(~215 B)




Leeftijdsverschil tussen Skyler en de baby

Leeftijdsverschil tussen Skyler en de baby

Op 20 maart 2016 schreef ik het artikel ‘leeftijdsverschil van twee jaar de norm?’ Op dat moment dachten Raymond en ik wel na over een tweede kindje, maar waren we er nog niet heel erg bewust mee bezig. Dat er binnen een aantal maanden een aankondiging zou worden gedaan, hadden we wél in gedachten. We hadden echter nog een paar maandjes de tijd nodig om aan het idee te wennen. Uiteindelijk had ik op 9 augustus een positieve zwangerschapstest in mijn handen na twee maanden ‘op de gok en een maand serious business’ en kondigde ik op 27 september de tweede zwangerschap aan. De reacties waren overweldigend en we mogen in ons handen knijpen dat het zo snel weer gelukt is. Momenteel zijn we ons alle drie aan het voorbereiden op de komst van de tweede en aangezien ik een vraag kreeg over het leeftijdsverschil tussen Skyler en de baby, wilde ik daar toch iets dieper op ingaan.

Het ideale plaatje

Voordat we Skyler kregen, hadden we nooit echt een ideaal plaatje in ons hoofd. Raymond en ik wisten dat we kinderen wilden, het liefst twee, maar hoe alles zou gaan lopen? Geen idee. Het valt ook allemaal niet te plannen. Terwijl ik vroeger riep dat ik op mijn 22e al moeder wilde worden, bleek dat in de praktijk toch heel anders. De wens was er wel, maar om er echt daadwerkelijk voor te gaan? Daar waren we op dat moment nog echt niet aan toe. Hetzelfde geldt voor een gepland leeftijdsverschil. Zoals ik al vertelde in mijn artikel de vorige keer; een leeftijdsverschil van twee jaar lijkt een beetje de norm en zodra je kindje zijn of haar eerste verjaardag heeft gevierd, zijn mensen aan het gissen wanneer de tweede komt. Nu leek een leeftijdsverschil van twee jaar inderdaad perfect, maar ook dit was in de praktijk totaal niet haalbaar. Niet voor Raymond, niet voor Skyler en al helemaal niet voor mij.

Tijd nodig

Als de baby geboren wordt is Skyler 3.5 jaar, iets wat eigenlijk totaal niet bewust is gegaan en gewoon zo is gelopen. Want ik kan het wel heel leuk gaan plannen, zo’n twee jaar ertussen, eerder waren wij –vooral ik- er gewoon niet klaar voor. De rammelende eierstokken waren af en toe echt wel aanwezig, maar ik was bovenal ontzéttend blij dat ik de zorg had voor maar één kindje. Ik raakte al gestrest bij de gedachten aan twee kinderen onder de twee en heb vaak mijn ongeloof uitgesproken. ‘Hoe doén die mensen dat?’ Nu heb ik dat altijd gewijd aan de slapeloze nachten waarmee we kampten. Die hakten erin en zorgden ervoor dat de tweede kinderwens echt nog even uitbleef en zelfs een tijd is weggeweest. Maar als ik heel eerlijk ben naar mezelf toe, is dat zeker niet de enige reden. Ik heb gewoon iets meer tijd nodig gehad om te wennen aan een kindje, hem leren kennen, een goed ritme op te bouwen. Ik heb mezelf altijd als een geboren moeder bestempeld en dat bleek ik toch niet altijd helemaal te zijn. Ik steek dan ook niet onder stoelen of banken dat ik het bij tijd en wijle verdomd moeilijk vind en de gedachten dat ik twee heel jonge kindjes zou hebben, beangstigde me enorm. Dat wilde ik nog helemaal niet!

