(~215 B)




Moeder zijn én introvert: boekje open

Moeder zijn én introvert: boekje open

Twee jaar geleden schreef ik een artikel waar ik heel trots op ben; ‘De kracht van stille mensen’. Ik las het gelijknamige boek en herkende me zo erg in het verhaal, dat ik daar wel iets mee moést doen. Na jaren van onbegrip van anderen en mezelf af en toe een beetje raar vinden, viel alles op zijn plek. Ik ben introvert.

Standje bitchy

Ik ben graag alleen, hou niet van grote groepen, heb een select groepje mensen om me heen en moet mezelf soms even afzonderen om weer een leuker mens te worden. Ik voel me ongemakkelijk bij presentaties, heb helemaal niks met feestjes, de meeste evenementen kunnen me gestolen worden, ik kies liever voor 1-op-1 gesprekken en aan het einde van een drukke dag kan ik helemaal op zijn. Er wordt ook vaak gedacht dat ik een bitch ben terwijl ik alleen maar in mezelf gekeerd ben en mijn gezicht op standje bitchy het lekkerste zit. Ik heb het geaccepteerd en na het lezen van het boek voel ik me er helemaal oké onder. Maar inmiddels ben ik moeder van twee knappe jongens en loop ik toch soms tegen dingen aan als introvert én moeder.

Emotioneel uitputtend

Onlangs stuitte ik op columns van Kristen en haar woorden slaan voor mij de spijker op zijn kop. Over het feit dat het allemaal overweldigend is, ze onwijs geniet van haar kinderen maar het ook een gevecht vindt: ‘Er was meer aan de hand dan lichamelijke vermoeidheid: ik vond het ouderschap ook emotioneel uitputtend en voelde me opgesloten. Ik leefde voor hun dutjes en bedtijd. Als een van de kinderen vroeg wakker werd, voelde ik woede. Ik was wanhopig bezig om tijd ‘vrij’ van hen te krijgen op allerlei manieren. Als ze dutten dacht ik: word alsjeblieft niet wakker. Geef me een beetje meer tijd voor mezelf, al is het maar een paar minuten.’ Wat kan ik hier voor de rest nog op zeggen… Ik denk dat zij dit prachtig verwoord en dat ik het niet beter had kunnen doen. Ik herken mezelf er heel erg in, ook al vind ik dat wat lastig om toe te geven.

Waarom ik het lastig vind weet ik niet zo goed. Misschien wel omdat de meeste ouders, of misschien wel mensen met een kinderwens waarbij het niet wil vlotten, zullen denken dat ik niet aan kinderen had moeten beginnen. Dat ik blij moet zijn met twee van zulke leuke, lieve en gezellige kids en het feit dat ik zeeën van tijd met ze door kan brengen. Geloof mij; dat bén ik ook. Ik hou zielsveel van ze en zou absoluut niet meer zonder ze kunnen. Toen Skyler me vanmorgen zó lief zat aan te kijken, ik hem vroeg wat er was en hij opeens zei ‘ik hou van jou’ kon ik wel huilen van geluk. En dat maakt het juist allemaal zo moeilijk om toe te geven. Ik hou ook ontiegelijk veel van hem, maar ik was ook blij dat het maandag was en dat ik een uur later in de auto richting het kinderdagverblijf zat om hem weg te brengen. Sterker nog: het liefst had ik Maddox ook gebracht en was ik alleen naar huis gereden. En hoe veel ik ook van Raymond hou en hoe lastig ik het vind om nu alleen thuis te zijn met twee kids; het is heerlijk om ’s avonds, als de kinderen op bed liggen, helemaal alleen te zijn, de dag niet door te spreken, niet gezellig te hoeven doen en gewoon in bed te kunnen liggen zonder me schuldig te voelen dat ik niet gezellig ben.

Mijn verlangen naar tijd voor mezelf

Eén van de dingen die ik leerde uit de artikelen van Kristen, is deze mooie zin: ‘Mijn verlangen naar tijd voor mezelf is geen indicatie van hoeveel ik van mijn kinderen hou.’ Voor ouders die het hele moederschap lang leve de lol vinden en iedere dag dolblij zijn dat ze tijd mogen en kunnen spenderen met hun kinderen zal dit allemaal wat vaag en dubbel in de oren klinken. Ik ben echter helaas niet zo. Ik vind de maan- en dinsdagen fantastisch en ik vind het helemaal geen probleem dat Skyler op de basisschool start en Maddox eerdaags begint op de crèche. Ik kijk uit naar deze periode waarin er meer tijd vrij komt voor mezelf en naar alle uren die ik kindvrij kan doorbrengen. Om ze vervolgens aan het einde van de dag met open armen te ontvangen en die súper leuke en gezellige moeder te zijn waar Skyler, zoals hij zelf zegt, zoveel van houdt. Want gelukkig is er ook heel veel plezier en gezelligheid in huis. Gelukkig wel, anders zou het niet helemaal oké zijn.

