(~215 B)




Mijn kind heeft last van nachtangsten

Mijn kind heeft last van nachtangsten

Het is maandagavond 18:50 uur als ik Skyler naar bed breng en een boekje voorlees. Als ik later zelf ook naar bed ga om 23:00 uur en bijna in slaap ben hoor ik Skyler gillen. ‘Het is weer zover’ denk ik. Ik loop naar Skyler toe, zie hem rechtop in bed en hij schreeuwt. Of beter gezegd: krijst. Hij kijkt me aan, maar toch ook weer niet. Hij blijft mama schreeuwen en wordt woest als je tegen hem praat. Vasthouden wil hij niet, kalmeren lukt ook niet. Hij kan dan flink gaan slaan en schoppen. Na een paar minuten begin ik langzaam tot hem door te dringen. Hij wordt rustiger, schreeuwt steeds minder hard en er lijkt meer contact te komen. Als ik vraag wat er is krijg ik als antwoord ‘weet ik niet’. Hij zegt nog een keer mama, gaat liggen, ik dek hem toe en hij slaapt verder. De volgende ochtend vraag ik hem waarom hij zo huilde. ‘Ik huilde niet! Ik heb toch goed geslapen?’ Hij heeft geen idee wat er de vorige avond is gebeurd en alleen zijn schorre stem vertelt ons dat het veel, hard en intensief was.

Nachtangst

Dit gebeurt een aantal avonden per week. Soms een uur (of twee) nadat hij naar bed gaat en soms rond 23:00 uur. Hij loopt rood aan, is heel warm en er is gewoon niet tot hem door te dringen. In eerste instantie dacht ik dat het slechts verwerking van school was maar als ik er nu aan terug denk, kan ik wel zeggen dat dit al heel erg lang speelt. Al jaren werd hij rond middernacht wakker en nu is het gewoon soms wat eerder. Het zijn geen nachtmerries en nadat ik hier en daar om me heen met mensen heb gesproken en zelf eens wat dingen heb opgezocht, kom ik uit op nachtangst.

Opvoedadvies vertelt dit en zoals je kunt zien is dat precies zoals ik Skyler omschrijf:

‘Bij kinderen met nachtangsten zien we dat het kind wakker lijkt te worden, erg overstuur is, gilt, schreeuwt, druk kan bewegen en zelfs om zich heen kan slaan of schoppen. Het kind lijkt wakker, maar is niet te bereiken om getroost of gerustgesteld te worden. Het lijkt helemaal niet in de gaten te hebben dat de ouder bij hem/haar is en vaak wijst het pogingen om het te troosten zelfs resoluut af.

Nachtangsten (ook wel Pavor Nocturnus genoemd) zijn dus iets anders dan nachtmerries en ze vragen dan ook om een heel andere reactie van de ouder dan nachtmerries. Nachtmerries ontstaan in de REM-fase van de slaap, de Rapid Eye Movement fase, zo genoemd omdat de ogen in deze fase veel bewegen. Deze REM-fase is de fase van de slaap waarin we dromen en logischerwijs dus ook nachtmerries kunnen hebben. Nachtmerries doen zich over het algemeen voor in het tweede gedeelte van de nacht of in de vroege ochtend. Bij nachtangsten is er geen sprake van dromen. Nachtangsten ontstaan wanneer het kind van een lichtere fase van slapen naar een diepere fase van slapen gaat. Tijdens het slapen maakt een mens een aantal slaapcycli door, van gemiddeld zo’n ander half uur. Aan het einde van zo’n slaapcyclus slapen we wat minder vast, voordat we over gaan naar de volgende cyclus waarin we weer dieper gaan slapen. Wanneer deze overgang niet helemaal soepel verloopt kunnen nachtangsten ontstaan. Het kind ontwaakt niet echt, maar slaapt ook niet rustig verder. In deze toestand kan het kind een soort paniekaanval krijgen, de nachtangst. Deze angsten doen zich in het eerste gedeelte van de nacht voor, meestal zo’n één tot drie uur na het naar bed gaan.’

Weinig kunnen doen

De website vertelt ons dat je als ouder zelf weinig kunt doen. En dat is juist wat ik er zo moeilijk aan vind. Niet alleen vind ik het verschrikkelijk voor hem als hij zo krijsend rechtop zit; ook heb ik er zelf vrij weinig geduld voor op dit soort momenten. ’s Avonds vind ik het heerlijk als de kinderen op bed liggen en Raymond en ik bijvoorbeeld een serie kunnen kijken en als het eens rond middernacht gebeurt, ben ik net aan het slapen en dat zijn voor mij de heilige uren. Het feit dat ik hem niet kan troosten zit me dan het meest dwars. Ze zeggen dat je het eigenlijk gewoon moet laten gaan en alleen aanwezig moet zijn in de kamer zonder enig contact. Het zal dan vanzelf stoppen. Nu heb ik ook een ander kindje dat in de kamer naast Skyler slaapt en aangezien hij van veel dingen snel wakker wordt, voelt het voor mij niet goed om helemaal niks te doen. Toch hebben we ook ontdekt dat hij woest wordt als je hem aanraakt, praat of hem probeert te kalmeren. Simpelweg omdat ‘ie er zelf niet helemaal bij is. Rustig bij je kindje zitten of gewoon beneden blijven en niks doen zijn de beste manieren. Maar ja, ga dat maar eens proberen als je kind zo hard schreeuwt en overstuur is.

