(~215 B)




Eliza: depressie

Eliza: depressie

Ik heb er lang over na gedacht of ik het volgende stuk zou schrijven of niet. Ik ben een heel open persoon maar over sommige delen van mijn leven spreek ik liever niet. Ik heb erover nagedacht waarom niet. Ik denk dat het juiste antwoord op die vraag is: ik wil geen medelijden creëren. Ik wil niet dat mensen anders naar mij gaan kijken. ‘Nou, dan zwijg je er toch lekker over?’ zou je denken, en dat heb ik dan ook jaren gedaan. Zoals ik jullie eerder vertelde heb ik een burn-out achter de rug. Het is nog niet helemaal onder controle maar ik kan vol trots zeggen dat ik aankomende week weer fulltime ga werken. Wat ik jullie echter niet heb verteld is de bron van deze burn-out. Dit heb ik bijna niemand verteld. Oftewel, ik zwijg hier graag over.

Ik heb nogal wat meegemaakt in de afgelopen 15 jaar. Iedere keer als ik een zware tegenvaller had, knokte ik mezelf uit het dal. Ik kwam er niet alleen bovenop maar ik kwam er ook nog sterker uit. Van een echtscheiding tot hartstilstand door een allergie en van ernstige financiële problemen tot nog veel ergere dingen; ik liet me niet klein krijgen. Tenminste, dat dacht ik. De realiteit was dat iedere tegenvaller wel een deuk achterliet in mijn ziel. En toen ik een enorm verlies kreeg te verwerken na jaren onder druk te hebben gestaan kwam ik niet meer uit het dal. Ik zonk weg in verdriet en eenzaamheid en kon de weg terug niet meer vinden.

Ik begon mensen af te stoten. Vriendschappen te verwaarlozen, ik at slechter, ik sliep nauwelijks. De buitenwereld dacht dat ik een workaholic was geworden en dat was misschien ook wel zo. Werken was mijn manier om de pijn te stillen, mijn gedachten af te leiden van de immense pijn en verdriet die zich hadden opgebouwd in mijn hart. Ik werkte harder en harder en ik heb een baan waar je dat onuitputtelijk kunt blijven doen. Goed voor je carrière, minder goed voor mijn ziel. Ik zag het niet, ik was immers sterk. Hoe ik me voelde als ik even stil stond wist ik niet meer, ik stond niet meer stil.

Nadat ik dit zeker 4 jaar heb volgehouden kwam ik tot een keiharde stop. Mijn lichaam begon op alle manieren aan te geven dat het zo niet verder kon. Hard werken is niet het probleem, het verdriet achter het harde werken begon zijn tol te eisen. Mijn haren vielen uit, tanden stonden los. Ik at nauwelijks maar kwam bijna 20 kilo aan. Ik was zo moe dat ik midden op de dag nauwelijks verder kon. Oren suisden en de borstkas stond permanent strak. Ik had voortdurende hoofdpijn en mijn humeur was altijd down. Natuurlijk hebben artsen gekeken wat er fysiek aan de hand was en mij zelfs op laten nemen in het ziekenhuis op de hartbewaking. Ik wist wel beter. De stress, het verdriet en de pijn in mijn ziel waren de bron van alle problemen. Maar ik was te bang om hier naar te gaan kijken.

Uiteindelijk moest ik stoppen met werken. Ik belandde op de bank thuis en vloog bijna tegen het plafond van paniek. Nu kon ik me niet meer verstoppen. De Arbo stuurde mij naar een psycholoog. Daar werd de diagnose gesteld: psychosomatische aandoening (burnout bestaat namelijk nog niet, blijkt in het psychologen-woordenboek) en een zware depressie. ‘Het zal wel’, zei ik. ‘Maakt mij niet uit welk label jullie aan mij hangen’. En daarmee somde ik eigenlijk mijn hele gemoedstoestand op. Het maakte mijn allemaal niet meer uit.