introvert

Het eerste jaar met Skyler viel me ontzettend zwaar en dat heeft zeker niet alleen met de slapeloze nachten en de onzekerheden te maken gehad. Ik moest gewoon heel erg omschakelen met een baby in huis. Opeens was het huis overdag niet meer voor mij alleen, opeens moest ik voor iemand zorgen in plaats van alleen voor mezelf, ik had continu iemand om me heen die aandacht nodig had. En dat is toch allemaal best lastig voor iemand die het beste functioneert in haar eentje. Uiteindelijk heb ik het onwijs met Skyler getroffen; hij lijkt namelijk heel erg op mij. Ook hij is graag alleen, speelt graag alleen, geniet het liefst in alle rust van een filmpje, sluit zich soms af van de buitenwereld, gaat op zaterdagochtend vaak alleen naar beneden als wij nog boven zijn om alleen op te starten en houdt niet van drukte en grote groepen. Het gebeurde dan ook regelmatig dat we thuis waren, maar allebei voor urenlang ons eigen ding deden. De keren dat we bij een indoor krijspaleis waren en Skyler me vroeg of we weer naar huis konden omdat ‘ie het niet leuk of te druk vond, kon ik niets anders dan dit toejuichen. We zijn er dan ook nog vrij weinig te vinden. Ik herinner me ook nog de keer dat er een buitenspeeldag georganiseerd was. Voor mij de hel, maar ik dacht dat Skyler dit fantastisch zou vinden en liep met hem heen. Hij pakte mijn hand vast, vertelde me dat hij het niet zo leuk vond en liever thuis alleen wilde spelen en samen waren we binnen een mum van tijd thuis. Zonder hysterische kinderen, zonder hysterische taferelen en lekker met ons eigen ding. Ik ben benieuwd hoe dit bij Skyler zal gaan ontwikkelen. Hij is heel graag alleen maar vindt het gelukkig ook fijn om met anderen te spelen en maakt gemakkelijk contact. Daar ben ik blij om.

Wat ík vooral nu heel erg lastig vind, is dat ik dag en nacht met kinderen ben. Als ik Skyler weg heb gebracht op de dagen die normaal ‘van mij’ waren, ben ik nu alsnog met Maddox in de weer. Begrijp me niet verkeerd, ik zorg met liefde voor mijn kinderen maar ik mis enorm mijn eigen ruimte en tijd. Of ik nu aan het werk ben of gewoon doelloos blogs wil lezen of vlogs wil kijken. En terwijl Skyler ’s nachts ontiegelijk vaak wakker en huilerig was, was hij overdag mega relaxed. Met Maddox is het ’s nachts wat lastig, maar ook overdag. Hij heeft wat meer aandacht nodig, huilt veel, slaapt weinig en dit alles zorgt ervoor dat ik het allemaal heel erg lastig vind. Ik kan zeggen dat ik een goede moeder voor hem ben en dat ik er alles aan doe om hem te helpen, maar er blijft geen ruimte meer voor mezelf over en dat maakt me absoluut geen leuker en beter mens. Dat is ook zeker een van de redenen waarom ik wel kon janken (en dat ook heb gedaan) toen ik het concert van Anouk af moest zeggen vanwege de longontsteking en de weersvoorspellingen. Het was al een drukke tijd waarin ik er veel alleen voor stond en dit was míjn avond. Mijn oplaadmoment en dat werd ‘afgepakt’. 

Goede tijden

Gelukkig voor mij komen er goede tijden aan. Skyler gaat volgende maand naar school waardoor hij drie volle dagen en twee halve dagen van huis is; Maddox start vanaf half november op het kinderdagverblijf voor twee volle dagen in de week. Voor mij worden dit werkdagen maar dat vind ik niet erg. Ik ben alleen thuis en heb de ruimte weer voor mezelf. Ik weet dan ook zeker dat ik vanaf dat moment niet meer zo’n gefrustreerde moeder ben die wel kan huilen als Maddox weer wakker wordt of als Skyler begint te zeuren zoals nu het geval is, maar dat ik het voor de volle 100% aan kan. Er waren immers oplaadmomenten voor mij die ik nu een beetje mis.