Zelfstandig & naar school

Ondanks dat een zwangerschap niet helemaal te plannen valt, hebben we toch bepaalde dingen in ons achterhoofd gehouden. Zo is Skyler dus 3.5 jaar als de baby geboren wordt en dat betekent dat ‘ie een stuk zelfstandiger is. Hij begrijpt dingen beter, kan veel dingen zelf, kan helpen indien nodig en is genoeg ontwikkeld om rustig te zijn. Tot zijn tweede verjaardag kon Skyler behoorlijk onrustig worden omdat hij graag dingen wilde, maar het nog niet zelf kon. We kunnen nu echt spreken van rust in huis. Skyler slaapt goed, functioneert goed, groeit goed, is tegen die tijd vast zindelijk en is niet heel erg aanhankelijk. Hij kan zichzelf vermaken en dat is heel erg fijn. Ook heb ik het idee dat ik echt goed van hem en de dreumes-/peutermaanden genoten heb. Het eerste jaar was dan misschien heftig, maar daarna hebben we dat helemaal goed gemaakt. Ik heb me volledig op hem kunnen focussen zonder mijn aandacht te hoeven verdelen. Natuurlijk geniet je er ook van als je na twee jaar al een tweede hebt, maar ik had deze bewuste fase voor mijn gevoel echt nodig. Daarnaast gaat hij een half jaar na de geboorte naar school. En dat idee bevalt me héél erg goed. Het idee dat ik na dat half jaar overdag de tijd heb voor de baby alleen vind ik erg fijn. Dat is namelijk precies de fase waarin de baby zich gaat ontwikkelen, dingen gaat leren en daadwerkelijk wat meer tijd en energie vraagt. Prettig, dat Skyler dan overdag naar school gaat en ik me alleen maar hoef te focussen op een baby’tje. Wat mij betreft had de situatie niet beter kunnen zijn.

Mijn broertje en ik

Zelf scheel ik bijna vier jaar met mijn broertje. Hij werd in februari geboren en in maart werd ik vier en ging ik naar school. Geen heel bewuste keuze van mijn ouders vanwege miskramen tussen mij en mijn broertje, maar uiteindelijk wel een heel goede, als ik de verhalen mag geloven. Ik heb het ook nooit als vervelend ervaren dat ik vier jaar scheel mijn broertje. We speelden met elkaar, konden het ontzettend goed met elkaar vinden en we wisten gewoon niet beter. Het missen van een aansluiting qua levensfase heb ik dan ook nooit zo gemerkt. Daar ben ik nu met de baby ook helemaal niet bang voor. En trouwens: hoeveel is vier jaar nu eigenlijk? We praten erover alsof het tien jaar scheelt, maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Ik weet niet hoe het contact tussen Skyler en zijn broertje gaat verlopen, maar dat weet je ook niet als er twee jaar verschil tussen zit. Het enige wat ik nu kan zeggen is dat ik het idee héél erg prettig vind en dat ik het fantastisch vind dat Skyler de zwangerschap nu heel bewust ervaart. Het begrip baby is misschien nog wat abstract en dat er straks daadwerkelijk een kindje bij komt zal voor hem even wennen zijn, maar het nu al meebeleven, de zelfstandigheid, de nieuwsgierigheid en de betrokkenheid is heerlijk om te ervaren. En ja, de zorg voor één (grotendeels) overdag is me op het lijf geschreven, als ik eerlijk naar mezelf toe ben en terugblik op de afgelopen jaren.

Een baby valt niet te plannen en een leeftijdsverschil van twee jaar voelt gewoon niet voor iedereen even goed. En laten we eerlijk zijn; ik heb drie keer met mijn ogen geknipperd en heb opeens een peuter van drie. Wanneer is dat gebeurd en wanneer hadden we die baby moeten maken? De tijd gaat zo snel… Het leeftijdsverschil is dus bewust, maar tegelijkertijd heel onbewust gekozen. En we hadden volgens mij geen betere keuze kunnen maken.

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

24 Reacties

  1. Caro
    26 januari 2017 / 08:13

    Hier sluit ik me helemaal bij aan.
    Bij ons was het ziekte van de eerste waardoor de eerste periode een achtbaan was.
    Nu wordt de baby geboren als de oudste net 3 maanden op school zit. Ik vind het echt perfect.

  2. 26 januari 2017 / 08:47

    Er is denk ik geen ideaal leeftijdsverschil, echter vind ik het wel snel als je eerste kind nog geen jaar is en je alweer zwanger bent van de tweede. Maar dat is mijn mening. Ik scheel met mijn broertje, 3 jaar en 10 maanden. Een mooi leeftijd, en ik was toen al een stuk zelfstandiger en ging al bijna naar school, dat lijkt mij ook praktischer.

