‘Twee is nee’, zeggen ze weleens. De peuterpuberteit schijnt voor sommige ouders een pittige te zijn omdat de kleintjes dan een eigen willetje krijgen, het woord ‘nee’ ontdekken en doen wat ze zelf willen. En de dreumestijd dan? Dat is een fijne voorganger waar je al flink kan oefenen op het ouderschap. Momenteel is Skyler in zo’n fase dat ‘ie alles wil ontdekken en alles reuze interessant vindt. Alles is leuker dan zijn eigen speelgoed en aan alles moet gevoeld en getrokken worden. En zeg ik ‘nee’ en wil ik hem waarschuwen? Dan begint ‘ie te lachen, schudt hij nee en lacht ‘ie heel hard of rent hij heel hard weg als hij weet dat ik achter hem aan kom. Nou, probeer dan maar eens consequent te blijven en niet keihard mee te lachen. Ik faal. Big time. Soms is het gewoon heel erg grappig als Skyler weer eens iets doet en me ondeugend aan kijkt. Maar soms doet hij gewoon iets wat écht niet mag en dan wil ik hem waarschuwen. Maar hoe?
Momenteel zitten we in deze fase. Skyler kan lopen, gaat als een malle door het huis heen en is dusdanig gegroeid, dat hij ook overal opeens bij kan. Hij trekt kastjes open, zit in de prullenbak, trekt de xBox van de kast, speelt met het waterbakje en gaat er met het speelgoed van Muis vandoor. Oké, dat laatste is nog wel grappig maar dat hij zo hard aan een apparaat heeft getrokken dat er kabels gesneuveld zijn? Daar was papa iets minder blij mee. Bij de eerste keer ‘nee’ kijkt hij op en gaat hij vervolgens verder met waar hij mee bezig was. Bij de tweede keer ‘nee’ doet hij hetzelfde en bij de derde keer kijkt Skyler niet eens meer om. Als ik naar hem toe ga om hem nogmaals te waarschuwen rent hij weg. Lachend, kijkend achterom alsof het een spelletje is. Ik ben niet van het corrigeren middels een tik op de vingers en geloof ook niet zo in straffen door hem in een hoek of in de gang te zetten. Nóg niet. Ik ben groot fan van Jo Frost en kan me wel vinden in een zogenoemde ‘time out’, maar bij een dreumes van 14 maanden? Als ik Skyler in de gang zet gaat hij lopen grappen en keihard rennen. De tik op de vingers was op het moment van het apparaat écht wel even nodig omdat hij er op een gegeven moment mee ging gooien en ik het nog net niet door de televisie zag gaan, maar ook dat doe ik liever niet. Gewoon omdat het niet goed voelt en al dat klieren natuurlijk ook een beetje bij het ontdekken hoort.
Nu klinkt het echt veel erger dan dat het is en lijkt het alsof Skyler de hele boel aan het besodemieteren is, continu kattenkwaad uithaalt en het hele huis verbouwd terwijl ik rustig probeer te werken. Nee hoor, absoluut niet. Negen van de tien keer speelt hij gewoon met zijn eigen speelgoed (de stofzuiger en ToetToet Auto’s zijn favoriet) en vindt hij het leuk om in de rondte te lopen. Maar die ene keer kan hij het bloed onder mijn nagels vandaan halen en werkelijk de hele dag dingen doen waar ik niet op zit te wachten. Op internet las ik verschillende opvattingen van moeders; straffen door wel de strafhoek in te lassen omdat ze dat donders goed snappen op deze leeftijd, de welbekende tik op de vingers of billen, consequent nee blijven zeggen en dit continu herhalen en, het meest in mijn straatje, simpelweg afleiden.
