Skyler zit momenteel in de ‘ik ben twee en ik zeg nee’-fase. En als hij iets niet wil, dan doet hij het ook echt niet. Heel soms is het best grappig, maar veel vaker vind ik het stront vervelend. Niets ergers dan iets rustig vragen en dan keihard ‘nee’ te horen te krijgen. Het hoort er allemaal bij, I get it, maar dat het op mijn zenuwen werkt moge duidelijk zijn. Dat engelengeduld van mij van voorgaande jaren is dan opeens heel ver te zoeken. En als ík dan een keer nee zeg, is het huilen. Huilen met krokodillentranen om iets toch nog voor elkaar te kunnen krijgen. En daar komt dan iets om de hoek kijken wat ik nog heel erg goed moet gaan leren; voet bij stuk houden. Wat dat betreft is Raymond daar toch een stukje beter in dan ik.
Ik kan mezelf wel bestempelen als vrij makkelijk. Ik ben een vrij makkelijke moeder en vindt veel dingen goed. Er zijn regels, maar tussen die lijntjes valt aardig te onderhandelen. Zo ben ik ook opgevoed en ik heb dat altijd als fijn ervaren. Raymond was daar in het begin anders in. Regels zijn regels en daarmee basta. Momenteel zijn we een stukje meer naar elkaar toe gegroeid en liggen we meer op één lijn qua opvoeding. Ik ben iets minder makkelijk en Raymond iets minder ‘moeilijk’. En dat is wel zo handig, om het eensgezind met elkaar te zijn. Nu is Raymond alsnog de strengere van ons twee, maar vaak probeer ik toch wel zijn voorbeeld aan te nemen. Dat verdomde ouderschap ook… Waren er maar opleidingen voor.
Als ik iets van Raymond kan leren, is dat ik rustiger moet blijven. Nu moet je begrijpen dat ik de rustheid zelve ben, maar als Skyler begint te piepen en krijsen heb ik al snel de neiging om toe te geven. Niet helemaal zoals het ‘hoort’ maar als ik ergens een hekel aan heb, zijn het jankende koters. Van een ander, maar ook zeker mijn eigen kind. Ik doe er dan ook veel aan om dat te voorkomen. En dan heb ik weleens de neiging om terug te gillen als Skyler schreeuwt. Ik heb uit opvoedingsboeken begrepen dat dat niet helemaal de juiste tactiek is. En daarom kijk ik veel af bij Raymond. Want die heeft het toch iets beter onder de knie dan ik. Het lijkt bijna alsof hij naar de lesjes yoga gaat in plaats van ik.
Raymond blijft, ondanks het feit dat hij een korter lontje heeft en over een portie minder geduld beschikt dan ik, verbazingwekkend rustig tegen Skyler. Zodra Skyler huilt, gaat Raymond heel rustig de conversatie aan. En dat werpt zijn vruchten af. Skyler is snel rustig, kan dan duidelijk vertellen wat ‘ie wel of niet wil, Raymond vertelt waarom hij iets niet mag en daarna is de rust weer terug in huis. Of neem nu de avonden. Skyler slaapt ’s nachts dan wel relatief goed; ’s avonds maakt hij er een spelletje van. Dan zet hij gerust tot 22:00 uur de boel op zijn kop. Als ik twee minuten bij zijn bedje sta, heb ik het wel gehad. Dan ga ik het liefst zelf naar bed met oordoppen in. Raymond daarentegen blijft gerust een half uur naast zijn bedje liggen. Op de grond, net zolang totdat hij slaapt. Ik vind het knap. Was eerst ik degene die uren met hem kon lopen om hem rustig te krijgen; zijn nu de rollen omgedraaid.
Dit is duidelijk de fase dat de kids aan het aftasten zijn. Skyler is twee en vindt zichzelf oud en wijs genoeg om eigen regels te stellen. Maar dat gaat hem dus even niet worden. Tenzij ik over twee jaar ook bij nanny Jojo aan de bel wil trekken. Tot die tijd ga ik maar even in de leer bij Raymond. Kijk ik veel af, breng ik die tactieken in praktijk en hou ik mezelf rustig om dat uit te stralen naar Skyler toe. Volgende week maar weer naar yoga…
Misschien ten overvloede maar ik had weer eens zin in de sarcastische noot en de flinke korrel zout. Ik wijt het aan mijn dieet. Het valt allemaal wel mee in huis en Skyler is een lieve peuter. Maar soms…
Hi!!