  3. 26 januari 2017 / 08:53

    Dit stelt mij heel erg gerust haha! Floris wordt begin maart 2, en wij zijn ook nog niet toe aan een 2e. Die willen we wel, maar ze gaan dus sowieso minstens 3 jaar schelen. Een fijne gedachte qua rust in huis, maar ik maak me soms wel zorgen over de band die ze gaan opbouwen en samen spelen. Maarja, dat heeft misschien ook meer te maken met karakter dan met leeftijdsverschil toch? Fijn dat het allemaal zo gelopen is bij jullie!

  4. 26 januari 2017 / 09:06

    Mijn jongens schelen ook bijna 3,5 jaar. Voordeel is idd dat de oudste al wat zelfstandiger is. Geen luiers meer als het goed is. En bijna naar school gaat. Nadeel bij mijn kinderen en ik zie dat vaker. Is toch wel dat ze weinig aan elkaar hebben. Spelen met elkaar gebeurd weinig. Daarintegen scheelt mijn oudste op twee dagen na 10 jaar met de jongste. En die twee zijn onafscheidelijk.

  5. 26 januari 2017 / 09:25

    Hier schelen ze ook 3,5 jaar. Pas na een jaar begon de interactie met elkaar. En het eerste half jaar was het zwaarst omdat ik met 2 kinderen thuis zat. 1 Kind was toe aan school en de andere een huil baby. Maar toen ze groter begonnen te groeien werd het steeds leuker. Inmiddels zijn ze 7 en bijna 4. De kleinste is bijna sterker dan de oudste. Ze spelen samen en maken ruzie. De oudste helpt de kleinste met naar de wc gaan en de kleinste speelt graag met z’n grote zus. Of er een ideaal leeftijdsverschil bestaat? Geen idee maar die 3,5 jaar is voor ons prefect. Fijne zwangerschap!

  6. 26 januari 2017 / 09:27

    Helemaal eens met jouw woorden. Ons tweede kindje wordt straks geboren en in diezelfde week wordt onze dochter 4 jaar. Bijzonder ‘gepland’ heh haha. Maar inderdaad gaat ze dan naar school en hebben we fijn de tijd om thuis te wennen met de baby. Ik vind 4 jaar tussen tijd helemaal prima!

  7. Sabien
    26 januari 2017 / 09:31

    Ik ervaar bepaalde dingen precies zoals ze in het artikel benoemd! En die ‘norm’ van 2 jaar….Dat bepaald toch ieder voor zichzelf. Er zijn genoeg gezinnen die kinderen van bijna dezelfde leeftijd hebben elkaar de hersenpan inslaan.

  8. Ingrid
    26 januari 2017 / 10:01

    Ik ben begin januari bevallen van onze 2e zoon, 13 dagen voor mijn oudste zijn 3e verjaardag. En eerlijk waar, ik snap al die vrouwen die zo snel al weer gepland zwanger zijn niet. Tenzij er echt een noodzaak ik voor snel een 2e (bij kennisen wisten ze al voor de 1e zwangerschap dat haar baarmoeder er uit zou moeten dus binnen 2 maanden was ze zwanger van nummer 2), zou ik er zelf voor kiezen iets langer tussen te laten. Voor zover je qua zwanger raken natuurlijk iets te kiezen hebt.
    Hier ook de eerste 2 jaar totaal geen behoefte gehad aan een 2e. Heb de overgang van geen naar 1 kind als behoorlijk zwaar ervaren (hier ook niet de geboren moeder die ik dacht te zijn). Voor nu vind ik het heerlijk dat mijn oudste veel dingen begrijpt en zelf kan, hij moet er alleen wel aan wennen dat de aandacht nu gedeeld moet worden en hij soms dus even moet wachten. Nee, ik had er niet aan moeten denken 2 kinderen onder de 2 te hebben. En of ze straks wel of niet samen spelen? Genoeg broers en zussen gezien die mekaar als kind de tent uit vochten. Belangrijker lijkt mij dat ze als volwassene een leuke/goede band met elkaar hebben en dan maakt 2 of 3,5 jaar verschil in mijn ogen echt niks meer uit.

