Skyler is alweer bijna 2 jaar en 3 maanden, 27 maanden in moedertaal. Iets waar ik me eigenlijk steeds bewuster van word. Dat de tijd voorbij is gevlogen en ik de 2 jaar en 3 maanden van hiervoor nooit meer terug krijg. Daar kan ik best een beetje emotioneel van worden. Heb ik genoeg genoten? Ben ik me vaak genoeg bewust geweest van de mooie momenten? Raast het leven niet veel te snel voorbij terwijl Skyler doorgroeit en ik daar lang niet altijd even goed bij stil sta? Skyler wordt groter en groter en alhoewel ik deze tijd vast en zeker (hopelijk!) nog eens een keer ga meemaken met een tweede kindje, krijg ik kleine Skyler nooit meer terug. En dat zorgt er toch wel voor dat ik de laatste tijd wat relaxter ben. Dat ik wat vaker de boel de boel laat om gek te doen met Skyler. Om de hele dag in ons pyjama te blijven, met de auto’s te spelen, een high tea te organiseren met Woezel en Pip servies. Gewoon om even die kleine dondersteen bij me te nemen in de hoop dat de tijd voorbij kruipt. Zo langzaam mogelijk. Want een dag verder is weer een dag ouder.
Balans
Het eerste jaar struggelde ik vooral met de combinatie werk en het moederschap. Want alhoewel ik eerst dacht dat alles wel op zijn pootjes terecht zou komen, moest ik daar al vrij snel op terug komen. Er moesten heel wat dingen aangepast worden. Ik weet nog dat ik daar vaak van baalde. Ik wilde niet alleen moederen, maar ook enorm graag aan het werk. Schrijven, mijn blogs vullen, geld verdienen. Daardoor was in het begin de balans behoorlijk zoek. Ik deed mijn werk voor de helft, maar deed Skyler ook voor de helft. En dat merkte ik aan alles. Skyler was druk, huilerig, gefrustreerd en kon zichzelf maar moeilijk vermaken. Hij deed er alles aan om mijn aandacht te vangen en nu ik daar aan terug denk, word ik daar best een beetje naar van. Bovendien kwam het mijn blogstatistieken ook niet ten goede. Gelukkig is dat vorig jaar helemaal goed gekomen. Ik maakte goede planningen, deed mijn best om zoveel mogelijk te werken als Skyler er niet was, hij sliep of als Raymond thuis was, en de rest van de tijd was ik moeder van Skyler. Geen blog, geen artikelen, geen mail en alleen mijn kind en ik. Ik merkte al vrij snel dat de rust terugkeerde in huis, dat Skyler veranderde, rustiger werd en ook daadwerkelijk het geduld kon opbrengen als er wel eens met spoed iets beantwoord moest worden. Hij wist immers: mama is er voor mij en komt zo weer terug. Dat is een enorm fijne verandering geweest die ons beide goed deed.
Terrornachten
Het tweede jaar in Skylers leven waren we vooral heel erg bezig met de slapeloze nachten. Het eerste jaar was het iets van ‘het kan nog, Skyler is een baby’. Het tweede jaar werd het vooral heel erg vervelend en vermoeiend. Ondanks de fijne verandering overdag merkte ik toch dat ik op mijn tenen liep. Eind vorig jaar sprak ik zelfs voor het eerst de woorden uit dat ik het niet meer trok. Ik sleepte mezelf door de dag heen en het huilen stond me nader dan het lachen. Iedere dag weer. Gelukkig is dat een heel stuk beter door de visolie in combinatie met teunisbloemolie. Ik begin weer bij te komen, word meer uitgeslapen wakker en kan overdag meer handelen. En nu pas begin ik alles te beseffen. Hebben we wel genoeg genoten? Hebben we alles bewust meegemaakt of waren we te gefocust op de nachten? Op het feit dat ik overdag minder mijn werk kon doen en dat ik Skyler soms zelfs zag als stoorzender?
