb ik ook (en moet ik nog steeds) moeten leren om mijn eigen waarde te kennen en daarvoor te staan. Ook in onderhandeling qua salaris of extra werkzaamheden..!
Auteur
Daar ben ik dus ook al eens tegenaan gelopen, tijdens gesprekken die ik afgelopen half jaar gevoerd heb over eventuele banen in loondienst. Niet te doen 😉 Vind dat inderdaad heel lastig, ook omdat ik er al ‘zo lang uit ben’.
Och lieve Shirley, trek je toch niks aan van die mensen die van die gemene steken geven. Misschien makkelijker gezegd hoor, maar waarom zou je deze mensen die voor jou niet waardevol zijn, jou laten raken? Dat zou je mijn inziens niet moeten toelaten. Gun jezelf al het positieve en het kleine aantal dat er anders over denkt: To the left, to the left lalala 🙂 Niet te druk om maken. Het zijn mensen die nog veel moeten leren in het leven en als ze geluk hebben dan komt er een dag waarop ze inzien dat wat ze doen niet oké is. JIJ bent de enige die jezelf het beste kent en natuurlijk krijgen wij hier op je blog een best goede indruk van jou, maar je bent nog zoveel meer dan wat je hier laat zien. Ik ken je niet in het echt, maar ik weet zeker dat je een prachtmens bent! Blijf dat zelf ook onthouden. Je bent goed zoals je bent. Groetjes !