(~215 B)




Als je als moeder overprikkeld bent

Als je als moeder overprikkeld bent

Het is vandaag dinsdag en dat betekent dat het mijn werkdag is. Maar hoe productief ik normaal ook ben met minstens vier artikelen vooruit gepland voor de komende dagen; ik moet nog steeds schrijven voor morgen. Ik kijk al de hele dag naar een knipperende cursor en na even een frisse neus te hebben gehaald bedacht ik me dat ik maar gewoon eens moet gaan schrijven over hoe het momenteel gaat. En dat is eerlijk gezegd niet helemaal zoals het zou moeten gaan.

Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen; ik ben moe. Heel erg moe. Ik vergeet dingen, ik kan me niet concentreren, kamp met veel hoofdpijn, ik loop als een zombie in de rondte, ik doe chagrijnig tegen Raymond, ik reageer stom tegen de kinderen en dit alles omdat ik overprikkeld ben. Denk ik. Ik weet geen andere naam voor het beestje dus laten we het hierop houden.

De slapeloze nachten ben ik na vijf jaar wel zat en mijn gezondheid heeft eronder te leiden. Mijn hoofd zit ontzettend vol waardoor ik het gevoel heb altijd bezig te zijn terwijl ik het echt niet zo druk heb. Of anders gezegd: als ik alles iets beter verdeel en mijn prioriteiten op orde heb, hoef ik niet zo druk te zijn. Ik ben met mijn kinderen bezig en zo niet, dan zit ik achter de computer voor mijn werk. Als Maddox slaapt duik ik direct weer achter de computer. Als de kinderen ’s avonds in bed liggen zit ik continu op mijn telefoon alles te checken en zodra ik wakker word, is dat ook weer het eerste wat ik doe. En heb ik dan iets gemist? Helemaal niks. Ik krijg de hele dag door prikkels naar me toe gegooid op alle manieren en de emmer is vol. Overgelopen. Ik weet niet hoe het is om eens een dag offline te zijn, om even helemaal niet te werken op een dag als de kinderen thuis zijn, om eens ’s middags op de bank te crashen met Netflix. Gisteren ging ik voor het eerst sinds tijden kleuren met Skyler zónder dat de computer aanstond en ik af en toe even iets moest checken. Te zot voor woorden.

De eerste maanden van dit jaar waren mijn inkomsten heel slecht waardoor ik me volledig op Mommyhood gestort heb. De bezoekersaantallen waren dan wel hoog maar als je geen inkomsten genereert, dan is het toch een keer klaar. Ik ben daar dus bovenop gaan zitten en als ik niet aan het schrijven was, was ik constant bedrijven aan het benaderen, aan het pitchen en aan het onderzoeken. Voorstellen schrijven en bedrijven -en dus knaken- binnenhalen. Gelukkig gaat het nu weer beter en heb ik op dit moment echt niks te klagen, maar nu loop ik tegen andere dingen aan. Schrijven voor SEO omdat je anders niet gevonden wordt, stomme algoritmes waar ik eigenlijk niks mee te maken wil hebben, klanten die meer gefocust zijn op aantallen dan op authenticiteit waar ik me steeds meer aan ga ergeren, bepaalde bezoekers die mij eigenlijk helemaal niet kennen en weer lekker gaan zitten haten omdat ze niks beters te doen hebben, iets waar ik me inmiddels veel te oud voor begin te voelen. Het zijn allemaal dingen waardoor mijn main focus op werkgebied, gewoon lekker schrijven omdat ik dat wil, naar de achtergrond verdwijnt. Je moet wel bezig zijn met al deze zaken want anders kun je op een gegeven moment offline gaan omdat anderen je voorbij schieten. Ik ben een beetje zoekende naar ‘gewoon lekker schrijven’ en toch ‘mee blijven tellen’. Best lastig in zo’n wereld die ontzettend snel verandert en waar je bovenop moet blijven zitten. Bovendien vormt er steeds meer in mijn hoofd een ander beeld; dat van een leuke, interessante en uitdagende baan waar ik lekker bijvoorbeeld drie dagen kan schrijven voor een ander en ’s avonds de deur achter me dicht kan trekken en waarbij ik mijn blog weer écht als hobby heb. En dat ik dan ook nog eens twee echte offline dagen ken met mijn kinderen. Offline zijn, eerlijk gezegd zou ik niet meer weten hoe dat moet. Hoe dat voelt.

