(~215 B)




Waar blijft die tijd?

Waar blijft die tijd?

Terwijl ik dit stukje typ kijk ik af en toe naar Skyler. Hij zit in zijn kinderstoel naar Bumba op de iPad te kijken en af en toe hoor ik gezucht en veel gelach. Hij zit er helemaal in en gaat op in het verhaal en de geluidjes die hij hoort. Skyler is veranderd van een baby in een klein mensje met een persoonlijkheid, eigen willetje en voorkeuren. Hij weet goed wat hij wil en laat dit ook goed merken. Hij probeert tot hoe ver hij kan gaan, huilt als hij zijn zin niet krijgt en wordt ook weer stil als hij merkt dat het niets helpt. Skyler ligt niet meer plat te wachten tot wat komen gaat maar kruipt als een bezetene het hele huis door, gaat achter Muis aan, trekt zich op in de box en in zijn bed én, iets nieuws, staat tegen de bank en probeert te stappen. Mijn hemel. Waar is die tijd dat hij lag op zijn rug?

Skyler gaat richting de negen maanden en de laatste paar dagen vraag ik mezelf af waar die tijd is gebleven. Het lijkt pas zo kort geleden dat ik lag te bevallen. Ik kan het allemaal nog glashelder voor me halen, weet nog wat ik dacht en wat ik deed, hoe ik de eerste weeën doorkwam, hoe ik mijn vriend hoorde roepen door de ziekenhuisgangen en hoe Skyler zijn weg naar buiten vond. Ik herinner me de eerste minuten met hem in mijn armen, de eerste momenten alleen terwijl Raymond met Skyler in de couveuse was, mijn eerste nacht als moeder zijnde, het moment dat ik met de rolstoel het ziekenhuis uit werd gereden met baby op schoot. Met een baby die zich plotseling een maand te vroeg aandiende en die in maat 44 paste, maar waar nu niks meer van te merken is. Skyler is sterk, groot, heerlijk om beet te pakken en bovenal: heel veel gegroeid en ontwikkeld. De kleine maatjes hebben plaatsgemaakt voor 68 en 74. Meneertje groeit als kool.

Ik klaagde over de moeilijke eerste periode. Dat ik mezelf niet was, mezelf geen ritme kon aanwennen, geen weg kon vinden in het moederschap. Ik klaagde over de drukke periode toen Skyler nog veel aandacht vroeg, zonder te beseffen dat het alleen maar drukker in huis zou worden. Ik had het over me-time wat ik zo miste, over het feit dat ik veel moest inleveren, ik geen vrienden meer sprak omdat zij het lieten afweten of omdat ik daar zelf even geen behoefte aan had en ik vertelde dat mijn relatie met Raymond veranderd was. Ik wist dat ik daar allemaal iets moois voor zou terugkrijgen. Maar dat het allemaal zó leuk zou zijn?

We slapen nog steeds niet door en het wordt echt steeds drukker in huis omdat Skyler steeds actiever wordt. Ik ben nog steeds uitgeput als ik ’s avonds op de bank plof en vind het nog steeds lastig om voor mezelf tijd te vinden. Maar wat ben ik trots als ik naar Skyler en mezelf kijk. Dat onze band zo goed is, dat het allemaal zo goed voelt en dat het moederschap zoiets vanzelfsprekends is geworden. Dat we als gezin steeds meer onze draai weten te vinden, dat Skyler groot genoeg is om dingen te beseffen en dat het steeds leuker wordt om activiteiten samen te doen. Dat het allemaal als normaal voelt en dat we als gezin één zijn alsof het nog nooit anders is geweest. En wat heerlijk als hij zijn mond open doet om me een kus met veel slijm en geknijp wil geven. Het ultieme geluksmoment.

Maar jeetje, stop alsjeblieft even die tijd. Sinds Skyler de zes maanden grens bereikte gaat het allemaal zo verschrikkelijk hard. Iedere week kan hij iets nieuws. De ene week kan hij zitten, vervolgens tijgert hij door het huis om de volgende week te kunnen kruipen. Toen ging hij optrekken in de box, kwam er een tandje en nu staat hij langs de bank en probeert hij opzij te stappen. Ik weet dat de ontwikkelingen nog lang niet stoppen en dat we nog veel nieuwe dingen van hem kunnen verwachten de komende tijd maar o, wat voelt het allemaal raar en wat is het toch bizar om mee te maken. Zo heb je een baby van amper drie kilo in je armen en zo kruipt er een hyperactieve dreumes in een skinnyjeans in maat 68 door je hele huiskamer heen, een spoor van kwijl achterlatend. Ik druk even op pauze en geniet van dit moment. Hij lachend naar Bumba kijkend en ik genietend van de geluiden, zijn pretogen en de kuiltjes in zijn wangen. Daarna heerlijk samen knuffelen voor het slapengaan en dan hopen dat de avond héél lang gaat duren…

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

27 Reacties

  1. 21 juli 2014 / 20:06

    Oh die foto! Wat een lief wijs koppie heeft hij toch!

  2. Lise
    21 juli 2014 / 20:11

    Prachtig geschreven. Wat heeft hij toch een heerlijk gezichtje! <3

  3. 21 juli 2014 / 20:27

    Wauw prachtig geschreven, het geluk en het genieten straalt er vanaf, maar ook je oprechtheid en eerlijkheid. Skyler mag trots zijn op zo’n mama als jij en samen vormen jullie een mooi team. Maar inderdaad, stop alsjeblieft die tijd, Lana is nu 9 maanden en het gaat veel te snel haha

  4. 21 juli 2014 / 20:36

    Mooi geschreven. Ik krijg er zelf een warm gevoel van! Skyler is inderdaad een echt mannetje geworden. Ik verschiet als lezeres iedere week opnieuw hoe groot hij wordt en hoe snel hij ontwikkeld. Echt leuk om te zien! Toen ik de foto van dit artikel zag, dacht ik trouwens: wat lijkt hij erg op Shirley. Hij heeft helemaal jouw gezicht!