  9. 26 januari 2017 / 10:06

    Aan beide kanten zitten gewoon voordelen (en vast ook wel wat nadelen). De een is er eerder aan toe dan een ander. Weer een mooie blogpost Shirley.
    Liefs

  10. Seline
    26 januari 2017 / 10:30

    Ik herken me helemaal in je verhaal en vind het zelf ook heerlijk dat ik wat langer van de oudste alleen heb kunnen genieten. En toen de oudste naar school ging en de jongste 3 maanden was had ik allemtijd voor de jongste. Een zeer goede keuze…en heb de overgang van 1 naar 2 dus ook totaal niet als heftig ervaren. Wel vind ik twee jongens in huis erg druk maar dat is een ander verhaal

  11. Bianca
    26 januari 2017 / 10:40

    Er bestaat denk ik geen perfect leeftijdsverschil tussen kinderen, wel hoe je dat zelf ervaart. Bij ons komt de tweede eind april/begin mei en wordt de eerste in juli 3. Voor mijn gevoel prima!
    Ik scheel zelf 4,5 jaar met mijn broertje en wij hebben altijd heel leuk gespeeld. Het eerste jaar heb ik hem vooral overal naartoe gesjouwd en geduwd en daarna hebben we altijd veel gespeeld en nog steeds een goede band. Weinig leeftijdsverschil of juist iets meer, je weet toch niet wat beter zou zijn geweest…

  12. 26 januari 2017 / 10:57

    ik denk ook dat dit ideaal is! wij wilde zelf er 2 jaar tussen houden en het er bij eentje houden, maar keus kreeg ik niet omdat ik door de pil heen zwanger raakte toen de eerste net 6 maanden was. dus ja nu 13 maanden verschil en geen spijt maar mijn voorkeur was 2 jaar geweest 😉
    het is dalijk wel lekker shir, want skyler gaat naar school zodat jij je verder op de beeb kan richten overdag 😀

  13. Marielle
    26 januari 2017 / 11:10

    Voor iedereen en iedere situatie verschillend denk ik.
    Mijn kinderen schelen 18 maanden en daar ben ik enorm blij mee. Het duurde vrij lang voor ik zwanger van de eerste was en door mijn leeftijd (toen 36 jaar) zijn we er meteen weer voor gegaan. En toen was het meteen raak!
    Ze zijn nu net een jaar een twee en half jaar. Natuurlijk is het af en toe druk; maar ze slapen en eten tegelijk, weten niet anders dan dat ze met zijn 2’en zijn en ze spelen nu al zo leuk samen!

  14. jessica
    26 januari 2017 / 11:14

    Mooi eerlijk en gevoelsmatig geschreven … ieder moet voor zichzelf uitmaken hoe hun leven er gaat uitzien en je kan plannen en dromen maar hoe vaak komt dat uit ?!
    Fijn je een goed gevoel hebt !

  15. 26 januari 2017 / 12:16

    Ik kan me voorstellen hoe jonger het kind hoe intensiever ook het zal zijn twee kindjes. Tussen mij en mijn zus zit vier jaar en tussen haar en mijn broer maar een jaar. Scheelt toch qua gemak. Wij zullen het bij één kindje houden maar dat heeft enkel de reden dat het zo verschrikkelijk lastig is geweest. Plus een heel groot stuk gevoel, en ons gevoel heeft het meestal goed toch 🙂

  16. 26 januari 2017 / 13:11

    Hier zit er dadelijk ook bijna 3,5 jaar tussen. En als je het me 4 jaar geleden had gevraagd dan leek 2 jaar me ook ideaal, maar nu vind ik dit wel fijn hoor. Onze dochter is dadelijk een stuk zelfstandiger dan een 2 jarige en dat lijkt me best fijn met een baby 🙂