Stiltetijd

Kristen, die overigens moeder van vier (!) is, somde een aantal dingen op die haar hebben geholpen om haar introverte karakter goed te laten aansluiten bij het moederschap zonder dat het haar de kop kost; ze stopte met zichzelf schuldig te voelen om deze gedachten, iets wat ik zelf nog heel erg lastig vind. Bovendien switchte ze van carrière zodat ze niet met al te veel mensen in contact kwam. Ik heb wat dat betreft natuurlijk de perfecte baan. Ik werk lekker thuis, voor mezelf en heb eigenlijk met vrij weinig mensen te maken. Ik ben heel selectief qua evenementen en afspraken en probeer voor mezelf te filteren wat écht belangrijk is. Ik heb wel ontdekt dat ik hierdoor minder interessant ben voor bedrijven en ook steeds minder uitnodigingen ontvang, maar dat voelt helemaal oké. Ik doe mijn ding, het gaat goed en bedrijven die mijn platform interessant vinden en daar graag mee willen samenwerken, weten me te vinden. Als derde tip gaf ze aan dat ze een kinderdagverblijf regelde. En ja, dat was bij ons met Skyler toentertijd echt een omslagpunt. Ik voelde me met de dag rustiger en blijer worden en ik weet zeker dat dat nu ook weer het geval gaat zijn, als Maddox ook mag gaan starten. Als laatste gaf Kristen aan dat ze stiltetijd inlast.

Ze legt het zelf zo mooi uit; ‘Terwijl de kinderen een dutje deden had ik mijn dagelijkse ‘downtime’. Daarnaast speelde ik met elk kind ongeveer 30 minuten. Dat gaf mij een mentale pauze, maar het was ook goed voor mijn kinderen die er rustiger en onafhankelijker van werden. Toen ze ouder werden leerde ik ze klok kijken, zodat ze wisten hoe lang de stiltetijd nog zou duren. Het was goed voor ons allemaal.’ En daar kan ik me ook heel erg in vinden. Ik heb nu al regelmatig dat ik tegen Skyler zeg dat ik iets voor mezelf aan het doen ben en dat hij zichzelf even moet vermaken. Dit heeft de afgelopen jaren echt zijn vruchten afgeworpen want hierdoor heb ik een hoop ruimte gekregen. Ook ga ik vaak lekker aan de slag met Skyler als Maddox slaapt en het huis helemaal rustig is. Dan kijken we samen een filmpje, maak ik weer eens een grote autobaan waar hij vervolgens mee kan spelen of doen we allebei even ons eigen ding en genieten we vooral van de rust in huis. Ik ben benieuwd hoe dit bij Maddox gaat uitpakken, maar ik hoop dat hij dit net zo goed oppakt als zijn grote broer. Echte downtime pakken moet ik nog leren aangezien ik tijdens Maddox’ slaapjes dus met Skyler ben of aan het werk ga. Ik sta eigenlijk altijd aan. Puntje om mee aan de slag te gaan.

Wat een lang artikel en wat vind ik het lastig om bepaalde dingen onder woorden te brengen. Ik wil ook echt niet de indruk wekken dat ik bloed chagrijnig van mijn kinderen word en alsmaar wil dat ze 24/7 onder de pannen zijn zodat ik lekker niks hoef te doen. Maar ik ben zo’n moeder die ook heel erg moet bijtanken en moet zorgen dat haar benzine niet op gaat, zoals nu wel een beetje het geval is. Ik weet hoe ik in elkaar zit, ik weet hoe mijn kinderen in elkaar zitten, ik weet wat ervoor nodig is om alles in goede banen te kunnen leiden en om die leuke en gezellige moeder te worden. Maar in de praktijk is het soms toch best lastig, om die introverte moeder te zijn.

introverte moeder

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

46 Reacties

  1. trientje
    3 oktober 2017 / 06:42

    Hoi,

    Ik post bijna nooit iets, maar ik wou hierop toch even op reageren.

    Ik vind het super dat je dit aankaart, iedere moeder is verschillend en als ik naar jouw diary’s kijk vind ik altijd dat jij een hele goede mama bent die veel met haar kinderen bezig is.

    Ik voel mij soms ook zo, en daar ook schuldig over, maar na het lezen van je verhaal hoop ik dat ik mij ook wat minder schuldig ga voelen…..

  2. Nien
    3 oktober 2017 / 06:52

    Dapper stuk. Eerlijk ook. Ik snap (of misschien herken) het niet helemaal, maar kan er wel een beetje inkomen. Ik kan me ergens wel voorstellen dat het met een bepaald karakter makkelijker is dan met een ander karakter. Je bent zoals je bent, dat accepteren en je leven daarop aanpassen lijkt me heel volwassen en verstandig. Doe je je kinderen uiteindelijk ook het meeste plezier mee denk ik.