De enige reden dat ik de ene voet nog voor de andere zette was mijn dochter. Ik wist dat ik voor haar moest doorgaan en beter worden, voor mij persoonlijk hoefde het niet meer. Ik was zo moe van steeds maar weer op staan. Zo leeg en zo eenzaam. Bij een depressie denken mensen vaak aan iemand die de hele dag in bed ligt en niet meer buiten komt. Niets is minder waar. Veel mensen met een depressie werken, staan naast jou op het schoolplein en doen boodschappen in dezelfde winkel als jij. Misschien is het wel die vriendin die je al tijden niet meer belt of zo negatief is de laatste tijd. Misschien is het je collega die de kantjes ervan afloopt en alles te veel vindt. Maar misschien is het de collega die zit te lachten met jou tijdens de lunch en dan alleen naar huis fietst en helemaal leeg is, geen kant meer op kan met haar gevoel. Ik denk niet dat iemand ooit iets aan mij heeft gemerkt behalve mijn gezin. Mijn partner dacht dat ik hem niet meer zag zitten maar niets was minder waar. Ik had gewoon doodsimpel de kracht niet meer om iets te voelen. Ik wilde niets meer voelen.

Ik heb geluk gehad. Ik had een paar mensen in mijn omgeving die mij op hulp hebben gewezen en ook al vond ik het moeilijk, voor mijn dochter heb ik die hulp aangenomen. Ik heb maanden gehuild, ik ben door alle pijn heen gegaan en heb nog steeds delen die ik moet aanpakken. Ik ben gaan schrijven, lezen over depressie. Ik ben gaan tekenen en mediteren. En heel langzaam, na een jaar door het diepste dal van mijn leven te zijn gegaan, ben ik eruit aan het klimmen. Nu is het nog spannend, want het gaat beter en het is zo verleidelijk alle restjes pijn te negeren en verder te gaan met mijn leven. Maar ik ben vastbesloten om hier helemaal uit te komen dus ik blijf werken aan mijn herstel.

Waarom vertel ik dit nu? Omdat ik denk dat depressie bespreekbaar gemaakt moet worden. Mensen met een depressie zijn niet zwak of overgevoelig. Je hoeft je niet te schamen want iedereen, echt iedereen, kan dit overkomen. En is het jou overkomen maar ben jij er nog niet aan toegekomen hulp te zoeken, dan hoop ik dat mijn verhaal jou een zetje in de goede richting geeft.

Je verdient zoveel beter dan dit. Ook jij verdient het weer te kunnen genieten van de kleine dingen in het leven zoals een zonnige dag of een gezellig gesprek met een vriendin. En ja, ook jij bent sterk genoeg om hier doorheen te komen. We hebben allemaal weleens hulp nodig en als je je been breekt ga je ook niet zelf je gips erom zetten. Dan ga je naar een specialist die je helpt. En als de eerste specialist je niet goed helpt, dan ga je naar een tweede. Laat je niet ontmoedigen door je omgeving of door jezelf. Laat je niet ontmoedigen door de enorme berg ellende waar je weet dat je doorheen moet. Zoek contact met iemand die je kan helpen. Ik zal Shirley vragen een link onder deze blog te zetten waar je meer informatie kunt vinden over depressie en waar je hulp kunt vinden. Doe het voor jezelf of voor je kinderen.

Ik kan weer lachen, ik ben weer langzaam de oude ik aan het worden. Ik werk straks weer net zo hard als vroeger maar nu met de juiste redenen. Ik ga studeren en heb mijn sociale netwerk weer langzaam aan opgebouwd. Ik ben bijna alle kilo’s kwijt en heb minder hoofdpijn. Maar het aller belangrijkste is dat ik weer kan genieten. Genieten van mijn dochter en mijn gezin. Ik kan weer genieten van een zonnestraal op mijn neus en als ik wakker word, heb ik zin in de dag.

Dat gun ik iedereen. Ik hoop dat mijn verhaal iemand helpt.

Meer informatie over depressie vind je hier.

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

10 Reacties

  1. Eefje
    8 februari 2018 / 07:30

    Stoer, kwetsbaar, dapper, energie, kracht, respect, hoop, waardevol… Zomaar wat woorden die in me opkomen door jouw verhaal. Dankjewel voor het delen, dit is zo belangrijk! Je kan trots zijn op jezelf, keep going! 🙂

  2. Ivy
    8 februari 2018 / 08:30

    Weet een heftig verhaal en wat goed en dapper dat je het deelt!