  17. Henriette
    26 januari 2017 / 14:17

    Alles heeft voor- en nadelen. Mijn oudste zoon wordt in april
    2 en de mijn jongste zoontje is vandaag precies 8 weken. Oftewel een leeftijdsverschil van ‘maar’ 19 maanden. Dit was een bewuste keuze en het bevalt heel erg goed. Sterker nog ik vind (en mijn man gelukkig ook) het een echte aanrader. Ik heb overdag geen verplichtingen (school, zwemlessen etc) dus kan de hele dag met de kleine mannen zelf inrichten op hun behoeftes. Daarnaast slaapt de oudste nog 3 uren in de middag waarbij ik alle tijd voor de jongste heb. En ach.. of je nou 1 of 2 kontjes moet verschonen… daar zit de meeste werk ook niet in ;).
    Wel vind ik de babyfase best pittig waarin je veel van je eigen vrijheden moet opgeven. Zo heb ik vooral bij de eerste ervaren. Je hele dag staat in het teken van de baby. We hadden dus vooral zoiets van nu we toch nog in die fase zitten, hup nog een keer met een baby er doorheen. Dan kunnen we straks genieten van 2 mooie mannetjes die hopelijk ook veel aan elkaar hebben en veel samen kunnen spelen.

    • Kim
      26 januari 2017 / 19:28

      Helemaal mee eens! Hier straks een verschil van 18 maanden (hoe sneller door die babytijd… )dan kunnen we langer genieten van twee kids.

  18. Marian B
    26 januari 2017 / 16:57

    Hier zit er ook 3,5 jaar tussen. We hadden het graag wat dichter op elkaar gehad… Nu zijn we allang blij dat een tweede toch gelukt is. Het is ook wel makkelijk, de oudste is al wat zelfstandiger en krijgt het veel bewuster mee, snapt meer.

  19. Kim
    26 januari 2017 / 19:20

    Het zal voor iedereen anders zijn en iedereen moet doen waar die zich goed bij voelt en dan moet het uiteraard nog lukken ook. Mijn zoon is bijna 16 maanden en zal anderhalf zijn als zijn broertje/zusje geboren wordt, mijn droom wordt werkelijkheid! Een vriendin van mij heeft er 3 in minder dan 1.5 jaar verschil, zou mijn keuze niet zijn. Voor haar gezin een droom die uitkomt. Perfect toch!

  20. N
    27 januari 2017 / 15:32

    Ach, alles heeft z’n voor en nadelen. Ik zelf moet er nu (alhoewel ik nog lang geen kinderen heb) niet aan denken om ‘zo snel’ weer zwanger te zijn. Zie dat nu bij verschillende bloggers en hoewel de keuze natuurlijk helemaal aan hen is, zou het (denk ik) niet de mijne zijn. Het lijkt me heerlijk om een paar jaar helemaal aan één kindje te kunnen geven. Je hebt er maar heel even één, de rest van je leven twee zeg maar 😉

    Ik scheel zelf bijna drie jaar met mijn zus en dat vind ik prima.

  21. Marcella
    27 januari 2017 / 22:07

    Hier ook 3,5 jaar verschil. Ik vind het ideaal. Mijn zoontje vindt het geweldig om te helpen en geeft z’n zusje het liefst de hele dag kusjes. En erg fijn dat ‘ie al wat zelfstandig is. En net genoeg tijd om te wennen aan de nieuwe situatie voordat hij naar school gaat.

  22. Kim
    27 januari 2017 / 22:55

    Leuk artikel, en het heeft denk ik beide voor en nadelen. Onze meisjes schelen 21 maandjes, en ik vind het zo leuk en gezellig. Gelukkig nog geen verplichten en vroeg de deur uit om naar school te gaan.Lekker samen genieten en doen wat we samen willen. Nu de jongste ook alweer 9,5 maand is wordt het contact tussen de zusjes nog leuker. En overdag heb ik nog genoeg tijd voor beide apart, want de kleinste slaapt 2 x en de oudste 1 keer dus wisselen elkaar lekker af.

  23. Roos
    28 januari 2017 / 10:11

    ik scheel 1,5 jaar met mijn zusje en 5 jaar met mijn andere zusje. soms lijkt het wel alsof ik een tweeling ben met de middelste, we lijken precies op elkaar (dus ik heb mijn haar geverfd en ik heb inmiddels krullen dus dat is al echt heel anders) en praten hetzelfde 😛 zij is wel minder introvert dan ik. maar mijn vriendinnen zijn even oud als zij en zij heeft het ook andersom zodat ik eigenlijk ook heel goed met haar vriendinnen kan! heel leuk. ook wel veel ruzie 😛

Secured By miniOrange