God, ik spring wel van de hak op de tak en dat is precies hoe het in mijn hoofd gaat. Ik wil dolgraag een leuke moeder zijn maar ik val al tegen ze uit als ze drukker doen dan dat ik aan kan. Ik wil mijn studie dolgraag afmaken maar niks blijft hangen in mijn hoofd. Ik wil echt graag gaan sporten maar heb er simpelweg de energie niet voor. Het enige wat ik momenteel doe is de site zo goed mogelijk draaiende houden, mijn kinderen in leven houden en mezelf op de been houden. Het lukt nog aardig, maar niet zonder steken te laten vallen. Ik sta doodmoe iedere ochtend naast mijn bed en heb geen zin in de dag, heb vrijwel dagelijks hoofdpijn en het is tijd om daarmee aan de slag te gaan. En dit daadwerkelijk uit te spreken naar jullie toe. Want als moeder kan het je soms ook teveel worden en dat wil ik ook bespreekbaar maken. We zijn eerlijk tegen elkaar, toch? We zijn geen superhelden met magische krachten die werkelijk alles aan kunnen, alles met een glimlach doen en iedere ochtend vol energie denken ‘joh, wat heb ik weer zin in deze fantastische dag!’ En dat ben ik dus ook niet. Ik ben misschien wel de grootste introvert op aarde die momenteel even struggelt met alles en zich het liefst voor een half jaar opsluit in een hutje op de hei. Om dan wel even iedere avond mijn kinderen te kunnen knuffelen want hé, dat blijft altijd het gevecht in ons hoofd; we willen tijd voor ons zelf, we willen werken, we willen soms dagen even geen kinderen maar tegelijkertijd kunnen we nog geen dag zonder hen en checken we oude babyfoto’s en -filmpjes als we ze net op bed hebben gelegd. Want dat is wat het belangrijkste is: de kids. Dat is waar mijn focus naartoe moet en dat is de rol waar ik de komende tijd weer in wil groeien. Het enige waar ik in wil groeien.

November en december gaan voor mij even in het teken staan van de rem intrappen. Ik probeer mijn hoofd zoveel mogelijk (offline) leeg te schrijven, Raymond schopt me iedere avond om uiterlijk 21:00 uur naar boven om te slapen, ik ga mijn werktijden meer afbakenen zodat ik weer eens echt tijd heb met de jongens, ik pak er vaker een boek bij dan mijn telefoon en voor de rest moet ik iedere dag even goed kijken hoe ik het ga invullen en hoe we de dag doorkomen. Momenteel ligt mijn lat hoger dan dat ik kan aantikken en dus moet er iets gaan veranderen. Mijn energielevel of de hoge lat. En omdat het me ontbreekt aan energie, zal het de lat moeten worden. Ik wil weer die leuke, lieve en geduldige moeder zijn. De rest kan wachten. Hoe moeilijk deze perfectionist dat ook vindt.

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

28 Reacties

  1. Jennifer
    31 oktober 2018 / 07:06

    Pittig!! Hopelijk lukt het je snel om wat beter voor jezelf te gaan zorgen….

  2. 31 oktober 2018 / 07:18

    Goed aan jezelf denken Shirley! Gelukkig hoef ik mij daar niet mee bezig te houden, bloggen is voor mij een hobby en lezers vind ik leuk, maar ik hoef niet bepaalde doelen te halen. Bloggen als baan wordt zwaar en zwaar onderschat.