  5. 21 juli 2014 / 20:43

    Heerlijk he een klein kindje. Elk kind is anders en alles komt in fases. Ze leren zo snel! Heel herkenbaar. Onze meid is al bijna een peuter van 2 jaar. Nog 2 maandjes ongeveer voordat onze babyboy is uitgerekend. Ik ga echt genieten vd babytijd want t gaat zo snel allemaal 🙂

  6. Thea
    21 juli 2014 / 20:57

    Wat een heerlijk bekkie heeft hij!!

    Dat blijft zo hoor, mijn dochter van vier fietste vorige week ineens zonder zijwieltjes! Stond ik daar te janken! Hahaha!!

    Pas liep ik met m’n moeder samen achter de wagen waar m’n zoontje in zat, en toen zei ik tegen m’n moeder; ik kan soms niet geloven dat dat mijn kindjes zijn… Waarop m’n moeder heel droog zegt; dat heb ik ook nog als ik jou zie!! <3

  7. 21 juli 2014 / 21:12

    Heel herkenbaar! Van mij mag de tijd ook wel even stil staan 🙂 mijn zoontje is inmiddels vier, fietst idd ook zonder zijwieltjes en gaat vanaf augustus naar school….

  8. 21 juli 2014 / 21:23

    Kleine kinderen worden heel snel groot, een cliché maar wel waar. Soms denk ik ook stop de tijd maar aan de andere kant is het prachtig om te zien hoe ze zich ontwikkelen en de wereld verkennen.

  9. Esther
    21 juli 2014 / 21:47

    Wat een mooi stukje!

  10. 21 juli 2014 / 22:01

    Mooi geschreven Shirley, tijd gaat inderdaad snel, soms te snel!

  11. 21 juli 2014 / 22:14

    Heel mooi en zo herkenbaar. Het gaat me allemaal soms zo snel. Jij hebt het over de bevalling, ik denk nog vaak terug aan de zwangerschap. Oh boy! En of dat het snel gaat.

  12. 21 juli 2014 / 22:21

    Bizar he, als ze eenmaal zitten zijn het vervolgens ‘opeens’ peuters. Zo snel als het allemaal gaat! Mr ook zo leuk! Olivia praat nu zoveel, dat heeft ook echt zn charme weer, hoe vaak ze ook ‘nee’ zegt nu als peuterpuber 😉

  13. Amarens
    21 juli 2014 / 22:43

    Kippenvel! Mooi geschreven en heel herkenbaar. Helaas is ‘het gaat zo snel’ niet voor niets een enorm cliché! Pffff

  14. 21 juli 2014 / 23:11

    Heel herkenbaar… het gaat te snel! Mooi hoe je dat omschrijft, eerst een inimini baby in je armen en een paar maanden later een kruipende dreumes door je woonkamer. Hier gaat het net zo hard. Lise is nu 8 maanden en lijkt ook elke week iets nieuws te kunnen. Des te belangrijker om te genieten van elk moment!

  15. 22 juli 2014 / 07:52

    Oh wat herkenbaar! Lou is nu twee en dagelijks zou ik op haar neusje willen drukken om de tijd te stoppen.

  16. Angela
    22 juli 2014 / 08:14

    Prachtig geschreven, vorige week besefte ik het ook ineens, in 1 maand tijd van de 4 naar 5 maanden, beginnen met vaste voeding wat er super in gaat, omrollen als een gek, lekker kletsen, 2 tandjes door, en nu ineens begint hij te tijgeren, ontzettende ontwikkelingen allemaal, maar onwijs genieten want het wordt echt elke dag leuker <3

  17. Maria
    22 juli 2014 / 08:22

    Leuk stukje. En heel herkenbaar… Ik heb een newborn babyboy en een dochtertje van vier die inmiddels al naar school gaat!!

  18. 22 juli 2014 / 09:22

    Wat een impact heeft het krijgen van een kind he? Het is zoiets bijzonders en ingrijpend dat je je daar geen voorstelling van kunt maken. En net dat je denkt het door te hebben en heb je een ritme te pakken, maakt meneer weer een sprongetje. Vermoeiend misschien, maar geniet er lekker van!

  19. 22 juli 2014 / 10:23

    Ik vind het nu al (8 weken oud) zo snel gaan allemaal, kun je nagaan…. nog een reden waarom ik zeker weet dat we graag meer kindjes willen

  20. Nadia
    22 juli 2014 / 12:36

    Wat mooi geschreven. 🙂

  21. Yas
    22 juli 2014 / 14:01

    Ahhh dat vraag ik me ook af, heel herkenbaar. Mijn zoontje is nu 4 maanden en kan steeds meer. Soms bekijk ik zijn foto’s van net na de geboorte en dan denk ik echt ‘wat ben je alweer ontzettend groot geworden zeg’. Mooie foto van Skyler, eentje om in te lijsten!

  22. 22 juli 2014 / 21:20

    Mooi beschreven. Tijd kan snel gaat, dit kan leuk zijn maar ook niet.

    Hoe is het met het ontzwangeren?

    • Shirley
      Auteur
      22 juli 2014 / 23:04

      Daar komt later een artikeltje over 😉

  23. Maaike S.
    23 juli 2014 / 10:36

    leuke foto & leuk stukje!

  24. 24 juli 2014 / 05:52

    Wow, wat heb je dat mooi omschreven. Zodra ze mobiel worden gaat het echt zo snel.

Secured By miniOrange