(~215 B)




Waarom deze vakantie helemaal oké gaat zijn

Waarom deze vakantie helemaal oké gaat zijn

Gisteren is Skylers vakantie begonnen, een weekje voorjaarsvakantie om bij te tanken. Ik kan wel zeggen dat ‘ie er aan toe was. Hij was heel erg moe en miste echt de rustige ochtenden in pyjama en het vele spelen met zijn speelgoed. Ik daarentegen zag er eerlijk gezegd tegenop. Skyler en ik gaan namelijk niet zo lekker door één deur de afgelopen tijd. Terwijl we normaal dikke maatjes zijn, elkaar feilloos aanvoelen en twee handen op één buik zijn, zijn we dat gevoel nu een beetje kwijt. Iedere dag is een strijd, er is altijd minimaal een driftbui per dag (van Skyler óf van mij) en ik ben keer op keer weer blij dat hij vijf van de zeven dagen naar school gaat. Laten we het houden op de kleutertijd, de nieuwe fase die basisschool heet en het uitproberen en de brutale mond die daarbij komt kijken. Maar noem het ook een moeder die gewoon even weinig geduld heeft vanwege killernachten, een ietwat slechte gezondheid en ballen die naar beneden kletteren omdat het allemaal wat veel wordt.

En misschien is dat laatste misschien wel de voornaamste reden dat het allemaal niet zo lekker botert tussen ons. Natuurlijk is het bizar dat Skyler na een bioscoopbezoekje met ijs én popcorn blijft schreeuwen als een bezetene om een oliebol, maar het is als moeder ook niet heel erg nodig om te schreeuwen dat hij niet mag schreeuwen. Ik moet toch echt zelf het goede voorbeeld geven en als ik sta te blèren als een viswijf omdat mijn hoofd het maximale kookpunt heeft bereikt, zal dat niet van heel goede invloed zijn op Skyler. En dus heb ik met mezelf, maar ook met Skyler afgesproken dat we er een gezellige week van gaan maken. Zonder verwachtingen en plannen; we zien per dag wel wat we gaan doen, hoe we ons voelen, wat we willen en wat ik voor mijn werk kan doen.

Die gezellige week werd gisteren wel direct op de proef gesteld waarna ik mijn goede voornemen gelijk in werking kon zetten. We moesten Maddox naar school brengen en dan neem ik altijd een poedertoren mee met zijn melk. Skyler zou deze wel even in de auto zetten. Terwijl ik Maddox in zijn stoel vastzet en ik Skyler de auto in zie klimmen in zijn pyjama ( ik zou geen strijd voeren) met de poedertoren in zijn hand, zie ik zo de deksel eraf vallen en het poeder ons om de oren vliegen als Skyler de potjes van achter op de voorstoel wilde zetten (oftewel: gooien). Ik zie Skyler al verdrietig en vragend kijken; ‘ben je niet boos, mama?’ Ik adem diep in en uit, tel in mijn hoofd tot tien en zeg dan ‘nee lieverd, het kan gebeuren, we maken straks de auto wel schoon.’

Slapeloze nachten maken van mij geen leuke moeder. Het feit dat ik tot 01:30 uur ben bezig geweest met Maddox en vervolgens ’s ochtends die hele melk door de auto zie waaien, stelt mijn geduld op de proef. Maar wat Skyler nu nodig heeft is een moeder die hem een beetje kort houdt vanwege de grote mond en het uitproberen, maar ook een moeder die rustig reageert op dergelijke situaties. Ik hoef niet direct uit mijn slof te schieten, ik moet wat vaker tot tien tellen, dingen rustig uitleggen en ik kan wat vaker ja zeggen op dingen die eigenlijk helemaal niet zo erg zijn. Want hoe erg is het dat hij in zijn pyjama de auto in gaat terwijl we Maddox even wegbrengen? Hij blijft toch zitten als ik Maddox even afzet. Hoe erg was de poeder nu eenmaal? Ik heb het torentje opnieuw gevuld en binnen een minuut was alles weer gestofzuigd. De deksel is al wat mank en ik had kunnen weten dat het er wel een keer af zou vallen. Was het niet bij Skyler gebeurd, dan had het mij de volgende keer kunnen overkomen. Skyler en ik lijken erg veel op elkaar en we merken aan alles dat we iets meer behoefte hebben aan rust in de tent. Skyler mist zijn eigen ruimte en moet het met iets minder aandacht doen omdat Maddox de boel behoorlijk opeiste de afgelopen tijd; ik loop op mijn tenen omdat ik óók die ruimte mis. We zijn weer even zoekende naar die goede balans. En hoe beter ik dat in orde ga krijgen, hoe meer rust er in huis én in mijn kinderen komt. Dat kan alleen maar positief uitpakken.

Deze week staat in het teken van een restart. Ik kan echt niet beloven dat er geen strijd gaat zijn en dat ik van woede de deur niet dicht zal gooien terwijl Skyler staat te schreeuwen in de gang omdat hij iets niet mag. Er moeten immers regels zijn en de leeftijd is aangebroken dat Skyler echt even kort gehouden moet worden vanwege de brutale mond en het jammeren om zijn zin te krijgen. Maar zolang ik rustig(er) blijf, me ook eens verplaats in hem en we de week rustig en fijn gaan invullen, denk ik dat het wel goed komt. Dan worden we weer die twee billen in één broek. Lekker gezellig en warm.