Zodra Skyler iets doet wat niet mag probeer ik hem nu eerst te waarschuwen door ‘nee’ te zeggen. Vervolgens herhaal ik dat nog een keer. Daarna probeer ik hem toch maar af te leiden, zoals ik op internet gelezen heb. Ik zet hem bij zijn eigen speelgoed of geef hem iets wat van hem is. Meestal helpt dat wel maar soms is Skyler in zo’n bui dat hij continu terugloopt naar datgene wat niet mag en ik dit ritueel een aantal keer achter elkaar moet herhalen. Het werkt soms een beetje op mijn zenuwen, maar opvoeden is momenteel even niets meer dan consequent blijven en herhalen. En vooral niet lachen als ik dat ondeugende snoetje zie. Soms doe ik gewoon net alsof ik iets niet zie. Als hij iets doet wat eigenlijk niet mag, maar wat in principe toch geen kwaad kan. Om vervolgens na een kwartier te roepen ‘Nee Skyler, dat mag niet!’ Consequent? Dat moeten we nog even leren. En gedraagt hij zich echt als een terrordreumes? Dan kan ik niets meer dan tellen tot tien en hopen dat het heel snel maandag is zodat hij weer even naar het kinderdagverblijf kan…
Vertel eens, mede dreumes-moeders en ervaringsdeskundigen van oudere kids; wat was jullie geheim?
Zo herkenbaar, zodra ze anderhalf zijn begint de fase. Niets geen twee is nee. Het wordt zelfs beter, om een tijd later nog ‘erger’ Terug te komen. Een geheim heb ik niet, maar het is belangrijk om consequent te zijn. Of je nu straft, beloont, time-out geeft het heeft alleen nut als je het allebei consequent doet. En af en toe gewoon doen alsof je het niet ziet 😉
Herhalen, herhalen, herhalen, dat is wat wij doen. En slaat ons kindje ons, dan krijgt hij een time-out op de mat (in de woonkamer). Hij weet inmiddels dat slaan bijv. niet mag en nadat hij 3x op de mat heeft gestaan is het ook klaar en gaat hij gerust weer lief spelen. Consequent zijn, herhalen en daarbij uitleggen waarom iets niet mag zijn voor ons belangrijke punten. Een kind van anderhalf/2 jaar is zowel aan het ontdekken en ondernemen maar ik geloof dat zij ook enorm behoefte hebben aan grenzen, dan al.
Zo herkenbaar, vooral dat overal om moeten lachen. En ik ben zo blij dat ik daar niet de enige in ben. Ik kan gewoon geen serieuze nee verkopen, ik moet altijd om haar lachen. Ach, ik geniet er nog maar ff van. Gelukkig kan papa wel redelijk goed nee zeggen, al helpt dat heis niet altijd. Tips heb ik dus niet echt, behalve: geniet ook van deze tijd. Hij luistert heus wel als hij straks groot is.
Heel herkenbaar zeg… hier zijn we een kleine paar maandjes verder (20 mnd), maar rond die tijd begon dat hier ook. Bijvoorbeeld als uitdagen met eten gooien. In echt straffen geloofde ik ook nog niet. Wel zijn we rond die tijd begonnen met na 1 of 2 x waarschuwen, haar op de gang te zetten. Beetje als inkomertje en wennen voor onszelf in consequent zijn. Na een minuutje op de gang, duidelijk en kort zeggen “met eten gooien mag niet”. Zeg maar sorry mama (soort van dan, want ze kon nog niet praten) en dan een kusje geven.
Maar een geheim.. helaas, maar ik wil ‘m ook wel weten 😉
Toen ik op een kinderdagverblijf werkte, en de kindjes deden dingen die niet mochten, dan zetten we ze in de kinderstoel, gericht op de muur. DIt was wel nadat ze 2 keer gewaarschuwd waren. Het is heel vervelend namelijk om niet meer onderdeel te zijn van de groep of niet meer mee te kunnen spelen. Als ze dan een minuutje in de stoel hadden gezeten, nogmaals duidelijk en rustig uitleggen wat ze wel en niet mogen. Zoiets als: je moest in de stoel zitten omdat je *vul maar in*. Maar dat mag niet, want *vul maar in*. Je mag wel *vul maar in*. Ga je nu weer lief spelen?
Dit werkte over het algemeen wel, maar je moet er dan natuurlijk wel consequent in zijn :).
Volhouden. Hier vond Olivia na een tijdje al die dingen opeens niet meer zo boeiend omdat we bleven zeggen dat het niet mocht. En haar uit de situatie halen, dus lokken met speelgoed. Weghalen bij de tv-kast etc. En echt: wat Linda al zei: het wordt nog erger 😉 Ik dacht dat we rond 18 maanden de peuterpuberteit al verwelkomt hadden, maar rond 26 maanden werd/is het nog erger. Geef mij maar tien baby’s ipv een opstandige dreumes/peuter. Echt waar! Maar, het is ook ontzettend leuk 😀
Ik heb soms wel 30x in een uur mandy haar handje van de playstation gehaald (die zette ze elke keer aan), mandy nee, mandy nee, mandy nee hahahaha ik viel in herhaling. Maar op een gegeven moment schoof ze er een keer heen (je weet, ze kon laat los lopen) en zei ze : Mama mag niet?
