(~215 B)




De eerste een wonder, de tweede… niet zo bijzonder?

De eerste een wonder, de tweede… niet zo bijzonder?

Ver voordat ik zwanger raakte van baby nummer twee werd het me al verscheidene keren verteld; een tweede zwangerschap voelt minder speciaal dan de zwangerschap van je eerste kindje. En alhoewel ik speciaal niet helemaal het juiste woord vind –en misschien ook niet helemaal gepast-, kan ik niets anders dan ermee instemmen. Natúúrlijk is een tweede zwangerschap bijzonder en ben ik een gezegend mens omdat het weer gelukt is. Dat we een tweede kindje mogen verwelkomen en dit zonder miskramen en/of andere narigheden op de wereld mogen zetten is werkelijk fantastisch. Het is en blijft een wonder en daar ben ik me heel erg bewust van, al sinds het moment dat ik een positieve test in mijn handen had. Helemaal omdat ik in mijn omgeving regelmatig geconfronteerd wordt met vrouwen waarbij het er minder rooskleurig uitziet of waarbij gezondheid helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Echter is het zo dat een tweede zwangerschap compleet anders voelt, voor mij, voor ons. Het nieuwe is er vanaf, je staat er veel minder bij stil en je hebt al een kindje rondlopen waar alle tijd en aandacht naartoe gaat. Er hoeven hoogstwaarschijnlijk geen heel grote aankopen gedaan te worden en dus blijft het dromen in de grote babyzaken ook een beetje uit. Je hebt de eerste keer al veel keuzes gemaakt, weet wat je te wachten staat. Voor mij hebben juist die momenten tijdens de zwangerschap van Skyler ervoor gezorgd dat het een heel beleving was.

Naast dit alles is het ook de omgeving die hier een stempel op drukt. Mensen die minder enthousiast reageren, die minder betrokken zijn en ja, die ook minder naar de baby vragen en zelfs de kaarten die veel en veel minder zijn na de zwangerschapsaankondiging. De verandering van niet-ouder naar ouder heeft al plaatsgevonden en aangezien de tweede er voor velen ‘toch wel aan zat te komen’, gaan mensen al vrij snel weer over tot de orde van de dag. Wat leuk een tweede kindje, maar echt een verrassing was het niet hè? Misschien júist ook omdat je er zelf wat minder bij stil staat.

Been there, done that

Aan de ene kant vind ik een tweede zwangerschap mooier en vooral fijner. Ik sta er veel relaxter in, maak me totaal niet druk, laat me minder beinvloeden en omdat ik weet wat me te wachten staat, brengt dat een hoop rust met zich mee. De eerste schopjes voelden als een grote herkenning, de echo’s zijn weer beeldig en de controles bij de verloskundigen zijn ook precies zoals ik ze met Skyler heb ervaren. Maar ja, aan de andere kant; ook ik moet bekennen dat een tweede zwangerschap door allerlei factoren niet zo speciaal voelt als een eerste. Het nieuwe tijdens de eerste keer maakte het allemaal een stuk meer bijzonder en dat ontbreekt toch wel. Ik mis het shoppen van de grote aankopen, ik mis wat meer de tijd om stil te staan bij de zwangerschap en ik mis het enthousiasme van mijn omgeving. Dat je partner voor de állereerste keer tijdens de eerste zwangerschap jullie kindje voelt schoppen is mooi, onwerkelijk en ontzettend speciaal; tijdens de tweede zwangerschap is het ook mooi, maar meer een ‘oh ja, daar is het weer!’ De kriebels in mijn buik tijdens de info-avonden ontbreekt –sterker nog, ik ga dit keer niet eens- en ondanks dat iedere echo weer fantastisch is, is het toch een been there, done that-gevalletje. En dat vind ik heel, héél jammer.