Ik merk toch wel dat ik me er nu weer af en toe schuldig aan maak. Skyler slaapt niet meer overdag dus ik moét af en toe wel werken als hij er is, maar regelmatig zit ik artikelen te schrijven terwijl Skyler liever samen iets doet. Of dat ik met mijn telefoon zit en Skyler opeens bij me kruipt om te knuffelen. Ik vind het belangrijk dat Skyler zichzelf kan vermaken en dat ik mijn eigen ding kan doen. Dat ik gewoon kan werken en hij dan ondertussen lief speelt. Maar ik vind het ook belangrijk dat ik mijn kind de aandacht geeft die hij verdient. De extra aandacht die ik hem kán geven omdat ik thuiswerk. Dat ik dus de boel de boel laat en heerlijk met hem ga spelen. Dat ik ’s avonds een uurtje langer doorwerk maar daardoor overdag wat meer tijd bewust met Skyler heb doorgebracht. Natuurlijk doen we veel samen en zit ik niet hele dagen achter mijn scherm als hij thuis is, maar ik wil me daar wel een stuk bewuster van worden. De kleine dagelijkse dingen weer als iets bijzonders zien. En ik heb het gevoel dat ik dat nu niet altijd ben. Eerlijk, maar waar. Het is vanzelfsprekend geworden dat ‘ie om me heen is. En net zoals de relatie met je partner: je moet je best doen om er wat leuks van te maken. Om de pit erin te houden. Af en toe bewust worden van wat je hebt. Weer even terug naar de basis, je gelukkig prijzen met alles om je heen en de tijd spenderen met het belangrijkste. Niemand is vanzelfsprekend, maar soms heb je die reminder even nodig, voordat je opeens wéér twee maanden verder bent.
Dagelijkse dingen
De meest mooie momenten zijn natuurlijk blijven hangen. De geboorte, de eerste mijlpalen, de eerste stapjes, de twee verjaardagen, de geweldige uitjes, de prachtige vakanties. Maar wat ik zo jammer vind is dat juist de kleine, dagelijkse dingen zo snel voorbij razen zonder dat ik er erg in heb. Dat Skyler heerlijk lief aan het spelen is, hij zijn schoenen zelf aan kan trekken, hij voor het raam staat te praten tegen een vliegtuig, hij met een zaklamp staat te ‘bellen’ met opa, hij me opeens roept voor een kus. Ik weet dat het allemaal gebeurt, maar ben me er niet altijd genoeg bewust van. En de afgelopen twee jaar ben ik dat ook niet altijd geweest. Of misschien zeg ik het verkeerd: het is allemaal zo vanzelfsprekend geweest. Ik zou willen dat ik een video van de afgelopen twee jaar ergens had. Dat ik soms nog even op de bank kan ploffen, op play kan drukken en de afgelopen twee jaar voorbij zie komen, van een afstand gefilmd. Om me goed te beseffen hoe klein mijn grote kerel is geweest en wat een geluk we eigenlijk hebben. Dat we Skyler hebben, maar ook dat ik thuis kan werken om niks te hoeven missen.
De tijd gaat veel te snel, het leven gaat veel te snel. Ik heb het gevoel dat alles in de vijfde versnelling voorbij schiet. En daarom lassen we nu vaak een pyjamadag in. Zo’n dag dat we treinen bouwen, met auto’s spelen, Pieter Post kijken, dansen door de kamer, heel veel knuffelen en lekker kletsen en high tea’en. Want weet je? Het werk, het huishouden en alles eromheen kan wel even wachten. Maar je kindje stopt niet met groeien…
Ik kreeg helemaal kippenvel van je post. Zo mooi geschreven! Echt, het raakte me ontzettend. Wat jij al niet kunt met tekst. Zo knap! <3 Ik heb zelf geen kinderen maar ik kan me wel goed voorstellen wat je bedoelt. Vooral met het bewust zijn, bewust dingen meemaken. Juist óók de dagelijkse dingen. Daar ben ik me zelf ook wel – toepasselijk – steeds meer bewust van. Hoe ik me voel, hoe het gaat, wat ik doe en waarom ik dat doe. Ik merk dat als je de dagelijkse dingen meer gaat waarderen, en die waardering ook uitspreekt (al dan niet naar jezelf of naar anderen), dat het vanzelf kleine hoogtepuntjes worden en het algehele gevoel van geluk steeds groter wordt.