Het klinkt allemaal zo verschrikkelijk herkenbaar dus ik had even zin om te reageren maar ook omdat ik het een heel leuk geschreven artikel vind :-).
Hier ook zo, stan een maand ouder dan skyler en mijn vriend is ook de meest rustige van ons twee. Ik heb nooit veel geduld gehad, zeg maar geen dus het is soms enorm lastig om met zijn driftbuien om te gaan. Had ik laatst ook in de supermarkt in de kassarij, hij had het slot opengekregen vd wandelwagen, maar bleef wel mooi bij me staan. Toen ik vroeg (dat was al fout nummer 1, ik had het niet moeten vragen maar gewoon zeggen :-)), wil je terug in de wagen? Riep hij luid voor heel de supermarkt: nee mama nee nee neeeeeeeee! Echt genant vond ik het 🙂 terwijl hij meestal wel goed luistert als we ergens naartoe gaan jaja…maar af en toe he, ze kunnen zo hevig zijn!
Mijn vriend is ook strenger dan ik, stan daagt hem ook minder uit dan mij bijvoorbeeld. Ik geef niet snel toe maar ben ook meer vh onderhandelen.
Komt goed, is sowieso leuker nu hij meer kan praten! Je bent een prima moeder, fijn dat je erover schrijft!
Auteur
Dat is ook een wijze les die ik geleerd heb: niet meer vragen, maar gewoon doen 😉 Net als: wat wil je op je brood? Haha!
haha ja inderdaad, chocopasta mama! shit, denk ik dan, heb ik het weer gevraagd ☺.
Zo leuk om dit te lezen! Ben zo ontzettend benieuwd hoe het hier straks zal gaan… Duurt nog even, mijn liefje is vandaag pas een maand geworden 🙂
Heerlijk geschreven! Dat van dat korreltje zou snapte ik.. 😉 soms is het heerlijk om gewoon een beetje te overdrijven en aan te dikken, even lekker een beetje zeuren. 🙂
Met 13 maanden zit er al een flinke kop op bij die van mij dus houd m’n hart vast voor als hij 2 is……
Mooi stuk Shirley! Heel herkenbaar! Voor veel moeders, verwacht ik. Jammer dat je je verontschuldigingen aanbiedt. Het zou een stuk prettiger zijn wanneer meer moeders zo open en eerlijk zijn, dan kom je als kersverse moeder een stuk minder voor verrassingen te staan 😉
Ik heb nu vooral moeite met het oost-Indisch doof zijn. En dan moet de nee fase nog komen. Huil.
Ik heb hier nog zo’n ventje die bijna 2 is en probeert. Wonder boven wonder ben ik diegene die kalm blijft en wordt mijn vriend gek!
Vind het juist mooi dat je dit soort dingen zo eerlijk beschrijft, met een flinke dosis zelfspot en reflectie ook! Het kan niet altijd allemaal perfect zijn, ik kan me best heel goed voorstellen dat je geduld af en toe een beetje op is. Jij brengt ten slotte het grootste deel van de tijd samen met Skyler door! Dat is niet klagen of zeuren, maar gewoon de realiteit.
Heerlijk geschreven! Wij hebben ook af en toe zo’n achter-het-behang-plak dagje, en mijn kleine is zelfs nog 1 (volgende week 2)… Ik moet toegeven mijn vriend heeft ook veeeeel meer geduld..
Als tip lees ik ook vaak om de keuze te geven uit twee dingen. Dan heb jij natuurlijk bepaald wat er gebeurt maar heeft je kindje het gevoel dat ie iets te kiezen heeft. Werkt dat trucje een beetje? De mijne is 20 maanden en het dwarse peuterpuberen begint nu langzaam te komen. Zou mooi zijn als ik deze tip kan gebruiken