Hoera voor de blogjes

Op dit soort momenten vind ik het ontzettend fijn om een blog te hebben. Iedere woensdag sta ik weer even stil bij het feit dat ik een week verder ben in de zwangerschap en blik ik terug op de dingen die zijn gebeurd en hoe ik me voel. Omdat ik weet dat het de laatste zwangerschap is, schiet ik buikfoto’s als een malle en nu ik de baby goed voel, neem ik iedere avond mijn moment om even bij de zwangerschap stil te staan. Jullie als bezoekers leven weer ontzettend met me mee en dat doet me ook erg goed. Feit blijft dat de tijd veel sneller lijkt te gaan en dat je het allemaal wat meer voor lief neemt. Ik verkeer niet in de babybubbel waar ik met Skyler in zat en waar ik iedereen in meenam; het is nu een moeder-bubbel waarbij Skyler veel tijd in beslag neemt en ik (te?)veel andere dingen om handen heb om maar continu stil te staan bij de zwangerschap.

O ja, je bent natuurlijk zwanger, even vergeten

Als ik online ga zoeken lees ik overal een beetje dezelfde verhalen. Het nieuwe is er vanaf en ondanks dat een zwangerschap áltijd speciaal blijft –laat daar geen twijfel over ontstaan- voelt het allemaal anders en meer als vanzelfsprekend. Je staat niet meer stil bij alle mijlpalen en voordat je het weet kun je een baby in je armen sluiten. En dat terwijl ik me nog zo had voorgenomen om extra hard te genieten van deze tweede en laatste keer. Wat ik ook lees, is dat de omgeving écht anders reageert. Er komen niet alleen minder kaarten, ook het kraambezoek is minder. Er wordt wat minder interesse getoond. Hoe dat hier gaat zijn weet ik natuurlijk nog niet, maar ik hoop van harte dat dat mee gaat vallen. De reacties tijdens de zwangerschapsaankondiging waren veranderd van ‘o wauw, je bent zwanger? Wat fantastisch! Hoe gaat het met je?’ in een ‘Je bent weer zwanger? Leuk hoor, een broertje of zusje voor Skyler.’ Ik heb welgeteld drie kaarten ontvangen in tegenstelling tot de berg die ik tijdens de eerste zwangerschap ontving en de berichten hoe het gaat met mij of met de baby blijven toch ook wat meer uit. Ik heb zelfs al een paar keer gehoord ‘o ja, je bent natuurlijk zwanger, even vergeten’ en dat was bij Skyler verre van het geval. Nee, je bent geen special snowflake als je zwanger bent en ik hoef echt niet op handen en voeten gedragen te worden en in de schijnwerpers te staan, maar het is alleen even een voorbeeld om aan te tonen hoe de verschillen momenteel zijn en dat dat bij een eerste héél anders is. Althans: ík ervaar het heel anders. Laat ik hier wel even een uitzondering bij zetten; mijn moeder en Kitty. Zij hadden ook deze tweede keer weer tranen in hun ogen staan tijdens de aankondiging en zijn mijn buik al aan het betasten zodra ik nog in de deuropening sta, haha. Ik heb het mijn moeder gisteren nog eens gevraagd en haar antwoord was: ‘Absoluut niet! Ik kan niet wachten tot ik hem kan zien en kan vasthouden. Ook al neem je er zes, het zal altijd speciaal blijven.’ Aaahhh.

Gevoelig onderwerp

Zoals je merkt kom ik niet zo goed uit mijn woorden als dat ik normaal kom als ik een stuk schrijf. Ik vind het allemaal ook wat lastig te verwoorden aangezien het een gevoelskwestie is en ik het op deze manier zo ervaar. Ik wil ook geen mensen voor het hoofd stoten en vooral mijn eigen kind niet nu een achterstandsgevoel aanpraten. Want we zijn dolgelukkig met deze tweede zwangerschap en kunnen echt niet wachten tot we ons gezin compleet kunnen maken met dit tweede wondertje. Maar dat het anders voelt en dat ik dat héél erg jammer vind, dat moge duidelijk zijn. Ik probeer nu heel fanatiek mijn momenten te pakken, wrijf constant als een malle over mijn buik, plan wat meer rustmomenten om echt te zwangeren en probeer zo die baby-bubbel nog even een paar weken in te komen. Gelukkig is Skyler er nog, die het meest enthousiast is van iedereen en niet kan wáchten tot zijn broertje ter wereld komt. Aan zijn baby-bubbel mankeert niks.