Triggers

Als tip wordt gegeven om kinderen te wekken vlak voordat ze zo’n ‘aanval’ kunnen krijgen. Bij ons wisselen de tijden nogal waardoor dat niet helemaal een optie is. Als tweede mogelijkheid wordt genoemd om een vast avondritueel in te lassen. Dat doen we momenteel ook al. De trigger kan zijn dat je kind erg moe is, bepaalde prikkels nog moet verwerken, er een vervelende ervaring is voorgevallen, er spanningen in huis zijn, er een broertje of zusje bij is gekomen of heel simpel omdat het kind erg druk is geweest. Dat kan hier zeker het geval zijn. Skyler vindt school erg spannend, het is nog heel vermoeiend en ook is hij niet echt een prater. Hij vertelt niet graag over wat er allemaal op school is gedaan en ik krijg vaak als antwoord ‘weet ik niet, even buiten gespeeld’. Voor ons gevoel is hij dus ook erg druk in zijn hoofd omdat hij alles bij zich houdt. Dat zou er ook zeker voor kunnen zorgen dat de nachtangsten in bepaalde periodes meer voorkomen. Skyler is ook een kind dat ’s avonds in zijn slaap praat of opeens een keer schreeuwt en dan weer verder slaapt. Toch een teken dat hij nog een hoop aan het verwerken is.

Rijping

Ik heb nog geen verband kunnen ontdekken tussen de avonden dat Skyler er wel last van heeft en de avonden en nachten die goed gaan. Het zal in ieder geval ook een beetje een kwestie van uitzitten zijn. Nachtangst komt het meeste voor bij kinderen tussen de 18 maanden en 6 jaar omdat de oorzaak te maken heeft met bepaalde hersengebieden die nog niet helemaal rijp zijn. Naarmate de hersenen steeds meer rijpen, zal de nachtangst afnemen. Ik ben heel benieuwd hoe dat hier gaat zijn. Het is in ieder geval een fijn geweten dat Skyler zich niets kan herinneren van de avond ervoor. Het enige puntje blijft dan ons geduld en heel rustig blijven. Dat blijf ik lastig vinden als ik zelf al erg moe ben of juist dacht te beginnen aan een rustige avond. Zwak puntje van mezelf.

Zijn er meer mensen die dit herkennen, nachtangst bij hun kinderen?

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

10 Reacties

  1. Caro
    20 februari 2018 / 06:59

    Ja, wij hebben dit ongeveer anderhalf jaar gehad met onze zoon. In het begin heel vaak en later af en toe nog. Verschrikkelijk. Wij wisten ook niet wat het was en wilde hem troosten maar dat lukte niet. Op een gegeven moment hebben we er maar bij gezeten zonder te praten en als het klaar was kusjes gegeven en toegedekt. Hij heeft er zelf nooit wat van gemerkt en sinds hij ruim 4 was hield het op. Hij is ernstig ziek geweest toen hij baby was en de oncoloog houdt het hierop, verwerking. Voor ons is het nog steeds een ding waar we nu op terug kijken waar we echt niks mee konden en niks van snapten. Het is vanzelf minder geworden en nu heeft hij het nooit meer. Net 5 geworden.

  2. 20 februari 2018 / 09:40

    heftig shir! lijkt me zo zielige die kleine jongen zo overstuur te zien. ik heb het nooit gehad met de meiden maar mijn vriendin met haar zoontje wel!! en ook wat er beschreven werd is om het kind wakker te maken. nou je gaf zelf al aan dat er geen vaste tijd en is en dat was bij haar ook niet maar ze maakte hem even wakker voordat ze zelf naar bed ging en dat is tot op de dag van vandaag goed gegaan. Geef je mijn grote vriend een dikke knuffel mop xxx en mijn andere kleine grote vriend ook hih xx