    • Shirley
      Auteur
      31 oktober 2018 / 08:11

      Bloggen wordt zeker onderschat, maar er zijn tig jobs die nog veel en veel pittiger zijn. Dit overprikkeld zijn heeft dan ook meer met mijn karakter te maken dan echt met alleen bloggen. Het is gewoon alles bij elkaar op dit moment. Moe, niet genoeg op kunnen laden, de druk van bloggen de afgelopen maanden, de kinderen die fantastisch zijn maar veel van me vragen.

  3. Ellen
    31 oktober 2018 / 08:01

    ❤ zo herkenbaar..

  4. Manouk
    31 oktober 2018 / 08:19

    Ik denk dat dit ook laat zien waarom je blog juist zo’n succes is, omdat je altijd dicht bij jezelf staat en je eerlijk bent. Dat waardeer ik echt oprecht van je. Ik hoop dat je snel weer een balans kunt vinden. Ik blog verder niet, maar herken zeker een aantal punten. Erg vervelend is dat, vooral het uitvallen naar de kinderen toe. Als dat hier gebeurd dan kan ik daar zo van balen dat ik daar weer verdrietig om wordt. Een onbegrijpelijke vicieuze cirkel.

  5. Pascalle
    31 oktober 2018 / 08:20

    Heel erg herkenbaar! Ik heb mijn eigen bedrijf en ook twee jonge kids van 4 jaar en 1,5 jaar. Vorig jaar werd het mij ook teveel en nu een jaar verder heb ik nog steeds snel last van overprikkeling. Mijn boodschap: dit is een signaal wat je absoluut serieus moet nemen! Als je dit niet doet, tast het de reservetank aan en ben je straks echt leeg. Dus goed om op de rem te trappen, ik weet hoe dat voelt als control freak, vreselijk. Maar je zult zien dat je gaat ervaren dat je ervan opknapt! Succes, goed om dit zo open te gooien, je bent absoluut niet de enige! Ze zeggen niet voor niets dat het moederschap als 2,5 fulltime banen voelt!

  6. Shirley
    31 oktober 2018 / 08:39

    Wat een mooi, open en eerlijk artikel. Goed dat je voor jezelf kiest!

  7. sarina
    31 oktober 2018 / 08:54

    Als je bedenkt hoe lang je al gebroken nachten hebt is het niet gek dat het je nu teveel wordt. Zou je niet weer een keer een yoga retrait willen doen?
    Ik moet zeggen dat jij de enige blogger bent die ik nog volg. Juist omdat je zo authentiek bent en blijft schrijven. Het lijkt ook alsof je dat zonder moeite doet! Doe vooral een stapje terug als dat nodig is, volgens mij snappen je volgers dat echt wel. En haters gonna hate!

  8. 31 oktober 2018 / 09:28

    Of ik het zelf geschreven heb 😉 probeer zoveel mogelijk op die rem te gaan staan nu meis en probeer ergens tussen de bedrijven door op te laden. het is voor jezelf klote als je zo moe en geprikkeld bent maar ook voor de rest in het huis knufff

  9. Lisette
    31 oktober 2018 / 09:34

    Super herkenbaar!!! Maak van de dinsdag af en toe eens een shirley dag!! Kids weg, jij lekker op de bank of bed netflixen en bijtanken… we blijven je toch wel volgen! Blog meer of minder! Zorg goed voor jezelf! Xxx

  10. Eva
    31 oktober 2018 / 09:37

    Ik stuur even heel veel liefde jouw kant uit. Het feit dat je er al zo mee bezig bent, maakt je al gewoon een ontzettend fijne mama. Helaas leven we in een wereld waarbij je constant in de schijnwerpers moet willen staan, om erbij te horen. Het is gewoon een virtuele wereld, terwijl de echte wereld ernaast net zoveel aandacht vraagt en nodig heeft, je kindjes. Bijna het enige dat nog echt is. En schipperen tussen die werelden is knap vermoeiend en inderdaad, heel overprikkelend. Ik kamp met hetzelfde hoor. En ook precies deze dagen daarmee bezig. Mijn eigen online bedrijfje en 3 kleine kinderen en nog 1 in de buik. Ik zou nu eigenlijk best alles even willen neergooien, niet bezig hoeven zijn met vindbaarheid en deadlines. Ik wil gewoon iedere dag met een verse pan soep voor de kindjes klaar staan en appeltaart met ze bakken, maar helaas, er moet zoveel dat nog eerst moet. De perfectionist wil alles draaiende houden, vindt dat dat best allemaal in een dag past als je maar goed aan time-management doet. En als het niet lukt is er iets mis met je time-management. En dat is fout.
    Er is niks mis met jou, maar de wereld vraagt teveel. En we hebben onze eigen latten hoger gelegd, want hey, anderen doen dat toch ook.