Ik ben heel benieuwd hoe dat bij mijn lezeressen is die een tweede of misschien wel meerdere kindjes hebben. Ervaren jullie dit verschil ook zo bij jezelf en vooral in jullie omgeving?

Nogmaals: een gevoelig onderwerp, maar ik hoop dat ik het op de juiste manier onder woorden heb weten te brengen.

2016-09-25 15.18.15

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

23 Reacties

  1. 20 januari 2017 / 07:34

    Ik heb er inderdaad meer over gelezen, en vanuit mezelf herken ik het wel bij degene in onze omgeving die een tweede kindje hebben. Ik ben nu zwanger van de eerste, ik ben heel benieuwd hoe het zal zijn, mocht ik misschien ooit zwanger raken van een tweede.

  2. Kelly
    20 januari 2017 / 08:03

    Ik heb van de week mijn spiraaltje laten verwijderen om te proberen om binnenkort opnieuw zwanger te worden van een tweede. Onze eerste is nu anderhalf geweest en die zwangerschap stond destijds nog niet helemaal op de planning (hartstikke welkom natuurlijk!), ik was nog volop in mijn studie en zou dat jaar ook afstuderen. Daarnaast woonden we nog bij mijn schoonouders onder een dak. Ik heb het gevoel dat juist die zwangerschap compleet langs mij heengegaan is. Hoewel ik niet super jong was (23) was ik zelfs op het hbo toch wel een uitzondering. ik richtte mij destijds vooral op mijn studie en de rest is een beetje langs mij heen gegaan. Achteraf heb ik daar ontzettend veel spijt van, ik kan mij zo ontzettend weinig herinneren van die zwangerschap, van de buiken en van hoe alles voelde. Hoewel we een prachtig hummeltje rond hebben lopen voelt het (opnieuw) zwanger willen worden als iets heel nieuws en spannend. Een heel ander verhaal dus! 😀

  3. Eva
    20 januari 2017 / 08:26

    Herkenbaar hoor! Als je je tweede kindje voor het eerst ziet is de liefde weer overweldigend. Maar wat ik de maanden erna had is dat je er weer aan moet wennen dat je je tweede kindje toch minder kent dan je eerste. Dat alles te maken heeft met dat je eerste al compleet een voor-jou-overduidelijk karaktertje heeft met alle ups en downs. Je bent op elkaar ingespeeld en weet wat je kunt verwachten in situaties. Bij de tweede is dat weer even zoeken (en een kwestie van tijd). De band is niet minder liefdevol maar wel anders. Tenminste, dat is mijn ervaring.
    Inmiddels zijn mijn boys bijna 3 en de tweede 1,5 jaar. En ze komen steeds dichter bij elkaar. Zowel onderling als in de band naar mij. Ik hou oneindig en zielsveel evenveel van beiden, maar bij ieder op zijn eigen manier, van hun eigen trekjes, streken en gewoon hun ‘zijn’.
    Nu in verwachting van de derde, een meisje, en ik ben heel benieuwd. De zwangerschap ervaar ik nu wél anders dan de tweede. Puur omdat het een meisje is. Ik fantaseer nu anders. Doe andere aankopen. Wat wel nog steeds blijft is dat ik ook deze zwangerschap nóg minder aandacht heb voor mijn buik. Maar over de liefde heb ik geen enkele twijfel. Ik zal absoluut zeker weten weer even veel houden van dit kindje. Weer op een eigen manier.

    Het komt goed! Ik begrijp je volledig en het is ook super normaal allemaal. En dat andere mensen het minder speciaal vinden, so be it. Voor jou zijn ze de wereld en dat is het enige dat telt.