  3. Carlijn
    3 oktober 2017 / 07:21

    Wat een fijn artikel om te lezen. Reageer eigenlijk nooit. Maar herken veel in wat je zegt. Merk in mijn omgeving ook vaak onbegrip als ik zeg behoefte te hebben aan tijd voor mezelf. Even helemaal niks, geen prikkels, gewoon stilte en niks hoeven te doen.

  4. Marjolein
    3 oktober 2017 / 07:34

    Nou, misschien een lang verhaal maar wel erg herkenbaar! Mooi dat je hier een artikel over schrijft, bedankt.

  5. Manon
    3 oktober 2017 / 08:01

    Mooi en kwetsbaar stuk! Zoals ik gister al tegen je zei, als ik ooit kinderen zal krijgen word ik ook een introverte moeder en het is goed om te weten dat dat oké is. Jij bent zoals je bent en wanneer je kinderen met de beste intenties opvoedt kun je alleen maar een goede moeder zijn

  6. 3 oktober 2017 / 08:04

    Prachtig verwoord Shirley! Ik hecht ook enorm veel waarde aan mijn eigen tijd en roep regelmatig ‘ik zit aan mijn mama-tax’. Haha! Hopelijk heb je straks wat meer ruimte voor jezelf als Maddox ook naar het kdv gaat. Liefs!

  7. Jantine
    3 oktober 2017 / 08:06

    Heel mooi geschreven,
    Goed dat je er aandacht aan besteedt. Ik heb dan wel geen kinderen maar kan me er wel in verplaatsen. Ik vind het soms heerlijk al m’n man een keer weg is (al hou ik zielsveel van hem).. kan ik gewoon even bijtanken. Dus voel je inderdaad absoluut niet schuldig. Je bent wie je bent, en hoe beter je jezelf voelt hoe beter je er voor anderen kunt zijn.

  8. Lisa
    3 oktober 2017 / 09:55

    Ik heb nog geen kinderen maar weet dat wat jij omschrijft later ook een ding gaat zijn bij mij. Ik herken me er enorm in. Ik heb me daarom wel eens afgevraagd zou ik wel geschikt zijn als moeder, omdat ik ook zoveel tijd voor mezelf nodig heb. Mooi om te lezen hoe jij het ivult en dat het zo goed gaat!

  9. Jacky
    3 oktober 2017 / 09:56

    Hulde. Respect. Dapper. Je weet dat hier gezeik van kan komen, maar ik vind het zo sterk dat je het toch omschrijft! En ik denk dat veel mensen dit herkennen, maar het niet hardop zeggen.
    Ik schuif kids al een tijdje voor me uit, omdat ik dus een angst heb dat ik teveel me-time wil/nodig heb en dat dit niet past bij kids. Maar zoals jij het omschrijft, klinkt het eigenlijk zo logisch en totaal niet slecht… Thanks voor het inzicht 🙂

  10. Eva
    3 oktober 2017 / 10:12

    Dit had ik kunnen schrijven.
    Oprecht, eerlijk, kwetsbaar en zo ontzettend zelfbewust. Juist dát maakt je een fantastische mama.
    Ik zou willen dat ik je in het echt zou kennen (haha!), want wat jij schrijft dat ben ik en kom ik nooit ergens tegen.

  11. Nathalie
    3 oktober 2017 / 10:30

    Zoveel respect! Ik begrijp je echt voor 100%. Zo ontzettend herkenbaar. Ik kan alleen maar chapeau zeggen voor de manier waarop je je boys opvoed, ik volg nog steeds graag je blog! Dat is niet voor niets 🙂 keep up the Good work!

  12. Kim
    3 oktober 2017 / 11:17

    Zo herkenbaar! Erg fijn om te lezen.

  13. 3 oktober 2017 / 11:34

    wauw lieverd ben er stil van, je hebt het mooi verwoord :D. er zitten ook herkenbare stukken in voor mij moet ik je eerlijk zeggen en dan heb ik het over het alleen zijn en dan ineens ben je “nooit” meer alleen. toen ik geen kids had kon ik mensen afbellen, je kids kan je niet afbellen van mama heeft nu geen zin voed jezelf maar hihi en dat vond ik soms gewoon lastig. maar ben trots op je moeders :D, als ik zie hoe je lekker met je knullen bezig bent ondanks het niet altijd op rolletjes loopt….top xxx

