(~215 B)




‘Het lijkt wel alsof je eindelijk helemaal oké bent met jezelf’

‘Het lijkt wel alsof je eindelijk helemaal oké bent met jezelf’

Afgelopen weekend was ik met Mika eten en opeens vertelde hij me: ‘je ziet er zo goed uit, het lijkt wel alsof je eindelijk helemaal oké bent met jezelf.’ En weet je wat? Hij heeft hartstikke gelijk. De woorden spoken al een paar dagen door mijn hoofd en ondanks dat het voor hem slechts een simpele zin was, was het voor mij misschien wel van levensbelang. Mika kent me al heel wat jaren en heeft me flink in die afvalstrijd gezien. Ik heb regelmatig een taartje afgeslagen tijdens onze verse muntthee-date, omdat ik mezelf daarna moest wegen. Ik heb regelmatig gezegd dat ik niet kon lunchen omdat ik net daarvoor op de weegschaal zag dat ik een paar ons zwaarder was. Ik heb regelmatig mijn onzekerheid geuit over mijn benen in een broek of jurk terwijl hij altijd zei ‘jezus mens, stel je niet aan, dat zie ik niet eens!’ Misschien dat daarom zijn woorden, maar ook mijn antwoord ‘ja, je hebt echt gelijk!’ zo belangrijk waren. ‘Als ik voor altijd voor dit lichaam zou moeten tekenen, zou ik het zo doen’ was mijn antwoord. En voor het eerst in jaren voelde ik: het is oké zo. De afgelopen weken heb ik vaker zo’n gevoel gekend, maar het was allemaal niet zo sterk als die avond. Ik kon daadwerkelijk genieten van het eten en het ijsje dat we daarna hebben gehaald zonder ook maar één keer te denken aan mijn gewicht.

Boekje open

Voor jezelf zorgen omdat je jezelf een waardeloos mens vindt dat nodig moet veranderen. Het is dat gevoel geweest dat ik continu ervoer tijdens mijn afvalperiode. Eigenlijk dacht ik nooit aan wát ik deed, als het maar resultaat opleverde. Prima als ik daarvoor alles moest laten. Ik laste wekelijks een snaaidag in en ging de dag daarna weer verder met waar ik gebleven was. Tijdens het weegmoment iedere week trok ik mijn lichtste jurkje aan en mijn flatjes eronder. Want gympen of een spijkerbroek zou immers een ander resultaat laten zien. Ik ging nog even extra plassen, probeerde met alle kracht nog te poepen en met een zenuwachtig gevoel was het dan eindelijk tijd voor de weegschaal. Zelfs het haarelastiekje en de sieraden gingen af. Want ja, misschien scheelde dat een onsje. Ik heb zelfs eens mijn ondergoed uit gelaten na een ietwat slechte week zodat het resultaat niet zo heel erg tegen zou vallen. Van de zotte. Het zijn allemaal dingen die ik nog niet eerder heb verteld. Want dat gewicht en de kilo’s die ik afviel; dát moest gedeeld worden. Hoe ik me er zelf onder voelde deed er niet toe. Dat er veel lunchdates zijn afgezegd is niet verteld en dat ik mezelf verschrikkelijk voelde was niet belangrijk. Ik was aan het afvallen en daar ging het om, toch? Ik kreeg het ene complimentje na het andere en ondanks dat ik het zelf niet zag, waren er een hoop mensen die zeiden ‘goh, jij bent lekker afgevallen, wat zie je er nu goed uit!’

Broodje hagelslag als goud

Maar voor jezelf zorgen omdat je net zo omgaat met jezelf als met iemand anders van wie je houdt ken ik eigenlijk niet. Ik zag water drinken, mega gezond eten en sporten als iets wat allemaal moést. Als ik niet drie keer naar de sportschool ging (wat ik ook niet deed), was ik boos op mezelf. Als ik een flesje water dronk in plaats van drie was de dag fout en als ik een ijsje at terwijl dat niet binnen mijn punten paste, dan was dat ook slecht en zwak. Er was goed voedsel en er was fout voedsel. En juist door in deze termen te blijven denken, lonkte het chocola wel heel erg. Het broodje hagelslag werd goud en het bakje chips werd een hele zak. Ik heb periodes gekend van extreem diëten en van extreem vreten. Ik heb niet voor niets jojo achter mijn naam staan als je Shirley opzoekt in het woordenboek. Ik heb niet voor niets geschommeld tussen de 65 en 90 kilo.

Body Positive

Voor mij is de term body positivity ontzettend belangrijk geworden. Veel mensen kunnen het niet meer horen en er zijn ook ontzettend veel mensen die het compleet uit zijn verband trekken. Ik zeg alleen maar: let it go. Het kan voor veel mensen een absolute eye-opener zijn en dat is toch alleen maar ontzettend mooi?

Voor mij staat het begrip voor normaal doen. Normaal kijken naar mezelf, normaal kijken naar anderen en vooral normaal kijken naar eten. En juist dat normaal doen was ik helemaal kwijt. Zoals het boek ‘self-care’ zo mooi zegt: zorg niet voor jezelf om jezelf te veranderen maar uit oprechte liefde en respect voor de persoon die je bent en het lichaam waar je in woont. Zoals je hierboven al kunt lezen heb ik daar de afgelopen tien jaar (!) mee geworsteld. Van streng diëten tot vreetbuien en van strikt alles opschrijven tot de touwtjes volledig loslaten. Geen serieus eetprobleem maar wel een probleem met eten. Nu ik heb gezegd ‘ik zou tekenen als ik dit lichaam zou kunnen behouden’ lijkt er wel een knop om. Ik eet weer regelmatig, gezond en normaal, geniet van popcorn in de bioscoop met mijn zoon om vervolgens ‘s avonds weer een gezonde maaltijd te nuttigen en loop in de supermarkt met gemak langs het chocola. Tenzij ik er trek in heb, dan gun ik het mezelf gewoon en belandt het in het karretje. Ik drink weer water wat ik voorheen amper koos en ik sport weer zonder dat het voelt als moeten. Ook al ga ik maar een keer in de week; het is oké en ik ben niet boos op mezelf omdat ik meer had gekund. Ik wandel lekker en haal vaak mijn stappen. Maar soms niet, en dan is het ook oké. Ik kan weer genieten van eten en juist omdat ik mezelf niks meer verbied en er geen goed of fout meer is, kies ik voor het juiste op dat moment en zit ik weer lekker in mijn vel. Ik geloof dat dát body positive is. Dat is goed voor jezelf zorgen. Dat is normaal doen. En ik begin het zowaar te leren.