  4. Silke
    20 januari 2017 / 08:44

    Hier ervaar ik het eigenlijk totaal anders. Maar we zitten dan ook in een iets andere situatie.
    Ik heb voor ik zwanger werd van mijn eerste heel wat onderzoeken en dergelijken moeten laten doen voor ik zwanger mocht worden. Toen was ik tijdens de zwangerschap mijn zoontje bijna kwijt.
    Dus dat was een hele emotionele rollercoaster.
    Het gevaar dat erbij mijn zoontje was heeft 70% kans om terug te keren bij mijn tweede zwangerschap.
    Beslissen om voor een tweede te gaan heeft dus heel wat overleg en bedenktijd gevraagd.
    We waren er zoveel intenser mee bezig dan die eerste keer.
    Ik ben nu 24 weken zwanger van mijn tweede en het is precies de eerste keer. Deze zwangerschap is echt dag en nacht verschil met mijn eerste.
    Mijn zoontje is zelf trouwens ook veel bezig met de baby in mama’s buik en dat maakt het allemaal zoveel intenser en anders.

    En dat dromen in babywinkels… we hadden alles verkocht, want we gingen nooit meer het risico nemen een kind kwijt te spelen…. En nu staan we dus terug te dromen in de babywinkels en kochten we onze eerste grote stuks deze week. 🙂

  5. 20 januari 2017 / 08:45

    Ik begrijp het wel. Ook ik stond er relaxter in, alleen werd ik al snel zo ziek dat ik in het ziekenhuis terecht kwam en niet zonder medicatie de dagen door kwam. Ik werd iedere minuut van de dag geconfronteerd met mijn zwangerschap. Dat is dan weer het andere uiterste haha. Ook merkte ik wel minder interesse vanuit mijn omgeving ja. Of nou ja, minder.. Het was anders dan de eerste keer. Ik kreeg veel minder goedbedoelde adviezen (fijn!!).

    Wat ik zelf fijner vind, is dat het moederschap me veel makkelijker af gaat. Het is echt pittig met twee kinderen, want de oudste wil ook gewoon z’n aandacht. Maar ik maak me minder druk om een huildagje, een andere kleur poepluier en andere zaken. Ik sta er veel relaxter in en merk ook dat Maik als baby veel relaxter is dan Luuk. Of dat komt omdat ik er zelf anders in sta, of dat hij een totaal ander kind is, daar moet ik nog achter zien te komen haha.

  6. Ivanka van Dijk
    20 januari 2017 / 08:46

    Heel herkenbaar! Voelde me zelfs een beetje schuldig omdat ik er bij de 2de veel minder mee bezig was (druk met de 1ste en alle spullen waren al in huis dus geen grote aankopen meer).. al blijft het evenbijzonder natuurlijk!

  7. Anoniem
    20 januari 2017 / 09:17

    Heel erg herkenbaar!! 26 maart uitgerekend van onze 2e. Voel me soms bijna schuldig naar deze baby toe. Alsof deze er minder toe doet!?!
    Maar je hebt inderdaad de grote dingen al in huis. En bij de 1e is alles nieuw! Nu zijn we experts 😉

  8. 20 januari 2017 / 09:18

    Mooi geschreven. Het is voor mij ook heel herkenbaar. Ben momenteel hoogzwanger van mijn tweede kindje. Bij de eerste is het voor iedereen nog speciaal, veel kaartjes cadeautjes en belangstelling. Nu is dat een stuk minder. Maar dat vind ik eigenlijk helemaal niet erg. Dit merk ik ook hoe ik het bij anderen doe. Bij de eerste is alles nieuw en vind het altijd mooi als iemand voor de eerste keer zanger is. Een tweede zwangerschap geeft mij wel meer rust.

  9. 20 januari 2017 / 09:31

    Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een blog heb gelezen over dit onderwerp. Ik vind dat je het heel persoonlijk en integer beschrijft, en ik snap je gevoelens heel goed. Een zwangerschap blijft prachtig, maar de meeste dingen heb je al een keer meegemaakt, dus dat intense nieuwe is eraf. Je schrijft er prachtig over, uit je hart.