  14. Susan
    3 oktober 2017 / 11:37

    Heel fijn om dit te lezen! Ik herken er veel in, ben ook introvert en de hele dag sociaal ‘aan staan’ met 2 kinderen en ’s avonds nog een partner die ook nog graag een gesprek wil valt me best zwaar. Vooral m’n zwangerschapsverlof met de he-le-dag een baby (hoe intens lief en mooi ook) om me heen vond ik erg pittig, en ik was blij toen de baby ook naar het kinderdagverblijf ging. Dat zegt niets over hoeveel ik van m’n kinderen hou, maar ik geniet gewoon veel meer van ze als ik af en toe ook even een dag zonder ze ben. Na een werkdag kan ik me op mijn mamadag weer helemaal geven en vind ik het oprecht leuk om een dag met ze te zijn. De dagen dat ze op het kinderdagverblijf zitten zijn ook echt dagen waarop ik in alle stilte thuis kan werken en daar laad ik echt van op. De taken naar ieders sterke punten verdelen helpt ook heel goed. Mijn man laad op door een avondje naar vrienden te gaan, en ik tegelijkertijd van een avondje alleen thuis zijn. We weten dat van elkaar en gunnen elkaar dat ook, dat helpt heel erg!

  15. 3 oktober 2017 / 11:48

    Echt heel mooi geschreven, en herkenbaar.
    Groet,
    Fabienne

  16. S
    3 oktober 2017 / 12:10

    Heel mooi geschreven hoor, en zo eerlijk. Ik herken mezelf er volledig in, eindelijk weg met het schuldgevoel! Wat ik me wel afvraag: is je man ook introvert of eerder extravert? Wij zijn eigenlijk beiden introvert en op anderen kan dat dan snel als saai overkomen heb ik al gemerkt, terwijl dat voor ons zelf geen probleem is. Maar als je een extraverte man hebt en zelf introvert bent, lijkt me dat heel moeilijk!

    • Shirley
      Auteur
      3 oktober 2017 / 12:20

      Raymond is absoluut meer extravert en inderdaad, dat kan soms een beetje lastig zijn 🙂 We houden het al bijna 15 jaar met elkaar uit omdat we inmiddels elkaar wel door en door kennen, maar af en toe loop je wel tegen verschillende dingetjes aan.

      • Arina
        3 oktober 2017 / 15:19

        Goh, ik wilde juist typen dat ik denk dat mijn man zich hier wel heel erg in herkent. En ik dit zelf ook niet ben. Hoewel ik ook niet extreem extravert ben. Maar eigenlijk werkt het prima. Af en toe hebben we er wel eens onenigheid over, maar eigenlijk gaat het veel vaker prima! Het is wat geven en nemen en ik moet zeggen dat ik het ideaal vind om ’s avonds weg te kunnen, man lief is wel thuis 🙂
        Maar prachtig stuk hoor Shirley, je bent zoals je bent!

  17. Henriët
    3 oktober 2017 / 12:30

    Hi shirley,

    Wat ben je toch een heerlijk eerlijk en open mens op je site.

    Ik ben zo’n moeder bij wie het helaas niet vanzelf ging, maar het me uit eindelijk toch is gegund een zoontje te mogen krijgen.

    Maar ik herken mij hier zo in!
    En misschien is het in de ogen van andere nog wel erger van uit mijn mond.
    “Het is je na een lang traject gegund. Dan wil je toch niets liever dan hele dagen met je kind zijn.”

    Ik ben zo enorm dankbaar dat het me is gegund.
    Maar die tijd voor mijzelf heb ik ook echt nodig.

    En had heeft idd helemaal niets te maken met de liefde voor je kind.

    Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.

  18. Jessica
    3 oktober 2017 / 12:54

    Wat herken ik ook weer sommige stukken die je beschrijft … een steuntje want hey ik ben echt niet alleen !

  19. Jet
    3 oktober 2017 / 13:12

    Eerlijk geschreven stuk!
    Ik heb PCOS waardoor ik lastig kinderen kan krijgen, we zijn al ruim 4 jaar bezig. En jouw stuk wekt bij mij totaal niet de indruk dat je dan maar niet aan kinderen had moeten beginnen. Absoluut niet zelfs. Je doet juist het beste waardoor je de meest fijne en leuke moeder bent voor je kinderen. En daar hebben jouw kinderen natuurlijk het meeste aan! Dat wou ik even zeggen! Fijne dag!

  20. Venetia
    3 oktober 2017 / 13:16

    Leuk om te lezen! Ik ga er me erin verdiepen want ik herken juist ook veel dingen. Ben in de loop van de jaren veranderd en misschien dan toch wel introvert. Zo voelt het de laatste tijd wel steeds meer. Ik heb hier ook al een paar keer geroepen dat ik echt blij ben dat ze allebei op de peuterspeelzaal zitten. Maar dat heb ik iets te hard geroepen want iedereen werd ziek en alles verliep even anders. Haha zal je net zien! Maar kijken het per dag aan, kan niet wachten tot het allemaal in balans is. Je bent niet alleen en het is voor mij allemaal zo herkenbaar 🙂