    Go back to basic. Je hebt maar één leven en je kindjes hebben maar één jeugd. Dat haal je nooit meer in. Je bent een een fijn mens, eerlijk, open, zelfbewust. Een mooi voorbeeld voor jouw mannetjes. Koester dat .

  11. 31 oktober 2018 / 09:40

    Ah Shirley, ik voel je.. Ik wil je allemaal tips geven zoals luister naar je gevoel en rustig aan. Maar beter is: je bent het hoe dan ook waard! Ook als het effe allemaal kut is. Ik geloof in je, jij komt hier zelf op je eigen manier door heen. (L) Dikke knuff!

  12. Andrea
    31 oktober 2018 / 09:45

    Gewoon even een klein hartje♡

  13. Steph
    31 oktober 2018 / 09:53

    Pittig hè? Herken veel van wat je schrijft. Sterkte! Het gaat je lukken!

  14. Didi
    31 oktober 2018 / 10:00

    Je bent eerder overvraagd dan overprikkeld. Je kan gewoon niet én die fantastische leuke moeder zijn én fulltime een bedrijf leiden én een leuke vrouw zijn voor je man én een goede vriendin zijn én je huis spik en span hebben en en en… Je moet keuzes maken.
    Toen mijn kinderen klein waren maakte ik 4 werkdagen van 11 uur omdat ik 100 km verderop werk, icm gebroken nachten, huishouden, een bijna niet bestaand sociaal leven etc. was dat echt niet vol te houden. En dan werk ik gewoon in loondienst.
    Ik denk dat je je af moet vragen hoeveel uur je wil werken per week. En of dat ook kan icm de fulltime baan van jouw vriend. Die mis ik trouwens ook wel een beetje in jouw verhaal, wat doet hij om jou te helpen? Voor de uren die je werkt regel je opvang. Wil je woensdagmiddag vrij zijn of wil je werken? Werken betekent opvang, vrij zijn betekent geen werk. En bij meer dan 3 dagen werk terwijl je man fulltime werkt, heb je poetshulp nodig. Kan je in die uren maar 2, 3, 4 artikelen schrijven dan is dat maar zo. Later wordt dat weer beter.

  15. Susan
    31 oktober 2018 / 10:15

    Ik herken het zo. Het is een terugkerend onderwerp in mijn leven.
    Dit is precies waarom ik je blog altijd lees en ook reageer.

    Ik heb geen baan, ben thuis bij twee kinderen. Waarvan 1 een baby van vijf maanden en de andere bijna naar de basisschool mag.
    Ik irriteer me aan mijn telefoongebruik. Altijd even op een forum lezen, Instagram scrollen, Whatsapp. Het lukt amper er mee te stoppen. Ik wijt het deels aan verveling, afleiding zoeken en zien wat anderen doen. Ik zou graag wat meer “in het nu” zijn. Alleen merk ik als ik dat doe ook een soort onrust. Ik wil ook iets ondernemen, iets “nuttigs” doen.
    Ik zoek al tijden naar een hobby want met een baby die borstvoeding krijgt/ op het speelkleed rond draait/ slaapt en een bijna vierjarige die lekker zelf speelt is het soms gewoon wat saai. Ik zit dan doelloos op m’n telefoon. Ik lees liever een boek of doe iets met m’n handen..
    Ik ga NU m’n apps wegstoppen en m’n telefoon wegleggen.