  10. 20 januari 2017 / 09:41

    De derde x is nog erger hahaha. Omgeving ik partner, we vergeten het allemaal. En daarbij valt zo’n derde x mij ook echt zwaarder en vond ik het nu achteraf met pas 1 kind rondlopen een EITJE vergelijken met 2 nu en wil ik heel graag genieten ondat het de laatste x is maar kost dit me ook meer moeite dan bij die andere keren ondat het zwaar en anders is. Ach ja, dat hoor je van anderen ook over 2e en 3e keren. Het is zoals het is.

  11. Lot
    20 januari 2017 / 09:51

    Natuurlijk is het anders en dat is toch helemaal niet erg? Alles wat je de tweede keer doet is anders dan de eerste keer, dat kan niet anders. Dat maakt niet dat je liefde voor je tweede kind minder is, in tegendeel!
    Ik proef een beetje teleurstelling en schuldgevoel in je verhaal, laat alsjeblieft los! Dit is je leven nu en dat is anders dan drie en half jaar geleden. Hoe fijn is het dat je je nu rustiger en zelfverzekerder voelt, dat voelt de baby ook 🙂
    (moeder van twee puberzonen)

  12. 20 januari 2017 / 10:21

    Ik kan er niet over mee praten, maar snap heel goed wat je bedoeld. En natuurlijk is een tweede net zo bijzonder en welkom. Ook voor de mensen om je heen, alleen de mensen die iets minder dicht bij je staan vinden het iets minder bijzonder.
    Liefs

  13. Sabien
    20 januari 2017 / 12:07

    Ik ben nog niet zwanger van een tweede kindje dus ik kan nog geen oordeel daarover geven. Maar mij lijkt het juist heel fijn, dat wat jij ook in je artikel schrijft, dat je weet wat je te wachten staat. Zoals de echo’s, de verloskundige, je lijf die veranderd, in zekere zin de bevalling (i know elke bevalling is anders) maar het is niet helemaal vreemd, zeg maar. Ik moet zeggen dat ik altijd net zo enthousiast reageer bij bekende tijdens een zwangerschapsaankondiging. Of dat nu de 2e, 3e of 5e kindje is…het blijft altijd leuk!!

  14. 20 januari 2017 / 14:35

    Het is heel mooi verwoord, al moet ik bekennen dat ik denk ik helemaal een klein beetje buiten de boot val. Aangezien ik de eerste zwangerschap ook een beetje veel gedoe 😉 Maar een gevoel omschrijven is lastig, vind toch wel heel mooi hoe jij dit allemaal hebt verwoord.

  15. Annemarie
    20 januari 2017 / 15:43

    Alles loopt altijd anders: een nieuw jaar, een nieuwe auto. Een gevoel waarvan je dacht dat het er weer zou zijn of juist niet zou zijn. Ik heb me neergelegd bij het feit dat het inderdaad anders is dan de eerste keer. Kindje 1 is in juni 3,5 jaar als broer of zus komt.
    Het vertrouwen in je eigen lichaam, de instelling ‘het kind komt er hoe dan ook uit’ en het ophalen van de schouders bij de zoveelste rare opmerking of het goedbedoelde advies.
    Kies je eigen pad deze zwangerschap en kruip af en toe lekker bij Skyler in zijn babybubbel. Dat kindje is zo gruwelijk gewenst en je eerstgeborene zo zien meeleven had je de eerste keer ook niet.
    Geniet waar je kan en dank je wel voor je openheid. You go mommy!

  16. jessica
    20 januari 2017 / 16:29

    O ik val zo uit de boot want ik ben pas beginnen genieten van mijn 2de 3de en 4de en was er meer bewust van en elke dag mee bezig dagboeken bijhouden en toestanden hahaha wat ik wel merk is dat de buitenwereld er anders op reageert maar dat deed niks weg aan mijn gevoel dat ik elke zwangerschap na mijn eerste wel speciaal vond en er zo intens mee bezig was.

  17. Nina
    20 januari 2017 / 18:09

    Ik heb zelf geen kinderen maar begrijp desalniettemin wel wat je bedoelt. Ik kan me voorstellen dat het zo gaat en dat mensen anders reageren (want eerlijk is eerlijk, voor de buitenstaander 0f vrienden is de overgang van geen ouder naar ouders groot, en van een 1 naar 2 kinderen niet zo groot). En ik kan me ook voorstellen dat dat voor jou dan weer jammer is. Ik denk dat ik dat ook zo zou voelen. Mooi beschreven, eerlijk ook.