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

8 Reacties

  1. Susan
    17 juli 2018 / 07:08

    Ontzettend knap dat je je eerdere gedachtengangen kunt veranderen en nu het resultaat daarvan ziet en vooral voelt.

    Ik ben 10 weken geleden bevallen en m’n buik is los en ik ben dikker dan voorheen. Heel normaal natuurlijk. Ik was altijd slank, kon alles dragen. Nooit twijfels of negatieve gevoelens daarover.
    Toch draag ik deze zomer makkelijker jurkjes, strakke hemdjes dan voorheen. De body positive insta helpen daar wel bij. Ik denk steeds meer: draag lekker wat je wil en maak je niet druk om witte benen of een dikker buikje. Heel fijn gevoel. Je bent meer dan je lichaam.

    Ik moet zeggen dat ik best wel verbaasd ben over jou tekst, het wegen, lunchafspraken afzeggen etc. Het klinkt veel extremer dan in
    het altijd gelezen heb. Ik heb je afvalblogjes met plezier gelezen. Altijd positief en met zorg voor jezelf dacht ik. Nu lees ik toch die gedachten en vooral het “straffen” van jezelf.

    Ik ben blij dat je nu tevreden bent en kunt genieten van een ijsje. Ontzettend knap dat je dat gelukt is hoor! In deze maatschappij, als blogger.
    Denk je dat het bloggen het willen afvallen “erger” maakte? Je schreef natuurlijk veel updates dus die druk om te presteren voelde je ook denk ik? En de outfit foto’s, misschien confronterend af en toe? De reacties van lezers?

  2. Anne
    17 juli 2018 / 07:19

    Ik wil zoveel zeggen en tegelijk kan ik de woorden niet vinden. Omdat het zo ontzettend herkenbaar is en ook nog zo ontzettend pijnlijk. Heel langzaam kom ik daar ook. Dat gevoel dat ik ook tevreden mág zijn met mezelf. (Van wie dat dan niet mocht, geen idee… ik denk dat ik dat ook zelf was.) En daarvoor is de body positive beweging voor mij ook zo belangrijk geweest. Dat ik anderen mensen zag met geen ‘perfect’ figuur die blij en tevreden met zichzelf zijn. Hun slechte dagen hebben maar die hebben we allemaal. En ook dit artikel draagt er weer zo aan bij. Dank je wel!

  3. 17 juli 2018 / 07:47

    Ik denk dat het mede komt door body positivity, maar ook doordat je ouder wordt en twee gezonde kinderen hebt. Dan verander je toch wel een beetje. Ik wil er toch nog een paar kilo af omdat minn BMI dan iets gezonder is en ik niet hoge risico’s op bepaalde dingen wil lopen. Maar diëten ga ik niet meer aan beginnen! Gewoon proberen een balans te vinden tussen gezond en ‘lekker’ eten. Mooie blogpost weer!

  4. Jacky
    17 juli 2018 / 08:48

    Dikke knuffel.
    Het voelt als een stuk dat moeilijk is – misg niet zozeer om te schrijven, maar wel om aan jezelf toe te geven (uiteindelijk)? Of dat is van mezelf wat ik erin zie – dat kan ook.
    En een verstoorde relatie met eten is een eetstoornis 🙂 het heet misg geen anorexia, maar het blijft een niet gezonde verhouding tot voedsel. Een discussie/gesprek dat ik al een paar keer gehad met heb met doktoren en diëtisten.
    Fijn dat je nu je happy way hebt gevonden en sterk genoeg in je schoenen staat om dit in te zien en voor jezelf te kiezen!

  5. 17 juli 2018 / 09:36

    gewoon een dikke vette digi knuf krijg je van mij 😉 <3

  6. Arina
    17 juli 2018 / 15:05

    Love it, ik zeg altijd, je bent goed zoals je bent! Xx

  7. Marilou
    17 juli 2018 / 17:51

    Lieve Shirley, inderdaad: je bent goed zoals je bent. Ik reageer bijna nooit op blogs, maar lees al een lange tijd mee en vind jou zó leuk en echt! Onze levens verschillen enorm (zo heb ik nog geen kinderen en zit in een andere leeftijdsfase), maar ik lees elke blog die je schrijft. Zélfs diegene die gaan over opvoeden en de dingen die jij op je beurt leert van CompaNanny haha :-). Je bent een prachtig mooi mens, een lieverd en wat heerlijk dat jij nu ook inziet dat je er zeker mag zijn!

    Mocht ik ooit een kindje krijgen weet ik nu al dat ik je blog van achter naar voren helemaal opnieuw ga lezen, haha. Jij laat de leuke momenten zien, maar je vergeet zeker ook de mindere niet. Dat maakt je echt en relatable (mega introvert over here, hoi).

    Zo, nu kruip ik weer voor een jaar m’n grot in. Moest het gewoon even aan je kwijt, topvrouw 🙂

Secured By miniOrange