  3. An
    8 februari 2018 / 08:30

    Prachtig verwoord. Veel sterkte en moed toegewenst.

  4. Alida
    8 februari 2018 / 13:13

    Dankje voor het delen. Hier komen de depressieve gedachtes weer steeds vaker om de hoek kijken. Ik moet er weer wat mee, hopelijk heb ik de moed daarvoor snel verzameld.
    Jij veel sterkte bij de laatste resten voor je herstel!

  5. C
    8 februari 2018 / 15:48

    Dit is zo herkenbaar. Niet meer weten wat je voelt, niet meer wíllen voelen. Steeds maar doorgaan om maar niet stil te hoeven staan en er iets mee te moeten doen.
    Bedankt voor het delen 🙂 het helpt om weer te horen dat ik niet de enige ben.

  6. Marina
    8 februari 2018 / 20:05

    Goed stuk, goed dat je dit bespreekbaar maakt!

  7. Meintje
    8 februari 2018 / 20:17

    helaas zo herkenbaar

    inmiddels zelf al 2.5 jaar in een extreme zware depressie een burnout en chronische PTSS de depressie die begon toen ik net 18 was
    2 maanden later kwam er een burn-out bij 3 maanden later nog chronische PTSS na 11 jaar door een trauma uit het verleden

    ik heb 8 maanden lang in bed gelegen ik kon niks vaak nog geen eens douche of een stukje lopen zo zwak was ik mocht niet naar school at niet meer tot nauwelijks viel veel af

    sinds 10 augustus 2017 ook in een rouw proces door het overlijden van mijn moeder door ALS ze was pas 49 en ik nog maar 20 ..
    ook nog een niet aangeboren hersenletsel door 3 weken na mijn geboorte op 1 dag een hersenbloeding en een maagbloeding astma chronische hyperventilatie een lekkende hartklep beschadigde stemband door twee jaar sonde voeding na mijn geboorte…
    al 20 jaar lang bezig met vechten zoveel tegenslag keer op keer..

    helaas zijn de depressie de PTSS de burn-out nog steeds aanwezig het is zwaar heel zwaar en met rouw erbij eigenlijk niet te doen ..

    het is voor mensen die het niet meemaken niet te begrijpen de opmerkingen van ik ben ook wel eens verdrietig of ik ben ook moe maar een depressie of een burn-out is heel wat anders…
    ik lach me pijn me verdriet en alles weg maar diep van binnen ben ik kapot en kan ik niet meer een depressie is echt een hel een groot zwart gat zonder een sprankje hoop

    oordeel nooit op het eerste gezicht je weet niet of er een traan achter die lach verborgen ligt

  8. 9 februari 2018 / 11:39

    Knap dat je dit durft te delen en er zo open over bent.
    Ik ben 27 en kamp op dit moment met een burn-out waar ik herstellende van ben.
    Ik kreeg vrij weinig hulp, omdat de PO’er van huisarts 1 dag in de week werkt en nog vakantie had tussendoor en daar ook al vrij lang op moeten wachten tot de 1e afspraak. Ik vond het zelf te weinig qua hulp en uiteindelijk een haptotherapeut ingeschakeld. Ik kon daar vrij snel terecht wat super fijn is. Zeker omdat ik mijn werk alweer aan het opbouwen ben.
    Langzaam kom ik erachter wanneer ik te veel doe, mijn grenzen over ga etc.
    Ook ik kom er wel.

  9. Chloe
    10 februari 2018 / 21:07

    Wat een fijn artikel! Dankjewel hiervoor.
    Ook hier een zware burn-out cq depressie (want waar houdt het ene op en begint het ander?) sinds het twee jaar geleden op zwart ging.
    Na een periode van veel stress een miskraam gekregen en dat zorgde ervoor dat ik nu echt geen kant meer op kon. Ik moest mezelf onder ogen zien.
    Nu, meer dan 2 jaar later is de kinderwens er nog steeds… maar ik durf niet. Gelukkig komt er steeds meer aandacht en hulp voor vrouwen met een kinderwens en depressie, angsten e.d. En wellicht komt de dag voor mij ook dat ik de sprong durf te wagen.

Secured By miniOrange