  18. 20 januari 2017 / 18:33

    Je weet het; enorm herkenbaar. De aandacht na het grote nieuws van nummer 2 was overigens wel veel en hartverwarmend. Maar daarna gingen we allemaal over op de orde van de dag. Ouders ed zijn natuurlijk hartstikke blij, maar het is allemaal minder nieuw en spannend. Hier is alles na nr 1 weggegaan dus ik kon ook dit keer een complete uitzet aanschaffen. Ik vond dat heerlijk om te doen, juist omdat je nu weet wat je wel en niet nodig hebt enzo. Maar de interesse van mijn omgeving in bijv het kamertje enzo, was ook heel anders vergeleken met de eerste keer. En ik moet toegeven, kreeg ik na nr 1 ontzettend veel kaarten, nu zijn het er zooooveel minder. En dat voelt wel heel lullig naar mijn zoon toe maar het is niet iets wat ik in de hand heb. Dat gezegd hebbende, hij is pas 7 weken maar ik kan nu al stellen dat ik zoveel meer geniet. Ik ben geen moment onzeker, krijg geen ongevraagde adviezen waar ik onzeker van word, het loopt allemaal lekker. Het is wat drukker maar ik ben zelf zoveel relaxter. Dan is het huis maar een pestbende, we hebben in ieder geval een leuke dag gehad.

    Dus hoe dan ook, het gaat goed komen. Je leert je verwachtingen aanpassen en je wordt veel relaxter, let maar op ;).

  19. Manouk
    20 januari 2017 / 22:01

    Ik denk dat dit onderwerp ook echt heel moeilijk is om te beschrijven. Want natuurlijk, elke zwangerschap is speciaal. En ik vond de eerste zwangerschap even speciaal als de tweede. Maar je beleeft de zwangerschap van een tweede kindje gewoon zoveel anders. Ik was relaxter, want het was niet meer nieuw. Ik googelde me niet meer suf met wat ik nou wel en niet mocht eten. En de tijd gaat sneller, omdat je al een kleintje hebt rond lopen. Voordat ik zwanger was van mijn tweede kindje was ik wel eens bang. Bang dat ik niet zo veel van mijn tweede kindje zou kunnen houden als mijn eerste kindje. Maar ik hou echt even veel van ze allebei. Ben zo onwijs trots ze.

  20. 21 januari 2017 / 13:13

    het is nou eenmaal anders idd, je bent idd relaxter omdat je het al een keer hebt meegemaakt, en je gaat makkelijker met dingen om straks, althans dat hadden wij wel. alleen bij rashel onze tweede had ik ook meer angst en stond vaker langs haar bedje hahah. maar de liefde voor een tweede kindje och ik ervaarde dat gewoon net als bij de eerste

  21. Anoniem
    25 januari 2017 / 03:11

    Heel herkenbaar wat je schrijft. En moet ook zeggen dat ik het soms nog steeds moeilijk mee heb en me afvraag of het allemaal wel goed is. Ik bedoel ermee te zeggen of wij het wel goed doen, tegen over de kindjes. Het leeftijdverschil is hier een stukje kleiner en dat zal ook wel impact hebben gehad. Maar bij de tweede minder kaartjes en minder bezoek. Ik merk ook wel bij bepaalde familieleden dat de oudste meer bij ze losmaakt lijkt het. Laat ik het anders zeggen, ik merk wel degelijk verschil en dat doet soms pijn. Vooral pijn omdat je denkt dat je tekort schiet Hier is het ook zo dat de tweede een moeilijker slaper is, veel ziek is geweest en ook daardoor meer aandacht heeft moeten krijgen.

    Maar het heeft ook met andere dingen te maken, je geeft spullen door. En het gaat er allemaal anders aan toe. Maar het komt allemaal wel goed. Ik probeer iedere dag mijn best te doen en probeer ze allebei genoeg aandacht en liefde te geven.