  3. Anke
    20 februari 2018 / 11:03

    Lijkt me heel naar om zelf mee te maken. Ik ken het vanuit mijn opleiding en heb het nu (denk ik) 1 keer bij mijn zoontje meegemaakt. Geen contact te krijgen en harder krijsen bij pogingen tot troosten. Uiteindelijk stopte het inderdaad vanzelf, maar het voelt heel tegennatuurlijk om niets te doen terwijl dat wel het beste is. Zou je bij Skyler niet een beetje de dagroutine voor hem kunnen verwoorden voordat hij gaat slapen? Dus niet precies door hem laten vertellen wat hij heeft gedaan op school, maar dat jij zelf benoemt dat hij eerst heeft ontbeten met jullie, toen naar school ging, in de klas zat bij die en die en die, toen pauze had en ging eten en spelen, toen…. etc.? Tot aan de avond zeg maar. Mijn zoontje is een stuk jonger (2 jaar), dus hij kan zelf ook niet veel vertellen over de dag, maar ik merk dat hij aandachtig luistert als ik zo een drukkere dag met hem doorneem en ik heb zelf het idee dat hij daar rustiger van wordt als hij een beetje overprikkeld is (vaak na een creche-dag of een dag bij opa en oma, blijkbaar toch wat enerverender dan thuis). Hij gaat dan ook minder overstuur slapen…

    • Anke
      20 februari 2018 / 11:05

      PS, heb het dus zelf 1 keer meegemaakt maar bij jou klinkt het wat heftiger en vaker en dat lijkt me dus naar…

  4. Jessica
    20 februari 2018 / 13:28

    Ja ons zoontje van 4j heeft daar bijna elke nacht last van (ik kan werkelijk op 1 hand tellen wanneer hij goed doorslaapt in zijn kamer) en uiteindelijk slaapt hij dan maar tussen ons in … ik ben vermoeid met 3 à 4 uur slaap en we willen onze andere kindjes niet wakker maken.
    Mijn man heeft het er moeilijker mee dan ik.
    Ik wil hem troosten en geborgenheid geven , hij wil dat hij flink is en in zijn eigen bedje slaapt.
    Ik kan maar niet zeggen waardoor hij het heeft … en heel bizar maar de ergste angst komt tussen 3 en 4u voor.

  5. Marcella
    20 februari 2018 / 14:13

    Hier hebben we er ook al een paar jaar last van. Het komt nu wel minder vaak voor gelukkig. Toevallig vorige week nog. Ik zat naast hem en op een gegeven moment zei hij huilend ‘ik wil naar mama toe’. Mijn moederhart brak. Later wist hij er niets meer van. Zo heftig om dit mee te maken en dat je zelf niets kunt doen.

  6. Oma uit Zeeland
    20 februari 2018 / 18:13

    Heb er zelf geen ervaring mee. Wel heb ik onlangs een leuk boekje voor mijn kleindochtertje van vier gekocht. Zij is net gestart op de basisschool en kan de belevenissen nog niet goed onder woorden brengen. Het KleuterSmoelenSchrift helpt bij het verwerken en afsluiten van de (school)dag voor het slapen gaan. Alhoewel de naam me in eerste instantie wat tegenstond, blijkt het boekje een groot succes te zijn. Zij vraagt er namelijk zelf naar. Sterkte Shirley! Hoop dat je er wat aan hebt. Het is sowieso een heel leuk en waardevol boekje!

  7. Ellen
    21 februari 2018 / 07:41

    Hier ook een kind met nachtangst. Zo bizar, zeker wanneer je niet weet wanneer het is.
    Daardoor ook maar weinig slaapuren voor mij. Gelukkig mag ik wel contact zoeken en aanraken (meestal), maar dan nog een half uur huilen en krijsen.
    Hopelijk groeit Skyler er snel overheen!

  8. 21 februari 2018 / 14:20

    Jeetje alsof ik dit zelf heb geschreven! ZO ongelooflijk herkenbaar. Mijn dochtertje is nu 2,5 en is met deze angsten midden in de nacht begonnen op 31 December. Hoe ironisch!! Ander bed gekocht, kamer blijven veranderen, maar niets hielp. Tot wij haar bij ons in de slaapkamer lieten slapen. Ze sliep als een roosje. Alsof ze weer helemaal zen kon gaan slapen en blijven slapen. Helaas voor korte duur. Nog steeds slaapt ze bij ons en beginnen de angsten weer opnieuw. Wij hebben inmiddels een afspraak gemaakt bij de KNO arts, na een bezoekje aan de huisarts. Volgens hem kon dit ook te maken hebben met amandelen. Zowel neus als keel. Even afwachten wat dit voor ons brengt. Misschien heb je er iets aan. Mijn dochtertje haar amandelen zijn overigens in haar keel erg opgezet. Vandaar deze conclusie van de huisarts. Ik heb gisteren ook een stuk gelezen over een professor op Mamabaas.be. Zij heeft een boek geschreven over deze angsten. Misschien heb jij hier ook iets aan.

    • Shirley
      Auteur
      21 februari 2018 / 14:23

      Dankjewel! Skyler heeft met 14 maanden buisjes gekregen en zijn neusamandel is toen verwijderd. Ik ga eens lezen!

Secured By miniOrange