Hoera !!
Mijn dochtertje is 22 maanden en is zo goed als net de dreumestijd gepasseerd.
Dus het zit nog vers in mijn geheugen ;).
Ik probeerde ook zo consequent mogelijk te zijn, maar idd soms ben je aant werk of te moe om er “weer” op in te gaan.. Been there done That. 🙂
Als ze toch bleef doorgaan haalde ik het “voorwerp” bv. weg waar ze niet mocht aanzitten en dan was het probleem opgelost. En als je iets niet kan weghalen is afleiding het beste. Dus mama je bent erg goed bezig in mijn ogen ;)! En ze leren het wel hoor ook al lijkt het alsof ze je niet begrijpen. 🙂
Je doet het hartstikke goed!! Nee zeggen zodat hij weet dat het niet mag, maar na 2 of 3 x gewoon weghalen en afleiden. Niet alleen om te vergeten waar hij mee bezig was, maar ook om hem aan te geven wat hij wél mag doen. En alles ontdekken, óók waar jullie grenzen liggen, past helemaal bij de leeftijd! Apart zetten heeft nog geen zin op deze leeftijd. Gewoon zo doorgaan!
Pff, Aiden zit ook in deze fase en ik vind het ook heel lastig. Ik kan er gewoon zoooo slecht tegen als ie niet luisterd, terwijl ik heel goed snap dat ie te klein is om te luisteren wil ik wel dat hij weet wat wel en niet mag. nee zeggen en afleiden doen wij nu ook. Ik weet het anders ook niet.
Oei heel herkenbaar! Ik had het er laatst met mijn moeder over dat Maxim niet echt luistert naar ‘nee’ en dus vaak ook keihard gaat lachen. Wat moet je daar nou mee? Ze zei dat ik gewoon consequent moet blijven en het moet blijven zeggen en uitleggen en dat je niet meer kunt doen. Nou dan wachten we maar af!
Ik weet het niet meer precies (die van mij is nu al 3,5), maar volgens mij hebben kids dingen veel eerder door dan dat jij al ouder door hebt. Volgens mij werkt ‘Nee’ en ouderwets in de hoek (of time-out) heel goed. En ik legde altijd al uit waarom iets niet mocht. Ook omdat ik zelf niet wist wanneer ze nou begreep wat ik bedoelde.
Hier een van 19 maanden en af en toe zou ik wel nee willen schreeuwen! Maar het gaat inmiddels ietsje beter… Al lees ik hier dat de fase nog een keer terug komt dus ik hou mijn hart vast. Consequent zijn is inderdaad het toverwoord maar helaas, ik heb het nog laaaang niet onder de knie! En inderdaad die pretbekkies… Ik draai vaak even om om te kunnen lachen 🙂
Lijkt mij inderdaad heel erg lastig, die dreumesfase! Heb op mijn opleiding geleerd dat een dreumes eigenlijk nog niet de link kan leggen tussen oorzaak-gevolg. Als hij iets doet wat niet mag en mama zet hem op de trap als time-out, dan snapt hij nog niet dat hij dat ene dus niet meer mag doen. Het lijkt me ook echt onwijs lachwekkend als hij zo ondeugend lachend weg rent, ik zou echt helemaal dubbel liggen denk ik! Ik houd de reacties even in de gaten, hopelijk komt er nog een goede ervaring die ik kan onthouden voor later.
Ik herken je verhaal, alles was een spel op die leeftijd. Nu (hij is net twee) zetten we hem op de gang maar toen op de leeftijd van skyler was het enige dat echt hielp: afleiden. Dus eerst wel ‘Nee’ zeggen maar daarna afleiden met iets anders en/of hem weghalen van de plek des onheils.
Wij haalden nooit de (onze) spullen weg (behalve als het gevaarlijk was natuurlijk) omdat wij vinden dat hij het toch moet leren om er af te blijven.
succes!
Verdiep je eens in how to talk to kids. Hij is misschien nu nog te jong maar het is zeker iets voor als hij wat ouder is!!
Wacht maar tot ie 3 is en toe is aan school pff in die fase zitten wij nu