    • Shirley
      Auteur
      3 oktober 2017 / 13:19

      Ik zou je zeker het boek ‘De kracht van stille mensen’ aanraden. Vond dat zo fijn om te lezen 🙂

    • Shirley
      Auteur
      3 oktober 2017 / 13:20

      Thanks, wist ik niet 🙂

  21. Sharleen
    3 oktober 2017 / 13:24

    Ik reageer niet vaak op je blog, maar hier wil ik graag op reageren. Wat een dapper mooi stuk. Deels heel herkenbaar. M’n man werkt 2 weken op-2 weken af. En eerlijk, ik vind de avonden alleen HEERLIJK. Lekker ‘rustig’, en even niemand om mij heen. Mits de meiden netjes gaan slapen rond een uur of zeven.

  22. Nicky
    3 oktober 2017 / 13:35

    Ik had bijna het idee dat ik niet gemaakt was voor het moederschap… ik herken mezelf helemaal in jouw stuk!

    Dapper ook dat je er zo eerlijk over schrijft, het is toch een beetje een taboe.

    Heel erg bedankt, Shirley!

  23. Caro
    3 oktober 2017 / 14:21

    Jemig, ik heb nooit geweten dat dit bestond. Dat mensen dit ook voelden…

  24. Lisa
    3 oktober 2017 / 16:36

    Wat een eerlijk stuk! Ik ben zelf moeder van 2 (precies in de leeftijd skyler en maddox) en ben juist behoorlijk extravert.

    Ik heb altijd enorm veel zin om met de kinderen ergens heen te gaan (al is het de freakin’ speeltuin), maar daarnaast heb ik ook erg vaak de behoefte om m’n eigen ding te doen, erop uit te gaan, te gaan stappen, sporten, met vrienden te gaan eten, etc. Soms voelen m’n kinderen voor mij dan als een beperking omdat ik niet meer kan gaan en staan waar ik wil en ‘aan huis gekluisterd zit’. Daardoor hou ik echt niet minder van ze (en zij vast ook niet van mij :)), maar ik hecht ook, net als de introverte moeders, erg veel waarde aan tijd voor mezelf. Ik denk alleen dat het verschil hem zit in hoe je doe tijd dan wilt invullen. Ik haal mijn energie dan vaak uit gesprekken en ontmoetingen met anderen, terwijl een introvert iemand juist oplaadt van met een tijdschrift op de bank ploffen (wat overigens ook heeeeeeerlijk is :))

  25. 3 oktober 2017 / 16:46

    Wat mooi geschreven! Ik ben niet niet extreem introvert en heb eigenlijk een hele makkelijke baby, maar ik snap de behoefte aan me-time helemaal. Ik geniet ontzettend van mijn zoontje, maar vind het ook heel fijn als hij even lekker slaapt en ik wat anders kan doen. Hem een avond met mijn man mee laten gaan zodat ik echt even alleen thuis ben en niet permanent verantwoordelijk ben? Dat vind ik heel fijn en heel moeilijk tegelijk. Deels omdat ik hem dan mis en deels uit een soort schuldgevoel denk ik. En dat is eigenlijk helemaal niet nodig. Goed voor jezelf zorgen is ook belangrijk.

  26. 3 oktober 2017 / 18:04

    Dapper en goed artikel van je, Shirley! Ik heb (nog) geen kinderen en ben ook niet introvert. Maar – ik weet bijna zeker dat ik hetzelfde erin ga staan als jij. Ik kan het me namelijk niet voorstellen dat ik straks 100% voor mijn (toekomstige) kinderen leef.

  27. 3 oktober 2017 / 18:51

    Heerlijk artikel Shirley en voor mij heel herkenbaar. Ik heb ook zo mijn me-time nodig. Als alleenstaande moeder vond ik dat soms zooo ontzettend zwaar als ik niet even tijd voor mezelf had. Nu zijn mijn kids volwassen en denken mensen vaak dat ik ‘zielig’ of ‘eenzaam’ ben. NO WAY ik geniet met volle teugen van mijn ‘hernieuwde’ vrijheid en kan gewoon gaan en staan waar ik wil. Beide kids wonen nog thuis en ik zou ze niet willen missen maar ook hier dus een introvert typje 🙂

  28. T
    3 oktober 2017 / 19:54

    Heel herkenbaar, dit had ik kunnen schrijven! Blijft lastig het niet schuldig voelen.

  29. Annette
    3 oktober 2017 / 21:12

    Ik vind dit zo herkenbaar. Jeetje wat een eye-opener… Ik ben er stil van. Fijn dat je dit aankaart, Shirley!

