Eliza: ochtendhumeur-strategie

Wat een ontzettende, lieve reacties heb ik van jullie allemaal ontvangen deze week. Ik vond het enorm eng om de eerste blog te plaatsen. Ik sta zonder blikken of blozen te spreken voor een zaal vol mensen, maar om mijzelf zo open en bloot te geven online vond ik toch wel heel spannend. En ik houd mijn kleding nog wel aan. Dank jullie wel allemaal!

Ochtendhumeur-strategie

Vanmorgen was het weer zover. Ochtendhumeur-drama. Niet ik, maar mijn dochter. Zij heeft het van haar vader en samen zorgen ze ervoor dat een aantal ochtenden in de week een behoorlijke uitdaging zijn voor mij om in mijn zen-modus te blijven.

Ik geef toe, ik heb ook een hekel aan opstaan. Of het nu om 5.30 uur is of om 09:00 uur; ik heb een enorme hekel aan de deken terugslaan en omhoog komen. ’s Morgens voelt mijn bed echt het allerlekkerst, allerzachtst en allerwarmst. Als ik dan weer zo moedig ben geweest de stap naar de wakkere wereld te maken gaat het al snel weer beter met me. Ik bedenk me waar ik allemaal dankbaar voor ben, doe wat stretchoefeningen en ga vol goede moed de dag in. Dat gevoel duurt dan zo’n vijf minuten, want dan kom ik de dochter tegen, oftewel het ochtenddraakje. Dochterlief gaat niet graag naar bed en komt er niet graag uit.

Eigenlijk heeft ze geen ochtendhumeur; alles gaat perfect zolang alles maar gaat zoals zij het wil. Er zijn echter heel verschrikkelijke dingen die misgaan in de ochtend. De Legoblokjes bijvoorbeeld, die het ochtenddraakje niet kan vinden. Ze weet zeker dat ze die gisteren op de grond heeft achtergelaten. Welke moeder ruimt dat in hemelsnaam ook op?

Vanmorgen was juffrouw draak boos omdat ze zelf haar sokken niet mocht aantrekken. ‘Dan laat je haar toch lekker zelf haar sokken aan doen?’, denk je dan. Daar heb je normaal gesproken gelijk in. Behalve dat ze ontzettend aan het treuzelen was. Ik moet zelf ook nog enigszins appetijtelijk op het werk verschijnen dus ze moest echt even opschieten. Met een frons tussen haar wenkbrauwen en een pruillip ging ze protesterend aan de keukentafel zitten om haar haar gedaan te krijgen. Want ja, dat is toch wel handig als mama dat doet. Eigenlijk wel enorm schattig, want ze snapt nog niet dat ze zichzelf meer met het gedrag tegenzit, dan mij.

Mijn strategie om door deze hele ochtenddrama’s heen te komen is om in mijn hoofd vrolijke liedjes te gaan zingen. Bij iedere boze blik zeg ik in mijzelf: ‘en toch houd ik van je’. Ik blijf in mijn vrolijke, dankbare bubbel want zo erg is het ook allemaal weer niet. Van iedere frustratie maak ik in mijn hoofd een grapje. Ik zeg ze maar niet hardop, want ik durf te wedden dat dat pas echt een vuurspuwende draak oplevert.

We hebben allemaal rare eigenschappen en die draak van mij heeft deze nu eenmaal in de ochtend. Na het tandenpoetsen verdwijnt de boze bui meestal vanzelf en komt ze met een grote lach naar beneden of er nooit iets is gebeurd. Ik heb ook mijn buien, met name in bepaalde dagen van de maand. Dan zie ik alleen maar beren op de weg. Ik ben bang dat ik dan verander in mevrouw draak. Als ik dan een gefrustreerde blik krijg denk ik op mijn beurt weer: ‘weet jij ook eens wat ik iedere ochtend meemaak.’