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

11 Reacties

  1. Pia
    27 februari 2018 / 07:50

    Ja, lastig is dat he. Die balans vinden tussen een rustige moeder, maar ook een duidelijke moeder die bepaald bedrag niet tolereert. Als jezelf uitgerust bent, gaat het allemaal net iets vloeiender. En dan ga je soms de strijd niet aan. Hoewel ik er ook van overtuigd ben, dat kinderen moeten leren om te weten wat wel en niet mag. Een kind de vrije hand geven werkt niet, en zeker in de toekomst niet.

    Wij hadden vrienden wiens kinderen vroeger op de Vrije School zaten, en een erg vrije opvoeding kregen. Lees: voetballen in de woonkamer, robuust met winkelwagentjes door de winkel crossen waarmee ze andere mensen lastig vielen. Dat was best lastig om mee om te gaan, als ze op visite kwamen. Want dat mocht bij ons niet :-).

    In ieder geval denk ik dat je ontzettend op de goede weg bent. Het erkennen en ook herkennen van de probleemsituaties is het halve werk. En het voelt ook goed om rustig adem te halen, en soms je excuses aan je kind aan te bieden. Daar is niets mis mee!
    Soms is de strijd niet aangaan het allerbeste. Maar dan wel een strijd die niet schadelijk voor het kindje of de omgeving is.
    Geniet van je vakantie!!

  2. Amber
    27 februari 2018 / 08:05

    Zo fijn om te lezen… zó herkenbaar met een bijna 4-jarige en baby van 10 maanden in huis! Alle ballen in de lucht willen houden als moeder op allerlei gebieden, brutale mond van bijna kleuter en zijn zin willen krijgen.. het had een blog van ons kunnen zijn.
    Succes! Komt goed! (Het is een fase, het is een fase, het is een …. ;-))

  3. Susan
    27 februari 2018 / 08:29

    Wat is die reflectie af en toe belangrijk als je merkt dat het niet lekker loopt he?
    Even weer de vinger erop leggen waar het misgaat en waar je zelf aandeel in hebt. Ik moet dat zelf ook regelmatig even doen om de neuzen weer dezelfde kant op te krijgen. Mama en dochter hebben hetzelfde temperament en dat botst net zoals bij jou en Skyler. Ik herken zo vaak hoe je over hem en jezelf schrijft.

  4. Steph
    27 februari 2018 / 10:32

    Rot hè? En dan je achteraf zo schuldig voelen….heel herkenbaar…slapeloze nachten zijn killing!!! Sterkte en hopelijk kunnen jullie deze week even bijtanken!

  5. Gigi
    27 februari 2018 / 13:08

    Hoi Shirley,

    Wat een mooie, eerlijke post zeg! Doet me nadenken, dankjewel.
    Volgens mij doe je het allemaal hartstikke goed, vind het echt knap hoe je zo op jezelf kan reflecteren. Fijne week!

  6. 27 februari 2018 / 14:05

    herkenbaar hoor schat zowel toen de meiden klein waren als nu!! jij hebt het druk, kind heeft het druk op school en is ook moe en ja ook toe aan vakantie!! je gaat hier echt vaker tegen aan lopen mop geloof me maar het zijn allemaal fases zowel voor ouder en voor een kind. voor nu zeg ik alleen geniet lekker saampjes van de vakantie en lekker bij tanken 😀 xxx

  7. Mirella
    27 februari 2018 / 16:18

    Heel herkenbaar helaas. Nu is mijn oudste zoon 2,5 en gaat hij alleen naar de psz. Maar ook wij botsen verschrikkelijk de laatste tijd.

    Een peuter die zijn grenzen opzoekt en een mama die moe is. Moe van het fulltime zorgen voor 2 kinderen waarvan 1 baby van 4 maanden. Ik ben in mijn verlof mijn baan verloren, dat zorgt toch wel voor stress en daarnaast heb ik nooit volledig thuis willen zijn. Ik mis de uitlaatklep waar ik even geen mama ben.

    Soms kan ik mezelf heel goed rustig houden en lekker meegaan in de wereld van de peuter. Maar soms….

  8. 27 februari 2018 / 19:40

    Lastig, maar ook heel herkenbaar. Als juf geduld genoeg. Thuis met de kinderen soms…. pfff. Dochter en ik botsen ook nog wel eens. En ook ik moet dan soms tegen mezelf zeggen “geef het juiste voorbeeld”

    Jullie gaan vast een fijne week hebben!

  9. Annabel
    28 februari 2018 / 11:07

    Jaaa hier ook heel herkenbaar, echt precies zoals jij het in je blog omschrijft! Ik heb bloed aflaten nemen bij de huisarts en bleek een ernstig ijzer en bloed tekort te hebben, nog van de bevalling ( zat op 4 i.p.v. 40) heb nu een maand ijzermedicatie en begin verbetering te merken. Maar Yara trok me mentaal leeg omdat ze de aandacht moet delen en Féline trok me fysiek leeg door de borstvoeding. Na 3 maanden hadden Yara en ik elke dag non stop oorlog en zat ik huilend aan tafel dat ik zooo moe was! Inmiddels bijna 4 maanden na Mn bevalling merk ik dat we eindelijk weer onze Mojo terug krijgen..<3

Secured By miniOrange