  30. 4 oktober 2017 / 11:33

    Mooi stuk Shirley en bedankt voor het verwoorden van wat ook bij mij aan de hand is/was. Heel herkenbaar, die boosheid om het verlies van “me-time”en het schuldgevoel die het mee brengt omdat het zo dubbel is. Er is geen twijfel aan de liefde en toewijding die ik (en jij ook) voor de kinderen heb.

  31. janneke
    4 oktober 2017 / 14:52

    Prachtig stuk! Me time is voor ons mama’s onwijs belangrijk! en nee je bent geen loedermoeder omdat je geniet van het feit dat je kindjes naar de opvang gaan, als jij daardoor een (nog) leuke (re) mama wordt dan is dat prima!!! Mama zijn is fantastisch maar je bent niet alleen mama! En hoe leuk je kindje is, wat kun je verlangen naar even niets, naar stilte!
    Je bent een fantastische moeder want je houdt van je kindjes en van jezelf!

  32. Natalie
    4 oktober 2017 / 21:54

    Ik reageer normaal nooit maar ik volg je wel al heel lang en ik moest hier gewoon echt even op reageren 🙂
    Twee jaar geleden las ik het artikel over de kracht van stille mensen. En toen dacht ik meteen JA dit ben ik ! Alles wat je beschreef. Nu 2 jaar later heb ik zelf een kindje van ander half en ik voel me wel eens rot als ik weer eens dat gevoel krijg dat ik zooo graag even ALLEEN wil zijn bijvoorbeeld..
    Toen las ik dit artikel en wederom alles wat jij beschrijft daar herken ik mezelf in !
    Heerlijk om te lezen dat ik niet de enigste ben die zich zo voelt en die zo is !
    Bedankt voor het artikel 🙂

  33. 4 oktober 2017 / 22:02

    Wat een mooi stuk, recht uit je hart. Ook al ben ik extravert, ik heb de tijd voor mezelf ook echt nodig. Ik werk nu 5 halve dagen en merk daardoor dat ik ook continu ‘aan’ sta werken, naar de opvang racrn, met Lau bezig en dan is het alweer avond. Ik ben dan ook heel dankbaar dat hij nog steeds dutjes doet of af en toe bij de buren gaat spelen. Dat schuldgevoel voor die behoefte is heel herkenbaar, al kan ik het steeds beter accepteren. Want, zonder die tijd voor mezelf zak ik weg in een onrustige en wat donkere versie van mezelf, waar niemand in ons gezin iets aan heeft. Dus doe ik soms 2 uur niks als hij slaapt en kan er dan weer tegenaan als hij wakker is. Precies wat jij zegt: even opladen.
    Rest mij nog te zeggen: Je bent een mooi mens Shirley en de kindjes boffen met zo’n lieve moeder. X

  34. 5 oktober 2017 / 11:34

    Als eerst super stoer dat je dit zo durft op te schrijven, ik herken me in veel dingen zoals niet van feestjes houden, kleine vriendengroep, liever 1 op 1 enz. Maar het stukje echt even 100% tijd voor mezelf heb ik niet echt, althans ik hou niet van bezoek elke keer. Maar geniet echt van mijn meisje om me heen. Dat is dan ook meeeeer dan voldoende. Althans, de half uurtjes op mijn moestuintje zijn wel even echt genieten. Dus misschien toch *bloos*

    Ik vind het echt goed dat je het aankaart, de wereld vind dat we zoveel moeten. Zo’n groot sociaal leven, gelukkig hebben manlief en ik de zelfde insteek. Ben wel blij dat ik niet de enige mama ben die zich zo voelt. (kijk nu al op naar die sinterklaas verplichtingen bah)

  35. 6 oktober 2017 / 10:48

    Wauw wat mooi geschreven, zoals jij bent. En dat is helemaal niet erg. Ik denk dat ik dit later ook ga hebben, ik vind het heerlijk om tijd voor mijzelf te hebben, alleen te zijn, en dat manlief 20 weken op Texel heeft gezeten vond ik heerlijk! Ik ben heel benieuwd hoe dit later zal voelen als wij een kindje mogen krijgen.

  36. Maxime
    6 oktober 2017 / 22:39

    En weer alleen maar positieve reacties op je artikel, hoe kan dat toch , dat zie je bij geen enkele blogger, of is hier sprake van enige censuur? Ik word in ieder geval héél verdrietig van je artikel!