Wauw wat heb je dit mooi verwoord. Ik denk dat veel moeders het gevoel hebben dat je dingen mist. Ik zelf ook hoor. Ookal ben ik best veel thuis met onze dochter, toch ben je bezig met je blog, huishouden enzovoort. Opzich leert ze hierdoor wel op zichzelf te vermaken. Wat jij ook zegt vind ik het heel belangrijk om ook echt alleen maar tijd voor haar te hebben en dan lekker te kleien of uitgebreid te badderen. Ongelofelijk knap hoe jullie die eerste jaren en de terror nachten hebben overleefd!
Prachtig geschreven Shirley!
Mijn zoontje is inmiddels 6 maanden en ik heb nu al het gevoel dat het allemaal te snel gaat.
Heel mooi geschreven! En zo waar. Ik heb 2 kindjes en voor de oudste zijn we al bij de basisschool geweest voor de aanmelding. De basisschool! Help, nog maar 7 maanden en ze gaat echt. En mijn jongste is een dreumes die nu z’n eerste stapjes zet. Waar zijn mijn baby’s gebleven? Ik kijk soms met weemoed foto’s terug en besef dat het echt zo snel gaat. Dus genieten. Vastleggen. De kleine momentjes. En ook de verschrikkelijke peuterbuien 😉 Ik probeer ook bewuster te genieten. Want voor je het weet zijn het pubers!
Wauw, Shir wat heb jij dit mooi verwoord! Het gaat echt enorm snel, Novelle is alweer 2,5 maand bij ons en jeetje wat gaat het hard. Nogmaals, mooi geschreven. Liefs
Wat ontzettend eerlijk en mooi geschreven!
Ik herken wat je beschrijft. Mijn dochter is 13 maanden en ik ben helemaal thuis (geen werk). En toch hangt ze regelmatig aan mn been als ik even snel het huishouden doe. Ze vermaakt zichzelf moeilijk, maar dat hoort ook bij haar leeftijd. Skyler is daar zo te zien in gegroeid en jij ook!
Hier ook slechte nachten, om de twee uur wakker….. wat een domper kan dat soms op je dag zijn… want ook al bem je fulltime thuis mijn dochter wil spelen, gedragen worden, eten etc.
Ik geniet ook heel bewust. Probeer voorbij de nachten en ‘fases’ te kijken. Ik film dagelijks kleine beetjes, kleine momenten die nu misschien weinig voorstellen maar die me zo leuk lijken om terug te zien samen met haar (hoe ze met haar eten gooit, gaat staan, knopjes drukt op haar keyboard)
Wat een prachtig artikel dit. Voor mij een extra reminder dat ik straks écht van ieder moment moet genieten als Frummel er eenmaal is.
Prachtig geschreven. Mijn baby’s zijn bijna 20 en 17 ai en kan me echt nog als de dag van gisteren herinneren dat ze klein waren. Je hebt gelijk hoor, af en toe even de boel de boel laten want ook al is het cliche ze zijn echt zo snel groot 😉
Zo, ik krijg hier tranen van in mijn ogen. Herken er echt zoveel in! Die pyjamadag gaat hier binnenkort ook maar eens op het programma 😉
Ik heb het nu al, nu ik zwanger ben, dat ik het idee heb dat ik te weinig heb genoten van mijn zwangerschap. Maar nu lees ik dit op mijn werk en ik zit met tranen in mijn ogen dit te lezen. Maar buiten mijn zwangerschap om probeer ik ook bewuster te zijn van andere momenten: een avondje met mijn man en dan beseffen hoeveel geluk ik met hem heb, lachen met vrienden. En straks met het moederschap, ik durf al niet meer te gaan werken, nu al niet meer. Prachtig artikel!
Mooi geschreven Shir! Vooral je laatste twee zinnen, zo waar! X
Wauw, prachtig!
Zo, die kwam even goed binnen! Prachtig geschreven! En ook erg herkenbaar. Ik werk ook vanuit huis, maar blijf soms net even te lang zitten terwijl ik weet dat m’n dochter eigenlijk aandacht nodig heeft. Weer even stilgezet bij hoe snel de tijd gaat en dat je alles maar 1x kan beleven. Thnx daarvoor!