  16. Maaike
    31 oktober 2018 / 12:17

    Ik begin de dag met het lezen van jouw blog. Knap dat er iedere dag een leuke tekst online komt. Meer promoblogs zou ik niet erg vinden. Je moet dat doen om meer inkomsten te hebben. 5 jaar niet doorslapen weegt op je lichaam. Mijn jongste zoontje was ook een slechte slaper. Ik heb er een slaapprobleem aan overhouden: altijd licht slapen en niet uitgerust geraken. Sinds de huisarts Redomex heeft voorgeschreven voel ik mij een ander mens. Op het einde van je blog beschrijf je een aantal oplossingen. Super! Zorg goed voor jezelf!

  17. Cindy
    31 oktober 2018 / 12:32

    ❤ en denk goed aan jezelf. Heel goed om even terug te gaan op die rem.

  18. Jessie
    31 oktober 2018 / 13:32

    Zo herkenbaar! Hier zijn de nachten ook erg zwaar, en in combinatie met een zwangerschap, een zorgintensief kind en zeer lage bloeddruk voel ik me echt een vaatdoek. Ik werk ook vanuit huis wat soms zaaalig is, maar ook het nadeel heeft dat het nooit ophoudt en dat het er dus ook altijd is. Lijkt me soms ook wel heerlijk om de deur achter me dicht te kunnen trekken om 17.00. Maar de vrijheid is mij meer waard, heb nu bijvoorbeeld echt mijn dag niet en ben lekker op de bank geploft tijdens her slaapje van mijn zoon. Oke, nu moet ik dus wel morgen harder werken, maar vind die flexibiliteit wel fijn. Anyway, het is goed dat je ziet dat er dingen moeten veranderen, hopelijk lukt het om wat meer rust te vinden!

  19. 31 oktober 2018 / 14:04

    mag ik met je mee op die hut op de hei?? je verwoordt precies waar ik ook in zit <3

  20. Sonja
    31 oktober 2018 / 15:34

    Ik wil je gewoon even een ‘virtuele’ knuffel geven, hopelijk voel je je snel weer wat beter

  21. Linda
    31 oktober 2018 / 18:58

    Ik stuur je een super dikke knuffel❤❤

  22. Nicole
    31 oktober 2018 / 19:22

    Neem even lekker rust en geniet van alles waar je nu wel je plezier uit haalt. Je hebt een prachtig gezin. Je doet het retegoed thuis en met je heerlijke stukken. Maar ga jezelf niet voorbij!
    Ik hoop zo dat de nachten beter voor je worden, heel begrijpelijk dat dat je gewoon opbreekt.
    En lekker offline gaan nu!

  23. Sabien
    31 oktober 2018 / 20:22

    Erg herkenbaar. Mijn batterij staat ook al een tijd in de min en ik krijg hem maar niet opgeladen. Ik zit in loondienst en heb een partner met een eigen bedrijf. Privé komt alles wel zo’n beetje op mij neer. Ben zelf een behoorlijke pefectionistische en dat werkt vaak ook niet mee om de dingen los te laten. Ik merk ook de laatste tijd dat mijn lontje korter is. Dat reageer je dan toch weer sneller af op partner en kind. Er moet hier ook wat veranderen. Weet alleen nog niet hoe… Ik vind dat je het goed doet, Shirley!! Take care!!

  24. Jessica
    31 oktober 2018 / 21:35

    Knuf meid ! x

  25. Mirna
    1 november 2018 / 00:55

    Wat vervelend voor je! Probeer goed voor jezelf te zorgen hoe lastig het ook is. Ik lees nog heel vaak het woord moeten in je verhaal, uit eigen ervaring heb ik geleerd dat als daar willen van kunt maken dat het een andere mindset geeft. Wellicht een overbodige of onnodige opmerking maar wellicht heb je er iets aan. Veel sterkte!

  26. Eef
    1 november 2018 / 19:24

    Mooi omschreven. Zoals altijd, vanuit je hart. En herkenbaar. Ik ben gelukkig net uit zo’n periode. Eindelijk weer een leukere moeder. Zorg goed voor jezelf. Dan kom jij er ook weer uit

Secured By miniOrange