    • Shirley
      Auteur
      7 oktober 2017 / 08:41

      Nope, ik verwijder geen reacties en laat vrijwel alles toe, tenzij het gescheld is of echt een beetje te ver gaat. Is trouwens op dit artikel niet gebeurd, waarschijnlijk omdat mensen het accepteren dat er ook andere mensen op de wereld rondlopen die andere dingen voelen en anders in elkaar steken dan hen. Ik heb heel lieve bezoekers die mijn gevoel accepteren en mijn eerlijkheid waarderen en heb al tientallen berichten ontvangen van mensen die dit artikel zo fijn vonden. Mag ik vragen waarom je er verdrietig van wordt? Omdat je misschien gewoon anders in elkaar zit dan ik? 🙂 Daar hoef je niet verdrietig van te worden, mijn kinderen en ik doen het voor de rest goed.

  37. Patricia
    25 maart 2018 / 09:25

    Wat een herkenbaarheid! Ook in het stuk van Kirsten, dat ik gisteravond heb gelezen.

    Alleen ben ik geen moeder, maar een bonusmoeder. Met een drukke baan, waarbij ik wel gelukkig de vrijheid heb om 50-50 kantoor en thuis te werken.

    Ik dacht altijd HSP te zijn en misschien ben ik dat ook wel, maar introvert past ook wel heel erg bij mij. Misschien ben ik allebei. Houd niet zo van hokjes plaatsen, maar het is wel ontzettend fijn om herkenning te vinden, met name bij de kids. Ik heb er niks mee. Het zijn schatten van meiden (11 en 13), we zijn gek op elkaar en ik heb het zo ontzettend getroffen met ze, maar ik ben altijd zo blij wanneer ze er niet zijn. En daar voel ik mij schuldig over tegenover mijn vriend. Mijn vriend werkt 24 uurs diensten en zijn rooster is op zijn omgangsregeling aangepast, maar toch moet hij heel soms werken als we de meiden hebben. De jongste zit in het laatste jaar basisschool en moet vanuit ons huis naar school worden gebracht en gehaald. Ik heb geen rijbewijs, dus ik kan dat niet doen. Daarom gaan ze nu altijd naar opa’s en oma’s als mijn vriend toch een keer moet werken. Maar dat veranderd dit jaar, want dan gaat ook de jongste naar de middelbare en komt ze, net als haar zus, op de fiets naar huis. Daar kan ik nu al mee zitten, want als mijn vriend dan toch een keer moet werken (komt maar een paar keer per jaar voor), dan is er geen reden meer waarom ze niet naar huis komen. Ik zet wel altijd hun belangen voorop en probeer echt wel soms iets leuks te gaan doen, maar eigenlijk doe ik dat laatste liever niet. Ik heb nog een eigen huis en dat houd ik voorlopig ook wel aan. Kost een duit, maar wel m’n eigen plekje. Hoe vaak ik niet gehoord heb “je wist toch waar je aan begon”, omdat ik wist dat mijn vriend kinderen heeft. Wist ik dat? Nee! Hij is mijn 2e relatie (ik ben nu 40) en ik heb nooit echt iets met kinderen gehad. Dacht, dat komt wel als ik eenmaal een relatie heb. Niet dus. Al na een paar maanden in de relatie kwam er ellende m.b.t. de omgangsregeling tussen hem en zijn ex en daarbij mijn moeder die in en uit ziekenhuis/revalidatie ging. Als klap op de vuurpijl overleed mijn moeder plotseling en meteen daarna begon ik aan een nieuwe taak op mijn werk, waardoor het alleen maar drukker en drukker werd. Kon ik dat allemaal van te voren weten? Nee. Dus met die veroordelende mensen die niet precies hoe en wat over mij weten, heb ik niks meer te maken.

    Lastig lastig, maar niet onoverkoombaar om er een goede balans in te vinden, hoop ik. Hier en daar wat schuiven, ingeven en toegeven en met de nodige grensbewaking kom ik hopelijk een heel eind.

  38. Tessa
    19 augustus 2019 / 21:55

    Ik kan alleen maar zeggen: dankjewel. Een openbaring om te lezen (ook in de reacties) dat ik niet de enige ben. Dit is zo ontzettend herkenbaar.

  39. Banderas
    4 april 2020 / 01:24

    Ik als man, 36 jaar (al voel ik me nog 28) en introvert (al hou ik wel weer van dansen op feestjes) krijg ik door deze verhalen het benauwd om ooit kinderen te krijgen. Ik zeg ook altijd dat ik geen kinderen hoef, maar een kant is natuurlijk ook nieuwsgierig. Als ik met vrouwen date is mijn ‘mwa, hoef niet echt kids’ best af en toe een probleem, aangezien de meeste vrouwen van rond de 29/30 het wel graag snel willen. Ik date ook veel jongere meiden (23-26) en voel daar ook niet die druk maar ooit wil ik wel eens settelen. Maar dus eigenlijk het liefst zonder kids… Hoop dat ik iemand vind die geen kids wil maar is nogal lastig merk ik wel.

Secured By miniOrange