  22. Cindy
    30 januari 2017 / 10:21

    Het is niet herkenbaar voor mij, want ik ben niet zwanger van een tweede. Maar ik heb er enorm veel spijt van dat ik zo niet genoten heb van mijn eerste zwangerschap, dat dat pas gebeurde toen ik verlof had. Daar had ik ook wel mijn redenen voor: Heel veel strubbelingen op het werk die voor veel stress zorgden en ik werkte toen ook meer dagen waardoor ik gewoon niet gefocust was op mijn zwangerschap. Echt, als ik het over zou kunnen doen, dan is dat hetgeen wat ik anders zou doen: Mijn eerste zwangerschap beter beleven. Als ik zo lees dat een 2e zwangerschap anders is… Ik hoop echt van harte dat ik nog een keer een zwangerschap mag mee maken, dan ga ik het toch anders doen.

  23. Floor
    9 oktober 2021 / 22:06

    Zo fijn om dit te lezen! Zo herkenbaar! Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik nog al wat stressfactoren in mijn leven en dat koste bijna m’nn huwelijk. Deze keer heb ik alle tijd om er bij stil te staan en te genieten. Na een positieve test zat ik meteen weer op een roze wolk “yes, we mogen weer!” Ik keek hier zo naar uit! Maar wat valt het tegen. Mijn omgeving is er totaal niet mee bezig. De vorige zwangerschap was het eerste kleinkind aan beide kanten, iedereen was euforisch. Mijn vriendin bleek tegelijk te zijn uitgerekend en we staken elkaar lekker aan in de baby bubbel, de hele zwangerschap lang. Mijn dochter is nu vier en heeft al een flink aantal neefjes en nichtjes, iedereen zag de tweede wel aankomen, zelfs mijn man lijkt vaak te vergeten dat ik zwanger ben. Ik hoef weinig te shoppen, heb sinds het tweede trimester geen enkele kwaal meer (lucky me!) en alles loopt soepeltjes door. Het is een luxe probleem maar ik voel me hierdoor ook totaal niet zwanger. Dit keer ligt de placenta voor en voel ik nu, in week 19, nog nauwelijk iets. Afhankelijk v.d. locatie besluit ik dan of het de baby was of mn darmen, want er zit echt nog geen verschil tussen. Mijn vorige dochter voelde ik al heel vroeg en ook heel veel. Mijn man voelde haar in week 18 ook al. Ik had een band met haar en wist bij het kiezen van namen wat wel/niet bij dr zou passen. Nu heb ik totaal geen feeling met de tweede. Hopelijk komt dat wel als ik haar wat meer ga voelen.

    Voor nu valt het allemaal vet tegen en kleurt mn roze wolkje steeds grijzer. En ik weet dat dat echt onzin is, dat dit kindje net zo welkom is als de eerste en vast net zo leuk wordt (ook zo iets, hoe dan?! Het zal geen kopietje zijn vd eerste en die is echt fantastisch! Zo nieuwsgierig!). Ik weet dat het hormonen zijn en het gevoel van zelf komt, dus voel ik me schuldig dat ik me hierdoor zo down ga voelen. Er is geen reden voor en ik mag (moet) mezelf echt gelukkig prijzen met weer een wondertje en onze gezondheid! En ik weet ook dat ik ook daarin weer niet te hard voor mezelf moet zijn en me mag voelen zoals ik voel. Maar weten en voelen zijn nog twee aparte dingen.

    Het helpt om te lezen dat ik niet de enige ben die iets meer euforie had verwacht bij de tweede, die moeite heeft met hoe alles en iedereen dit keer anders is, en zich daar dan ook weer schuldig over voelt. Alle blogs gaan er over dat je minder tijd hebt om te genieten vanwege de eerste die nu ook rondloopt, alsof je een excuus nodig hebt. Niemand schrijft dat het ook gewoon kan dat het daadwerkelijk minder leuk is. Dank voor deze blog! Ook al is ie van lang geleden, toch even een reactie om te laten weten dat je me helpt!

Secured By miniOrange